موضوع: من دچار نادرترین نوع سرطان شدم

سلام مریم جان.
راستش احساسی که ازخوندن پستت به من دست دادیه چیزدیگه بودواون غبطه خوردن به حالت!!!
اینکه تونستی توی این سنی که منم الان هستم تامقطع دکترابیای واین همه باروحیه وانگیزه جلوبری باعث شدکه به حال خودم افسوس بخورم وواسه خودم ناراحت بشم نه شما!!
پستهای شماهمیشه پرازانرژی هستش واسه بقیه پس حتماانرژی وامیدزیاری داری که خیلی خوبه.جنگیدن بااین بیماری هافقط امیدمیخواد.
یادروزهایی افتادم که همسرم شیمی درمانی میشد.میدونم که خیلی سخته هرچندنمیتونم درک کنم چون توی شرایطت نیستم.امافقط با کوچیک دیدن این مسئله ست که همه چی حل میشه.خداروشکرهمسرمن الان دیگه مشکلی نداره بعدازشش سال.

مریم جان میدونم که خودت خیلی فهمیده وپخته ترازاین حرفهایی وازپس این مسئله ام برمیای مثل بقیه مشکلات ومسائل زندگیت که تاالان به خوبی جلورفتی.مهم نیست که روزهای سختی بودن یاقراره روزهای سخت تری داشته باشی مهم نتیجه ای یه که میگیری.
فک کن بعدازگذرکردن ازاین بیماری که ان شالله هرچه سریعتراتفاق میفته چقدرتغییرکردی چقدرروحت بزرگ میشه .چون امتحان بزرگیه پس نتیجه اش هم انشالله بزرگ وقویترشدنته.

سلام بر مریم عزیز
اگر بگم که مثل یک آدم قوی پستت رو خوندم دروغ گفتم. من با اشک پستت رو خوندم هر چند می دونم شما با این بیماری مبارزه خواهی کرد و ان شا الله شکستش خواهی داد

مریم جان اول از همه فکر می کنم باید کارهایی رو انجام بدی که باعث آرامشت بشه
مثل رفتن به زیارت
حالا اگر جسمت کشش داره برو یه سر مشهد و اگر کشش نداره تا همون امامزاده صالح و ...

و اینکه دائم خودخوری نکن که این مریضی در اثر تنش های عصبی برای شما ایجاد شده هر چند تنش عصبی هم در ایجاد این بیماری و اصولا همه بیماریها نقش داره ولی هیچ پزشکی نمی تونه با قطعیت بگه که این مدل مریضی ها دقیقا در اثر چه عاملی ایجاد شده.
با این فکر آرامشت رو به هم میریزی
به نظرم بپذیر که این بیماری به هر حال قرار بوده باشه و شما هم حتما باهاش مقابله می کنی

و دیگه اینکه من دانشجویی دارم که یک پسر شش ساله مبتلا به همین بیماری داره مال اون از نوع پیشرفته هست (بالای 90 درصد) و خیلی دیر فهمیدن
ولی پزشکها امیدوار هستن که با سلولهای بنیادی درمانش کنن
ظاهرا سلولهای بنیادی ایران براش مناسب نبوده و یکی از آلمان بهش میخورده و قرار شده براش ارسال کنن

آیا این روش رو به شما هم پیشنهاد دادن؟ البته نمیدونم تا چه سنی از این روش استفاده می کنن
ولی می دونم که سرطان خون و مغز استخوان در حال حاضر از قابل درمان ترین سرطان ها هستند و در سالهای اخیر پیشرفتهای قابل ملاحظه ای در زمینه درمان اونها ایجاد شده

من هم به نوبه خودم دعا می کنم به طور معجزه آسا و حتی بدون نیاز به درمان بیماری شما از بین بره

و در آخر هم این شعر حافظ رو برات میگذارم

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزرده گزند مباد
سلامت همه آفاق در سلامت توست
به هیچ عارضه شخص تو دردمند مباد
جمال صورت و معنی ز امن صحت توست
که ظاهرت دژم و باطنت نژند مباد
در این چمن چو درآید خزان به یغمایی
رهش به سرو سهی قامت بلند مباد
در آن بساط که حسن تو جلوه آغازد
مجال طعنه بدبین و بدپسند مباد
هر آن که روی چو ماهت به چشم بد بیند
بر آتش تو بجز جان او سپند مباد
شفا ز گفته شکرفشان حافظ جوی
که حاجتت به علاج گلاب و قند مباد

نوشته اصلی توسط maryam123

دوستای عزیزم
ارزوی مرگ میکنم.نه از ترس و ضعف.از اینکه دوست ندارم مثل گوشت قربونی زیر دست دکترا باشم.همین الانم بخاطر ازمایش ها دستهام کبوده و کمرم هم زخم...این بیشتر منو میترسونه.شیمی درمانی و سوزن سوزن شدن و پورت داخل قفسه سینه گذاشتن و ....

من توی پست قبلیم اشتباه کردم. بدترین نتیجه ی ممکن چیزیه که اینجا نوشتی. اما مریم جان، درست نگاه کن عزیزم، الان بیشتر از هرزمانی توی زندگیت نیاز داری که مغزت رو به کار بندازی و "درست" نگاه کنی.

بشریت قرن ها وقت گذاشته، تا اون پزشک ها و اون دستگاه هایی که اطرافت می بینی رو بسازه. گوشت قربونی معنایی نداره، درحالیکه سلامتیِ جسم تو نه تنها هدف و آرمان بسیاری از انسان ها بوده و هست که اسمشون به بزرگی و به نیکی در تاریخ ثبت شده و خواهد شد، بلکه در ادیان و تمدن ها و فرهنگ هایی که ذهن و روح این انسان ها رو تغذیه کرده و سرچشمه ی ایده آل هاشون بوده هم از ارزش بسیار بالایی برخوردار بوده و هست.

بهشون نگاه کن. اینها و خونواده هاشون مفتخرن به اینکه پزشکی قبول شدن، تا عمرشون رو صرفِ تو کنن. به اون دستگاه ها نگاه کن. چی می بینی واقعا؟ چند نفر ساعت می بینی که کار کردن و عمرشون رو صرف کردن، و رویاشون ساختن دستگاهی بود، برای تو. به منظورِ تو.

یه کارخونه دار برام تعریف می کرد که رفتم آمریکا و از فلان کارخونه ی ماشین سازی دیدن کردم. می گفت وقتی اون همه آدم و اون سیستم با عظمت رو دیدم که دارن کار می کنن تا یه ماشینی با اون همه دکمه و امکانات بسازن با وسیله ی آسایش من رو فراهم کنن، به خودم بالیدم. فکر کردم ببین من چه چیزی هستم که اینها همه در تکاپو هستند، برای من.

حالا تو هم به اون دستگاه ها و به اون آدم ها این شکلی نگاه کن. می دونم نتیجه ی اینکار برای تو غروری نمی شه که نصیب اون آدم شده بود. احتمالا نتیجه ای که برای تو حاصل می شه، حس محبت و رضایت از اونهاییه که اطرافت می بینی و اونهایی که رفتند، اما نتیجه ی کارشون رو به تو رسوندن.

نتیجه برای تو می شه: سخاوت، محبت، آرامش.

اینجوری شاید دردی که می کشی، دیگه برات شکنجه آور نباشه.

مریم من از خودم انتظار ندارم، بتونم کنهِ این مسئله رو در اون عمقی که خودت می تونی، ببینم. اینها رو نوشتم که فقط ایده بدم.

"
اما یه مطلب دیگه هم در پستت بود. و اون نخوندن دو تا نماز بود. می خواستم بهت بگم هر کاری با خودت می کنی، بکن. فقط منبع تغذیه ات رو قطع نکن.

و این رو بهت بگم که چیزیکه مهم تر از خودِ نمازه، زمانشه. اینکه دقیقا و دقیقا سر اذون باشه. یعنی اون یک ربع قبل از اذون که تحت هر شرایطی خودت رو آماده می کنی، اثرگذاریش از خودِ نماز بیشتره. منظورم اینه که اون نماز نیم ساعت بعدش، دیگه اون قدرتی رو نداره که دقیقا در لحظه ی اذون داره."


نکته ی آخر اینکه: سعی کن یه مدت در تاپیک های دیگه پست نگذاری. به ذهنت استراحت بده. خصوصا در تاپیک یکی از دوستان، داری کل زندگی متاهلی گذشته ت رو مرور می کنی. این، خصوصا در شرایط فعلی، اصلا خوب نیست. خاطرات ناخوشایند رو بفرست به آرشیو. به چیزهای خوب فکر کن، به مغزت و به خودت کمک کن عزیزم.

سلام مریم خانوم
من همیشه از لحن صحبت کردنتون فک میکردم سنتون بیشتره
بدترین چیز برای این مشکلتون نا امیدیه ... من نمونه های زیادی دیدم دکتر جواب میکنه اما با مراجعه به یه دکتر دیگه و ادامه ی درمان بهبود پیدا کردن .

یکی از علت های مهم پیشرفت کنسر از دست دادن روحیه فرده .. پس لطفا روحیه و انگیزتون رو از دست ندین و به خدا توکل کنین و حتما امیدوارانه درمان رو پیگیری کنین ..
ما هم از خداوند شفای شمارو خواستاریم و براتون دعا میکنیم

سلام مریم عزیز

من دیشب تاپیکت رو دیدم؛ باور نکردم! گفتم صبح دوباره میام و می فهمم اشتباه کردم!! متاسفانه اشتباه نبود و خب نیازی به گفتن نیست که چقدر ناراحت شدم.

البته از فاصله دور هم و با زاویه دید همیشه مثبت شما که نگاه کنی شاید درد این بیماری کمتر از خیلی دیگه از رویدادهای زندگی باشه.

دوستان اینجا همه راهکارهای خوبی دادند که حتما کمکت می کنه که بتونی اول مساله را هضم کنی و بعد هم دنبال راهکار باشی.
من توصیه می کنم فیلم theory of everything رو ببینی و حتی اگر قبلا دیدیش دوباره ببینی.
همگی ما مطمئنیم که قدرت این بیماری در برابر اراده ؛ صبر ؛انرژی مثبت و خوش قلبی تو هیچه