موضوع: موقعیت شغلیم قطعی شده و از این بابت خیلی خوشحالم اما در مورد آینده نگران....

به نظرم خيلى ساده به قضيه نگاه ميكنى.
توى هر شهرى ميشه يه سري تفريحات سالم و ناسالم پيدا كرد. (البته تعريف من از سالم يه مقدار با شما متفارته) ولى كليت حرفم اينه كه تو همين تهران هم همسرت ميره سراغ اون چيزهايى كه دلش باهاشون خوشه. نگاه به يه روز دو روز مسافرت نكن. بحث اينه كه ذاتا با اين مسائل آرامش پيدا ميكنه. من يادمه يه بحثايى هم در مورد خيانتش داشتى، كه مطمئنا تهران شرايط بهترى هم فراهم ميكنه به خاطر اينكه اينجا تقريبا هيچكى به هيچكيه!
به علاوه اينكه دورى هميشه براى رابطه ها مثل سم ميمونه. حتى اگه با احتساب خودت فقط يه سال اين دورى ادامه پيدا كنه، مشكلاتتون بيشتر ميشن. همسرت به نبود شما عادت ميكنه و براى روزهاى نبودنت برنامه هاى خودش رو ميريزه كه حتما دوستشون نخواهى داشت. به علاوه اينكه وقتى به دوريت عادت كرد تلاشى هم براى ايجاد نزديكى نميكنه و بعيده اين مسئله باعث بشه بياد تهران. تهش باز خودت بايد يه فكرى براى اين دورى بكنى.

نمیدونم شایسته خانم. درست میگید شاید هیچ چیزی عوض نشه با تهران اومدنمون. شاید همینطور بشه که شما میگید حتی بدتر هم بشه. من نمیتونم آینده رو پیش بینی کنم. اما با توجه به شناختی که از همسرم دارم گفتم بنظرم بهتر میشه و با چندجلسه مشاوره ای ام که رفتم ایشونم نظرشون این بود که تنها چیزی که شابد بتونه تغییراتی در همسرم ایجاد کنه تغییر دادن محیط و دور شدن از اون محیطه. که شاید جواب بده و شاید هم نده.


حالا با تمام این شرایط چه راه حلی به ذهن شما میرسه؟چه پیشنهادی بهم میکنید؟

به هرحال باید یه کاری بکنم . بمونم اونجا و مثل همیشه از مشکلات و محیط و محل زندگی ناراحت؟ من همین چندماه پیش تصمیم گرفته بودم که ازش جدا بشم، و داشتم این کار رو هم میکردم. به قول مادر که تو این تاپیک درمورد زندگی خودش میگفت که تو یه برهه از زمان با خودش میگفت اگر یه تغییر تو این زندگی ایجاد نشه، این زندگی محکوم به جداییه.

خب اگر هیچ چیزی قرار نیست به بهتر شدن این زندگی کمک کنه، پس غیر از جدایی راهی نمی مونه.


اصلا چه معلوم، شاید حتی اگر اومد تهران هم آخرشم از هم جدا شدیم. اما چیزی رو که میدونم اینه که تو اون شهر حتما این اتفاق (جدایی) میفته و اگر هم نیفته من همیشه ناراحت و ناراضی خواهم بود. پس با این کارم میخواستم یه فرصت دیگه به زندگی مون بدم شاید بهتر شد، و شاید هم نشد....

من کم تا حالا از خودگذشتگی نکردم واسه زندگی مون. با اینکه زیر قولهاش زد (مثل تهران زندگی کردن، مشروب نخوردن و ...) اما من بازم واسه از دست ندادن زندگیم از خیلی از خواسته هام گذشته م. از کارم، از خانواده م، از شهری که دوست داشتم و ... از همه اینها گذشتم تا باهاش زندگی کنم.

و شاید از اول نباید هیچ کدوم از این ها رو انجام میدادم و روی خواسته هام پافشاری میکردم. چقدر همش من کوتاه بیام و همراهی کنم؟

مبدونم که کلا انتخابم از اول اشتباه بوده. اما حالا این مهمه که الان باید چیکار کنم؟ الان چه کاری انجام بدم برای بهتر شدن زندگیم؟ برای کم کردن مشکلاتم؟

ممنون از پیامتون بی نهایت عزیز
بله حق با شماست و من هم صحبت های شما رو قبول دارم

و تصمیمم هم همینه. که تهران بمونم و به کارم ادامه بدم.
فکرمیکنم همسرم هم اگر واقعا دوستم داشته باشه یه راهی برای همراهی باهام پیدا میکنه.

فعلا که این تصمیم رو دارم و امیدوارم بتونم به همون ثبات فکری ک شما میگید هم برسم.

سلام خانم ياسمن
من نميدونم چقدر ممكنه زندگيتون دوام داشته باشه. ولى اين زندگى با تمام مشكلاتش، اونقدرى هم كه فكر ميكنى فاجعه نيست! درسته كه بعضى قسمتهاش براى هر زنى ممكنه آزار دهنده باشه. ولى مشكل اصلى شما توى تفاوت فرهنگه. خودت ببين واقعا چند درصد از زن هاى اون شهر با مسائل اين چنينى مشكل دارن؟ تو توى خونواده اى بزرگ شدى كه هى گفتن قليون بده، سيگار بده، مشروب بده و ... براى همين ذهنت اينطورى ساخته شده كه اين ها فاجعه هاى عالم هستن. ولى واقعا چند درصد از مردم دنيا با اين مسائل زندگى ميكنن و مشكلى هم ندارن؟
ببين تفاوت فرهنگ و تربيت چيزى نيست كه دو روزه تغيير كنه. همونطور كه تو نميتونى اين ها رو راحت بپذيرى، همسرت هم نميتونه به راحتى بگه همه اينها بد هستن.
من ميگم قبل از هر چيزى چشم هات رو ببند و با خودت به روزهاى اول آشنايي تون فكر كن. ببين واقعا اين مرد خواستنى هست؟ فكر كن جدا شدى و دوباره ميخواى ازدواج كنى، يه مردى مثل شوهرت رو چطور ميبينى و آيا باز هم جذب اين چنين مردى (از نظر اخلاقيات و رفتار و تيپ و ...) ميشى؟
اگه اينطوره پس زندگيت رو از هم نپاشون. ادامه اين زندگى و تغيرر رفتار به هيچ عنوان با زور و التماس و گريه و داستان هاى اين طورى اتفاق نميوفته. به همون اندازه كه امكان نداره تو با اصرار شوهرت لب به مشروب بزنى، متقابلا هم امكان نداره همسرت مشروب رو بذاره كنار. و گفتم همه اين ها به خاطر نحوه تربيت چه از جانب خانواده و چه از جانب اجتماع اتفاق ميوفته.
حالا اين وسط اگه رفتارى براى يكى از طرفين آزاردهنده باشه، تنها راه از بين بردن اون رفتار اينه كه انقدر طرف مقابل ارج و قرب داشته باشه كه تنها به خاطر شادى دل اون اين اتفاق بيوفته. مثلا اگه همسرت بيرون قليون كشيده و اومده خونه به هيييييچ عنوان نبايد مورد سرزنش قرار بگيره. بلكه رفتارت كاملا صميمانه باشه. يعنى مرد من، من بالاخره خود تو رو ميخوام و اين مهر و محبت رو توى كل رفتارهات هم بايد دريافت كنه. ولى رفتارهاى حاشيه اى داشته باش كه يك طورى باعث عذاب وجدانش بشى. مثلا بگو "عزيزم سردت نميشه من يكم پنجره رو باز كنم؟ نميدونم امروز چرا حالم خوب نيست بوى قليون داره اذيتم ميكنه." البته نه به صورت تصنعى. و بعد از اين جمله هم محبتت رو بهش ابراز كن.مثلا "چقدر الان دلم براى بغلت تنگ شده" بعد ميرى توى بغلش و يك سرى حالت هاى ناخوشايند دارى ...