موضوع: موقعیت شغلیم قطعی شده و از این بابت خیلی خوشحالم اما در مورد آینده نگران....

ملودی عزیز خیلی ممنون بابت راهنمایی هات عزیزم.سعی میکنم حتما مواردی که گفتید رو رعایت کنم. و طوری رفتار کنم که بدونه نباید روی حقوق من زیاد حساب کنه البته طوری که ناراحت هم نشه. چون این روزا خیلی داره درموردش و امیدی که به حقوق من داره حرف میزنه. و من هم وقتی میگم نباید این حرفا رو بزنی ناراحت میشه. باید سعی کنم سیاست بیشتری به خرج بدم. و از حرفهایی که شما زدید هم استفاده کنم.


پس فعلا این رویه رو در پیش میگیرم که مخارج اصلی و خوراک و ماشین و مسکن و ... به عهده ایشون باشه و البته بعضی از مخارج خودم مثل چیزایی که خودم میخوام و ایشون نمیتونه تهیه کنه رو خودم میگیرم. ماشین هم فعلا نداره. پس با این حساب فکر میکنم من هم اگر اقدام نکنم واسه خریدن ماشین بهتر باشه. تا اول خودش بخره و بعد من اگر خواستم واسه خودم میگیرم. درسته؟

چند ماه بگذره ببینم این رویه، چه نتیجه ای میده. امیدوارم این انتظار رو نداشته باشه که مثلا همیشه لباسا یا لوازم آرایش و .... رو خودم بگیرم. چون از حرفایی که الان میزنه اینطور برداشت میشه.... و اینطور نشه که با اینکه پول داره بگه ندارم و خودت بگیر. چون الانم خیلی وقتا همینکارو میکنه، نه اینکه خسیس باشه ها اما خیلی چیزایی که به نظرم نیاز دارم رو میگه واجب نیست یا مثلا میگه الان پول ندارم بعدا میگیریم. اما گاهی اوقات وقتی اصرار منو میبینه میگیره و متوجه میشم که پول داشته و الکی میگفته نداشتم. و وقتی ببینه درامد دارم حتما این رفتارش بیشتر هم میشه.



مادر عزیز خوشحال شدم که کامنتتون رو دیدم. ممنون که وقت گذاشتی و راهنمایی کردی.
عزیزم درمورد اینی که گفتید از همسرم بخوام منزل کوچیکی واسم رهن کنند، اگر اینطور میشد که خیلی خوب بود اما مطمعنم که اصلا موافقت نمیکنه. این رو وقتی که واسه درسم هم رفت و امد میکردم ازش خواستم اما راضی نشد. چون به شدت بدش میاد از اینکه تنها بمونم و حتی وقت هایی هم که خودش حتی اگه 1 شب نباشه، میگه برو خونه مامانم اینا.


و اصلا راضی نمیشه تو تهران یه خونه بگیرم و تنها باشم. تازه اگه خونه هم بگیریم وسایلش رو هم باید بگیریم. حداقل وسایل و اسباب ضروری رو باید بگیریم دیگه. چون اسباب کشی که نکردیم از شهرستان تا وسایل خودم رو بیارم. و میدونم که راضی نمیشه و اصلا وسع مالیش هم نمیرسه همچین کاری کنه.






راستی دوستان مصاحبه اون یکی شغلی هم که بهتون گفتم توی شهرستانی که با همسرم زندگی میکنیم هم احتمالا یکی دو هفته دیگه باشه. اما راستش نمیخوام برم مصاحبه رو. چون به همسرم نگفتم که قبول شدم و الان که این کار تهرانم قطعی شده دیگه میخوام اون یکی رو بیخیال شم. چون اگر متوجه بشه میگه اونو برو و خیلی پیگیر میشه. چون تو شهرخودشه. به نظرتون کار درستی میکنم؟ استدلال خودم اینه که اگه بیام تهران شاید این شانس رو داشته باشم که همسرم هم بیاد (احتمالش خیلی کمه البته بنظرم) اما اگه از اول اون شغل شهرستان رو برم همین شانس کم رو هم از دست میدم. البته اگر قرار باشه آخرش انتقالی بگیرم و برگردم بهتره که از اول همینجا باشم و تو همین شهرستان کار کنم تا اینکه سختی های انتقالی رو تحمل کنم. اما تصمیمی که خودم گرفتم اینه که حداقل یکی دوسال تهران باشم،اگر همسرم نیومد بعد از این مدت راحت تر میتونم تصمیم بگیرم که چیکار کنم.(منظورم اینه که اونموقع راحت تر میتونم تصمیم بگیرم که انتقالی بگیرم یا به هرقیمتی تهران بمونم)
نظرتون رو بگید لطفا.

یاسمن عزیز

نمیشه از همسرت توقع داشت که شما رو در بهترین حالت دو هفته یه بار ببینه! بدونه شما مبلغ ایکس تومان حقوق دارید! و مثلا هر وقت بهش گفتین مانتو ندارم یا کرمم تموم شده؛ پول بده بگه باشه عزیزم!
همسرت بد یا خوب! داره از حق خودش میگذره؛ از آسایش و رفاهش که شما شاغل بشی؛ خب این اشتغال شما چه نفعی برای ایشون داره؟
ماهی یه بار هدیه خریدن می تونه راضیشون کنه؟

اینکه مثلا ماهی یه بار بری خونه و مثلا چهار تا وسیله واست خونه ت بخری؛ تاثیری داره؟

مدیریت درآمد زن شاغل بدون ایجاد کدورت تو زن و شوهرهایی که در کنار هم هستند کار ساده ای نیست؛ حالا تو شرایط شما قراره دور باشی قطعا همسرت توقع خواهد کرد و این توقع هم غیرمنطقی نیست.

به همین خاطر من پیشنهاد وام رو دادم؛ ۱) بخاطر اینکه مبلغ حقوق شما برای شوهرت واضح هست و نیاز به پنهان کاری نداری. ۲) همسرت و خودت از اون وامی که سرمایه گذاری شده منتفع میشید و همسر شما میبینه که کار کردن شما تو زندگیش نقش داره. ۳) پولی تو دستت نیست که همسرت بخواد درخواست پولی ازت داشته باشه. ۴) پولی دستت نیست که همسرت بگه خودت پول داری و لباس و ... رو خودت با پول خودت بخر.

اگر پولت تو بانک باشه اما این تو ذهن همسرت میاد که یاسمن یه پولی داره اگه فلان جا کم آوردم ازش میگیرم. یا مثلا با سود پولت برو خرید و ...

البته این راهکاری بود که من با توجه به شرایط زندگی شما به ذهنم رسید و ممکنه با توجه به جزییات زندگیت و روحیات خودت و همسرت اصلا صلاح ندونی که حتی بخوای بهش فکر کنی و البته برداشتم این بود که شما شاغل در یک ارگان دولتی میشید که امنیت شغلی دارید.
فقط در حالت کلی از توقعات مالی همسرت به هم نریز و سعی کن راه حلی انتخاب کنی که هم خودت و هم همسرت احساس برد داشته باشه.

دوستان خوبم ممنون از اینکه وقت میذارید و راهنمایی میکنید

صبا جان، بله شما درست میگید. سرمایه گذاری راه خیلی خوبیه و من حتما بهش فکر میکنم اما بعد از گذشت یه مدتی. تازه شاید بتونم از خود محل کارم وام بگیرم، بعد از یکی دوسال البته، برای همین فکر میکنم بهتره تا اون موقع صبر کنم تا شرایط زندگیم هم مشخص شده باشه تا اون موقع. در مورد اینی هم که گفتید چون همسرم ازم دوره توقع بیشتری خواهد داشت، دقیقا همینطوره. و من هم نمیخوام تنشی از بابت مسایل مالی پیش بیاد.

ملودی جان از راهنمایی هات خیلی ممنونم عزیزم

شایسته جان، نه مطمعن نیستم که تو این شرایط همسرم چیکار بکنه.. خانواده ش رو ترجیح بده یا من رو. تا الان که میگه انتقالی میگیری. اما نمیدونم اگر بدونه انتقالی نمیدن ترجیح میده کارم رو رها کنم یا اینکه همراهیم میکنه. حداقل تا مدتی. حتی اگر راضی میشد یکی دو سال بیاد تهران، احتمال اینکه نظرش درمورد اونجا تغییر کنه خیلی بیشتر میشد. چون دلیل نیومدنش طبق گفته خودش فقط خونه و کاره، که این دو تا رو میتونه با کمی تلاش حل کنه.اگه بخواد میتونه واقعا. البته اگر واقعا دلیل نیومدنش چیز دیگه ای نباشه، مثل خانواده ش و .... اصلا از اولش هم که قرار بود تهران زندگی کنیم، پیدا نکردن کار رو بهونه کرد و گفت نمیتونم بیام..

بی نهایت عزیز، میدونم که دور بودنمون از هم، خوب نیست. اما واقعا تو این شرایط، گرفتن تصمیم دیگه ای واسم سخته. تو اون شهر، به دلیل مشکلاتی که قبلا گفتم زندگی کردن واسم خیلی سخت شده. و بارها به جدایی فکر کردم. چند ساله که تو اون شهر دارم زندگی میکنم و هرچقدر بیشتر میگذره واسم سخت تر میشه. میتونم بگم بهترین لحظاتم با همسرم وقتی بوده که تهران بودیم. نمیگم اگر همسرم بیاد تهران همه چی درست میشه اما امید دارم که بهتر میشه. و این رو هم نمیدونم که همسرم بیاد یا نه، شاید هم به هیچ قیمتی حاضر نشه که بیاد، اما خب تو این شرایط چیکار میتونم بکنم؟ از اونجا موندنم هم خوشحال نیستم. من تا حالا خیلی از خود گذشتگی انجام دادم واسه زندگیمون، شاید این بار هم همسرم اینکارو انجام داد و همراهیم کرد، نمیدونم.... در کل دچار سردرگمی هستم ...
نمیدونم چقدر درسته یا چقدر اشتباهه.... اما تصمیمم اینه که به شاغل بودنم تو تهران ادامه بدم، حداقل تا مدتی، تا ببینم چی میشه....

از خدا میخوام خودش کمکم کنه ، خودش میدونه من چقدر واسه زندگیم تلاش کردم

مادر عزیز خیلی ممنون به خاطر پیام های دلگرم کننده تون. وقتی میخونم احساس بهتری پیدا میکنم نسبت به کاری که میخوام بکنم. 🌺

چقدر خوب که شما با اراده و مصمم بودن تونستید به نتیجه دلخواهتون برسید. واقعا خوشحال شدم از اینکه در نهایت همسرتوت شما رو انتخاب کردند. الان با همسرتون زندگی میکنید؟من فکر میکردم جدا شدید.

امیدوارم که همسرم هم منو انتخاب کنه. با اینکه تا حالا نشده رو حرف خانواده ش حرف بزنه و خیلی خیلی نظراتشون روی همسرم تاثیر میذاره. اوایل پدرش میگفت من از خدامه ک پسرم بیاد تهران و پیشرفت کنه اما بعد از عقد متوجه شدم که همه این حرفا الکی بوده و مخالف اصلی ای که باعث میشه همسرم نیاد پدر و مادرش هستند. .
تا الان هم هرموقع بینمون مشکلی پیش اومده همسرم به شدت به نظر خانواده ش رفتار کرده. یه طورایی چون سنش هم خیلی زیاد نیست خیلی به اونا وابسته ست. و در مورد تهران اومدن هم که میدونم خانواده ش خیلی مخالف هستند. از طرفی لجبار هم هست و وقتی بینمون مساله ای پیش میاد به شدت لجبازی میکنه و درواقع غرور بی جایی داره و به خاطر غرورش خیلی وقتا حاضر نیست از مواضعش کوتاه بیاد. و همیناست که نگرانم میکنه.(حرف نزدن رو حرف خانواده ش و لجبازی و غرورش )

من هم ناراحتم از اینکه قراره حداقل تا مدت زیادی دور از هم زندگی کنیم اما امیدوارم در نهایت منو همراهی کنه.
حالا فعلا مدتی اینجوری بگذره. حتما خبردارتون میکنم از اینکه تو چه شرایطی هستم.

راستی منظورتون از توضیحی که درمورد استقلال دادید چی بود دقیقا؟ یعنی مثلا پولامو پس انداز کنم واسه روز مبادا تا مثلا یه خونه کوچیک واسه خودم بگیرم؟

باز هم از راهنمایی هاتون ممنونم و اگر دوستان دیگه هم نظر یا راهنمایی دارند بگن بهم لطفا.

ببینید شایسته جان اگر هیچ مشکلی با رفتارهای همسرم نداشتم میتونستم تو همون شهر هم احساس خوشبختی کنم.
اما الان که یه سری مشکلات داریم باعث شده دور بودن از خانواده و سایر مسایل هم بیشتر جلوه پیدا کنه. ضمن اینکه اگر بیایم تهران نمیگم همه مشکلات رفع بشه اما بهتر میشه. مثلا خود همسرم وقتی میگم چقدر میری قهوه خونه یا میگم چرا غیر از یه لژ خانوادگی که همه نشستند قلیون کشیدند، جای دیگه ای نمیریم؟ میگه عزیزم خب اینجا که جای دیگه ای نداره. مثل تهران نیست که.
در حالی که وقتی میایم تهران صدجا میریم با هم. اما توی اون شهر تا حالا غیر از همین جایی که گفتم جای دیگه ای نرفتیم. شاید باورتون نشه اما اونجا حتی یه کافی شاپ هم نداره که با هم بریم،


یا وقتی میایم تهران حتی اگر ده روز هم بمونیم همسرم یه بار نمیره قهوه خونه. درحالی که اونجا باید هرروز بره.

و مثلا تو محیط اون شهر اینقدر مشروب خوردن عادیه که تو کوچیکترین دورهمی ها هم دارن این بساطو. شهریه که مردمش حتی شب ژانویه رو تو کل شهر جشن میگیرن و اکثرشون مشروب میخورن. خب عزیزم تهران کجا اینجوریه؟ میدونم که تو تهرانم هست اما جو غالب بر شهر همچین چیزی نیست. و خب همسرم هم خیلی تحت تاثیر این محیطه. خودش گاهی اوقات که میایم تهران و با فامیلای ما میریم گردش، میگه اینا یاد گرفتن با تفریحات سالم شاد باشن و به خودش هم خیلی خوش میگذره. یعنی خودش یه جایی ته قلبش حرفای منو قبول داره. خب من امیدم اینه که اگه محیطش تغییر کنه و اطرافیانش آدمایی باشن که بدون مشروب و اینجور چیزا خوش بگذرونن، قطعا روش تاثیر میذاره. یا کمتر میشه یکم.

بنابراین من فکر میکنم اگر محل زندگیمون تغییر کنه (حتی جایی غیر از تهران) میتونه مشکلاتمون رو کمتر کنه. حداقل امیدوارم که اینطور باشه.

و اینم بگم که من اگر تهران زندگی کنم، شغلم رو داشته باشم، خانواده م رو داشته باشم، حتی با همین رفتارهای همسرم هم راحت تر میتونم کنار بیام و کمتر ناراحتم میکنه.



تازه من نمیگم حتما تهران. حتی اگر جای دیگه ای هم میرفتیم راضی بودیم. غیر از فرهنگ اون شهر و مسائلی که گفتم یه سری امکاناتش هم واقعا کمه. مثلا خانواده همسرم خودشون هیچوقت دکترهاشون رو اونجا نمیرن و میان تهران. و خیلی مسائل دیگه....