موضوع: امروز افسوس چهار سال پيش ميخورم چهار سال بعد نميخوام افسوس امروز بخورم

سلام

حق گرفتنی هست نه دادنی

این حق شماست که زندگی مستقل داشته باشید. چیزی که باعث میشه ادمها تن به خواسته های نامعقول دیگران بدن ترسها و ضعف های خودشون هست . قوی باشید ترسهاتون رو پنهان کنید و حقتون رو بخواهید در هرموردی که تهدید میشید مثل بچه ویا طلاق خودتون رو بی خیال و نترس نشون بدید.
حتی مواقعی که دعوایی نیست حتی در میان خانواده شوهر اشاره کنید که مادر نباید خودش رو فدای بچه کنه مثال بزنید که مثلا فلانی خوب کاری کرد بیخبال بچه شد گذاشت رفت دنبال زندگی خودش الان هم خیلی خوشبخت هست و غیره . توپ رو بندازید تو میدان اونها و بزارید. یک مدت هم شما اونها رو بازی بدید . اینهمه سال شما رو بازی دادند عزیزم. این قانون شامل همه مذاکرات میشه. شما نشستید که دیگران بیان و حق و حقوقتون رو به شما بدند؟ این هیچ وقت تو هیچ موقعیتی اتفاق نمی افته . حتی یک بچه یک روزه هم برای گرفتن نیازهاش باید گریه کنه تا حقی بگیره . این قانون دنیاست وبرای شما استثنایی نیست . اگر گریه نکنید شیری هم درکار نیست. با جدیت حقتون رو درخواست کنید و ترسهاتون رو پنهان کنید. تا در مذاکرات بتونید به برد برد برسید. از موارد کوچک شروع کنید مثل همون استخر. و بگید دوست دارید یک بارهم با خانواده خودتون برید و برای دریافت این حق بجا تلاش کنید و حقتون رو بگیرید و تمام سختیهاش رو به جون بخرید و نگید خوب حالا یک استخر که چیزی نیست مسایل مهمتر حل بشه این اهمیت نداره. شما از همین کوچک و بی اهمیت شروع بکن تا یاد بگیری چطور از حقت دفاع بکنی تا بتونی موارد بزرگتر رو درست کنیو دیگران هم یاد بگیرن و بفهمند که مجبور هستند در مواردی به خواسته و خط قرمزهای شما توجه کنند و کوتاه بیان

ممنون مادر عزيز واقعا نوشتت بهم انرژي داد اين روزا انگار بيشتر از دلداري به انرژي و اعتماد بنفس نياز دارم و واقعا اعتماد بنفسم خيلي اومده پايين
ولي سوال اينجاست من واقعا ميجنگم ولي وقتي باز پاسخ شوهرم نه ميشه ديگه نميدونم چي كار كنم مثالهاي كوچيك ميزنم
شوهر من بخاطر كارش ٢ شب از هفته خونه نيست تو اون شبها من چندين بار تلاش كردم تا برم خونه مامانم ولي هميشه جوابشون منفي بوده شايد قبلا ها ميزاشت ولي رفته رفته اوضاع بدتر ميشه بجاي اينكه درست بشه شايدبگين مشكل از تو كه اوضاع قبلا بهتر بود ولي الان خوب نيست در حالي كه اصلا اينجوري نيست. باز قبلا شايد اخم و ناراحتيم بيشتر بروز ميدادم ولي الان كمتر نشون ميدم تا حساس نشه خودشم اينجوري درخواست ميكنم كه عزيزم من دو هفتس مامانم نديدم اگه راضي باشي ميخوام امشب كه تو هم نيستي بمونم اونجا ميگه نه مگه خونه نداريم ميگم چرا خوبشم داريم ولي دلتنگشونم دوست داشتم بمونم برا منم تنوعي بشه ميگه نه نميخواد بموني بارها قبلا ها امتحان كردم بهش گفتم گفته نه منم گفتم باشه عزيزم هرجور تو دوست داري هيچ فرقي نكرد بعد يكسال گفتم بزار بيشتر پافشاري كنم باز فرقي نكرد يعني منظور من اينكه من تلاشم ميكنم ولي جواب نميده اين يه مثال بود اين بگيم به خانوادم حساس شده
مثلا بهش ميگم امروز ميخوام دخترم ببرم بهداشت كه دو كوچه بالاتر ميگه با خواهرم برو منم ميگم خونه نيست تنها ميرم ميگه بزار بمونه با خودم ميريم ميگم خوب تو كار داري نميخوام مزاحم كارت بشم ميگه پس با مامانم برو بارها شده گفتم باشه عزيزم تا از اون حساسيت بيافته ولي بعدا ديدم اين به اين شرايط عادت كرده و واقعا كارش درست ميدونه وقتي ميگم تنهايي برم همش بهونه مياره
مثلا همين استخر بارها ميگم ميخوام با مامانم برم استخر نه دخترم ببري خداي نكرده غرق ميشه ميگم باشه ديگه تو نگهش دار يا هم مامانت من با مامانم برم ميگه نه خيلي واجب خودت كه ميدوني با من يا مامانم نميمونه نميخواد بري من ديگه نميدونم چي بگم

بهم حس اعتماد نداره واقعا حرف من مشكل من اون چي گفت تو چي گفتي نيست مشكل من اين كه به قول شما من حقم نگرفتم از روي نجابت ايشون فكر كرده كارش درسته الانم كه ميخوام حقم بگيرم حق من نميده از لحاظ مادي معنوي آرامش از هر لحاظ من يه حقوقي دارم كه اين آقا نميده و با تغيير رفتار من هم چيزي درست بشو نيست
من بايد نشون بدم كارهايي كه ميكنه عواقبش تلخ هم برا من هم براي اون امروز يه ويديو ديدم تو اون گفته بود عشقهاي خراب عشقهايي هستند كه طرف مقابل همش تو تحديد، تحقير، تحميل و اونارو توضيح ميداد كه همش به ما صدق ميكرد و واقعا عشق شوهر من خرابه
نميتونم بگم مرد بدي هستش نه اصلا نيست ولي اصلا به درد هم نميخوريم حرف هم نميفهميم خيلي غد خيلي تو آسمانها سير ميكنه

من منظور شما رو تو هزينه كردن درست متوجه نشدم منظورتون اينكه وقتي ميگه نه من يه شرط ديگه بزارم؟ مثلا ميگم شب بمونم اونم ميگه نه من چه شرطي بزارم مثلا بگم پس حالا كه نميمونم چي كار كن؟ درست نفهميدم؟
ولي من مطمئنم اگه شرط ديگه اي در مقابل خواسته ام بزارم اصلا قبول نميكنه.
در ضمن بارها شده كه جهت اطلاع بهش خبر دادم مثلا زنگ زدم گفتم من ميرم خونه مامانم يا فلان جا خواستم بدوني بر ميگرده باز مخلافت ميكنه ميگه نه اين كلمه نه برا من شده مريضي وقتي ميشنوم خواه يا نخواه اعصابم خورد ميشه خيلي كنترل ميكنم خودم تا بروز ندم ولي باز ناراحت ميشم.

بله شما درست ميگيد با دست رو دست گذاشتن كاري حل نميشه من بايد راهم پيدا كنم يا با من همراه ميشه يا هم راهش جدا ميكنه
من الان ٢٩ سالم ولي انقدر موندم تو خونه و دچار روزمرگي شدم احساس ميكنم يه زن ٥٠ ساله هستم من بايد خواستم بخوام
تو يه فيلمي ميگفت مرد اگر مرد باشه زن تمام دنيا رو ميزاره زير پاش واقعيت محض بود اما هميشه شنيديم زن اگه زن باشه پاي مردش وايميسه ولي الان ميبينم فكر اشتباهي بود

يه فكري كه خيلي ذهنم درگير كرده اين كه عيد ها و مناسبتها هر بار به دلايلي شوهرم مانع ديدن خانوادم شده و هميشه از صبح ساعت ١٠ ما رو كشيده خونه مادر شوهرم و تا شب اونجا مونديم چون تمام اين اعياد رفت امد زياد خونشون ماه بعد عيد قربان و مثل تمام عيدها شوهرم انتظار داره مادرم بياد به ديدن خانواده شوهرم در حالي كه شوهرم نميره ولي امسال ميخوام نزارم مادرم بياد به ديدن خانوادش و بعداز ظهر برم ديدن مادرم حتي اگه نياد يا راضي نباشه منم برم حتي اگه دعوامون بشه به نظرتون كارم درسته؟
ايا اين كار به اين معني هست كه شوهرم اولويتم نيست؟ ايا با اين كار شوهرم خورد ميكنم؟ بهم نظرتون بگيد

عزیزم هنوز گرد و خاک دعوای قبلی بخاطر نیومدن مادرتون به افطاری ننشسته.ببین خونواده شما چهارسال همه مناسبتها پیش مادرشوهرت رفتند که فکرنمیکنم این کار رو برخلاف میلشون انجام داده باشند الان اگه بخوای مانع بشی بنظرم اولین کسی که ضرر میکنه خودت باشی.
اینا رو طبق تجربه قبلیم از تاپیکات میگم:شوهرت طبق معمول سراین موضوع دعوا راه میندازه بعد خودش میره خونه مامانش شماتنها تو خونه میمونی وغصه میخوری.درآخر دوباره از خونه مامانت رفتن منع میشی.
عزیزم اگه میخوای تغییراتی تو زندگیت داشته باشی باید آهسته وپیوسته باشه.همسرشما یه مرد سنتی ومردسالاره،بعید میدونم راحت تغییر کنه .باید اینقدر توی دلش جا باز کنی که بشی الویت اول زندگیش.
یه سوال:شوهر شما از همون اول رابطش باشما اینجور بود یااینکه بعدها تغییر کرد؟

مرسي از همه
tavalode arezoo تو اين چهار سال خانواده من هر قدمي كه براي خانواده شوهرم برداشتن به خاطر من بوده بعضا به اسرارمن بعضا هم بخاطر موقعيت من و بخاطر خاوادش نبوده كه فكر كنين عيدهارو به خواسته خودش اومده
جواب سوالتون هم كه پرسيديد شوهرم از اولش اين جوري بوده يا بعدا شده اينكه شوهر من و خانوادش كلا فرهنگشون اينه والا به خاطر من و رفتار من نيست كلا فرهنگشون سنتي هستش البته فقط نسبت به عروسها اين قوانين مزخرف دارن مثلا شده به خاطر كار شوهرمن شب نيومده خونه و من اون روز از صبح رفتم خونه پدرم و عصر اومدم كه اين مثال مربوط به زمستان مادر شوهرم برداشته زنگ زده كه پس كجايي هوا تاريك شده و حاجي ( پدر شوهرم) ناراحته در حاليكه ساعت ٦ بوده و خواهر شوهرام تنهايي ساعت ١٠ شب رفتن خونشون ولي به اونا اصلا هيچي نميگه نسبت به جاريم هم همينجورين مثلا برادر شوهرم با مادر شوهرم و پدر شوهرم رفته بودن مشهد همش خواهر شوهرام حتي شوهر من فقط دنبال اين بودن كه جاريم كجا رفت كي رفت كي مياد حتي زنگم ميزدن كه چرا دير كردي كي مياي البته به صورت محترمانه در حاليكه جاري من ١٥ سال ازدواج كرده و الان خودش يه خانومي هست برا خودش
واسه همين كلا فرهنگ اينا اينجوريه و اين من از زندگي نااميد كرده باز به خاطر رفتار من بود تغيير ميدادم چطور كه تا الان دادم ولي بخاطر من نيست يه مسئله ريشه اي هستش

madar عزيز، من از الان ميخوام بدونم رفتاري كه درسته انجام بدم و بعدا پشيمون نشم. مادر من اصلا راضي نيست بياد ديدن خانواده شوهرم ولي من اگه اسرار كنم ميان. منم نميخوام اسرار كنم ولي خودم ميرم. و سوال من بخاطر اين بود كه رفتن من كار اشتباهي نباشه.
در مورد اين كه بدون اطلاع برم و بعدا خبر بدم اولين بار بعد از عروسيمون كه خواستم برم خونه مادرم همين كارو كردم بهش زنگ زدم جواب نداد منم اسمس زدم كه ميرم خونه مامانم نگران نباش چون قبلش درمورد شرايط رفت آمد هيچ حرفي نزده بوديم چون واقعا نميدونستم همچين ادمايي با اين فرهنگ و ديدگاه هستن و عصرش اومد يه كتاب به من حرف زد كه تو چرا بدون اجازه من رفتي خونه مادرت تو اول بايد اجازه ميگرفتي و اطلاع ميدادي بعد ، منم بعد اون هر وقتخواستم برم زنگ ميزدم نه از باب اجازه گرفتن ميگفتم ميرم خونه مامانم اونم يا ميگفت نه يا هم اره نشده كه بگه نه منم برم
سال پيش زنگ زدم جواب نداد منم رفتم ارايشگاه مادر شوهرمم خونه نبود هيچ كس نميدونست من كجام عصر زنگ زد اعصباني دادو بيداد كه چرا بي اجازه من رفتي منم نبودم بايد به مادرم ميگفتي اگر هم خونه نبود بايد به اون زنگ ميزدي و يه دعواي مفصل منم گفتم من وظيفه ندارم به مادرت بگم برگشت گفت نخير مادرم اجازه بده يعني من اجازه دادم و كلي حرفهاي تهوع آور تا اينكه يه ماه بعدش مهمون دعوت كردن از طرف خانواده پدريم منم زنگ زدم باز جواب نداد رفتم به مامانش گفتم من ميرم مهمون عصر ميام اونم انصافا چيزي نميگه وقتي ميگم جايي ميرم. عصر باز زنگ زد فهميد رفتم باز اعصباني شد گفتم مگه نگفتي مامانم بدونه كافيه خوب مادرت ميدونه برگشته ميگه نه من در مورد همه چيز نگفتم( منظورش اينكه يعني درمورد خانواده خودت نگفتم درمورد خانواده خودم) الان ام هر وقت خواستم با خانوادش جايي برم اصلا نيازي نيست بگم اصلا شب دير وقت بيام يا نيام اصلا اصلا مهم نيست ولي واي به روزي كه با خانواده خودم بخوام همچين كاري بكنم روزگارمون سياه ميشه
خونه مادرم كه ميرم زنگ ميزنم ميگم با مامانم ميريم بيرون بعد كلي سيم جيم كه كجا ميرين با كي ميرين چرا ميرين كي مياين ميرم مثلا گفتم دو ساعت برميگرديم دو ساعت بعد زنگ ميزنه خونه مادرم به موبايل ام هم نميزنه زنگ ميزنه خونه ببين برگشتيم يا نه و من از اين رفتارها هميشه بيزار بودم من نه تو پدرم نه دور برم همچين كارايي يا رفتارهايي نديدم واسه همين خيلي ناراحت ميشم انگار پيش خانوادم ضايع ميشم كوچيك ميشم در حاليكه اصلا نسبت به خانواده خودش اينجوري نيست.

الانم خوب ميدونم اگه بي اطلاع برم برميگرده ميگه خيلي مهم كه رفتي يا خدايي نكرده مادرت مريضه چي شده كه بي اطلاع رفتي من تو اين چهار سال چهار بار رفتم خونه برادرم اونم با خودش نميزاره تنهايي برم ولي خونه خواهر برادراي خودش اصلا مشكلي نيست.
عكس العمل خانوادش اگه بفهمن دعوايي راه افتاده ميگن راست ميگه ديگه چرا بي اطلاع ميري
عكس العمل مادرم هم چيز خواصي نميگه رفتار خواصي نشون نميده چون نرمال ميدونه و رفتار شوهرم آنرمال ميدونن كه هميشه گفته اين روش زندگي نيست.

واقعا من اگه بخوام سر خود كارايي بكنم يا اصلا كارايي بكنم كه با خانواده اين نباشه همش مخالفت ميكنه و اگه اسرار كنم دعوا راه ميندازه ولي منم نميخوام به اين زندگي تن بدم شما راست ميگين فردا عصر بهش ميگم دخترم ميبرم پارك من مطمعنم ميگه با خواهرم برو حتي اونم نگه خواهرش هر روز خونه مادرش و ميفهمه من ميرم پارك اونم مياد اه اين اصلا وضع زندگي درستي نيست كه من دارم.
نميدونين كه من هر وقت برم جايي به مادرش بايد سر بزنم و بگم رفتم يا اومدم و اونا مطمئنم ساعتهاي ورود خروجم به شوهرم خبر ميدن نه تنها شوهرم به همه دختراش پسراش كه تلفني حرف ميزنه گزارش روزانه ميده عين يه نگهبان كه فلاني فلان ساعت اومد فلان ساعت رفت شنيدم كه ميگم هاااا . بارها شنيدم مادرشوهرم به شوهرم گفته اره ساعت ٦.٤٥ دقيقه اومد منظورم ينكه با دقيقه ميگه كي رفتم كي اومدم.

سلام دوست عزیز

در مورد رفت و آمد یه راه حل دارم که ما خودمون پیادش کردیم و شما هم اگه امکانش رو دارید حتما پیاده اش کنید خیلی بهتون کمک می کنه. من هم همسرم به دلیل برخی از اخلاق های مادرش قبل از ازدواج با مادر من خوب نبود بدی ازش ندیده بود و برای رفتارش دلیل منطقی نداشت حرفهای مادرش اونو بدبین می کرد می گفت من با خانوادم کم رفت و آمد می کنم توام باید این کار رو بکنی. خوبی که داشت ماقبل از ازدواج در این خصوص صحبت کردیم اگر حوصله داشتی تاپیکهای قبلیم رو بخون که ببینی منم قبل از ازدواج سختی زیادی کشیدم از دست قوم شوهر تازه حالا هنوز شوهرمم نشده بود ببین دیگه چه ریسکی کردم و ازدواج کردم بماند. اشتباهی که کردی در مورد این مسائل قبل از ازدواج حرفی نزدی خوب حق هم داشتی نمی دونستی اینجورین اما الان کاری که می تونی بکنی اینه که با شوهرت حرف بزنی بگی من در برابر خانوادم وظایفی دارم همونطور که تو داری و همونطوری که در برابر تو وظایفی دارم یکی از اونا سر زدن به خانوادم به خصوص توی اعیاد و ایام تعطیل پس یه برنامه ریزی کنیم.اینجوری بهش می فهمونی که سر زدن به خونوادت نشونه علاقه بیشتر تو به اونا نیست و شوهرت رو بیشتر دوست داری فقط حس وظیفه شناسیته که باعث می شه بخوای بهشون سر بزنی و یکم هم دلتنگی. (حتی اگه واقعا بیشتر از شوهرت دوسشون داری نباید نشون بدی این حساس ترشون می کنه. تجربه من بهم ثابت کرده)

خود ما هر هفته پنج شنبه ها رو اختصاص دادیم به خانواده ها و جمعه ها رو به خودمون. تا الان هم کسی ناراضی نبوده هم خانواده های عادت کردن که انتظار بیشتر نداشته باشن چون جفتمون سر کار می ریم و سرمون شلوغه. هم واسه ما دیگه بحثی پیش نمی آد. شوهرمم وقتی میاد دنبالم یه ساعت به خانواده منم سر می زنه با برادرم صحبت می کنن و بر میگردیم خونه.و دیگه این یه روال شده مگر اینکه خانواده ها مسافرت باشن که اینجوری شوهرم رو دعوت می کنیم خونه مادرم یا اگر مادر من نباشه من می رم آرایشگاه یا به کارای دیگم می رسم و برنامه همسرم برقراره. به همین آسونی. به شما هم پیشنهاد می کنم برای اینکه نارضایتی بینتون کم شه همچین توافقی کنید و خانواده ها هم کم کم عادت می کنن که یه روز در هفته شما با اونهایید و بقیه روزها رو مستقل باشید.

راستش رو بخوای اولش خیلی برام سخت بود چون با مادرم صمیمی بودم و دلتنگش میشدم یه هفته ندیدنش برام سخت بود . واسه مادرمم همینطور و اینجوری بگم که دو ماه اول ازدواجم هر دو گریه می کردیم اما الان زود به زود واسم پنجشنبه میاد و همینطور برای مادرم. طوریکه مثلا می خواد برام یه چیزی بخره که 5شنبه بهم بده می گه واای چه زود 5 شنبه شد یادم رفت. می خوام ببینی عادت کردن چقدر توی روحیه و شادی آدم اثر داره پس چه بهتر عادت ها زندگی رو بهتر کنه نه بدتر.

موفق و شاد باشید دوست عزیز