من فکر نمیکنم مشکلاتت چندان بزرگ باشن در واقع برای حل شدن در مقایسه با سایر مشکلات روان در محدوده ی عادی ان. میدونی یه سری اتفاقا افتاده برات و یه سری ناراحتی ها داشتی و شما هم مناسب ترین واکنش رو بهشون نشون دادی مشکل شما مغزی نیست من پرسیدم و متوجه شدم که اون فردی که مثال زدم با شما یه فرقایی داشته به هر حال اینجا فضای مجازیه دیگه .... ببین عزیزم از نظر من شما هیچ کار خجالت آور یا بد یا حتی گناهی انجام ندادی. نمیخوام توجیه کنم اشتباهاتتو ولی واقعا نظرم اینه.
در واقع عزیزم اگه یه روزی برسه که استرس نداشته باشی کاری که گفتی رو انجام نمیدی . تو عمدا که این کار رو نمیکنی واقعیت اینه که به جای اینکه تو استرستو کنترل کنی استرس
داره تو رو کنترل میکنه.
کلا تلاش کن که استرس رو در خودت بیاری پایین. با روش های صحیح. ورزش و تغذیه و کار و ...
یکی از بزرگترین کارایی که باعث ایجاد استرس میشه رویا پردازی خارج از محدوده و کنترل هستش. در واقع اگه تو واقعیت نگر باشی و سعی کنی تو دنیای واقعی مشکلاتت رو حل کنی
استرس هات خیلی کم میشن.
من هم رویا پردازی میکنم اما خودم خوب میدونم که من قرار نیست مثلا ماشین بنز داشته باشم بنابراین نهایت ماجرا تصور خودم با یه پرایده
اگه من هم مثل شما اشتباه کنم و به بنز
فکر کنم دقیقا مثل شما دچار غم و نا امیدی میشم و اون رو با افسردگی اشتباه میگیرم. همیشه سعی کنید به اندازه ی چیزایی که میدونید قراره بهش برسید رویا پردازی کنید.
در هر موردی که دارید رویا پردازی میکنید یادتون باشه از محدوده خارج نشید. چیزی که میتونید بهش برسید چیه؟ مثلا علوم انسانی خوندید دیگه به پزشکی فکر نکنید.
خو ارضایی شما با کاهش استرستون کنترل میشه. واقع گرا که باشید کمتر دچار حملات استرس میشید و طبیعتا نیازی به انجام چنین کاری ندارید. نظرم در مورد شما تغییر کرده 180 درجه
کلا یه چیز دیگه بودید الان یه چیز دیگه شدید تو نظرم.
فاز نا امیدی و غم و غصه رم بی خیال بشید. میشه ازتون خواهش کنم این همه خودتون رو بدبخت و با مشکل و با درد و با ناراحتی و ... نبینید؟
درسته این حسا آفریده ی خداست ولی تنها کسی که نباید ازشون استفاده کنه شمایی. جدی میگم. خدا این حسا رو برای شما نیافریده. بذارش کنار این بدبخت انگاری و درمانده دیدن خود
رو.
توصیه ی دیگه ای نمی تونم داشته باشم جز اینایی که گفتم. استرست رو کنترل کنی و رویا پردازی تو جهت بدی بهتر از من و امثال من مشکلات زندگی تو حل میکنی.
قطعا در راستای حرفایی که گفتم خودت میدونی چه کتابایی باید بخونی و چه کارایی باید بکنی چون دیگه همه بلدن. هدف داشتن و برنامه ریزی و انجام قدم به قدم کارا. معنا گرایی و تعیین اهداف متناسب با معنای زندگی. ایجاد سبک رفتاری درست (تیپ مشخص رفتاری، تیپ پوششی مشخص، تیپ ورزشی مشخص و ثابت، تیپ تغذیه و کلا آدم مشخصی بودن ) ، پرهیز از هر نوع کمال گرایی و عدم انتخاب هدف های دور از دسترس و ...
من یه کمک کوچولو برای پیدا کردن تیپ بهت میدم: کلا شالوده ی وجود تو بر این اساس بنیان شده که تو قرار نیست به موفقیت برسی پس چرا تلاش کنی؟. یعنی کلا قبل از هر گونه اقدامی شما با چنین دیدگاهی وارد کار میشی بنابراین آخرشم مشخصه. پس عزیزم کلا تیپ فیلما یا آهنگ هایی که نگاه میکنی رو بر این اساس قرار بده که مثلا بازیگر اصلی با وجود تمام مشکلاتی که داره باز هم موفق میشه.
فیلمای شکست عشقی و نمیدونم ترس و غیره برای شما ساخته نمیشه کلا برای یه نوع افراد دیگه ساخته میشه که به نوعی با شما متفاوتن.
کلا دیدن فیلم های انگیزشی آهنگ های انگیزشی چیزایی که آدم رو بر می انگیزه و یه شوری در وجودش ایجاد میکنه رو توصیه میکنم و به دیگران هم هدیه بده به طوری که دیگران شما رو
با این شخصیت بشناسن.
در مورد دانشگاه قبول شده خودت قضاوت کن.فکر نمیکنی نظر هیچ کدوم از ما مهم نیست بلکه چیزی که مهمه عمل شما و درس خوندنتونه؟ میشه کلا از زندگی خیالی بیای بیرون لطفا؟ میشه یه ذره به این فکر کنی که هر چیزی که میکاری همون رو برداشت میکنی؟ میشه حرف نزنی مدتی عمل کنی؟ میشه ادعاتو بیاری پایین؟ میشه به جای نظر سنجی روزی 10 دقیقه درس بخونی؟ آره تو آدمی هستی که همیشه دوست داری حداکثر 50 درصد ظرفیتتو استفاده کنی. میشه بهم بگی چرا؟ مگه تو نمیدونی به خودت بدهکاری؟ مگه نمیدونی که وظیفه ای در قبال خودت داری؟ چرا خودتو تحت فشار نمیذاری؟ چرا سعی نمیکنی که بدهی تو به خودت پس بدی؟ تا کی بدبختی تا کی رنج تا کی عذاب. منتظری چه اتفاقی بیوفته تو زندگیت تا از ظرفیت بدنت و توانایی مغزت استفاده کنی؟ میخوای مغزتو آکبند شده و بدون استفاده بسپری به خاک ؟ به چه درد خاک میخوره ؟ میدونی عمرت محدوده میدونی گذشت زمان داره تو رو میکشه نه تو!!! میدونی تا کی زنده هستی؟ تو این عمر محدودت تا کی قراره منتظر بمونی تو خیالت که موفق باشی و تو واقعیت شاهد موفقیت دیگران باشی؟ دقیقا میتونی زمان شو بهم بگی تا 30 سالگیت یا تا 50 سالگیت یا نه تا همین الان ؟ کی میخوای شروع کنی به تغییر؟ کی میخوای شروع کنی به زندگی؟ کی قراره کنترل زندگیتو به دست بگیری؟
تو مسئولی. مسئول خودت و عمرت. یادت باشه برنده ها همیشه برنده ان و بازنده ها همیشه بازنده حالا خودت به من بگو میخوای چه انتخابی داشته باشی بازنده باشی یا برنده؟
من برنده بودن رو انتخاب کردم و تا جون دارم تلاش خواهم کرد. اگه زندگیت بده باید بدونی شرایط همیشه این طوری که الان هست نمی مونه. همه چی درست میشه. مشکلات حل میشن. بالاخره تلاش ها نتیجه میدن و برنده بودن حق مسلم آدم تلاش گره.
علاقه مندی ها (Bookmarks)