موضوع: درمورد درآمدم چه موضعی داشته باشم؟

نوشته اصلی توسط بی نهایت

می تونید از خواستگارتان سوال بفرمایید اگر گفته اند که " من دیدگاه مالی به همسرم ندارم و تامین مخارج زندگی به عهده مرد هست." پس منظورشان از سخنان پیشین در مورد کمک مالی همسر به ایشان چیست؟ اگر روزی شما نخواهید دیگر سر کار بروید نظر ایشان چیست؟

مرسی بینهایت جان،

قبلا مستقیما در مورد کمک مالی چیزی نگفته بود. بذار همه حرفی که در این مورد زدیم رو بنویسم. اولین بار که صحبت از کار کردن شد، گفت وجهه اجتماعی خانمم برام اهمیت داره (و یه سری از فاید غیرمالی کار کردن رو عنوان کرد که الان یادم نیست). اون جلسه اول یا دوم صحبتمون بود و منم دیگه وارد جزئیات نشدم.

در جلسات بعدی نمی خواستم مفصل راجع به آینده ی احتمالی خودمون صحبت کنم (چون نمی دونستم نظر خودم درمورد نحوه خرج شدن درآمدم چیه) برای همین چندبار کلی و گذرا یه چنین سوالاتی پرسیدم: "به نظر شما درآمد خانم ها باید صرف چه کارهایی بشه؟" و پی حرف رو هم نگرفتم.

یبار گفت مثلا خانم می تونه یکی از قسط ها رو به عهده بگیره. یبار گفت مواقعی که روی مرد فشار مالی هست می تونن با درآمد خانم برن مسافرت. یبار گفت می شه سهمی در خرید خونه داشته باشه و به همون نسبت از خونه به نامش بشه.

هیچوقت نگفت مرد نباید به درامد خانمش فکر کنه.

اما پریشب که صحبت کردیم (بعد از اینکه این تاپیک رو ایجاد کردم نتونستم صبر کنم اینجا به نتیجه برسم بعد درموردش صحبت کنم)، بهش گفتم حداقل تا دو سه سال نمی خوام کار کنم. با من هم عقیده بود.

بعد ازش پرسیدم که با این موضوع مشکلی نداره گفت که نه مسئله ای نیست. دوباره دقیق تر راجع به بعد مالیش سوال کردم که گفت من روی همسرم حساب مالی باز نمی کنم و درامد خودم برای یه زندگی متوسط کفایت می کنه. تامین مخارج هم به عهده مرد هست (البته یه آدم مذهبیه و به نظرم منطقا این رو وظیفه مرد می دونه).

حالا، فکر می کنم بهتره دیگه ازش نپرسم که پس منظورت چی بود که اون موقع اون جواب ها رو دادی. بهتره اول به نتیجه قطعی برسم که نظر خودم چیه. و در ضمن الان تقریبا خودم می دونم دیدگاهش به این موضوع چیه: اصراری به مشارکت همسرش نداره، اما از پذیرفتنش هم امتناع نمی کنه. و در کل اگه من نظر خودم رو بدونم، فکر می کنم بتونم اون رو هم با خودم همفکر کنم. البته تا حالا که اینطور به نظرم رسیده، شاید در ادامه متوجه بشم در مورد همفکری یا موارد دیگه در موردش اشتباه کردم.

....

اما در مورد اینکه درآمد من پس انداز بشه.... بهش فکر می کنم. این بهتر از اینه که ببینم شوهرم داره از غذایی می خوره که من خریدم، اما این راهکار هم دقیقا اونی نیست که با فطرت ما (یک زن و یک مرد) کاملا سازگار باشه.

چون مردها خیلی بیشتر از زن ها نیاز روانی به مایملک دارن. اونها دلشون می خواد حس کنن که این خونه ای که زن و بچه ام توش زندگی می کنن "متعلق" به منه. من خریدم.

"من" کسی هستم که سرپناه تهیه کردم... به نظرم این نیاز فطریه یک مرده.

البته ایشون خونه داره. من هم که تا حالا اهل پس انداز کردن نبودم... حداکثر کاری که در عمل از من برمیاد لباس خریدن و هدیه گرفتن و تفریح کردنه... مگر اینکه یه تحول شخصیتی عظیمی درم رخ بده.... یا اینکه موفق بشم به قول نیکیا خودم رو با زندگی متاهلی وفق بدم و برای اینکارها از درآمد همسرم استفاده کنم...

نوشته اصلی توسط suzana

سلام میشل جان
منم مثل شما دقیقا در خانواده ای بزرگ شدم که مادرم خانه دار بود و پدرم کارمند و بالطبع مادرم حسابدارمون! برنامه ریزی دخل و خرج و مهمونی و ... بر عهده مادرم بود.
اما بعدا که ازدواج کردم و هر دو حقوق خودمونو داشتیم و حقوق من اوایل برابر و این اواخر بیشتر از حقوق شوهرم هست. اوایل ازدواج بدلیل همان عدم آشنایی با نحوه دخل و خرج یک خانواده دو حقوقه که شما می فرمایید خیلی مشکل و اعصاب خردی داشتیم. بیشتر خودم خودخوری می کردم و وقتی بهش کمک می کردم یجوری و وقتی هم که نه یه جور دیگه ناراحت بودم. به مرور زمان حد و مرزها دستمون اومد. مخصوصا اینکه شوهرم مادرش رو هم تا حدودی ساپورت مالی می کرد و همیشه در مورد درآمد اون یک عدم شفافیت وجود داشت.
برای خرید خونه و ماشین بیشتر مبلغ رو اون تهیه کرد ولی من هم حدود 30 درصد کمک کردم. در عوض اون هم در خرید یک زمین تجاری کمکم کرد. اما حالا که نیازهای ضروریمون برطرف شده حقوق من کاملا دست خودمه بیشتر نیازهای روزمره خونه رو شوهرم تامین می کنه منم گاهی خرید می کنم برای پوشاک خودم و بچم در 80 درصد موارد من هزینه می کنم. و بقیه رو پس انداز می کنم.
به نظر من زندگی و شرایط خانواده هر کسی متفاوته و نمیشه یک نسخه کلی پیچید. گاهی لازمه با شوهرتون که به بن بست مالی خورده همدلی کنید و کمک مالی کنید و گاهی که میبینید ولخرجی می کنه و اهمیتی به نیازهای شما نمیده درآمدتونو جایی پس انداز کنین. مرزهای باریکی وجود دارن و نمیشه کاملا حقوقتونو سوا کنین و به قول خودتون عملا میارین خونه خرج می کنین. من هم تا حدودی اینجورم مثلا لباس خاصی جلب توجه کنه برام غرورم اجازه نمیده برم پیش شوهرم و با هزار ادا و اطوار ازش بخوام برام بخره.
خانم های شاغل باید این حقیقت رو در نظر بگیریم که ما زمانی را که باید به خانه و خانوادمان اختصاص بدیم بخشی زیادی رو به کار اختصاص می دیم و حتی وقتی می آییم خونه و خسته ایم دیگه اون شادابی و حوصله لازم رو برای بچه و همسرمون نداریم. پس اینقدر ادعای حقوقمون رو نداشته باشیم و مدام درگیری سر نحوه خرج کردنش نباشه. هرچند من هرگز این حقیقت رو به شوهرم بروز نمیدم

سلام سوزانا، مرسی

منم فکر می کنم بتونم تو زندگی این مسئله رو حل کنم. البته اگه در عمل مسئله ای به وجود بیاد، چون الان به نظرم می رسه که قبلا بهش منفی نگاه کرده بودم و اونطور آدمی نیست که در مورد مسائل مالی باهاش به مشکل بخورم.

به هرحال نباید سعی کنم همه ی جزئیات رو از همین الان پیش بینی و حل کنم. البته قبل از آخرین باری که در این مورد صحبت کردیم (همون باری که گفتم نمی خوام سرکار برم)، حس بدی به این موضوع داشتم. اما الان فکر می کنم در این مورد یه آدم نسبتا نرماله. نه به اندازه ی مردهایی مثل پدر من می خواد مردانگیش رو ثابت کنه و روی همه چی سایه بندازه، نه از زیر بار مسئولیت هاش شونه خالی می کنه.

شاید هم همونکاری که گفتم رو انجام دادم و دو سه سال کار نکردم. البته اگه ازدواج کردیم. یبار یه خواستگارم بهم گفت "خیلی دردناکه... اونایی که ما رو دوست دارن، ما اونا رو دوست نداریم. اونهایی که ما دوستشون داریم، اونا دوستمون ندارن. اونایی هم که هردوهمدیگه رو دوست داریم، یه چیزی می شه که به هم نمی رسیم."

حالا هم که من از یه نفر خوشم اومده مطمئنا یه چیزی می شه که نشه. مثلا همین مشاوره اگه بالاخره جوابش منفی نبود...

سلام گلی
کتاب مثل مردا فکر کن مثل زن ها رفتار کنو خوندی؟ اگه نخوندی بخون. یه روزه می خونی. توضیحاتی درباره مردها داده و تفاوت فکریشون اما به زبان ساده...

موفق باشی و خوشبخت

نوشته اصلی توسط زندگی خوب

ان شا الله درست میشه. نگران نباشید.بعدشم نگرانی نداره چیزی که زیاده خواستگار خوب و آقا!!!! خداییش اگه پسر خوبیه از دستش ندید. در کل قرار نیست همه،

همه چی شون خوب باشه همین که تو کلیات به هم بخورن بسه. در ضمن همه ی مشاورا مشاورای خوبی نیستن. تشخیص خودتون بدون در نظر گرفتن احساس خیلی مهم تره. به نظرم

این حد از توانایی رو دارید پس اگه تشخیص شما میگه اون آقا مناسبه دیگه حرفای نا امید کننده نزنید بلکه تلاش کنید تا به موفقیت برسید.

نه هانی، نگران نیستم. این ساده ترین و آسون ترین خواستگاری ایه که داشتم (از بین مواردی که یه مقدار طولانی شده). ذهنم اصلا گره نخورده، دغدغه فکری هم ندارم. هر مسئله ای هم که پیش اومده، ازش برای تقویت هوش هیجانیم استفاده کردم. کلا موقعیت خوبی بود برای تمرین کردن. و الان پیشرفتم رو (در درک و مدیریت احساسات خودم و دیگران) حس می کنم.

راستی اینو حال کردی؟

نوشته اصلی توسط میشل

به هرحال نباید سعی کنم همه ی جزئیات رو از همین الان پیش بینی و حل کنم.

حالا هی بگو میشل کمال گراست (شوخی). درضمن، الان تشکرت پایین اون پستم کجاست دَتَر جان؟ خداییش اینو لایک نکنی، دیگه کی می خوای منو تشویق کنی؟

نوشته اصلی توسط meinoush

سلام گلی
کتاب مثل مردا فکر کن مثل زن ها رفتار کنو خوندی؟ اگه نخوندی بخون. یه روزه می خونی. توضیحاتی درباره مردها داده و تفاوت فکریشون اما به زبان ساده...

موفق باشی و خوشبخت

سلام عزیزم، مرسی

دارم می خونمش. موفقیت اصلی و خوشبختی حقیقی من اینه که بتونم اون تسلط روانی ای که برازنده ی من هست رو داشته باشم.

الان جای خواهرم خالیه که برای این "برازنده ی من" ادا در بیاره.