موضوع: چی فکر میکردم و چی شد! ( تصمیم گرفتم به جدایی)

مشاورت درست گفته اگر در این رابطه بمونید احتمال افسردگی وآسیب روحی خیلی هست.
این آدم حتی اگر هم تغییر کنه پیرت میکنه.
به همه این چیزها فکر کن وبعد تصمیم بگیر.

خانم مهندس عزیز واقعا ناراحت شدم بابت اتفاقاتی که افتاده.. شاید خودت بهتر شناختیشون.. خیلی مواظب خودت باش و کلا خطت رو عوض کن و اجازه بده پدرت بقیه کارهارو پیگیری کنه.. امیدوارم بدون مشکلی بتونی از این خونواده نجات پیدا کنی..

نوشته اصلی توسط خانم مهندس

دوستان امروز عصر نامزدم پیام داد گفت اومدم تهران الان جلوی خوابگاهتون هستم بیا ببینمت. منم چون دیشب گفته بود بیام و بهش گفتم " نیا، چون اگه بیای نمیبینمت"، نرفتم ببینمش. فقط یه لحظه از پنجره نگاه کردم ببینم راست میگه یا نه.
کلی پیام داد و زنگ زد و گفت بیا ببینمت و قسمم داد برم ببینمش اما من نرفتم چون از اول قرار بود من برم شهرمون و توی یه جلسه با واسطه ها حرفامون رو بزنیم اما اون سرخود پاشده بود اومده بود تهران!
منم از طرفی خیلی دلم سوخت براش که این همه راهو اومده و احساساتی شده بودم از طرفی باید بهش میفهموندم وقتی میگم نه، منظورم دقیقا نه هست و یه جورایی حس میکردم اینکه بعد این ماجراها تنها ببینمش کار اشتباهیه. خلاصه نرفتم ببینمش و از شما چه پنهون نشستم یه دل سیر گریه کردم.
یه دفعه مامانم زنگ زد گفت مادرش زنگ زده به مامانم گفته "پسرم رفته اونجا نامزدش رو ببینه دخترت چرا پشت پنجره وایساده و نمیره پایین؟" مامانم گفته " دخترم گفته بهش نیاد الانم امتحان داره میخواد درس بخونه پسر شما نباید سرخود میرفت مگر قرار نبود دخترم خودش هفته آینده بیاد اینجا با هم صحبت کنن؟ " مادرش عصبانی شده بود و با یه لحن بدی گفته بود "مگه رئیس جمهوره که باید وقت قبلی بگیریم؟ بیخود امتحان داره، درس میخواد چیکار؟ اگر یه مو از سر پسرم کم شه همه خاندانتون رو آتیش میزنم! دیشب پسرم بهش زنگ زد اونم جواب داد دو ساعت با هم حرف زدن، اصلا دخترت خودش خواسته پسرم بره ببیندش، وگرنه چرا تلفنش رو جواب داد اصلا؟"
خلاصه هر چی از دهنش در اومده گفته و قطع کرده!
حالا من واقعا تو شوکم! تمام اون گریه ها و ضجه ها و التماس ها و ابراز علاقه و پشیمونی دیشبش همش نقشه مامانش بوده! وگرنه کدوم مردی روش میشه جلوی مادرش اینجوری به نامزدش التماس کنه و گریه کنه و ضجه بزنه؟؟؟ منو باش که چقدر دلم میسوخت و ناراحت بودم...تازه اینجام که بوده گزارش لحظه ای میداده به مادرش که مثلا الان اومد پشت پنجره، الان رفت و....
واقعا اینا باید بازیگر سینما میشدن!!
هر چی بیشتر با اینا آشنا میشم بیشتر نسبت به همه چیز و همه کس بدبین میشم. دیگه نمیتونم حتی گریه های کسی رو هم باور کنم!
خدایا خودت به دادم برس زودتر شر این جماعت رو از زندگیم کم کن...

سلام
اصلا همسرت نه، فرض كنيم يكى حتى دشمن آدم، كيلومترها مسافت طى كرده اومده منو ببينه، من چققققققدرررر بايد سنگدل باشم تا نرم ببينمش! حالا دو سه دقيقه ميرفتى پايين چى ميشد؟!!!! شما ميگى شوهرم منو نميخواد، محبت نميكنه، پشتم نيست..... عزيز من حالا كه داره خواستنش رو نشون ميده، حالا كه داره اينقدر التماست ميكنه، چى ميخواى ديگه؟! يكى آدمو نخواد پا نميشه چند كيلومتر بره بخاطرش غرورش رو بشكنه وايسه پايين پنجره. الان شوهر من ده سالم باهاش قهر باشم اصصصصصلا سراغمو نميگيره. شما اگه گير يه همچين آدمى ميفتادى اونوقت متوجه ميشدى چى ميگم.
شما خييييلى آدم بدبينى هستى، فكر كن داداش خودت واسه خاطر همسرش بره التماس و پشت پنجره وايسه و از طرف هيچ عكس العملى نبينه و اون خانوم داداشت رو آدم حساب نكنه، اصلا مامانتون فكر كنه كه با پسرش چنين رفتارى ميكنن، ببينم آيا بازم اينقدر راحت رفتار ميكنه و عادى برخورد ميكنه با قضيه؟! والله من اينجا به مادرشوهرتون حق ميدم، من خودمم بودم شايد عكس العمل ايشون شايدم شديدترش رو نشون ميدادم.
در ضمن اينم بگم انقدر بدبين و منفى و خاله زنك هستى كه صدتا داستان درآوردى از قضيه، دنبال داستان نباش اينطورى فكر كن كه ديشب بعد از حرف زدن با شما، مامانش ديده گريه كرده ازش پرسيده دليل گريه هاشو، اونم جواب داده كه با همسرم حرف زدم و توضيح ماجرا. بعدش بهش گفته ميرم تهران. تهران كه بوده مامانش زنگ زده كه چى شد، اونم گفته نمياد پايين و من اينجا منتظرشم. خوب اونم مادره ديگه دلش سوخته واسه بچش. با خودش گفته نكنه مثلا بچم از غصه و ناراحتى تو شهر غريب دچار فشار عصبى بشه كه بالطبع مامان شما و هر مادر ديگه هم نگران ميشد و عكس العملى شبيه مامان ايشون رو نشون ميداد. اينطورى نگاه كن به قضيه و مثبت فكر كن، بدبين نباش.
از اين ميترسم از اين آقا جدا بشى بعدش گير كسى بيفتى كه ذره اى برات ارزش قائل نباشه، نه قهرت، نه آشتى كردنت، نه اخمت، هيچيت براش مهم نباشه، كه اگه مشكلات كاربرا تو اين سايت رو خونده باشى متوجه ميشى كه اكثر خانوما از شوهرى مينالن كه براشون ارزش قائل نيست، مثلا قهر كرده اومده هشت ماهه شوهر سراغشو نميگيره كه هيچ تازه از قهر زنش هم خوشحاله و مشغول خيانته. عزيزم دوست داشتى همچين شوهرى گيرت ميومد؟! ديشبم بهت گفتم قدر شوهر بامحبتت رو بدون كه خييييلى سخت گير كسى مياد. يه فرصت ديگه بده فقط واسه خاطر خودت.
حرف شيدا رو بذار كنار اون هنوز ازدواج نكرده و مشاور و متخصص هم نيست، حرف منو گوش كن كه يه نجربه نامزدى خوب و عاشقانه با شوهر بيكار و يه تجربه ازدواج با آدم پولدار بى عشق و علاقه رو داشتم. من بهت ميگم قدر نعمتى كه دارى رو بدون، پول و شغل و كار همشون جور ميشن، شما اصل كارى رو دارى. مواظب باش از دست ندى.

- - - Updated - - -

نوشته اصلی توسط خانم مهندس

دوستان امروز عصر نامزدم پیام داد گفت اومدم تهران الان جلوی خوابگاهتون هستم بیا ببینمت. منم چون دیشب گفته بود بیام و بهش گفتم " نیا، چون اگه بیای نمیبینمت"، نرفتم ببینمش. فقط یه لحظه از پنجره نگاه کردم ببینم راست میگه یا نه.
کلی پیام داد و زنگ زد و گفت بیا ببینمت و قسمم داد برم ببینمش اما من نرفتم چون از اول قرار بود من برم شهرمون و توی یه جلسه با واسطه ها حرفامون رو بزنیم اما اون سرخود پاشده بود اومده بود تهران!
منم از طرفی خیلی دلم سوخت براش که این همه راهو اومده و احساساتی شده بودم از طرفی باید بهش میفهموندم وقتی میگم نه، منظورم دقیقا نه هست و یه جورایی حس میکردم اینکه بعد این ماجراها تنها ببینمش کار اشتباهیه. خلاصه نرفتم ببینمش و از شما چه پنهون نشستم یه دل سیر گریه کردم.
یه دفعه مامانم زنگ زد گفت مادرش زنگ زده به مامانم گفته "پسرم رفته اونجا نامزدش رو ببینه دخترت چرا پشت پنجره وایساده و نمیره پایین؟" مامانم گفته " دخترم گفته بهش نیاد الانم امتحان داره میخواد درس بخونه پسر شما نباید سرخود میرفت مگر قرار نبود دخترم خودش هفته آینده بیاد اینجا با هم صحبت کنن؟ " مادرش عصبانی شده بود و با یه لحن بدی گفته بود "مگه رئیس جمهوره که باید وقت قبلی بگیریم؟ بیخود امتحان داره، درس میخواد چیکار؟ اگر یه مو از سر پسرم کم شه همه خاندانتون رو آتیش میزنم! دیشب پسرم بهش زنگ زد اونم جواب داد دو ساعت با هم حرف زدن، اصلا دخترت خودش خواسته پسرم بره ببیندش، وگرنه چرا تلفنش رو جواب داد اصلا؟"
خلاصه هر چی از دهنش در اومده گفته و قطع کرده!
حالا من واقعا تو شوکم! تمام اون گریه ها و ضجه ها و التماس ها و ابراز علاقه و پشیمونی دیشبش همش نقشه مامانش بوده! وگرنه کدوم مردی روش میشه جلوی مادرش اینجوری به نامزدش التماس کنه و گریه کنه و ضجه بزنه؟؟؟ منو باش که چقدر دلم میسوخت و ناراحت بودم...تازه اینجام که بوده گزارش لحظه ای میداده به مادرش که مثلا الان اومد پشت پنجره، الان رفت و....
واقعا اینا باید بازیگر سینما میشدن!!
هر چی بیشتر با اینا آشنا میشم بیشتر نسبت به همه چیز و همه کس بدبین میشم. دیگه نمیتونم حتی گریه های کسی رو هم باور کنم!
خدایا خودت به دادم برس زودتر شر این جماعت رو از زندگیم کم کن...

سلام
اصلا همسرت نه، فرض كنيم يكى حتى دشمن آدم، كيلومترها مسافت طى كرده اومده منو ببينه، من چققققققدرررر بايد سنگدل باشم تا نرم ببينمش! حالا دو سه دقيقه ميرفتى پايين چى ميشد؟!!!! شما ميگى شوهرم منو نميخواد، محبت نميكنه، پشتم نيست..... عزيز من حالا كه داره خواستنش رو نشون ميده، حالا كه داره اينقدر التماست ميكنه، چى ميخواى ديگه؟! يكى آدمو نخواد پا نميشه چند كيلومتر بره بخاطرش غرورش رو بشكنه وايسه پايين پنجره. الان شوهر من ده سالم باهاش قهر باشم اصصصصصلا سراغمو نميگيره. شما اگه گير يه همچين آدمى ميفتادى اونوقت متوجه ميشدى چى ميگم.
شما خييييلى آدم بدبينى هستى، فكر كن داداش خودت واسه خاطر همسرش بره التماس و پشت پنجره وايسه و از طرف هيچ عكس العملى نبينه و اون خانوم داداشت رو آدم حساب نكنه، اصلا مامانتون فكر كنه كه با پسرش چنين رفتارى ميكنن، ببينم آيا بازم اينقدر راحت رفتار ميكنه و عادى برخورد ميكنه با قضيه؟! والله من اينجا به مادرشوهرتون حق ميدم، من خودمم بودم شايد عكس العمل ايشون شايدم شديدترش رو نشون ميدادم.
در ضمن اينم بگم انقدر بدبين و منفى و خاله زنك هستى كه صدتا داستان درآوردى از قضيه، دنبال داستان نباش اينطورى فكر كن كه ديشب بعد از حرف زدن با شما، مامانش ديده گريه كرده ازش پرسيده دليل گريه هاشو، اونم جواب داده كه با همسرم حرف زدم و توضيح ماجرا. بعدش بهش گفته ميرم تهران. تهران كه بوده مامانش زنگ زده كه چى شد، اونم گفته نمياد پايين و من اينجا منتظرشم. خوب اونم مادره ديگه دلش سوخته واسه بچش. با خودش گفته نكنه مثلا بچم از غصه و ناراحتى تو شهر غريب دچار فشار عصبى بشه كه بالطبع مامان شما و هر مادر ديگه هم نگران ميشد و عكس العملى شبيه مامان ايشون رو نشون ميداد. اينطورى نگاه كن به قضيه و مثبت فكر كن، بدبين نباش.
از اين ميترسم از اين آقا جدا بشى بعدش گير كسى بيفتى كه ذره اى برات ارزش قائل نباشه، نه قهرت، نه آشتى كردنت، نه اخمت، هيچيت براش مهم نباشه، كه اگه مشكلات كاربرا تو اين سايت رو خونده باشى متوجه ميشى كه اكثر خانوما از شوهرى مينالن كه براشون ارزش قائل نيست، مثلا قهر كرده اومده هشت ماهه شوهر سراغشو نميگيره كه هيچ تازه از قهر زنش هم خوشحاله و مشغول خيانته. عزيزم دوست داشتى همچين شوهرى گيرت ميومد؟! ديشبم بهت گفتم قدر شوهر بامحبتت رو بدون كه خييييلى سخت گير كسى مياد. يه فرصت ديگه بده فقط واسه خاطر خودت.
حرف شيدا رو بذار كنار اون هنوز ازدواج نكرده و مشاور و متخصص هم نيست، حرف منو گوش كن كه يه نجربه نامزدى خوب و عاشقانه با شوهر بيكار و يه تجربه ازدواج با آدم پولدار بى عشق و علاقه رو داشتم. من بهت ميگم قدر نعمتى كه دارى رو بدون، پول و شغل و كار همشون جور ميشن، شما اصل كارى رو دارى. مواظب باش از دست ندى.

فكر كن داداش خودت واسه خاطر همسرش بره التماس و پشت پنجره وايسه و از طرف هيچ عكس العملى نبينه و اون خانوم داداشت رو آدم حساب نكنه، اصلا مامانتون فكر كنه كه با پسرش چنين رفتارى ميكنن، ببينم آيا بازم اينقدر راحت رفتار ميكنه و عادى برخورد ميكنه با قضيه؟! والله من اينجا به مادرشوهرتون حق ميدم، من خودمم بودم شايد عكس العمل ايشون شايدم شديدترش رو نشون ميدادم.

اگر واسه داداشم هر کدوم از این قضایا پیش میومد، من چون به عنوان یه آدم بالغ و مستقل قبولش دارم و میدونم تو هر شرایطی میتونه احساساتش رو مدیریت کنه و با توجه به خواسته هاش بهترین تصمیم رو بگیره اصلا به خودم حق دخالت تو زندگیشو نمیدادم! شاید زود به زود از احوالش خبر میگرفتم اما هرگز تو کاراش مداخله نمیکردم.
اما اگر میدونستم داداشم یه آدم نابالغ و وابسته و بچه ننه هست که بدون کمک ما حتی کفشاشم تا به تا میپوشه ممکن بود مثل یه بچه 4 ساله مراقبش بودم و در برابر بزرگسال ها ازش محافظت میکردم! که در این صورت اصلا براش زن نمیگرفتیم و با زندگی دختر مردم بازی نمیکردیم.
مادرم هم مثل من فکر میکنه. در حقیقت مادرم این طرز تفکر رو به ما یاد داده و همه مون رو مستقل و با اراده تربیت کرده.
ببخشید اما من مادر ها و خواهر هایی با طرز تفکر شما و مادر نامزدم رو آدمایی غیر منطقی و پر از کمبود شخصیتی میدونم، لزومی نداره ما به خودمون اجازه مداخله تو زندگی خصوصی پسر یا برادرمون بدیم صرفا به خاطر اینکه خواهر و یا مادرشون هستیم. من از روزی میترسم شما مادرشوهر بشی و با این طرز فکر زندگی دو نفر آدم رو به جهنم بدل کنی، زندگی ای که میتونست بهشت باشه براشون!
اصلا این که میگن بهشت زیر پای مادران است یعنی چی؟ فکر کردید هر کس یه شکم بچه بزاد صاف میره بهشت؟!
نه اینطور نیست. منطور اینه که نقش مادر تو زندگی بچه‌هاش به حدی پررنگه که میتونه بچه ش رو بفرسته بهشت یا نه، دنیا و آخرت رو براش جهنم کنه.
عزیزم شمام بهتره طرز فکرتون رو عوض کنید. یعنی چی که اگر من جای مادرش بودم شدیدتر رفتار میکردم؟؟؟ به پسر و برادرتون کمی اجازه نفس کشیدن و زندگی کردن بدید و با کاسه داغ تر از آش شدن زندگیشونو از هم نپاشید! هر چیزی حدی داره...
هر چند من همچنان عقیده دارم اگر مرد یا زنی شخصیت بالغ و سالمی داشته باشه خودش به کسی اجازه مداخله تو زندگی شخصیش رو نمیده، حتی اگر همه دنیا بخوان تو کارش دخالت کنن.

متاسفانه بعضی خانواده ها فکر میکنن پسرشون رو باید زن آیندش تربیت کنه؟ پس مادر وظیفه اش چیه؟؟ یه پسر لوس بی دست و پا تحویل جامعه بدن که خانمش باید جمع و جورش کنه. به قول معروف خانمش صاحب خونه و زندگیش کنه!! آقا پسر هم باید تمام جزییات زندگیش (حتی کم و کیف رابطه جنسی با خانمش) رو به مادر و خواهرش بگه!!! وقت کمک کردن و حمایت کردن هم میگن ما اصلا اهل دخالت تو زندگی پسرمون نیستیم. ای خداااا چی بگم.
منظورم به نامزد شما فقط نیستا. این یه تفکره که خیلی تو جامعه ما رایجه. برای من خیلی احمقانه هست.

چند تا مساله هست که خوبه بهش فکر کنی.
با خانواده هایی مثل خانواده نامزدت آشنایی دارم. اینجور خانواده ها اصلا آبرو و شرایط دیگران براشون اهمیت نداره. معمولا در جریان طلاق یه سری تهمتا راه میندازن که دختره با یکی دیگه بوده و از این حرفا. بنا بر این از قبل آمادگی این تهمت ها رو داشته باش.
اگه تصمیمت حتما طلاق هست،‌ سعی کن یه جورایی مسالمت آمیز بهش بفهمونی که به درد هم نمیخورین. امیدوارم نامزدت سر لج نیفته که در پروسه طلاق اذیتت کنه. یه چیزی که اخیرا می بینم اینه که بعضی خانواده ها از قانون حق طلاق برای مرد سواستفاده میکنن و میگن دختره رو طلاقش نمیدیم تا بلاتکلیف بمونه.
امیدوارم روزهای بهتری رو در آینده تجربه کنی.

سلام خانم مهندس عزیز

شما در مقابل همسرت بهتره کم کم و پله پله جلو بری و سلایق خودتو اعمال کنی، شاید یهویی باشه تنش و اعصاب خوردی هردوتون رو بیشتر کنه.

مثلا میتونستی بعد از مقاومت های اولیه و گفتن از درس و امتحان به همسرت , و اصرارهای ایشون بگی: باشه میام پایین اما به شرطی که بیشتر از نیم ساعت نشه و توی این مدت یک

ربعش رو من حرف بزنم و تو فقط شنونده باشی . گوش بدی و بعدا به درست و نادرستش فکر کنی و بعدا جواب منو بدی.بهش بگی این یه ربع به من گوش کن و بعد هفته دیگه جواب

صحبت هام رو بده نه الان و نه یک روز دیگه(زمان دقیق تعیین کنید،مثلا هفته بعد جمعه که من میام شهرمون و قراره همو ببینیم،چون من هم درس کمتر دارمو...)

می تونین هردوتون از نوشتن استفاده کنید و مطالبتون به همدیگر رو بنویسید و هر زمان قرار ملاقاتی هست اونو برای هم بخونید.

اینکه یه دفعه این کارو کنی بیشتر همسرت میره توی فاز احساسی ولی اونجوری بیشتر منطقش فعال میشه و اگر هم هیجانات منفی به سراغش بیاد دامنه و شدتش کمتره.

بهتره شما شرایط رو مطابق با حرف های یه مشاور پیش ببرید. حتما توی دانشگاهتون این دسترسی وجود داره.