موضوع: خانمم حاضر نیست با خانوادم رفت و آمد داشته باشیم

شما شخص عاقل و منطقی هستید
بهتون تبریک میگم آقای محترم
همین که به فکر همسرتان هستید و از برادرتان به دلیل رفتارش انتقاد کردید نشونه های خوبیه

اما بهتون پیشنهاد میکنم هرگز بصورت مخفیانه به دیدار خانوادتون نرید
حس اعتماد رو ازش میگیرید و اون وقت قضیه بدتر میشه

نمیگم همسرتون رو مجبور کنید با شما همراه بشه و بیاد اونجا و یا برای هر بار رفتن به خونه پدر و مادرتون ازش اجازه بگیرید منظورم این نیست

اما خیلی آروم و سعی کنید احساسی باهاش صحبت کنید و بگید گاهی واقعا دلم برای پدر و مادرم که اینهمه برام زحمت کشیدن تا من به این نقطه برسم تنگ میشه

احساس نیاز به این دیدارها رو بهش نشون بدید و براش توضیح بدید

بهش بگو توقع ندارید که همراهیتون کنه اما دلتون میخواد مثلا هفته ای دو هفته ای و یا ماهی یکبار چندساعتی در کنار خانودتون (تاکید بخصوص روی پدر و مادر داشته باشین) بگذرونید

سعی کنید با همسرتون یه قول و قرارهایی بابت این دیدارها داشته باشید

خودتون بهتر میدونید که نباید با لجبازی و تندی این مسائل رو بیان کنید تا واکنش بدی نشون نده
پیروز باشید

سلام
ببینید من نظراتم تجربی هست و نه روانشناسی.
با حرفهایی که راجع به خانومتون گفتید و حساسیتهاش این یقین رو بهتون میدم که اگر ازش حمایت کنید شاید تمایل به شروع مجدد با خانواده تون داشته باشه... تصور اینکه شوهر ادم جلوی خانواده اش هی از آدم تعریف کنه و حمایت کنه و خانواده ی شوهر این رو ببینن برای یک زن خیلی شیرینه و اگر خانومتون به این باور برسه که قراره توی خانواده ی شما غرورش بالا بره نه اینکه جریحه دار بشه تمایل به بازسازی روابط در ایشون زیاد میشه...
خانومتون از نظر اعتقادی و مذهبی در چه حدی هستن؟ چند وقت پیش توی قرآن(شاید هم توی تفسیرش) خوندم که بزرگترین گناه بعد از کفر به خداوند بریدن از خویشاوندان خصوصا پدر و مادره...
اینکه گفتید دعواتون میشه و خانومتون یقه تون رو پاره کردند ما اونجا نبودیم که ببینیم خودشون شخصیت پرخاشگری دارند یا شما عصبانیشون کردید یا هر چیز دیگه ای... خصوصا اینکه به هیچ عنوان خودم رو دارای این دانش نمیدونم که راجع به این مسایل نظر بدم و اگر این اتفاقات توی زندگیتون زیاد تکرار میشن و جدای از خانواده تون هم راجع به سایر مسایل زندگی اتفاق میفته به نظرم باید مشاوره برید...
به نظرم یه مدت(مثلا برای دو هفته) هیچ حرفی راجع به خانواده تون نزنید و اگر هم خانومتون گله ای کرد با روی باز به حرفاش گوش کنید تا تخلیه بشه...
یک مدت که جو آروم شد توی یک فضای آروم و عشقولانه بهش بگید که تصمیم دارید حمایتتون رو ازش بیشتر کنید و اگر توی جمعی باشید حواستون بهش هست تا کسی بهش بی احترامی نکنه و اگر بی احترامی بهش بشه با واکنش شما رو به رو میشه... این حرفا رو که زدید یک مدت باز کاری به کارش نداشته باشید و بعد اگر خانومتون زمینه ی اعتقادی مذهبی داره راجع به اثرات قطع رحم باهاش صحبت کنید و اینکه پدر و مادرتون(فعلا حرفی از بقیه نزنید) براتون زحمت کشیدن و خدا هم راضی نیست که ارتباط قطع بشه و اثرات بدی ممکنه توی زندگیتون داشته باشه
این مشکلی نیست که یک شبه بخواد حل بشه... باید صبور باشید و کم کم و مرحله به مرحله حلش کنید...
موفق باشید.

نوشته اصلی توسط نیکیا

سلام
ببینید من نظراتم تجربی هست و نه روانشناسی.
با حرفهایی که راجع به خانومتون گفتید و حساسیتهاش این یقین رو بهتون میدم که اگر ازش حمایت کنید شاید تمایل به شروع مجدد با خانواده تون داشته باشه... تصور اینکه شوهر ادم جلوی خانواده اش هی از آدم تعریف کنه و حمایت کنه و خانواده ی شوهر این رو ببینن برای یک زن خیلی شیرینه و اگر خانومتون به این باور برسه که قراره توی خانواده ی شما غرورش بالا بره نه اینکه جریحه دار بشه تمایل به بازسازی روابط در ایشون زیاد میشه...
خانومتون از نظر اعتقادی و مذهبی در چه حدی هستن؟ چند وقت پیش توی قرآن(شاید هم توی تفسیرش) خوندم که بزرگترین گناه بعد از کفر به خداوند بریدن از خویشاوندان خصوصا پدر و مادره...
اینکه گفتید دعواتون میشه و خانومتون یقه تون رو پاره کردند ما اونجا نبودیم که ببینیم خودشون شخصیت پرخاشگری دارند یا شما عصبانیشون کردید یا هر چیز دیگه ای... خصوصا اینکه به هیچ عنوان خودم رو دارای این دانش نمیدونم که راجع به این مسایل نظر بدم و اگر این اتفاقات توی زندگیتون زیاد تکرار میشن و جدای از خانواده تون هم راجع به سایر مسایل زندگی اتفاق میفته به نظرم باید مشاوره برید...
به نظرم یه مدت(مثلا برای دو هفته) هیچ حرفی راجع به خانواده تون نزنید و اگر هم خانومتون گله ای کرد با روی باز به حرفاش گوش کنید تا تخلیه بشه...
یک مدت که جو آروم شد توی یک فضای آروم و عشقولانه بهش بگید که تصمیم دارید حمایتتون رو ازش بیشتر کنید و اگر توی جمعی باشید حواستون بهش هست تا کسی بهش بی احترامی نکنه و اگر بی احترامی بهش بشه با واکنش شما رو به رو میشه... این حرفا رو که زدید یک مدت باز کاری به کارش نداشته باشید و بعد اگر خانومتون زمینه ی اعتقادی مذهبی داره راجع به اثرات قطع رحم باهاش صحبت کنید و اینکه پدر و مادرتون(فعلا حرفی از بقیه نزنید) براتون زحمت کشیدن و خدا هم راضی نیست که ارتباط قطع بشه و اثرات بدی ممکنه توی زندگیتون داشته باشه
این مشکلی نیست که یک شبه بخواد حل بشه... باید صبور باشید و کم کم و مرحله به مرحله حلش کنید...
موفق باشید.

همسر من اعتقادات مذهبی معمولی داره نه مذهبیه نه بی دین.اتفاقا خیلی خانواده دوست و مهربانه.اما اشتباهات و سوتفاهماتی اول زندگی پیش آمد چه در جریانات آشنایی ما و چه زمان نامزدی و ازدواج ما که ایشون رو به شدت نسبت به خونوادم دلزده کرد.مثلا من و ایشون دستبندی رو گرفته بودیم که بعد از جواب گرفتن در خواستگاری یک شب خانوادشون رو دعوت کنیم من اون دستبند رو به عنوان اولین هدیه ای که خونه ما میان کادو بدم.خواهر من دستبند رو قایم کرد و اون شب آخرشب با جروبحث من توی اتاق که همسرم هم متوجه شد دستبند رو گرفتم.عقیدش این بود چرا الان میخوای طلا بدی تو که رفتی خونه شون طلا برده بودی.باقیش رو بگذار سرعقد. دخالت بیجا !! من خواستم من گرفتم.رفتار خواهرم به منم برخورد.
هدیه رو دادم پیش خونواده به همسرم ولی متوجه شد و از اون شب با خواهرم چپ شد تا جایی که دیگه نه تلفن میزد به خواهرم نه خونش میرفت نه برای عید زنگ زد تبریک بگه نه عروسی دخترخواهرم شرکت کرد منم نگذاشت برم.
برخوردای این سبکی از خونوادم دیده البته من تا جایی که شد و تونستم اجازه دخالت ندادم.
بله میدونم پروسه زمان بر هست و فقط من این بین ماندم لای چهارچوب

مورد دیگری رو فراموش کردم بنویسم خانم من اگر رفتاری از خانواده من ببینه باب میلش نباشه یا بی احترامی باشه میخواد قطع رابطه داشته باشه.نمیدانم همه خانم ها تا این حد حساسند؟
من میگم تو وقتی یه مورد پیش میاد میگی قطع رابطه و خونه م نیان.برادرتو هم من رو زد منم باید بگم برادرت خونه من نیاد قطع رابطه ؟ گفت جریان اون خیلی فرق داره آن زمان قبل ازدواج ما بود و تو جلوی خانه ما با من دعوا کردی برادرم میخواست ازمن دفاع کنه.( برادر خانمم با صدای جیغ و حرفهای همسرم بیرون اومد و من اصلا صدایم بلند نبود)

سلام دوست عزیز

من واقعا خوشحالم که شما مردی اینقدر فهمیده و با شعور هستین و امیدوارم تو همه مراحل زندگیت موفق باشی . من راهی که به ذهنم می رسیدو تو زندگی خودم پیاده کردم و تا الان خوب پیش رفته بهتون گفتم خودت برو وبیا به خانومت کاری نداشته باش . از خونوادتم جلوی خانومت تعریف نکن که چی خریدن کجا می رن کجا میان . و تاکید کن خانومتو خیلی دوست داری به خصوص جلوی خودش و بعد از اینکه از دیدن خونوادت میاین . مثلا یه بار من که تو موقعیت خانوم شما بودم و همسرم تو موقعیت شما بود رفت خونه خانوادش وقتی برگشت به من گفت خیلی کار خوبی می کنی که به غذا ادویه کاری نمی زنی مامانم وقتی درست می کنه معدم به سوزش می افته . قصد توهین به خونوادشو نداشنا همینجوری سر حرف شد گفت ولی من انقدر ذوق کرده بودم که بیا و ببین . یه جورایی بهش بگو زندگی با تو از دوران مجردیم خیلی بهتره لازم نیست از خونوادت بد بگی مثلا بگو فلان چیزو دوست نداشتم الان اینجوری که هست خیلی دوسا دارم . مثلا ما مبل l خریدیم برای خونمون همسرم می گفت مبل تشریفاتی دوست نداشتم هرچی هم به مامان و بابام گفتم گوش نکردن با این حرفش من رو بدون اینکه بخواد یا بدونه خوشحال کرد. رضایتت رو از زنت با مقایسه های کوچیک از مجردیت نشون بده

در مورد عصبانیت و پرخاشگری خانومتون فکر کنم به سندرم پیش از قاعدگی مبتلاست من هم خیلی پرخاشگر می شدم مطالعه که کردم راه هایی برای آرامش خودم پیدا کردم به همسرم هم گفتم که توی اون یه هفته مراعات حالمو می کنه و اگه چیزی می گم اصلا جوابمو نمی ده جوری که تو تقویم برای جفتمون علامت زدم که بفهمیم من خودم واقعا ناراحت و پرخاشگر می شم تا حدی کنترل می کنم وقتی عصبانی نشم گریه می کنم . اینا طبیعیه اینا رو گفتم که خانومتون رو درک کنیدو شاید بهتر بتونید راه حل پیدا کنید واسه این قضیه .

تو این دوره به خانومتون بگید با دوستاش بره بیرون و حرف بزنه خیلی موثره . من با مادرم می رم خرید تا سه روز شارژم و به همسرم محبت می کنم .
امیدوارم این تجربیاتم به تو و خانومت کمک کنه . و واقعا دلم می خواد زندگیتون روبراه بشه چون واقعا آدم فهمیده ای هستی و این باعث خوشحالیه که همچین آدمایی هنوز هم هستند .

شما مساله هم کفو بودن رو فک کنم رعایت نکردین و احساس میکنم خانومتون شما و خانواده شمارو پایینتر از خودش میبینه و خودشو ملزم به احترام به اونا نمیدونه.
من نمیدونم این درسته که بعضیا میگن شما تنها برو.به نظر من این خیلی بد هست و توهین به خانوادتون هست.
یه سوال از شما دارم.اگه خانومتون در این حد به قول شما همه چی تموم نبود بازم اینطوری به موضوع نگاه میکردید و از موضع ضعف بیرون نمیومدید؟
شما اون جذبه و جسارت لازم رو حالا به هر دلیلی ندارید.
این نظر منه که هر چیزی سر جای خودش.هم زن و زندگی و هم خانواده.به هر کدومش به دلیل ضعف رفتاری بی احترامی بشه در واقع این وضعیت شما پیش میاد.
امیدوارم در آینده ضربه بیشتر نخورید.
به نظر من یه مشاوره از متخصصین همینجا بگیرید و رفتاراتون رو اصلاح و جراتمندانه کنید چون کاربرا تو این موارد نظرشون احساسی و جانب گیرانس.

اين خيلي خوبه كه شما همسرتان را درك مي كنيد. ولي از ابتداي اين تاپيك نظر من اين بوده كه شما از موضع ضعف به قضيه نگاه مي كنيد. همه خانم ها حساس هستند. همه قابل احترام هستند. ولي يك سري چيزها را بايد خودمان بسازيم. نه رها كنيم. همسر شما بايد بخاطر شما رابطه اش را با خانواده تان بهبود بخشد. چقدر براي بهبود اين رابطه تلاش كرده. اگر كرده و موفق نشده شما مي توانيد بگوييد كه شما را همراهي نكند. ولي نه با اولين برخوردي كه آن هم در دوران نامزدي بين شما و خواهرتان بوده رفت و آمد را با ايشان قطع كردند. اگر بخواهيم همه بر طبق خواسته ما رفتار كنند و هركس نكرد حذف شود بايد نصفه آدم هاي اطرافمان را حذف كنيد. بعضي از رفتارهاي ايشان بسيار تند است. بهتر است در اين زمينه از مشاور كمك بگيريد.

دوست عزیز من فکر میکنم که مشکل شما صرفا با پیشنهاداتی که بعضی از دوستان در خصوص تعریف کردن زیاد از همسر و ... کردن حل نمیشه چون این یک مشکل تک علتی نیست و اصطلاحا مولتی فکتوریال هست پس همزمان باید چند آیتم رو با هم در نظر داشته باشین.درخصوص سوالتون در رابطه با حساسیت زیاد و اینکه آیا خانمهای دیگه هم همینطور هستند یانه من فکر میکنم مثلا در رابطه با پیامک زشت برادرتون کاملا حق با همسرتون هست اما در موردمثلا کی توی ماشین جلو بشینه!! یا مواردی از این دست واقعا باورم نمیشه یه خانم دکتر 32 ساله و قاعدتا با همین میزان تجربیات اجتماعی اینقدر کودکانه و ضعیف رفتار کنن که بابت مساله به این سادگی آشوب راه بندازن و آرامش زندگی رو به هم بزنن چیزی که اگر فقط کمی چرخ بزنید توی همین سایت و مشکلات بقیه دوستان رو مطالعه کنید میبینید که یه دختر بیست ساله با تجربه اجتماعی بسیار کمتر مسائل خیلی بزرگتر از اینها رو مدیریت کرده بدون آشوب و اگر به اینجا سر زده واقعا متاسفانه مشکلاتی در حد فاجعه توی زندگیش پیش اومده. پس همسر شما بسیار حساس هستند و در واقع صفت از خود گذشتگی که جزء لاینفک زندگی مشترک هست در ایشون وجود نداره. اما مشکل فقط این نیست . مشکل دیگه انتظارات خانواده شماست. واقعا یکی دیگه از سرنخهای مشکل برمیگرده به خواهر و مادرتون. ببینید همونطور که احتمالا خودتون بهتر میدونید عرف جامعه ما به ویژه تهران که خودتون ساکن هستید اینه که پسر از دختر بزرگتر باشه و همینطور دختر وسایل خونه مشترک (جهیزیه) رو تامین بکنه. خوب این حداقلش هست. کما اینکه متاسفانه در اطرافمون میبینیم خانواده بسیاری از عروس خانمها حتی هزینه عروسی یا حتی تامین خانه مشترک رو هم تقبل می کنند در شرایطی که دختر به لحاظ ظاهر و خانواده و تحصیلات کم از داماد نداره!!! من هیچکدام این موارد رو تایید نمیکنم ولی این واقعیت موجود جامعه ما هست و مادر و خواهر شما این موقعیتها رو میبینن و در ناخوداگاه خودشون مقایسه میکنن که پسری که ما با زحمت بزرگ کردیم چی کم داشته که با دختر 4 سال بزرگتر بدون جهیزیه ازدواج کنه و .... و بعد از همه اینها تازه عروسمون نه تنها ذره ای قدرشناس نباشه بلکه بی احترامی هم بکنه و پسرمون رو اصطلاحا از ما بگیره. من فکر میکنم شما باید به مادرتون حق بدین. این که به توصیه بعضی دوستان بیاین و جلوی چشم خانواده تون بیش از حد عرف و معمول به همسرتون توجه کنید فقط آتش کینه و بغض رو توی دل خانواده تون شعله ور تر کردین. پیش چشم اونها به همسرتون بی احترامی نکنید ولی دیگه از اونطرف بوم هم نیفتین!! عرض کردم برای بهبود رابطه باید طوری رفتار کنید که اصطلاحا نه سیخ بسوزه نه کباب! با قربانی کردن یکطرف رابطه، این رابطه هرگز ریشه ای اصلاح نمی شود. همسر شما اگر واقعا و صادقانه به خاطر عشق و دوستی با شما ازدواج کرده باید خانواده شما را بپذیرد نه به خاطر اونها بلکه به خاطر شخص خود شما چون این کمترین حق انسانی بدیهی شماست که راحت و بدون استرس با پدر و مادرتون رابطه داشته باشین به ویژه که با سبقه مذهبی که فکر میکنم شما دارید حتما واقف هستین که درصورت خدای نکرده قطع این رابطه یا عدم رضایت اونها از شما متاسفانه چه اثرات بدی ممکنه برای زندگیتون در پی داشته باشه و فارغ از جنبه مذهبی با آرزوی سلامت همیشگی برای والدین شما چه بسیار فرزندانی رو دیدم که به خاطر این مسائل و کم و سرد بودن رابطه ها بعد از دست رفتن والدینشون تا آخر عمر حسرت به دل لحظه ای کنار اونها بودن میمونن و خودشون رو نمی بخشن چه برسه که بتونن بعدا همسرشون رو که باعث و بانی این مساله بوده ببخشن و مشکل دوباره سرباز می کنه. پس تا این نعمت برقراره خوش به حالتون و از موانست و هم نشینی با والدینتون بهره ببرین . موفق باشین

- - - Updated - - -

دوست عزیز من فکر میکنم که مشکل شما صرفا با پیشنهاداتی که بعضی از دوستان در خصوص تعریف کردن زیاد از همسر و ... کردن حل نمیشه چون این یک مشکل تک علتی نیست و اصطلاحا مولتی فکتوریال هست پس همزمان باید چند آیتم رو با هم در نظر داشته باشین.درخصوص سوالتون در رابطه با حساسیت زیاد و اینکه آیا خانمهای دیگه هم همینطور هستند یانه من فکر میکنم مثلا در رابطه با پیامک زشت برادرتون کاملا حق با همسرتون هست اما در موردمثلا کی توی ماشین جلو بشینه!! یا مواردی از این دست واقعا باورم نمیشه یه خانم دکتر 32 ساله و قاعدتا با همین میزان تجربیات اجتماعی اینقدر کودکانه و ضعیف رفتار کنن که بابت مساله به این سادگی آشوب راه بندازن و آرامش زندگی رو به هم بزنن چیزی که اگر فقط کمی چرخ بزنید توی همین سایت و مشکلات بقیه دوستان رو مطالعه کنید میبینید که یه دختر بیست ساله با تجربه اجتماعی بسیار کمتر مسائل خیلی بزرگتر از اینها رو مدیریت کرده بدون آشوب و اگر به اینجا سر زده واقعا متاسفانه مشکلاتی در حد فاجعه توی زندگیش پیش اومده. پس همسر شما بسیار حساس هستند و در واقع صفت از خود گذشتگی که جزء لاینفک زندگی مشترک هست در ایشون وجود نداره. اما مشکل فقط این نیست . مشکل دیگه انتظارات خانواده شماست. واقعا یکی دیگه از سرنخهای مشکل برمیگرده به خواهر و مادرتون. ببینید همونطور که احتمالا خودتون بهتر میدونید عرف جامعه ما به ویژه تهران که خودتون ساکن هستید اینه که پسر از دختر بزرگتر باشه و همینطور دختر وسایل خونه مشترک (جهیزیه) رو تامین بکنه. خوب این حداقلش هست. کما اینکه متاسفانه در اطرافمون میبینیم خانواده بسیاری از عروس خانمها حتی هزینه عروسی یا حتی تامین خانه مشترک رو هم تقبل می کنند در شرایطی که دختر به لحاظ ظاهر و خانواده و تحصیلات کم از داماد نداره!!! من هیچکدام این موارد رو تایید نمیکنم ولی این واقعیت موجود جامعه ما هست و مادر و خواهر شما این موقعیتها رو میبینن و در ناخوداگاه خودشون مقایسه میکنن که پسری که ما با زحمت بزرگ کردیم چی کم داشته که با دختر 4 سال بزرگتر بدون جهیزیه ازدواج کنه و .... و بعد از همه اینها تازه عروسمون نه تنها ذره ای قدرشناس نباشه بلکه بی احترامی هم بکنه و پسرمون رو اصطلاحا از ما بگیره. من فکر میکنم شما باید به مادرتون حق بدین. این که به توصیه بعضی دوستان بیاین و جلوی چشم خانواده تون بیش از حد عرف و معمول به همسرتون توجه کنید فقط آتش کینه و بغض رو توی دل خانواده تون شعله ور تر کردین. پیش چشم اونها به همسرتون بی احترامی نکنید ولی دیگه از اونطرف بوم هم نیفتین!! عرض کردم برای بهبود رابطه باید طوری رفتار کنید که اصطلاحا نه سیخ بسوزه نه کباب! با قربانی کردن یکطرف رابطه، این رابطه هرگز ریشه ای اصلاح نمی شود. همسر شما اگر واقعا و صادقانه به خاطر عشق و دوستی با شما ازدواج کرده باید خانواده شما را بپذیرد نه به خاطر اونها بلکه به خاطر شخص خود شما چون این کمترین حق انسانی بدیهی شماست که راحت و بدون استرس با پدر و مادرتون رابطه داشته باشین به ویژه که با سبقه مذهبی که فکر میکنم شما دارید حتما واقف هستین که درصورت خدای نکرده قطع این رابطه یا عدم رضایت اونها از شما متاسفانه چه اثرات بدی ممکنه برای زندگیتون در پی داشته باشه و فارغ از جنبه مذهبی با آرزوی سلامت همیشگی برای والدین شما چه بسیار فرزندانی رو دیدم که به خاطر این مسائل و کم و سرد بودن رابطه ها بعد از دست رفتن والدینشون تا آخر عمر حسرت به دل لحظه ای کنار اونها بودن میمونن و خودشون رو نمی بخشن چه برسه که بتونن بعدا همسرشون رو که باعث و بانی این مساله بوده ببخشن و مشکل دوباره سرباز می کنه. پس تا این نعمت برقراره خوش به حالتون و از موانست و هم نشینی با والدینتون بهره ببرین . موفق باشین