موضوع: همسرم میخواد سهم من رو از شرکتمون حذف کنه...

نوشته اصلی توسط دنیای یاسی

ممنون دوستان....بخاطر همین چیزایی که فرمودید دکترا رو قصد دارم کنار بذارم....اما مساله اصلی سر جاش برقراره...
همسر من مرد خوبیه اما با توجه به نوع تربیت خانوادگی اش دچار تناقضه....از طرفی خیلی خوشحاله که من دکترا میخوانم اونم بخاطر کلاس ...پیش همکارانش و دوستانش....به عناوین مختلف این رو عنوان میکنه...از طرفی دوست نداره خسته باشم یا کمی بخاطر درس دردل کنم...همش هم میگه خودت میدونی اگه میتونی چرا رها کنی.....
اما عملا حمایتی نداره....
و از طرفی تو موقعیت های مختلف میگه خانمها چرا باید درس بخونن اشتباه محضه درس خوندن خانمها....
میترسم از این فعالیت هام دست بکشم فردا ی روز نه تنها حمایت نشم کلی هم شماتت بشم که من که گفتم بخون خودت ول کردی.....این اتفاق افتاده که میگم....بعد لیسانس من ارشد قبول شدم اما اون موقع بچه اولم کوچیک بود یه ترم رفتم دیدم دارم ازپا می افتم....بعد ها اگه یه موقع حرفی میشد همسرم میگفت ای کاش میرفتی ها....
زندگی ام پر شده از پارامترهای متغیر....اما من به امید خدا سرو سامون میدم.....
ممنون از شما دوستان....گاهی یه حرفی یه نکته ای میتونه برام کارساز باشه

با سلام

به نظر من مشکل اصلی شما اینه که دارید تمام تلاشتون رو می کنید که همسرتون از همه نظر راضی باشه. اما رضایت کامل بنده های خدا در گرو کار بنده خدا نیست .
یک سوال دارم: آیا این خوب بودن در همه چیز تنها خواسته همسرتون هست یا شما هم تمایل دارید چنین نقشی رو بازی کنید (نقش یک زن که در همه ابعاد زندگی در بالاترین حد خودش ظاهر میشه)

سلام دوست خوبم
درسته زندگی الویت داره اما طبق نظر من

یک: درس رو رها نکن . بعدا به شدت پشیمون میشی اگه رها کنی و ممکنه حتی افسرده بشی

دو : حتما سهم مادی که از شرکت داری چه از طلا و چه زحمت نگه دار . خونه اگه هدیه مادرته برای تو هستش و سهم مادی داری و باید داشته باشیش

سه: سمینارهای دکتر حبشی رو گوش کن و عمل کن و مهربون باش و لبخند بزن مطمین باش نتیجه میگیری


شما خانوم شاغل دانشجوری دکتری دانشگاه خوب مادر دو تا بچه
مطمینا میتونی زندگیت رو مدیریت کنی و حق و حقوقت رو با جراتمندی و مهر و محبت و در آرامش به دست بیاری
نهایت سختیت سه ساله تا پنج سال
بعدش حس آرامشی که خواهی داشت رو تصور کن
هم بچه ها تو داری هم شغلت هم خانوم دکتری هم شرکتت رو داری

یادت باشه با توجه به وظایف مختص مرد و زن تو زندگی که من قبول دارم
این زندگی مشترکه این بچه ها مشترک هستن
هم سختی ها و اذیت ها و شب بیداری هاش
هم زیبایی ها و لذات و موفقیت های زندگی ، مشترکه

شما تلاش کردید سختی مادی کشیدید تا شرکت رشد کنه و همسرت دکتری بخونه
حالا باید همون قدر تلاش کنید تا تو هم موفق باشی تو تحصیل و زندگیتون
باید بتونی با همسرت مهربون و خوب و جراتمند حرف بزنی حوق مادی زن مختص اون هستش مخصوصا از نظر شرعی و متاسفانه مردها ما طبق فرهنگ غلط اینو نمیپذیرن . شما باید نرمش قاطعانه داشته باشی تو زندگی اما حق و حقوقت رو هم حفظ کنی .

این برای همه خانومهاس :

خانوم های محترم

وقتی خونه برای شماست باید به نامتون باشه وقتی ماشین و از پول طلا های شما خریدن باید به نامتون باشه وقتی برای شرکت زحمت کشیدید انرژی و وقت و سختی و هزینه گذاشتین این حق شماست .
وقتی غذا درست میکنید حق شماست که بهترین قسمت غذا رو بخورید
وقتی خسته هستید حق شماست که همسرتون براتون چایی بیاره
وقتی نه ماه حامله و دو سال شیرده هستین این حق طبیعی شماست که چند شب بچه ها پیش پدر باشن تا شما استراحت کنید
خانومهای محترم این حداقل حقوق شماست و هزاران حق دیگه هم وجود داره که مجال گفتنش نیست

اول خودتون این حق رو باور داشته باشین بعد در سایه آرامش و عشق به همسر و بچه هاتون این حقوق رو برای اونها هم قابل پذیرش کنید
واقعا فق با مطالعه و مشاوره و گوش دادن امثال دکتر حبشی و عمل بهشون میشه کم کم زندگی رو در آرامش اونجوری که میخواین سر و سامون بدین حتی اگه به نظرتون مسخره است و دکتره هیچی حالیش نیستو زندگی شما فرق داره باز هم بخونید و گوش کنید و عمل کنید ضرری که نداره و مطمین باشید نتیجشو میبینید
تو روانشناسی گاها انسانها در مقابل هر چی مقاومت میکنن همون راه حل کارشونه

امینا جان اگر قراره بچه‌ها خود به خود بزرگ بشن و برن سراغ زندگیشون؛ پس چرا ایشون بچه‌دار شده؟ که فقط جمعیت رو اضافه کنه؟ ایشون بچه‌دار شدند که لذت مادری رو بچشند و این بچه‌ها به بهیود جامعه کمک کنند و در آینده هم هوای ایشون رو(نه به عنوان وظیفه، بلکه به عنوان یک عضو خانواده) داشته باشند.

داشتن دکتری بزرگترین آرزوی ایشون نیست. الان هم توی ایران دکتر شدن کار شاقی به نظر نمیرسه تا نرسیدن به این هدف، تاثیر دلخراشی روی روحیه آدم بزاره و حس ناکامی بده.
اینکه شما میفرمایید باید شوهرش ازش حمایت کنه، موقع نوشتن درست و منطقیه. اما همه میدونیم بین تئوری و عمل حتی در فیزیک هم، فاصله بسیاره. اصولا انتظار منطقی بودن روابط انسانی، غیر منطقی ترین مسئله ممکنه.

من اصلا نمیدونم کجا گفتم که ایشون فداکاری کنه؟! این واژه معنایی نداره. شما برای چیزهایی که میخواید مجبورید یک سری چیزهای دیگر رو کنار بزارید. نمیتونید در آن واحد هم فلسفه بخونید و هم مهندسی. نمیتونید در آن واحد هم توی امریکا ادامه تحصیل بدید و هم هفته‌ای یک بار عزیزانتون رو ببینید و... اینا فداکاری نیست. انتخابه.
اگر همه رویاهاتون رو با هم دنبال کنید؛ در نهایت شما یک بازنده خواهید بود.

خانم یاسی همونطور که میگید دوستان شما بین یه خونواده چهارنفره نرمال و تحصیلات و شغل خوب، حداکثر دو تا رو انتخاب کردن. هیچکس نمیگه شما نمیتونید. میتونید. اما شادی شما در گرو چه چیزیه؟
رضایت همسرتون؟
دکتری؟
موقعیت اجتماعی بهتر؟
پول بیشتر؟
تفریح بیشتر؟
...
و یادتون باشه "همه" هرگز جواب صحیح نیست.

مهستی جان، منظور من این بود که طرف دیگه ی این تصمیم رو توصیف کنم. شما در مورد فداکاری حرف نزنید ولی این برداشت کلی من از این پست و پست قبلی ایشونه که حس خودشون و همچنین عملکردشون نشان دهنده ی فداکاریه.

یکی از دشواری های زندگی مشترک اینه که زوجین باید به نفع خواسته های طرف مقابل از بعضی خواسته های خودشون بگذرند یا حداقل اون ها رو به تعویق بیندازند. اما نکته ی مهم اینه که نمی شه در زندگی مشترک حل شد. هویت فردی صرفا چون فردی ازدواج کرده یا حتی مادر و پدر شده از بین بره. از طرف دیگه به تجربه دیدم که هر چقدر یک نفر در مقابل تقاضاهای نفر مقابل کوتاه میاد، طرف مقابل اضافه خواه تر می شه. منظورم از این حرف جنگ و دعوا نیست بلکه اینه که اگه نیاز و تقاضای مهمی داریم نباید به خاطر زورگویی طرف مقابل کوتاه بیایم.

در مورد دکترا برداشت من این از نوشته های ایشون این بود که براشون مهمه. از اونجایی که برای من هم به شخصه خیلی مهمه که مدرک دکترا داشته باشم و اگه نداشته باشم برام شکست خیلی بزرگی محسوب می شه باهاشون همدردی می کنم.

در مورد بچه، فکر می کنم یک نیاز بیولوژیک به ادامه ی نسله که بخش عمده ی انسان ها دارند. واقعیتی که در اطرافمون می بینیم اینه که بچه ها به سرعت به سمت استقلال و جدایی از خانواده حرکت می کنند و زمان کمتری رو با والدین و بقیه اعضای خانواده سپری می کنند. اما مهم تر اینکه نمی شه ازشون انتظار داشت زندگی خودشون رو به نفع والدین تعطیل کنند. مثلا اگر براشون فرصت تحصیل در یک دانشگاه خوب خارجی پیش بیاد، آیا منصفانه است که والدین ازشون انتظار داشته باشند که مهاجرت نکنند؟ یا اگر بین همسرشون و والدینشون اختلاف بیفته در عمل روابط فرزند با پدر و مادر بسیار سرد می شه. احساس ناکامی و فشاری که والدین بعد از خروج بچه ها از خانواده تجربه می کنند تا حد زیادی به همین موضوع برمی گرده که از نیازهای خودشون در طول سال های پرورش فرزند بیش از اندازه گذشت کرده اند. مسائلی مثل اختلاف های شدید بین مادرشوهر-عروس هم به نوعی نمایشگر همین مشکله.

من نگاهم مشخصا به زندگی مشترک با شما متفاوته. برای من زندگی که طرف مقابل حداقل حمایت رو از من نداشته باشه یا برخوردهایی که همسر ایشون دارند رو داشته باشه غیر قابل ادامه است. نظری هم که می دهم بر اساس دیدگاه خودمه. اصولا هم فایده ی فروم هایی مثل همدردی اینه که از زوایای مختلف به یک مسئله نگاه می شه و فرد سوال کننده می تونه از این مسئله بهره ببره.


***

دنیای یاسی جان شوهرتون و حتی خودتون به مشاوره فردی نیاز دارید. باید تکلیفتون با زندگی مشخص باشه. اینکه شوهرتون دائما بین دو سیسنم فکری کاملا متضاد نوسان داره باید حتما حل بشه چون همون طوری که خودتون گفتید با این وضع زندگی تون همیشه دچار بحران خواهد بود.

دوست عزیز

میخواستم به نکته ای اشاره کنم امیدوارم بدردتون بخوره

متاسفانه اکثر ما انسانها یاد گرفتیم خیلی شتابزده و از روی اجبار جو اطرافمون یا چشم و همچشمی و هزاران

دلیل موجه یا غیر موجه دیگه یک سری کارها رو انجام بدیم که اصلا فلسفه انجام دادن انها را

نمیدانیم و یا نمیخواهیم بدانیم و یا صلا تلاش نمیکنیم که بدونیم.

من زمانی که دانشجو دکتری بودم بخاطر مجرد بودنم تمام انرژی و تمرکزمو را روی درسم گذاشته بودم و

واقعا به جرات میتونم بگم دوران دکتری یکی از دوران لذت بخش زندگی من هست

تونستم تجربه کار علمی و پژوهشی را با تمام وجود حس کنم از امتیاز فرصت مطالعاتی و تجربه زندگی

در چند کشور و دانشگاه دیگه بهره بگیرم. بند بند پایان نامه ام را تجزیه و تحلیل کنم و عمیقا بفهمم و الان

برای مراجعه دانشجویان بهم بتونم از اون اطلاعات استفاده کنم و پشتوانه خوبی بسازم............

مطمینا اگه متاهل بودم شرایطم سخت تر میشد ولی من با توجه به شرایط و اهدافم سعی کردم از اون

دوره لذت ببرم و از اون دوره انرژی و پتانسیلی را برای طی کردن بقیه زندگیم پس انداز کنم.

الان متاسفانه میبینم خیلی افراد دارند ارشد یا دکتری میخونند ولی ساده ترین کارهای تحقیق و

پژوهش واقعی را شرکت و افراد دیگه براشون انجام میدهند و فقط دنبال گرفتن مدرک بدون اینکه از این

مسیر استفاده بهینه و لذت ببرند.

هدفم از بیان این تجربیات این بود که به شما توصیه کنم لطفا در مسیری قدم بردارید که باتمام وجود از

اون لذت میبرید و بهتون حس مثبتی میده و مسیولیتهای محول شده در آن مسیر را به نحو احسنت انجام میدید.

شما بعنوان کسی که مسیولیت همسری و مادری را پذیرفتید باید با تمام وجود از این مسیر که انتخاب

خودتون بوده لذت ببرید و انرژی مثبت خودتون را به همسر و فرزندانتون با انجام درست مسیولیتهاتون نشون بدید.

به نظر من شما با مسیری که پیش گرفتید نه از همسری نه از مادری نه از کارمند بودن نه از دانشجوی

دکتری (محقق و پژوهشگر واقعی) و .... لذت نمیبرید و انرژی مثبت و سازنده ای به اطرافیان نمی دهید.

ممکنه 5 سال یا 10 سال دیگه بچه هاتون بزرگتر و بی نیاز از شما بشوند مدرک دکتراتون را بگیرید

شرکتتون را داشته باشید و .............

ولی واقعا فکر میکنید چقدر از انجام این کارها لذت بردید و احساس رضایت قلبی در خودتون و کسانی که

وابسته به انرژیهای شما هستند ایجاد کردید و یا پشتوانه احساسی و روانی قوی برای خودتون و

اطرافیانتون ساختید؟!