موضوع: فکر می کنم با نقشه با من ازدواج کرده چیکار کنم

نوشته اصلی توسط mahasty

به نظر من یک وام نسبتا سنگین بگیرید و کل مبلغش رو توی یه حساب بلند مدت بلوکه کنید.
این خودش نشون میده که قصد شما برای موندن جدیه. بعدش هم که باید اقساط رو پس بدید.
اگر ایشون اعتراضی کردن بگید که اگر نتونن توی کشور خودشون درامد خوبی داشته باشن احتمالا جای دیگه هم نمیتونن.

مشکل دیگه اینه که ظاهرا شما همیشه در حال حمایت همسرتون بودید. از رسم و رسومات پایه گرفته تا جشن عروسی و... ماشین و خونه رو هم که تقدیم کردید. الان هم خستگی و سختی و استفاده نکردن از درامدتون برای مخارج شخصی(به جای دادنش به وکیل مثلا) باعث شده تمام مشکلات، چند برابر آزارتون بده.
به نظرم نیازه که شما هم خواسته‌هایی داشته باشید. اگر واقعا چیزی نیاز ندارید حداقل هزینه سنگین بابت آرایشگاه و لباس بپردازید یا کم کم ماشین رو پس بگیرید.
به هر نحوی که دوست دارید روی روحیه خودتون کار کنید تا کمتر ناراحت باشید.
بحث خارج رفتن رو فعلا به کل بزارید کنار و شرایط رو با همسرتون و خانواده‌ها فیکس کنید بعد برای آینده تصمیم بگیرید.

میتونید این قضیه رو هم با همسرتون در میون بزارید و بگید تمایلی ندارید تا زمانی که چند سالی از ازدواجتون نگذشته و به خوبی با روحیات هم کنار نیومدید؛ یک تنش جدید مثل مهاجرت توی زندگیتون ایجاد کنید.

ممنونم از راهنمایی های خوبتون چشم باید به همین شکل عمل کنم . امکان گرفتن وام رو ندارم چون ضامن معتبر ندارم اینکه زیر بار قرض برم فکر می کنم اوضاع و سختی زندگی رو بیشتر می کنه . شما درست می گید من همیشه حامی بودم چون شخصیتم متاسفانه اینجوریه دلم می سوزه برای افراد نمی تونم سختی کشیدن کسی رو ببینم و کمکش نکنم. در مورد تک تک مسائل زندگیم هم منطقی فکر کردم و تصمیم گرفتم خرج بیهوده نکنم از اینکه جشن نگرفتم پشیمون نیستم ولی به قول شما فکر می کنم برداشت بدی شده و همیشه قراره روی من حساب شه .

مدیر همدردی فرمودند من نباید اشتباه خونواده رو تکرار کنم منظورتون این بود که همچنان کمک و حمایت مالی کنم ؟ چون همسرم زیر بار قسط و بدهیه ؟ این درسته که بقیه اشتباه کنن و با سختی دادن ما در نهایت هم به خواسته هاشون برسند.اینجوری که هیچ وقت متوجه اشتباهشون نمی شن . البته من همچنان روی نرفتن مصرم اما همسرم جدی نمی گیره می ترسم کار به دعوا و جدایی بکشه.نمی خوام حرمتها شکسته شه . چون قانونا تعیین محل زندگی با مرد هست و مخالفت من با کم آوردن من تو بحثا فقط انگار یه جور لجبازی به نظر می آد.

همسرم و مادرش یه اخلاقی دارن که بقیه رو عصبانی می کنن و می شینن کنار و نگاه می کنن و با مظلوم نمایی می گن ببینید این عصبانیه حتما ریگی به کفشش داره تا الان هم روششون همین بوده منم آدم حرص و جوشی هستم و بعضی وقتا وقتی طرفم حرفم رو نفهمه عصبانی می شم و سرعت حرف زدنم زیاد می شه اینجور مواقع مادر همسرم یه لبخند می زد و به من نگاه می کرد . این خصوصیت رو همسرم هم داره وقتی در مورد نرفتن تند صحبت می کنم لبخند می زنه و می گه تو فقط داری لج می کنی منطقی بشین فکر کن تو خودت یه بار اونور رفتی می دونی که اونجا چطوریه پس لجبازیو بذار کنار. متاسفانه انقدر آرومه که با همین آرامشش همیشه برنده بحثه و به قول معروف طرفشو مغلوب می کنه درست مثل مادرش.