شما هر دو در زمان عصبانیت هیچ کنترلی روی رفتارتون ندارید. این ضعف عصبی شرایط را بدتر می کنه.
در کنارش همسرتون ظاهرا بلوغ کافی برای اداره زندگی و مرد خانواده بودن را نداره.
شما هم کاری به جز دعوا و بحث و کشمکش برای آگاه کردن ایشون به ضعفش انجام ندادی.
صبر کردن تا این که اونها بیان و حرف بزنن دردی را دوا نمی کنه.
پدر و مادر ایشون که متخصص مشاوره و روانشناسی و ... نیستن ... الان هر دوی شما باید با نظر مشاور و کارشناس ضعفهاتون را بشناسید و کنترل کنید.
اومدن یا نیومدن اونها این ضعفها را برطرف نمی کنه. دنبال راه حل باش.
اگر همسرت نمی آد مشاوره فعلا مهم نیست
خودت تنهایی برو
یه مشاور خوب و مجرب پیدا کن
فعلا روی خودت کار کنه. قویتر که بشی بهتر می تونی تصمیم بگیری که می خوای بمونی؟ بری؟
با آگاهی و توانایی تصمیم می گیری
نه از سر ضعف و خستگی و درماندگی
برو مشاوره. کمکت می کنه افکارت را مرتب و دسته بندی کنی
هدف و مسیرت را مشخص کنی
مشکلاتت را بشناسی و بهتر رفتار کنی
با صحبت کردن با اطرافیان و ریختن حرفهای غیر کارشناسی این و اون توی ذهنت فقط فکرت شلوغ تر و آشفته تر می شه.
اگر می خواهید برای صلح جهانی کاری انجام دهید به خانه خود بروید و به خانواده تان عشق بورزید .
مادر ترزا
علاقه مندی ها (Bookmarks)