موضوع: چطور بديهاي خانواده همسرم و فراموش كنم و ارتباط برقرار كنم كه غرور خودم و خانوادم شكسته نشه

منم اين دوران رو شبيه شما تجربه كردم

حستون رو خيلي عالي ميفهمم

بهتره تو جمع باشين خيلي اراسته و با محبت به نظر بياين

صادقانه بكم به نزديكاي اونا هركسم باشه اعتماد براي درد نكن
جون دوست تو ممكنه با اونا بيشتر دوست باشه

بس از كلمات محبت اميز كوتاه در مورد اونا استفاده كن

من الان خودم حاظر نيستم برم دنبال خانوومم جون حس فوق العاده انزجاريه
بخاي نخواي عصبي ميشي


احتمال تو اين لحظات ارزوي مرك برا خودتون ييا همسرتون دارين كه تموم شه اينم بخاطر اينه كه ابرو مندين و شخصيت محترمي دارين
به اين حس ها توجه نكن

مقابل به مثل انجام نده فقط لبخند تا بدونن براتون مهم نيست
هر كاري كني تو ذهنت داشته باش كه اونا جنبه منفي برداشت ميكنن بس خودت رو نرجون شاد باش و خوب تعريف كن

اين روزا هم ميكزره

حتما همرا خودت بول نقد نكه داري كن جرا جون حس قدرت و ارامش رو ناخاسته بهت ميده كه وارد بحث و حس انزجار نشي

همسرت هم كناه داره اين وسط اينم بدون
قرار نيست تو معلم ديكران يا قاضي اونا باشي
بس اروم باش


من واقعا حالم كرفت متنتون باز خوندم
ذكر بكو تو ذهنت تجلي اين به خاطر بيار براي روزي كه اونا شرمنده اين حس تو ميشن و تو با بزركواري بهشون لبخند ميزني

سلام به همه دوستاي خوب راستش تصميم گرفتم به همسرم يه مدت بي توجه باشم قهر نميكنم وظايف و كارهام و انجام ميدم اما بهش بي توجه ميشم نه اينكه عمدي بخوام اينكار و بكنم واقعا نميتونم ديگه بهش محبت كنم ديشب يكم متوجه شد و يكي از فاميلاشون خلبان همسرم ديشب گفت از دوستات كسي و به اقاي خلبان معرفي كن من هم جلو همه با خنده گفتم من دوست خوب مجرد مثل خودم ندارم از طرفي همه كه مثل شما خوش شانس نيستن ...هيچي نگفت نميدونم شايد كارام اشتباه باشه و تاوانش بدتر باشه اما به جهنم...من ديگه بهش توجه نمي كنم همسرم اين رفتارهاي من زود ميفهمه.....بعضي وقتها زود كوتاه مياد ولي اين دفعه دست خودم نيست يا براي تربيت اون اين كار و نمي كنم اما ميخوام اصلا نبينمش ....

سلام به همه دوستان همدردي انگار كسي حوصله نوشتن نداره شايد همه اينقد مشكل دارن كه مسايل بقيه براشون مهم نيست يا شايدم اوضاع زندگي شون اينقد خوبه كه سري به نوشته هاي اين سايت نميزنن باز اميدوارم علت دوم باشه من كه به اين سايت وابسته شدم راستش دلم ميخواد راهنمايي ام كنيد تو شرايط روحي بدي هستم...همش به گذشته فكر ميكنم و احساس ميكنم محبت در حق مرد يه نوع حماقت هيچ مردي قدرشناس نيست به كسي برنخوره قصد توهين ندارم صرفا حس دروني خودم و گفتم و خودمم از اين حسم به اندازه كافي عذاب ميكشم وظيفه زن در قبال همسرش چيه؟؟؟؟فداكاري يعني چي؟؟؟احمقانه ترين كارم در ماههاي اخير اين بود كه دلم ميخواست رشته حقوق هم بخونم از بچگي وكالت و دوست داستم يه ترم هم خوندم با معدل نورده ولي همسرم هزار تا بهونه اورد و بداخلاقي كرد منم ادامه ندادم بيخيالش شدم الانم دلم ميخواست مطالعه كنم من حتي روزي نيم ساعت هم وقت مطالعه ندارم اين مدت ديگه غذازاازخونهرمادرمرنمي اوردم خودم با هزار سختي و خستگي درست ميكنم كلي سليقه به خرج دادم غذاهاي و دسرهاي متنوع از اينترنت و دوست و اشنا سوال ميكردم و مي پختم به خودم بيشتر ميرسيدم امارانگار همسرم نابيناس...راستش احساس ميكنم اون حس هاي من و فهميده شايد ميدونه دبگه قلبا دوسش ندارم من اصلا دلم نميخواد ديگه تو صورتش هم نگاه كنم اونم دقيقا اينجوري شده ولي من حفظ ظاهر ميكنم اما اون اينكار و نميكنه ديگه خسته شدم صبح هازتا همسرم و بچه ام خوابن بدو بدو ميرم بيمارستان مريض ها رو ويزيت ميكنم و با هزار استرس كه همسرم بد اخلاقي نكنه و همش دعا دعا ميكنم تا برگشتم دخترم بيدار نشده باشه گاهي وقتها وقتي يه مريضي بد حال ميشه اعصابم خورد ميشه همش ميگم چرا كسي نميفهمه ما پزشكها هم زندگي داريم درمانگاه صبح و تعطيل كردم با ابنكه از نظر حرفه اي به ضررم ميشه ورخيلي اتزمريض ها رو از دست ميدم ميام خونه نوني ميخورم صبحانه اماده ميكنم بعد شروع ميكنم به كارهاي خونه و نهار درست كردن تا ٥بعد خسته و كوفته بچه مو ميبرم ميزار خونه مادرم و ميرم بيمارستان گاهي تا ده شب وقتي شب ميرسم خونه از خستگي تا نيم ساعت حتي نمي تونم حرف بزنم تا وقتي بچه ام بخوابه بيدارم گاهي تا دو نصفه شب اين وسط اگه يه كم موبايل دستم بگيرم احساس مبكنم همسرم ناراحت ميشه دزدكي ميام پاي اينترنت و تلگرام اگه من يه مرد بود چقد فرق داشت خونه جاي استراحتم بود...مطمينا تا چند ساعت بچه حق نداشت بياد اتافم تا استراحت كنم حداقل از سر كار ميومدم زنم يه چايي ميزاشت جلوم و قدر كار و خستگي ام و ميدونست ولي الان تا بخوام اعتراض كنم همسرم ميگه خوب نرو سر كار يا اگه از سر كار بيام بخوام استراحت كنم مادر بدي هستم چون بچه ام و فراموش كردم....چقد تر جامعه تفاوت براي زن و مرد هست...چقد مردها قدرت دارن...همسرم من گاهي ده روز ميره شهر خودشون و من ميمونم و كل مسوليت من تو اين مدت كه مادر شدم حتي يه شب مال خودم نبودم چرا؟؟؟فقط چون زنم؟؟؟؟دلم ميخواد فقط ٢٤ساعت تنها باشم و مال خودم باشم دلم ميخواد يه شب تا صبح بخوابم بدون اينكه مسوليت بچه شيرخوار و احساس كنم ...اين شرايط تا كي ادامه داره؟؟؟من زن ايراني شاغل ايا زماني دارم كه فقط و فقط به خودم فكر كنم ولي مادر يا همسر بدي نباشم؟؟؟؟چرا يه مرد از سر كار برگرده خسته اس ولي يه زن با همون شرايط كاري نبايد بگه خسته ام؟؟؟؟مگه قدرت و توان جسمي مردها بيستر نيست !!!!پس چرا از زنها انتظار بيستر ميره؟؟؟شايد براي اكبر سما خنده دار باشه ولي من دلم ميخواد فقط روزي يك ساعت بتونم مطالعه كنم اما من يك زنم...يك مادرم....به خودم رسيدن يعني زن ورمادر بد بودن...من حق هيچ مطالعه اي ندارم اگر هر روز غذا ها و دسرهاي خوشمزه درست كنم زن ايده الي براي جامعه هستم اما اگر بخوام فقط روزي يك ساعت مطالعه كنم بنيان خانواده رو سست كردم.....

ممنون m.reza91 حرف شما درسته همسرم درسش و به اجبار من تموم كرد ولي سراغ مدركش نرفت ميگه چه فايده داره نميخوام كه قاپس كنم به ديوار من خودم هم گفتم توي ساخت و ساز خيلي پيشرفت كرد منكر اين نبوده و نيستم قبلا هم گفتم حتي شوهر دوستم كه فوق عمران سر پروژه همسرم چند سال پيش كه رفته بود ميگفت همسر شما بيست سال از من جلوتره چند تا مهندس زير دستش بودن و از صفر هم شروع كرد مشكل من با بد اخلاقي هاي همسرم و بهانه گيري هاش ...درباره پست هايي كه گذاشتين چون هنوز مسافرتم نرسيدم بخونم ميخوام سر فرصت بخونم و ازتون ممنونم مشكل ديگه من اينه كه ميخوام درس بخونم امتحان بورد بدم شايد فوق تخصص خواستم بخونم چه كار كنم كه همسرم فكر نكنه كه به وظايف مادريم و خانه داريم عمدا نميرسم؟؟؟شايد باورش براتون سخته ولي من عاشق مطالعه ام الان بيشتر از يك سال هيچي نخوندم همه علمم داره يادم ميره پزشكي علم روزه و با جان مردم در ارتباط در عرض اين چند ماه كه اول كارمه كلي مريض دارم و از كارم راضي ان اما خودم راضي نيستم خيلي چيزها رو فراموش كردم عذاب وجدان دارم از طرفي ميترسم طرف مطالعه برم اخلاق همسرم بد بشه...باور كنيد يه وقتهايي كه قبل از درمانگاه و مريض ديدن بداخلاقي ميكنه خودم حس ميكنم حوصله مريض ديدن ندارم همش ميگم چرا شرايط كاري من و درك نميكنه گناه مريض ها چيه كه من بداخلاق باشم گاهي وقتها كه يه مريض زياد مياد تو اناق توضيح ميده كلافه ميشم چند وقت پيش پست در اتاقم مريض ها سر و صدا كردن سر نوبت دعوا ميكردن چند بار تذكر دادم به متشي گفتم اما رعايت نكردن من هم از قبل اينكه بيام با همسرم بحثم شده بود ديگه كنترلم از دست دادم اومدم بيرون در مطب قفل كردم گفتم من ميرم خيلي سر و صدا هست و من سردرد گرفتم رفتم دفتر پرستاري نشستم دلم نيومد برم خونه خيلي از مريض ها از روستاهاي دور ميان ولي بغضم گرفته بود يكم اب به صورتم زدم چند قطره اشك ريختم كه كسي نبينه دوباره رفتم تو مطب ولي از سردرد خودم داشتم ميمردم مريض از كجا بدونه كه پزشك هم ميتونه حالش بد بشه تو سيستم ما توقع از پزشك با توجه به حساسيت كارش بالاس...اتازه من با توجه به تخصصم اكثر مريض هام پير هستن وً واقعا حوصله و ارامش خاطر ميخوام اينها رو چطور به همسرم بگم كه فكر نكنه كارم مهمتره...تمام استرسم اينه نصفه شب بهم زنگ نزن

خیلی عصبانی هستی حق داری نخوای ببینیشون اما حق نیست با یاد خاطره مداومشون خودتو آزار بدی، آدما خوب نیستن و رفتار خوبی

هم ندارن(در مورد من از اینم بدتر خانواده شوهر باهام رفتار کردند، بارها عصبانی میشدم و تمام وجودم رو میجوید،حتی الان هم رد

بدجنسی هاشون تو زندگیم مونده و من طلاق گرفتم )، ولی درست نیست از خودمون انتقام بگیریم،تو الان خیلی داری خودتو تنها

میکنی،من این راهو رفتم تا روحم بازیچه آدمایی که منو ناامید کردند و تحقیرم کردند نباشه،اولا از این ببعد بایه سلام یه علیک بگو نه

بیشتر مگر اینکه لیاقت افراد بهت اثبات شده باشه، دوم اگر مذهبی هستی ذکر لاحول و لاقوته الا بالله العلی العظیم روزیاد بگو ، ذکر

استعفار وصلوات هم زیاد بگو اگر مذهبی نیستی یک مقدار برگ بوته سیب زمینی و سیب زمینی تهیه کن وقتی عصبانیت تو وجودت

میبینی آبپز کن و بنوش ذهن رو آروم میکنه، نذار دیدت بد بشه و آرامشت بواسطه افکار کینه جویانه مختل بشه مخصوصا که تو یک

مادرهستی و البته مادری داری که برای آرامش تو زحمت کشیده و خوب متوجه میشه داری خودتو عذاب میدی، کوه و استخر زیاد برو

صبح زود پیاده روی ،آدمهای باهوش زودتر میشکنند چون احساساتی هستن زیاد ، فکرتو از خستگی افکار تلخ آزاد کن،

درمورد خستگیت چرا پرستار نمیگیری؟ زن ظریفه و تو داری از خودت سخت کار میکشی خب معلومه خسته و کدر میشی، چه ارزشی

داره اینطور پول جمع کردن ، یه پرستار بگیر توخونه غذا بپزه ، مواظب بچه باشه ، کار خونه رو انجام بده؛و بعد از اون 3 روز تو هفته رو

تعطیلی واسه خودتو بچه و خانواده بذار دیدن مادرت برو ، با بچه ات بازی کن ، گل پرورش بده، خیلی ببخشید ولی الان فرق شما با اسب

عصاری چیه؟والله سنگ قبر احساسی نداره ، پولاتو تا زنده ای خرج خوشیت کن

سلام دوست عزيز خانم نازنين از اطهارنظرتون ممنونم در مورد اينكه مرخصي بگيرم نمي تونم چون طرح اجباري داريم بعد از تخصص دو سال موظف به گذراندن طرح هستيم با ٢٣شب انكالي در ماه و اون ٢٣شب بايد تو اون شرح ان لاين باشم هر ساعتي مريض بياد مرظم كه برم بيمارستان چون تو اين شهر تك متخصص اعصاب هستم وگرنه حتما يكسال مرخصي ميگرفتم در مورد ارتبااط با خانواده همسرم تو همون تاپيك اول نوشتم منظورم پدر و مادر همسرم هستن من با بقيه فاميلهاي همسرم در ارتباط بوده و هستم مخصوصا برادر همسرم حق ديدن مادر بزرگ و پزدر بزرگ هم به بچه ام و حتي اونها دادم همون اول گفتم كه همسرم بچه رو برد خونه پدرش در مورد توقعاتم بله حق با شماس من فكر ميكنم خيلي حساسم و خيلي از همسرم انتظار دارم شايد به خاطر اينكه همسرم يك دفعه بعد از اون قهر يك ماهه وتولد بچه اخلاقش عوض شد اما واقعا از هوندن پستها استفاده ميكنم اينجا اومدم كه خرف بزنم و راهكار بگيرم چون ميدونم خطاهايي هم دارم و اين باعث ميشه اينقد به خودم حق ندم من اينجا فهميدم كه داشتن مدرك خيلي مهم نيست اينجا فهميدم اگه براي مدرك همسرم سختي كشيدم صرفا به خاطر خودم بوده شايد فداكاري نبوده به قول يكي از دوستان همسرم هم تحت فشار بوده شايد اون هم چون فقط ميخواسته مدرك دانشگاهي بگيره با من همراهي كرده اما در مورد توقعات بيجا از زندگي ام مرفق نبودم منظورتون و متوجه نشدم!!!چه توقعي؟؟؟من از شغلم لدت ميبرم اما دو سال طرح مثل سربازي ميمونه سخت ولي بايد بگذره اگرم از درس خوندن لذت ميبرم چون كار من وابسته به مطالعه اس نه اينكه صرفا فقط مطالعه كردن و دوست دارم تدريس تو دانشگاه هم نمي تونم داشته باشم چون بورد بايد قبول شم اما من ميخوام هم از كارم لذت ببرم هم از زندگي؟؟ايا با اين شرايط كاري نميشه؟؟؟از طرفي من تو تاپيك ننوشتم كه نميخوام ارتباط برقرار كنم نوشته ام چطور ميتونم بديهاشون و فراموش كنم و ارتباط برقرار كنم!!!!من به گذشته زياد فكر ميكنم كه اينجا متوجه شدم كار درستي نيست اما در مورد اينكه نوشتين مريض هاي بيچاره را مريض تر نمي كنم!!!از كجا متوجه اين مرضوع شدين؟؟؟ايا من چيزي از اين موضوع گفتم يا احيانا گفتم خطاي پزشكي داشتم!!!اتفاقا من تو اين شهر در عرض اين چند ماه از شهرهاي اطراف هم ميان پيش من و اين حرف شما رو كمي توهين ميدونم ديد خيلي از جامعه نسبت به پزشك همينه از اول هم به خاطر همين مرضوع تو تاپيك قبلي اول دلم نميخواست شغلم و بگم...واقعا چرا همچين فكري كردين جداي اينكه بسيار ناراحت شدم خيلي برام سواله چطور اين فكر به ذهن شما رسيد...من از سختي كارم گفتم اما چيزي از ناتواني خودم تو اين حرفه ننوشتم و حتي دلم ميخواد روز به روز مطالعه كنم و علمم و به اين رشته زياد كنم پزشكي علم روز هر روز ملي مقالات جديد درباره درمان بيماريها هست فعلا ديگه حرفي ندارم احساس ميكنم شما بحث و به حايي كه از نظر ذهني به خاطر يكسري افكار تو حامعه هست ناخداگاه عوض كردين ...