موضوع: ازدواج من ، تقدیر یا اراده؟!

سلام رهای عزیز
این قسمت از پستت رو که خوندم می خوام در موردش مطلبی بگم:

نوشته اصلی توسط raha32

من به تحصیلات علاقه دارم خودمم دوست دارم دکترا بخونم اما شاید باور نکنید همین مساله ازدواج مانع شده چون میترسم با دکترا خوندن دیگه واقعا ازدواج سخت بشه. گاهی میگم بیخیال ازدواج برم دکترا بخونم و ازدواج هم نشد نشد.

اولا از کجا انقدر مطمئن هستید که دکترا بخونید موقعیت های ازدواج شما کم میشه؟

ثانیا اومدو دکترا نخوندین و وضع تغییر نکرد اینجوری فکر نمی کنی بعد یه مدت از اینکه در راهی که دوست داشتی قدم برنداشتی احساس ناراحتی و پشیمونی کنی؟

یعنی چی :بی خیال ازدواج برم دکترا بخونم؟!! اصلا این دوتا چه ربطی بهم داره!؟ می تونی اهداف خودت رو دنبال کنی و در عین حال خودت رو آماده ازدواج کنی و هرجا که لازم بود انرژی

بیشتری روی مقوله ازدواج بزاری.مثلا شما داری دکترا می خونی و موقعیت ازدواج خوبی انشالله برات پیش بیاد اون وقت می تونی انرژی کمتری روی درس بگذاری و بیشتر روی ازدواجت

انرژی و وقت و فکر بذاری.

خلاصه اینکه شما زندگی خودتو بکن اونطور که دوست داری ازش لذت ببر،درس بخون وبه سمت اهدافت قدم بردار. اگر دوست داری اخلاق و رفتار خاصی رو در خودت کمرنگ یا پررنگ کنی ،یا

دانش خاصی رو کسب کنی یا هرچیزی به مسیری که مطلوب خودته ادامه بده و به خداوند توکل کن. ازدواج خودش پیش می اد .

من دخترایی رو میشناسم با ظاهر معمولی لباس ساده اما با اخلاق خوب و اجتماعی و نجیب،که اصلا اهل این نبودن که بخوان دنبال موقعیت برای ازدواج باشن و سرشون توی درس و

مشق بود اما خب ازدواج خوبی کردن .،دخترایی که شاید امثال دوست شما توی جامعه هنوز هم تمایل داشته باشن نصیحتشون کنن که انقدر ساده لباس نپوشین.

بازم دخترایی رو میشناسم که از ترم اول دانشگاه نگران ازدواج بودند و به موردای آشنایی توی محیط دانشگاه نه نمی گفتن و مدتی صرف آشنایی باهاشون می کردن.اما هنوز کسی رو که می خوان پیدا نکردن .

بعضی از دخترا هم هستن که نه میشه گفت با کسی دوستن(چون اهل دوستی با جنس مخالف نیستن)نه میشه فهمید با کسی دوست نیستن(چون با پسرا گرم می گیرن و باهاشون

صحبت غیر ضروری می کنند یا حداقل از صحبت غیر ضروری پسرا استقبال می کنن و خوششون میاد).

اینطوری هم گزینه های ازدواجشون کم میشه یا کسی میاد سراغشون که باب میلشون نیست.
[/quote]

سلام خدمت همه دوستان و واقعا از اینکه وقت گذاشتید ممنونم

حرفای همه رو با دقت خوندم چون واقعا دلم میخواد مشکلمو از دیدگاه های مختلف مورد بررسی قرار بدم.
skyzare : حرفایی که نوشتید واقعا آرامش بخش بود، سعی میکنم آیه ای که گفتید رو تو نمازم بخونم. راستش خیلی وقته که منم به قولی حل این مشکلمو سپردم به خدا اما اتفاقی نیفتاد حالا واقعا نمیدونم ایراد از خلوص نیت و قلب من بوده یا اینکه واقعا به جز توکل به خدا خودمم باید تلاش کنم واسه خواسته ام، مشکل اینه که راهشو نمیدونم.
sara1394: ممنونم که درکم میکنی، آره من الان کنار خانواده ام واقعا خوشبختم اما خب خودتم میدونی که نیاز به ازدواج یه کم فرق داره، بحث نیاز یه طرف اون استرسی که برای بالا رفتن سنت میکشی یه طرف دیگه. خیلی از دوستای من که همسن هستیم همیشه میگن ما دیگه به ازدواج فکر نمیکنیم و اینجوری آرامش داریم اما من میخوام ازدواج کنم! نمیتونم و نمیخوام از خواسته ام به خاطر هر مشکلی که وجود داره کنار بکشم. میخوام راه حل پیدا کنم اگه لازمه تغییر کنم اما به خواسته ام برسم، خوبشم برسم.
من سه روز در هفته با وجود خستگی بعد از کار 2 ساعت ورزش میکنم باشگاه میرم و خب تاثیر مثبت هم تو ظاهرم داشته، کمک خیرخواهانه در حد توانم میکنم، همه این کارا رو انجام میدم.
میدونم که روزای کاری به جز شرکت و باشگاه جایی نمیرم و روزای تعطیل همش خونه ام مگر اینکه گاهی خرید لباس برم اونم یکی دو ساعت، گاهی ام دوستای قدیمی رو میبینم که خیلی کمه. خیلیا میگن روزای تعطیل خونه نمون برو بیرون اما نمیدونم کجا برم که قشری باشن که من بتونم از بینشون کسی که میخوام رو پیدا کنم.

mehdi_7 :حق با شماست دهه شصتی ها اینجوری شدن اما خیلیاشونم ازدواج کردن. دو مساله ی وضع اقتصادی و زیبایی رو مطرح کردید. منم خیلی به این چیزا فکر میکنم اما بازم به نتیجه نرسیدم چون از نظر اقتصادی ما سطح بدی نداریم مسلما که خیلیییی خیلییییی پولدار نیستیم و از نظر زیبایی و ظاهر واقعا هم از نظر خودم هم بقیه بالای 70-80% هستم. خیلی از دخترای اطرافم از همین دو نظر (نمیخوام بگم پائین تر که فکر کنید مغرورم) میگم بالاتر نبودن اما الان ازدواج کردن و خیلی خوشبختن. این سئوال واسه همه پیش میاد که تو از همه نظر خوبی چرا تا حالا ازدواج نکردی؟!به خودم اینجوری میگفتم که خدا نخواسته، سن ازدواج بالا رفته، لابد سخت گیرم، کسی که میخوام پیدا نشده....
اما الان سئوال خودمم شده که میخوام پیداش کنم و حلش کنم.

mohamad.reza164:
ممنونم برای جوابتون و حوصله ای که برای کشیدن طرحتون داشتید.
برای سئوال اولتون من همیشه تصورم این بوده و الانم تا حدودی هست که مردا راحت تر میتونن ازدواج کنن اگه شرایط خوبی داشته باشن و حتی اگه شرایط خوبی هم نداشته باشن به خاطر مرد بودنشون شرایط بهتری دارن و میتونن پا پیش بذارن و ....
اما اخیرا از خیلی از آقایون اطرافم میشنوم که پیدا کردن دختر خوب سخت شده! من میدونم و میفهمم که الان تفکرات خیلی از دخترا فرق کرده اما من دختر خوب واقعا کم نمیبینم. شاید شما هم باید بیشتر در مجامع عمومی باشید و از کسی که خوشت اومد ازش درخواست آشنایی کنید که این یه امتیازه برای شما از طرفی میدونم که استرس جواب منفی شنیدن هم دارید. شاید جواب سئوال شما جواب خود منم باشه.
برای سئوال دومتون:
فکر میکنم منظورتون این بوده که با وجود موانعی که برای ارتباط بین آقایون و خانم ها هست و اینکه افراد زیادی این بین هستن که همرنگ ما نیستن قطعا فرد یا افرادی هم هستن که به ما میخورن و شاید باید تلاش کنیم تا پیداشون کنیم و از خط ازدواج عبور کنیم.

Eram عزیز ممنونم برای جوابتون. حرفای شما کاملاً صحیحه منم میدونم این دو تا مساله ربط زیادی ندارن اما ربطشون واسه من اینجوریه که برای دکترا قبول شدن نیازه که من یه انرژی و زمان زیادی برای درس خوندن و قبول شدن کنکور بذارم و شاید تمام روزای تعطیل چه بسا حتی بعد از کار باید درس بخونم. این زمان تقریبا حدود یک سال زمان میبره تا شاااااید کنکورشو قبول شم. اگه راهکار مشکلم دست من نباشه و باید بگم هر وقت ازدواج پیش اومد و تحت اختیار من نیست دکترا خوندن بهترین کاره اما اگه هدفم ازدواج باشه و پیدا کردن راهکارهای آشنا شدن و پیدا کردن فرد مورد نظر باور کنید با خونه موندن و درس خوندن جواب نمیده، من جواب نگرفتم. میترسم وارد پروسه دکترا خوندن بشم و چند سال دیگه چشم باز کنم ببینم بازم دو سه سال فقط درس خوندم و حسرت ازدواج! بله کاملاً حق با شماست که این دو مساله ربطی بهم ندارن شایدم بازم به این نتیجه برسم که ازدواجی در کار نیست و دکترا بخونم که به قول شما حداقل حسرت دکتراش تو دلم نمونه.
از طرفی ممکنه خنده دار باشه اما همین الانش خیلی از پسرا به خاطر بالا بودن مدرک من از خودشون تمایلی ندارن آشنا بشن و چه بسا من خودمم از درونم دوست دارم مدرکش بالاتر باشه اما وقتی نیست!!! دکترا خوندن من به نظرتون کمی قضیه رو حادتر نمیکنه؟
میدونم حرفام غیر منطقیه تورو خدا فکر نکنید متوجه نیستم چی میگم، من عاشق اینم که خودم دکترا بخونم همسرمم مثلا دکترا باشه امامن 32 سالمه Eram جان، مجردم، تنهام و خیلیییییی وقتا ناامیدم. نه فقط از ازدواج از همه چی...
اینکه همه از بیرون برات به به و چه چه کنن و بگن وااااای چه دختر خوب و پر کمالاتی و .... اما موقع برگشتن از سرکار، تنها تو ماشینت بشینی و ببینی چقدر همه با هم شادن. حتی همکارای خودتو ببینی که میان دنبالشون. چه همکارای مرد چه زن!
میگن خدا باید بخواد، اینکه بمونم منتظر باشم تا خدا واسم کاری کنه آرامشه مطلقه! اما نمیدونم آیا واقعا اینه؟! احساس سنگینی مسئولیت تنها بودنمو گردن خودم حس میکنم نه خدا! و این مساله دردناکه که حس کنی بی عرضه ای که با وجود همه خوبی هایی که خدا بهت داده نتونستی حتی خودتو از تنهایی در بیاری... حتی ندونی چرا! چجوری حلش کنی.
صادقانه میگم از خیلی از افراد صمیمی پرسیدم ایراد من چیه، همشون گفتن هیچی!! فقط کسی تورو نمیبینه! کجا برم؟ چیکار کنم؟ این همه سال تو محیط دانشگاه و کار یه عالمه آدم منو دیدن آشنا هم شدم اما نشده!
ببخشید جوابم طولانی شد.

سلام دوست عزیز بنظرم من ادامه تحصیل خیلی ربطی به ازدواج نداره خیلی از افراد هستن که بعد از ازدواج ادامه تحصیل میدن و موفق هم هستن


















__________________________________________________ _____________________________________
فروشگاه ساز سبد خرید با سئوی فوق العاده

سلام دوباره خدمت رهای عزیز

ببین رها جان اینکه شما اینجوری فکر میکنی که پس من بی خیال ازدواج شم و دکترا بخونم! یعنی چی؟ باور کن توی این تفکر هیچ سودی نیست. تو چسبیدی به مقوله ازدواج و نمی

خوای ازش جدا شی البته فکر میکنی جدا شدن به معنی تسلیم هست .یعنی بی خیال ازدواج بشی!نه.

من میگم نه بچسب به ازدواج و نه بی خیالش شو...فقط اشتغال ذهنی دائم رو به ازدواج رها کن و صرف ابعاد دیگه زندگیت کن.البته هر دختر و پسر سالمی این خلا رو در مجردی حس

میکنه پس از اینکه این خلا رو داری بهم نریز و استرس زیادی به خودت تحمیل نکن. این زمان ها فرصت خوبی برای نزدیکی با خداوند هست. رها جان تنهایی نه فقط برای مجردها که ممکنه

برای خیلی از متاهل ها هم رخ بده،حتی خیلی ها پس از ازدواج مشکلات زیادی دارن پس اینطور قضاوت نکن که پس همه خوشبختند و شما جا موندی.

نگاهت رو به خودت مثبت تر کن. خودت رو سرزنش نکن.دست بردار ازین فکر که من چه ها نکردم و به خاطر اون مجردم...کسی از فردای خودش با خبر نیست. پس امیدت به خدا باشه و

اصلا این ازدواج رو از خودت دور نبین که این تفکر نتیجه ای جز کم کردن اعتماد به نفس و شادابیت نداره. در واقع چسبیدن به ازدواج و اشتغال ذهنی به اون شادابیت رو میگیره و افکار منفی برات داره .

به نظر من یکی از راه های حرکت سمت ازدواج رها کردن اونه! بگذار زندگی راه خودش رو بره تو فقط خوب زندگی کردن رو اجرا کن ،شاد باش و اعتماد به نفست رو محافظت کن،نگاه بازی به اتفاقات پیرامونت داشته باش و پذیراتر باش.

همیشه زندگی هر فردی مستقل و منحصر به فرده پس نسخه ی دیگران شاید برای شما بی فایده باشه.

در این راه حواست باشه انواع احساسات هست،نا امیدی هست،تنهایی هست،شادی هست،خب واضحه توی متاهلی هم این حس ها هست! اصلا برای همه ادما هست!توی هر موقعیتی!

سلام به همه دوستان

ممنونم برای پاسختون

Eram جان ممنونم برای نظراتت. حرفات درسته من به خاطر استرسی که به خاطر این مساله کشیدم مخصوصا تو این سال های اخیر به شدت شادابیم کم شده، اعتماد به نفسم خیلی پائین اومده و حتی سطح امید و انگیزه ام تو زندگی و حتی به خدا کم شده. باور کن میدونم حرفات درسته. منطقاً باورشون دارم و میپذیرم اما مشکل من اینه که چه بخوام چه نخوام یه جورایی خودمو مقصر میدونم. چطور ممکنه این همه دختر هم سن و سال من، سر خونه زندگیشون باشن و حتی بچه های قد و نیم قد داشته باشن اما من حتی کسی تو زندگیم نیست. میترسم همیشه تنها بمونم، میترسم هیچ وقت طعم مادر شدن رو نچشم، نکنه من بدم و نمیدونم؟ نکنه ایرادی دارم اما نمیفهمم؟ همه اینا به کنار نکنه آدم خوبی نیستم که خدا هم بین من با حداقل همه اطرافیانم فرق گذاشته.
تا همین یکی دو سال پیش این حرفا رو نمیزدما! همون دختر منطقی بودم که شما میگی الان باشم. اما من کم آوردم، واقعا کم آوردم، هر جا میری دوستات و فامیلا یه بچه میذارن بغلت که باهاش بازی کنی، همون بچه ای که دلت میخواد داشته باشی اما حتی باباشم پیدا نکردی تا حالا!!!
من به اونا حسودیم نمیشه، اونا مسیر درست زندگیشونو رفتن اتفاقاً انقدر با همشون روابط خوبی دارم که حتی کسی نمیفهمه من دارم غصه میخورم وقتی میبینمشون. اما از درون خورد میشم. نمیدونم چجوری بگم که حالمو درک کنید بدون اینکه قضاوتم کنید که آدم کوته فکری ام.

بعضی از دوستان هم واقعا شاید نه از روی بدجنسی بلکه واقعا از روی کنجکاوی و صداقت ازم میپرسن واقعا تو که خیلی خوبی چرا ازدواج نمیکنی؟ این سئوال هم آرومم میکنه از این جهت که خب پس اطرافیان هم نکته بدی در من ندیدن که اینو میگن و من ایرادی ندارم و هم اینکه داغون میشم از اینکه یادم میاد چقدر تنهام.
اما بازم چشم همچنان سعی میکنم دختر منطقی باشم و به قول شما کمتر به هم بریزم. اما برام سخته تو ذهنم این موضوع رو رها کنم. انقدر این چند سال سر این موضوع اذیت شدم که انگار عادت کردم احساس بدی راجع به خودم داشته باشم.

mohamad.reza164: خیلی ممنونم برای جوابتون، از حرفاتون معلومه که اعتقاد خیلی زیادی به این مساله دارید که بخش زیادی از ازدواج موفق دست خداست و حتی آشنایی مردها و زن ها مناسب با هم یه جورایی دست خداست. سئوالم اینه:
"واقعاً واقعاً واقعاً فکر میکنید که ازدواج قسمته و دست خداست؟؟؟"
مثلا من که تا الان ازدواج نکردم تقصیری ندارم؟ یا مثلا این همه طلاق رو خدا خواسته و قسمتشون بوده؟ نمیدونم چرا نمیفهمم این موضوع رو! خواهش میکنم کمک کنید درک کنم که چقدرش تحت اختیار منه و چقدرش نه!

خسته شدم از خودم، از افکارم، از همه چی، حتی از زندگی! چجوری شاد باشم؟ چجوری به جز نمایش شادی از درون احساس خوبی داشته باشم. کاش منم مثل بعضی از دخترا مخالف ازدواج بودم و اعتقادی به این نداشتم که ازدواج خوبه، کاش مثله بعضیا انقدر پایبند نبودم حداقل انقدر بهم فشار نمیومد. همیشه بعضیا میان بهم گوشزد میکنن که زودتر ازدواج کن، سنت بره بالا دیگه پسر مناسبی برات پیدا نمیشه یا حتماً مردا دیگه خیلی سنشون بالاست یا زن و بچه دارن و....

کلاً خسته ام!! انگار خستگیه یه عمر مونده به تنم. زحمتی که برای بالا رفتن و خوب بودن کشیدم همش بی نتیجه مونده، اگه خدا هم باید کاری کنه، کاری نکرده نگید ازش نخواستم ، چون خواستم، نگید با خلوص نیت نبوده چون دیگه جور دیگه ای بلد نیستم باهاش حرف بزنم.
نگید هدف از زندگیت فقط ازدواج نباشه چون هدف نیست اما داره آزارم میده...
شما منو نمیبینید من شادم، میگم میخندم، اصلا شاید افراد خیلی زیادی به جز دوستای خیلی خیلی صمیمیم ندونن که من برای این مساله ناراحتم. اگه منو از دور ببینید میگید چقدر موفق و خوشبخته اما درون من به شدت آشفته است و چقدر از تنهایی خسته شدم.