موضوع: ریزش مو و اعتیاد پدرم و بیزاری از هویتم - چه کنم؟

در مورد هنر خیلی فانتزی فکر نکنید، رشته های هنری درسته خیلی روح رو ارضا میکنه و واقعا رشته های لطیفی هستند اما برای بازار کار و بحث درآمد واقعا باید توش حرفی واسه گفتن داشته باشید تا به درآمدهای خیلی خوب برسید.

من در مورد تایم تحصیلات حوزه خیلی اطلاع ندارم اما من یکی خودم از کار نصفه و نیمه خوشم نمیاد و به نظر من اگه میتونید تا مقطع لیسانس ادامه بدید. و میتونید در کنارش شغل دوم دیگه ای با توجه به رشته مورد علاقه تون انتخاب کنید. خوشبختانه از نظر سنی شما هنوز فرصت برای یه شروع دوباره در رشته مورد علاقه تون رو دارید ( من کسی رو میشناسم که هم روحانی بود و هم معلم و هم مهندس با تجربه ای هستند.)

در مورد سوال دوم و ریزش مو که اشاره کردید، کاشت مو انجام بدید، دیگه الان با روشهای جدیدی که اومده کاشت مو معمولا جواب میده مگه اینکه ریزش موی شما ارثی باشه. مو واقعا زیبایی بخش هست ولی من دیدم پسرهایی که ریزش مو دارند و واقعا سرشون خالی شده ولی همین زشتی رو به زیبایی تبدیل کردند و گرفتند کل سرشون رو کاملا با تیغ زدند و یه تیپهای بامزه هنری میزنند. استفاده از کلاه هم خیلی جواب میده.

در مورد وضعیت پدرتون چیزی به ذهنم نمیرسه. امیدوارم بچه هایی که تجربه مشابه داشتند بیان و از تجاربشون بگن.

نوشته اصلی توسط باغبان

سلام


از درد و دل ها و دل نوشته هایت ، بهره بردیم ( ممنون ) .

الان شما 23 سالته – 6 سال دیگه مثل من 29 ساله میشی ( که این هم کم کم تمومه ) و منم 6 سال دیگه هم سن یکی دیگه میشم و اون هم همی طور .....

به خدا زمان نداریم

مراقب باش.

سلام و درود بر شما.زنده باشی باغبان عزیز.اتفاقا من از سخنان گرم و فرح بخش تون لذت فراوان می برم.من درسته که در ابتدای راهم و هنوز سنی ندارم ولی به اندازه یه مرد 40 ساله زندگی کردم.در جوانی پیر شدم و مانند میانسالان فکر می کنم.شوق جوانی از سرم پریده.من در تکاپو هستم که گذشته رو درست کنم و نمی تونم.به عقیده من که می گن.گذشته ها گذشته.سخنه بیهوده ایه چرا که گذشته حال رو میسازه و حال آینده رو.همین حالی که در آینده تبدیل به گذشته میشه.به باور من نوعی جبر در زندگی همه انسان ها هست که یک سره در تلاشند که با اون مبارزه کنند ولی هرگز موفق نمیشن و پس از هر شکستی با اون سارگار میشن.اتفاقاتی که هرگز دست ما نیست.من میخوام گذشته امو اصلاح کنم.مغزمو اصلاح کنم.روانمو اصلاح کنم.تمام اصطلاحات حوزوی رو از مغزم پاک کنم.شاید آلزایمر کوتاه مدت رو بر خودم پیاده کنم.آینده شغلی من در گرو اینه.در نوع نگرش شما بهتره برم واقعا باغبان یا کشاورز باشم و طبع سهراب بگیرم.کمی هم عرفان هندو کار کنم.منتها طبیعت بی رحمه و دوباره دیو جبر سراغم میاد و منو به شهر می کشه و با قواعد بی رحمانه اون باید زندگی کنم.شاید الان با تاثیر پذیری از سخن شما،هدفمو عوض کنم و بگم پول و شغل درجه دوم هستند ولی نابسمانی منو به درجه اول میکشه.در هرم مزدود میگن که نیاز زیستی در وهله اول مهمه.من مثل گریه ای هستم که در اتاقی محبوس شده و از خشم و عصبانیت میخواد چنگ بزنه و خلاص شه و به عکس مانند پرنده ای که به قفس عادت کرده،دیگه نمی تونه نوعه دیگه ای رو انتخاب کنه برای زندگانی.من مریضم واقعا.الان نزدیک به دوساله که از حوزه دورم بابت سربازیم.افسوس که هنوز خوب نشدم.تفاله های زیادی از مغزم قی شده منتهای مراتب هنوز خوب نشدم.می بینی من تاوان یک اشتباه چند ساله رو باید با چند سال خودشناسی بپردازم.کجای این دنیا همه چیزش عادلانه ساخته و پرداخته شده؟!

برگه هارو بارها نوشتم.اما به وقت عمل که می رسم.هزار اما و اگر سراغم میاد و منو عقب میندازه.مثلا برای گواهینامه و ادامه تحصیل دبیرستان بزرگسالان،نیاز به اشتغال به تحصیل داشتم که متاسفانه ندادند.یه گیر کوچولوی نتی داشت که به خودشون مربوط بود و منو یک ترم عقب انداخت.همین خرداد ماه می تونم 20 واحد پاس کنم و رفته رفته طلسم دبیرستانو بشکنم.همه چیز تو کاغذ قشنگه به عمل که میرسه فرسنگ ها دور میشی.مثلا همین چند سال پیش،من برای 96 چه برنامه ای داشتم.الان کجا هستم.دوست عزیزم. روزگار شلاق میزنه.مدتی از پدرم خبری نبود.رفتم شهرستان از یه لونه سگ بیرونش کشیدم و بردم دوماه آزگار خوابوندم کمپ که درست شه و افسوس که زحمتم به باد رفت و قلبمو شکست.و به طبع اون 5 ماه خدمتم افتاد عقب وگرنه برج 6 امسال یا زودتر تموم می کردم.ولی الان با کسری،برج 10 تموم می کنم.اینه که می گم.روزگار هی بهت سوهان می کشه و ادبت می کنه.هر چیزی رو که میخوای وارونه میده بهت.میگی معلمی میخوام.کارمندت میکنه،میگی میخوام وکیل شم.معلمت میکنه.البته من به گردن روزگار نمی اندزم از طرفی.مقصر ریل گذران ما هستند که ریل رو جا به جا گذاشتن و همه چیز بهم ریخته.همین آبا و اجداد که به اصطلاح انسان بدوی و وحشی بودن از من مدرن و گندیده لای چرخ ماشین،بهتر زندگی کردن.چه کنم؟ من متولد 72 ام.اگر متولد 1280 بودم.شاید سادگی زمانه قابل تحمل تر از پیچیدگی امروز بود.
بن بست بن بست بن بست !!!

نوشته اصلی توسط نیکیا

سلام...
به نظر من عقل آدما توی چشمشونه...
اگر پوشش روحانیت نداشته باشید به اندازه ی افرادی که این پوشش رو دارند توی چشم نخواهید بود و زندگیتون زیر ذره بین افراد قرار نخواهد گرفت...
در خصوص لرزش پایه ی اعتقادی هم باید بگم که شما تنها نیستید خیلی از ما ها که توی خونواده ی مذهبی بزرگ شدیم حداقل توی یک بازه ی زمانی دچار این این لرزش شدیم... خیلی هامون هنوز هم نتونستیم برگردیم... گاهی فکر میکنم ما آخرین نسلی هستیم که مذهب توی وجودمون مونده و از این فکر خیلی میترسم... من خودم محجبه ام اما گاهی فکر میکنم اگه دختر داشته باشم آیا میتونم محجبه بارش بیارم میترسم از اینکه محدودش کنم و دخترم محدودیتی رو داشته باشه که شاید عقلانی نباشه.. دعا میکنم خودش بدون دخالت من پوشش خوبی رو انتخاب کنه. کتاب روی ماه خداوند رو ببوس رو خوندید؟؟؟؟ ما همه مثل یونس قصه ی اون کتاب هر چند وقت از خودمون سوال میکنیم که اگر اعتقاداتمون غلط باشه چی؟ اگر خداوندی وجود نداشته باشه مرگ پایان همه چیزه و در اون صورت زندگی کردن با فرض وجود خداوند که نتیجه اش دوری جستن از بسیاری لذت هاست با توجه به اینکه ما فقط یکبار زندگی میکنیم واقعا یک باخت بزرگه
و برعکس اگر خداوندی وجود داشته باشه مرگ پایان همه چیز نخواهد بود و در این شرایط اگر ما همه ی عمرمون رو با فرض نبود اون زندگی کنیم دست به ریسک بزرگ و خطرناکی زدیم... من این خطر رو با تمام پوست و گوشت و استخوان م حس میکنم...
جالبه که یونس هم فلسفه خونده بود...
این تاپیک احتمالا بسته میشه چون فکر میکنم بحث راجع به ادیان ممنوع باشه...
توصیه ی من اینه که عضو انجمن آزاد بشید و به طور تخصصی مشاوره بگیرید. موفق باشید...

عرض سلام.میدونین من یه مدته میخوام مولانا بخونم.دیده من به همه چیزه جهان فیزیکی و منطقیه و راسل وار به دنیا نگاه می کنم.چیز بی علتی رو به این کیهان لایتنهی ربط نمیدم.تمام اتفاقات ریز و درشتی که در ادیان مطرح شده رو می تونم با عینک زیست شناسی و فیزیولوژی بنگرم.همون کاری طی این سالها کردم.از همین روئه که آدمها زیادی منو درک نمی کنن یا توهم درک نشده گی دارم.نمی دونم.من مادی گرا هستم.مادی گرا محض.چیز های زیادی رو در جهان می تونم ریشه اش رو در دانش تجربی.پیدا کنم تا چیزه دیگر.

اما،الان باز هم در شرف یک تحولم.مدتیه به این نتیجه رسیدم که من به مسئله خدا نیاز دارم حتا اگه در قرن بعدی بشر،دروغ بزرگ باشه.من به خدای روانی نیاز دارم.شاید منه فلسفیم محتاج نباشه لاجرم منه روانی و معنویم نیازمنده.نیازمند به مفهومی که در این دریای بیکران حس کنم به من جهت میده و من چونان خاشاکی در آبراهه ها نیستم که به هر وزش بادی به سمتی برم.گاهی سر از مرداب در بیارم و گاهی از چشمه سار.مطمئن باشم که خیرخواهی در این کره خاکی بی رحم هست برای من.

سعی می کنم زیاد جهت نقد ادیان ندم.بازهم ممنون که می خونید.

نوشته اصلی توسط Amina

بعضی از دوستان از سر دلخوشی حرف می زنند و درک نمی کنند اجبار به زندگی کردن خلاف عقیده و نظر و فشار اجتماعی چقدر سخته.

من اینجا با توجه قوانین انجمن نمی تونم خیلی واضح صحبت کنم ولی اوضاعم خیلی از شما خراب تره چون کمترین گناهم بی اعتقادی کامله. دینداری خانواده و اجتماع زندگی من رو نابود کرد. واقعا به صفر رسوند من رو. الان هم نقاب روی نقاب زندگی می کنم در حالی که همه ی وجودم پر از احساس نفرت و خشم و شکسته.

بخش قابل توجهی از حرف هاتون رو تایید می کنم ولی باز هم تاکید می کنم که راه میانه رو انتخاب کنید. به خودتون یه مدتی فرصت استراحت کردن بدید و بعد دنبال راهی باشید که هم نیازهای روحی و هم نیازهای مادی شما رو ارضا کنه. حتما راهی هست. ناامید نشید برادر من. برای افسردگی هم به متخصص مراجعه کنید.
خانم نیکیا، امیدوارم پست من رو ببنید. من همه ی نگرانی های شما رو تایید می کنم و بهتون التماس می کنم که عقایدتون رو به بچه هاتون تحمیل نکنید. کاری نکنید که اونها هم همون قدر که امثال من از خانواده مون فراری هستیم، از شما گریزان باشند.

مزخرف تر از این وضعیت من.تحقیر های پیاپی خانواده مه که دختر خاله هام رو میزنن تو سرم که فلانی ارشد گرفت و تو هنوز آس و پاسی.و حال آنکه دخترا نه خدمت سربازی که خسارت و جراحت روحی ببینند و دو سال مفت کار کنند نه دل مشغولی. به قواعد ایران باید منتظر شوهر باشند اما پسرها باید هم برن خدمت هم خانه بسازن هم کار کنند هم هزار کوفت و زهر مار،اونم در حال نزار جامعه ما.تازه متهم به بی مسئولیتی هستیم که ای بابا زود زن بگیرین.راه میانه سخته.شاید من خیلی از حرفامو تکرار می کنم.مثل همین حرفم که شبیه چیزیه که به باغبان عزیز عرض کردم.انتخاب راه میانه سخته.همین الان من میخوام متعادل باشم.من طی همین یکی دوسال تونستم بخش مهمی از روانم رو التیام ببخشم و گرنه به قدری عصبانی بودم و عقده و حقد و کینه در دلم ریشه دوانده بود که بی چون و چرا دوست داشتم آسیب بزنم.یعنی میگم.من دیروزم مطلع نیستم.تو فیلم تایتانیک میگه: من دیروز زیر پل خوابیدم.امروز دارم با اشراف نیویورک و زنان زیبارو شراب میخورم و گپ میزنم. از فردام بی خبرم که چی پیش میاد.به واقع دو قطب در ذهن من هستن که یکی میگه: این زندگی قماره.تو حق نظر نداری.ریسک کن و کسی میگه : برنامه ریزی کن.میرسی و موفق میشی.و یک سره گفته اولی درست تره.نمی دونم چرا اما درسته.

به فرض من الان برنامه می ریزم که لیسانسمو بگیرم و خدمتم تموم کنم که دوسال دیگه کار داره.بعد بزنم تو کار قضاوت یا وکالت.به نظر شما همین اتفاق میافته ؟ من میگم نه.4 سال پیش من این روز هامو در قم تصور می کردم که پای درس فقه اساتید قم هستم و در موسسه تخصصی جضرت آیه اله لنکرانی،درس می خونم.امروز کجام؟ برگشتم شهرستان.خدمتمو دارم تموم می کنم با واحد های پاس نشده لیسانس و کوله باری از حرف های ناگفته و دانسته های عذاب آور.چیز هایی که مسیر زندگیمو عوض کرده.وجه مقابلش.مثلا من میخوام برم هنر.اصلا در چند سال دیگه همین ایده اجرا میشه؟ در طی زمان انسان رشد می کنه و موازی با اون تصمیم می گیره با این تفاوت که برخی آدمها تغییرات سطحی دارن و برخی مثل من ،استاد چیزهای ناتمام اند و از طرفی هم تغییرات وحشتناکی رو تجربه می کنند.چهار سال پیش نظام فکری و عقیدتی من کجا بود.الان کجاست؟ هزار و سیصد درجه عوض شده.طبیعت بی رحم یعنی این !

نوشته اصلی توسط مهرآیین

در مورد هنر خیلی فانتزی فکر نکنید، رشته های هنری درسته خیلی روح رو ارضا میکنه و واقعا رشته های لطیفی هستند اما برای بازار کار و بحث درآمد واقعا باید توش حرفی واسه گفتن داشته باشید تا به درآمدهای خیلی خوب برسید.

من در مورد تایم تحصیلات حوزه خیلی اطلاع ندارم اما من یکی خودم از کار نصفه و نیمه خوشم نمیاد و به نظر من اگه میتونید تا مقطع لیسانس ادامه بدید. و میتونید در کنارش شغل دوم دیگه ای با توجه به رشته مورد علاقه تون انتخاب کنید. خوشبختانه از نظر سنی شما هنوز فرصت برای یه شروع دوباره در رشته مورد علاقه تون رو دارید ( من کسی رو میشناسم که هم روحانی بود و هم معلم و هم مهندس با تجربه ای هستند.)

در مورد سوال دوم و ریزش مو که اشاره کردید، کاشت مو انجام بدید، دیگه الان با روشهای جدیدی که اومده کاشت مو معمولا جواب میده مگه اینکه ریزش موی شما ارثی باشه. مو واقعا زیبایی بخش هست ولی من دیدم پسرهایی که ریزش مو دارند و واقعا سرشون خالی شده ولی همین زشتی رو به زیبایی تبدیل کردند و گرفتند کل سرشون رو کاملا با تیغ زدند و یه تیپهای بامزه هنری میزنند. استفاده از کلاه هم خیلی جواب میده.

در مورد وضعیت پدرتون چیزی به ذهنم نمیرسه. امیدوارم بچه هایی که تجربه مشابه داشتند بیان و از تجاربشون بگن.

فروید میگه:تنها با هنره که میشه این زندگی ملال آور رو تحمل کرد.حتی اگه کار نداشته باشه،لااقل من اندوه کمتری در دلم دارم.اما در این وضعیت دائما در پی فرارم.نمی دونم چه سری در زندگی من هست.از بچگی هم والدینم بهم گفتن،استاد کار های ناتمام.گواهی نامه ناقص.تحصیلات حوزوی ناقص.مدرک خوشنویسی ناقص.شاید از سر وسواسی منه یا زودرنجی و یاس همیشگی یا ترس از شکست و هزاران اماو اگر.دوست دارم خودمو تنبیه کنم و همه این ها رو تموم کنم.اقلا همین لیسانسو.

عوارض کاشت زیاده.یکی از اقواممون کاشته دائما سردرد داره.از طرفی هم از 26 باید بگذری .هورمن ها تنظیم شه والا بازم میریزه.با این حساب و کتاب یاز 3 -4 سال باید صبر کنم.

من که به شخصه بنظرم مردایی که واقعا خوشتیپند مردایی هستند که اکثرا جلوی سرشون یا دوطرف سرشون خالیه مثل دکتر چمران

وخیلی های دیگه ، ودوما تا 26 سالگی موها تازه شروع به ریختن میکنن تا 30 سالگی کاملا خالی میشه ، احتمالا یه خورده حساس هم

شدین، اونقدرا که شما میگین قضیه مهمی نیست، چطور خانواده شما تو این سن پایین از شما اینهمه انتظارات دارن؟ شخصا فکر میکنم

شما چون تحصیل رو نیمه کاره رها کردی اعتماد بنفس و رضایت از خودت اومده پایین ، و اگر برگردی از دبیرستان شروع کنی بدتر میشه ،

باید کاری انجام بدی که برات کارنامه ای از موفقیت باشه، ،داداش خود من حقوق خونده اما حاضر نیست تو قضاوت وارد بشه تو حیطه

مطبوعات فعالیت میکنه و راضیه اون 25 سالشه هنوز سربازی نرفته ،درامدخیلی پایینی داره و دانشجو هست و اونقدر پول در آوردن و

مستقل بودن براش مهمه که امسال هر 6 ماه یکبار اومده خونه و همش کار میکنه و درس میخونه،به قول یکی از استادامون که آمریکا درس خونده بود و خیلی هم

بداخلاق بود ببین پسرم تو اومدی این دنیا که تو این کلنجارها و سختی ها راهتو پیدا کنی من کاری به مملکت و ملت همیشه در صحنه

ندارم با شما هستم بهترین راه برا شما اینه که برگردی لیسانست رو تموم کنی مفر درامدی پیدا کنی و بعد از اون به علایق دیگه ات

بپردازی ، برای این موضوع باید افسردگیت رو درمان کنی ، پیش دکتر برو و پیش روانشناس بذار اعصابت قوی بشه ، به قول ما عمرانی

ها بقیه بیرون گود نشستن و میگن لنگش کن، خودشون هم بی مشکل و کامل نیستند پس اینقدر خودتو اذیت نکن، شما بجای اینکه


خودتو اذیت کنی بهتره جواب هرکی که میخواد اقتصاد و سیاست مملکت رو از شما بازجویی کنه بدی و راحت از حرفای آزاردهنده دوری

کنی، من خودم به عنوان یک خانم تو محیط فنی مردونه گاهی وقتا خیلی بد بهم گیر میدادن که این برا چی اومده تو کارگاه و محیط

مردونه ، هر کدوم رو به روشی که مناسب شخصیت من بود جواب می دادم و خب بعضیاشون هم حتی برا نقشه و کار منو صدا میزنن

بجای آقایون همکارم ، این یعنی خودمو اثبات کردم، اول برا خودت باید اثبات بشی بعد برای دیگران خودت رو اثبات خواهی کرد، فقط الان

خسته ای با فکرهای آزاردهنده هم خسته تر میشی کاش به خودت اهمیت بدی و مسببات شادی و نشاط خودت رو فراهم کنی، خودتو

دریاب تا قمار زندگی به یه واقعیت قابل کنترل تر برات تبدیل بشه

عرض ادب مجدد.احساس گناه در من خیلی زیاده که بخش مهمش بیرونیه.مادرم همیشه تیره گونی زندگیمون رو گردن من میندازه.تو اگه نبودی من این زندگی رو رها میکردم.تو اگه نبودی طلاق می گرفتم پس احساس گناه کن و تو تا آخر عمرت برده منی چرا من به پای تو سوختم و ساختم.اگه میدادنت زیر دست نامادری یا بهزیستی خوب بود؟ پس احساس گناه کن.این پیام های روانی رو از بچه گی به من القا کرده و از طرفی دایی و پدرم همیشه منو به طرز شدیدی کتک میزدن.مثلا یه بار یک روز کامل توی انباری از سقف آویزون شدم و اونقدر فشار می اومد به دستم که خون مرده می شد.تازه میخواست مرغ کبابی آویزونم کنه که بعدها پدرم این کارو کرد.کله پا آویزونم کرد.یا دست و پام می گرفت و می برد بالا از دو متری ولم می کرد روی موزاییک و بعدم اگه خسته نبود کمربندشو در میاورد به قدر مرگ میزد.اینها همش در ده سالگی و زیر سالگیم بود.مادرمم که هیچوقت ازش محبت دریافت نکردم.اون به خاطر کمبودهاش همیشه روان رنجوره.از ناکامی در تحصیلات که پدرم نزاشته تا خیلی درد هایی که از جامعه مرد سالار بهش تحمیل شده و مو به مو روی ما پیاده سازی.

خاطرات شکنجه از ذهنم پاک نمیشه.داییم میوه فروش بود.مثله برده ازم کار می کشید و دمه ظهر کتکم میزد با یه تسبیح لاتی که داشت و هر دونه اش اندازه یه تیله بوده و اون موقع ها هم پدرم زندان بود و فراری.این تنبیه های والد های روانی نه سر دلیل معقول بود.پدرم که هر وقت تریاک خوب گیرش نمی اومد منو کتک میزد.داییم هم همینطور.اون آویزون هم به خاطر برداشتن پونصد تومن پول از کشوی مامانم بود.آویزون پدرمم برای این بود که کلوپ میرفتم.بعدها چند نفر از خلقیات پدرم آگاه شدن و ازم سوء استفاده جنسی کردن.به محض هر سوتی،می گفتن.اگه به بابات نگفتم.منم از ترس بابام تن به خواسته هاشون میدادم.بعد ها این دایره گسترده شد.اگه قبلا یه نفر ازم سوء استفاده می کرد.شد ده نفر.اون فاعل رفت به دوستاش گفت که من ترتیب فلانی رو دادم.شمام می تونین بدین.بزارین من جورش میکنم.باز هم همون حکایت همیشگی.اگه به بابات نگفتم که به ما دادی.منم ده سال بیشتر نداشتم و همش از خشم پدرم می ترسیدم.پس از چند سال که وارد راهنمایی شدم.تصمیم گرفتم دیگه از حرفاشون نترسم ولی اونا همیشه منو تحقیر جنسی میکردن.مثلا می رفتم کوچه روم لقب گذاشته بودن."خمار یا گرتی - به ترکی میشه هروئینی - با لقب صدام میزدن .اینم بگم که همه لقب داشتن منم همینطور.یه سری توی سوء استفاده جنسی من یه گاف دادم.مثلا فرض کنید گفتم" آی دردم گرفت " این حرفم تا سالهای سال توی محله مون پخش بود.مثلا می رفتم کوچه بهم می گفتن: خمار اومد...این خمار می شناسین ...زیر کاره یه نفر گفته بود .." آی دردم گرفت ".اینه که همیشه احساس گناه و شرمساری و حفارت در وجودم گویا نهادینه است.همیشه در فکر انتقامم.هنوزم بعضیهاشون می بینم.دوست دارم به طرز وحشتاکی بکشمشون.


من همیشه از خودم ناراضیم.اگه والدینم من جمله مادرم.شب و روز تحقیرم میکنه.تو الان باید ده تا خونه داشتی و ماشین داشتی.انگار با بی منطق ترین انسان مواجهم.چیزه عجیبی نیست ولی این رفتار و تعامل نمیزاره من راحت فکر کنم.اون هیچگاه در تعادل نیست.محبت هاش ار سره منفعته.مثلا همین قضیه که منو توی اکواریوم گذاشت و اینقدر شست و شوی مغزی داد که برم حوزه.ناگفته نمونه خودمم علاقه داشتم ولی اقلا بعد از دوسال پشیمون شدم.ریشه علاقه مو به حوزه الان بررسی می کنم.فرار از جوّ خونه بوده و جبران خود کم بینی که داشتم.این حس کسب احترام که همیشه با من هست.حتی همین الان که طیف مردم از آخوندا بدشون میاد.ده سال پیش بهتر بود.خصوصا شهرستان ما که خیلی مذهبیه.همین الانشم من توی تهران خودم طلبه معرفی کنم.مسخره ام میکنن.تو شهرستان بگم طلبه ام.بهم احترام نسبی میزارن.اینا هم که شما بهتر میدونین.ریشه اش در عقب ماندگی فرهنگیه که شتابش در شهرستان ها کمتره.به هر حال به عقیده من.حوزه و نهادی به اسم تربیت آدمهای شریعت مند.آخرین یادگاری از دنیای سنتی ماست که روبه زواله.خواه ناخواه این مسیر طی خواهد شد.چه زیر پوستی چه آشکار.بگذریم.شاید همین تکاپوی من برای فرار از حوزه نه همش در این باشه که دوست دارم کسب احترام کنم و نوعی تایید طلبی دارم.این هم مخصوص من نیست.مثلا اکثر کسانی که میخوان برن پزشکی.از خون بدشون میاد.از سر ناآگاهی و تحمیلات ناحودآگاه خانواده دوست دارن به این سمت برن.مادرم همین الانشم اگه بگم.غلط کردم.لباس روحانی رو می پوشم.دیگه بهم کاری نداره.میگه آفرین حالا پسره خوبی شدی.منتها وقتی می بینه من سخت تلاش از این تاری که در اسارت من تنیده،سخت در تلاشم که فرار کنم.خشمگین و عصبانی میشه و فشار زیادی روی روانم به کار می بنده و اونقدر سطی و گاهی با جیغ و عصبانیت سعی میکنه منو بهم بریزه و در اهدافم سستم کنه.اون فقط از انتظار داره آخوند بشم.حالا اصلا هزار سال طول بکشه.به محض رویت فرارم از چنگالش این داستانای خونه نداری پول نداری .آس و پاسی.و خیلی ازینا شروع میشه.ناگفته نماند که من میتونستم دو سه سال پیش لباس روحانیتو بپوشم،تا الان اگه نپوشیدم.دوست ندارم از این راه کاسبی کنم والا تا الان ثروت زیادی بهم زده بودم.برای همین ماجرام مادرم دائما منو متهم به بی عرضگی میکنه.اون لباسو مقدس تر از این می بینم که ازش کاسبی کنم.آدمای مخلصی توی این راه دیدم.درسته که جزم اندیش بودن ولی پاک نهاد و پاکیزه سرست بودن.در اوج علم و سواد با ساده زیستی زندگی می کردن.اونم نه جوان.پیر هفتاد ساله که شاگرد علامه طباطبایی بوده.کل شهر قبولش دارن.استاد اخلاقه واقعا.بگذریم.میخوام بگم در همچین اتمسفر روانیه که باغبان عزیز و آخیش عزیز،هیچوقت از خودم راضی نیستم.این قدر من خوب بودم برای والدینم.اما هرگز ازم سپاسگزاری نشده و دائما مورد توبیخم قرار گرفتم بابت محبتم.

این خاطرات خصوصی رو نوشتم.شاید این صفجه چندین و چند نفر بازدید کنن.فقط از سر تخلیه و توضیح ریشه مشکلات.اقلا پیش مشاور رفتم بتونم راحت تر بگم.

برای اتفاقات تلخ زندگیتون متاسفم.من واقعا اعتقاد دارم که بخشیدن بدی های دیگران یک دروغه اگه احساس کنیم بزرگواریم که میبخشیم!!! در این صورت نبخشیدیم بلکه یک حس بد رو به احساسات دردناک قبلیمون اضافه کردیم حس تلخ شکست در گرفتن حق و سوال پس حق من چی میشه!!!پس نامردیه اگه بهتون بگم از دیگران و بدی هاشون بگذر. دوست عزیز دیگران به شما بدی کردن بهتون ظلم کردن و آزارتون دادن و الان رفتن پی کارشون و حقیقتا دارن زندگیشون رو ادامه میدن شاید حتی لحظه ای هم یادشون نیاد شما رو . شما وقتی منطقی به خودت و احساساتت نگاه کنی میبینی ضربه ی اصلی رو به روح و روانتون خودتون وارد کردین.وقتی بچه بودین و به خاطر نا آگاهی اون موقع حس گناه رو به خودتون تزریق کردین و زجر کشیدین و حالا هم دارید به بازی بدبخت انگاری تو زندگیتون ادامه میدین.

کی گفته حس گناه تزریقی از دیگران قابل پاک شدن نیست؟ اگه همون تو بچگی آگاهی داشتین که دیگران مقصرن نه شما، حس گناهی تشکیل نمیشد که خوب اون موقع امکان نداشت اما الان که دیگه میدونید. هیچ اتفق بدی تو زندگی گذشته تون تقصیر شما نبوده و شما میتونید آزاد و رها از گذشته ی داغونتون در آینده ادامه ی حیات بدین.

مثل همه ی انسان های عادی و این شدنیه.

احساس گناه در شما زیاده و شاید نتونید به راحتی اونچه که من در پاراگراف قبلی گفتم باهاش کنار بیایید برای همین نیازمند کمک حرفه ای هستید. حتما به روانشناس مراجعه کنید.

و در مورد به هم ریختن ناگهانی زندگیتون کمی بیشتر فکر کنید و یه هویی همه چیز رو ول نکنید و برسید به صفر. اونچه که دارید و حتی لباس روحانیت رو نگه دارید و با برنامه ریزی در کنار

کارهای فعلی تون برید سمت هنر و حتی تحصیل از دبیرستان.

من قصد نصیحت ندارم اگه لحنم نصیحت گونه باشه ببخشید.

دوست عزیز با وجود تمام مشکلاتی که داشتی باز هم خوبه تونستی تحصیلاتت رو ادامه بده!
زیاد خودت رو سرزنش مکنو دنبال مقصر هم در رفتار دوران کودکی و نوجوانی از بقیه نگرد...
شما مجبور بودی با توجه به اون شرایط سریعا ازخانه و اون محله جدا بشی و بری حوزه!
متاسفانه خانوادت هم آگاهی پایینی داشتن و با تنبیه شدید فیزیکی باعث بوجود امدن مشکلات زیادی شدن...به خیال خودشان دارن بچه رو خوب تربیت میکنند نمیدونستن دارن با هر تنبیه روح و روان شمارو داغون میکنند.
به هرحال گذشته...به آن اتفاقا فکر نکن و بگذار به حساب سادگی و نادانی شان!
بهتره هرچه زودتر با یک مشاور خوب و با تجربه وقت بگیری و ازش کمک بخوای
به نظر بنده شما علاقه ای به حوزه و ...نداری و یا حداقل میشه گفت خیلی کمه و شاید نتونی بعنوان یک فرد موفق در این زمینه مشغول به کار بشی.
شما الان در سنی هستید که عاقل و بالغی و میتونی شخصا بسیاری از تصمیم ها رو با کمک مشاوره بگیری احتیاجی نداری هنوز با مادرت که بنده خدا اطالاعات پایینی داره مشورت کنی که مورد سرزنش ایشون واقع بشی.
اگر قصد تغییر رشته و زمینه کاری داری خووووب فکر کن تصمیم بگیر و عملی کن...براش شبانه روز تلاش کن...مطمئن باش موفق میشی..
هنوز خییلیی جووونی و از یک دهم ظرفیت مغزت هم استفاده نکردی
انسان ها توانایی فوق العاده ای دارند به شرطی که خودشون بخوان و براش واقعا تلاش کنند!!

در ضمن یه مدت کمتر به خانوده ت سر بزن تا خودت و راهت رو پیدا کنی و مستقل باشی...وقتی تو مسیری که خودت دوست داری افتادی و برای هدفت تلاش و کوشش شروع کردی مطمئن باش حس خوبت به خانودت تقویت میشه و راحت تر میبخشی شون
بهترین کار اینه مستقل باشی اکه خوابگاهی که هیچ واگرنه یه خونه خیلی کوچک اجاره کن و چند تا وسیله در حد رفع نیاز بخر و زندگیت رو شروع کن..حتی اکه پول کافی نداری میتونی یه مدت دو شیفت کارهای ساده ای که از دستت برمیاد میتونی انجام بدی تا درامد داشته باشی مثل ترجمه، تایپ و ...
به خدا توکل کن ...روی پاهات بایست و فعلا چشم از هرگونه کمک خانوده بردار تا از شر ناآگاهانه شان در امان باشی!

خدا یارت