موضوع: ریزش مو و اعتیاد پدرم و بیزاری از هویتم - چه کنم؟

دوستان ببخشید که تک تک جواب ندادم،گمونم روزانه می تونی 2 3 تا پست بزاری.وقتی دین و مذهبت رو از دست بدی و خودت از متولیان اون آیین باشی،سخته.امینا خانم شما اگه مذهبی بودی و خانواده ات مذهبیه می تونی تحمل کنی ولی منی که لونه زنبور بودم و روزانه گزاره های مذهبی رو نشخوار میکردم و می پذیرفتم و در مغزم رد می کردم،نقش اندر نقش بازی کردن همانا و تضاد و هزار جور سردرگمی همانا.دوست عزیز تیک تاک من می دونم مشکلم چیه و راه حلشم تا حدودی میدونم فقط به کمک دیگران نیاز دارم.به قدری خرد و خسته ام که نای ایستادن ندارم.نگارشم در اینجا به همین مبناست که کمی انگیزه بگیرم.

دوستان برای آخرین سوال می پرسم.تقریبا همه حرفاشونو زدن.من اگه حوزه رو بزارم کنار و برم دبیرستانو بخونم و برم سراغ هنر،کار معقولیه؟ باور کنید دیگه نمی تونم ادامه بدم.شغل قضاوت و وکالت برای من نیست.من دورنگرا و کم حرفم و خلاقیت ذهنیم و نوشتاریم بیش ار برونیمه.خودمم میدونم حماقته.این همه زحمتو هدر بدم ولی خب چه کنم؟ نمی تونم نمی تونم ادامه بدم.میام نرم می ترسم بعدا پشیمون بشم. میام برم. مثل الان باید قواعد تحمیلیش رو بپذیرم.نوع پوشش و هزار جور رفتار تا نوع حرف زدن.با توجه با تحول روحی و ذهنیم.نمی تونم ادامه بدم.

هنرمند بودن از دبیرستان سخته از همین موسسا اقدام کنید وقت کمتری میگیره، موسسات آموزش تئاتر

نوشته اصلی توسط آخیش

هنرمند بودن از دبیرستان سخته از همین موسسا اقدام کنید وقت کمتری میگیره، موسسات آموزش تئاتر

وقت کمی میگیره ولی خاک بازیه.آکادمی اقلا مدرکش بدردت میخوره ولی تو آموزشگاه پارتی و پول کلفت میخواد که بری بالا.با فوق دیپلمی که دارم می تونم کاردانی به کارشناسی ناپیوسته شرکت کنم.دوسال بعد لیسانسمو بگیرم.منتها دوس دارم از صفر درست بخونم.باز نصفه و نیمه نشه.کدومش بهتره؟

یه سوال بدجور ذهن من رو مشغول کرده. مگه پوشش روحانیت اجباریه؟ یکی از نزدیک ترین اعضای خانواده ی من قاضی هستن. همکاراشون که از حوزه اومدن هیچیک لباس روحانیت نمیپوشن. طلبه بودن. اما پوششون مثل افراد عادیه. اگه میخاید تیشرت اندامی آستین کوتاه و شلوار جین بپوشید بله با قضاوت نمیتونید ولی پوشش عادی و عرف جامعه رو کاملا میتونید داشته باشید.

- - - Updated - - -

من چرا نمیتونم پستم رو ویرایش کنم؟ قبلا تا هفت دقیقه وقت برای ویرایش داشتیم

من موافق نیستم که برید دنبال کار هنری به عنوان شغل اصلی. تو این جور کارها نادر پیش میاد که حتی آدم های با استعدادی که سال های طولانی رو صرف هنر کردند موفقیت مالی داشته باشند. پیشنهاد من اینه که دنبال یک شغل واقع بینانه و با درامد حداقل متوسط باشید و درکنارش برای دلخوشی خودتون کار هنری رو حتما دنبال کنید. در واقع این روشی که اکثر مردم دارند. مثلا فکر می کنید اکثر کارمند های بانک عاشق کارشون هستند؟ یا راننده های تاکسی؟ یا کارمندهای ادارات مختلف دولتی؟ مسلما نه! ولی زندگی ضروریاتی داره که باید بهش تن داد. همه ی این آدم ها برای اینکه بهشون فشار نیاد در کنار کارشون به دنبال یک تفریح شخصی هم هستند تا از زندگی بیشتر لذت ببرند.

نوشته اصلی توسط باغبان

سلام


طاعات و عبادات ،، قبول درگاه حق




دید هنری و هنرهای تجسمی خوبی داری ؟



ممنون .

سلام.همچنین.دقیقا همینطوریه.اسلام عرفانی و معنا گرا خیلی بهتر از اسلام فقهی و عقلی و فلسفیه که متاسفانه فلسفه زده و خرد زده شدم.نمی تونم عینکمو بردارم.چرا که تو این سالها به قدری گزاره مذهبی در ذهنم تجزیه و تحلیل کردم که بخش مهمی از ناخودآگاه روانی من با این آموزه ها در هم آمیخته و درست در مقابلش ایستادم و ابراز مخالفت می کنم.درده من اینه که سالها یک سنگ رو تراشیدم و زحمت کشیدم،گاه از سر عشق و بیشتر اوقات از سر اجبار و شرایط تحمیلی،امروز از این گریه و زاری می کنم که کاش مجسمه و طرح و ایده بهتری انتخاب می کردم.این دست رنج من،به دلم نمی شینه.

واقعا سخنان شما هرچند ساده و عاری پیچیدگیه ولی زیباست.مسئله خدا در هنر و امور این چنینی برای من حل نشده.من گم شدم در این جاده نا معلوم.شاید ادا و اطوار در بیارم و ژست خلوص هنری و عرفانی بگیرم ولی نوعی ابتذال و انحراف در نوع نگاه من به زندگی و پیرامونم و هنر دارم،دوست دارم عارفانه به قضیه "هنر " نگاه کنم دریغا که افسارم از دستم خارج شده و هنر رو برای هنر لازم و ملزوم میدونم.

تخیلم خوبه در حد خودم.

نوشته اصلی توسط نیکیا

یه سوال بدجور ذهن من رو مشغول کرده. مگه پوشش روحانیت اجباریه؟ یکی از نزدیک ترین اعضای خانواده ی من قاضی هستن. همکاراشون که از حوزه اومدن هیچیک لباس روحانیت نمیپوشن. طلبه بودن. اما پوششون مثل افراد عادیه. اگه میخاید تیشرت اندامی آستین کوتاه و شلوار جین بپوشید بله با قضاوت نمیتونید ولی پوشش عادی و عرف جامعه رو کاملا میتونید داشته باشید.

- - - Updated - - -

من چرا نمیتونم پستم رو ویرایش کنم؟ قبلا تا هفت دقیقه وقت برای ویرایش داشتیم

نه اجباری نیست.منتها شما تا آخر عمر واداری به نوعی از چیدمان زندگی.نه تنها خودت بلکه همسرت و بچه هات.تا آخر عمر شهرت "آخوند و شیخ و روحانی " رو به یدک میکشی.اگه آزاد زندگی کنی.طیف مذهبی متهمت می کنن به بی قیدی و طیف سکولار جامعه بهت میخندن و اگر مقید باشی،سرکوب اطرفیانت در سالهای بعد،خروجی بدی داره.اکثر بچه های طلاب،دین ستیز یا دین مدار افراطی میشن.چرا که این صنف حد وسط و تعادل نداره.چرا که سیستم تربیت طلاب و از طرفی قواعد تحمیلی جامعه و خود قواعد شغلی آخوندی،از تعادل خارج میکنه.اصولا نمی تونی نرمال زندگی کنی.چرا که صنفیه که متکی به مردمه.مردم چی میگن؟ خوششون میاد یا نه ؟ عامه پسند حرف میزنی یا نه ؟تو کدوم حزب سیاسی هستی؟ قبلا کارامدی داشت.الان تبدیل به شغل تشریفاتی شده.حیفم میاد اینارو می نویسم و دیگران بخونند و آگاه بشند.چرا که من در قبال هیچ هزینه ای دارم.مسئله راز آلود این چنینی رو باز می کنم.حالا شما فرض کن.خیلی از این نکات رو بعد از 10 سال بفهمی.چه حسی سراغت میاد؟

نوشته اصلی توسط Amina

من موافق نیستم که برید دنبال کار هنری به عنوان شغل اصلی. تو این جور کارها نادر پیش میاد که حتی آدم های با استعدادی که سال های طولانی رو صرف هنر کردند موفقیت مالی داشته باشند. پیشنهاد من اینه که دنبال یک شغل واقع بینانه و با درامد حداقل متوسط باشید و درکنارش برای دلخوشی خودتون کار هنری رو حتما دنبال کنید. در واقع این روشی که اکثر مردم دارند. مثلا فکر می کنید اکثر کارمند های بانک عاشق کارشون هستند؟ یا راننده های تاکسی؟ یا کارمندهای ادارات مختلف دولتی؟ مسلما نه! ولی زندگی ضروریاتی داره که باید بهش تن داد. همه ی این آدم ها برای اینکه بهشون فشار نیاد در کنار کارشون به دنبال یک تفریح شخصی هم هستند تا از زندگی بیشتر لذت ببرند.

من تصمیم دارم.در کنار تحصیل کار کنم.اگه تهران قبول شم.کار زیاده.چند سالی حوزه علمیه تهران بودم.به قواعد اونجا آشنام.خب مسکله من همینه.تا الان که زن نگرفتم،به خودم اجازه هر فکری رو میدم ولی اگه زن بگیرم.مجبورم هر کار کنم که شکمه زن و بچه ام سیر شه.اینه که درده من اینه نه با محدودیت سازگارم نه با کاری که علاقه ندارم.مثلا همین قضاوت.می تونم درگیرش بشم ولی با تمکن مالی یک عمر حسرت بخورم که کاره مورد علاقمو انجام نمیدم.اتفاقا درد اصلی تو ایران همینه.فارغ التحصیل روانشناسی راننده تاکسی میشه که مردمو اونجا روانکاوی کنه.تاجر میشه کارمند.کارمند میشه راننده آزانس.کشاورز میشه روشنفکر جامعه.همه چیز بهم ریخته.من دارم خلاف جهت آب حرکت می کنم یا سعی دارم بکنم.تا وقتی که متاهل نشدم.از طرفیم خانواده سنتی من،تحت فشارم میزارن که زودباش زن بگیر،فسیل شدی.کی میگیری و فلان.در حالی که من آمادگیشو ندارم.هنوز حتی خودمو نمی شناسم.وضعیتم معلوم نیست.دلم میخواد خانواده تشکیل بدم و در کنار همسرم،آرامشم بیشتر بشه - حالا بماند که اصلا این طرز فکر به ازدواج درسته یا غلط- ولی شرایط و توقعات فعلی جامعه دست و پامو بسته.خانواده ام اگر میخوان زن بگیرم نه برای من.بلکه برای منافع خودشون که با انداختن مسئولیت به دوش من بهره وری مو بالا ببرن و مجبور شم تو همین سیستم حوزوی هضم شم.الانم تقریبا تسلیم شدم.من جمله ترس از شکست در عرصه هنر و همین حرف شما.و پشیمانی که ای کاش حوزه رو ترک نمی کردم.وضعیتم الان خود درگیری.هم تسلیم شدم چون خسته ام.همه نای ادامه دادن ندارم.چیزی که با شناختم از خودم مشهوده.اینه که بحرانی در راهه.اگه من سوپاپ اطمینان خودم باز نزارم و حال و هوام عوض نشه و هم چنان به سرکوب ذهن و روانم ادامه بدم،فجایع بدی در راهه.هم برای خودم هم برای جامعه.چرا که من الان عصبانیم.درست مثل گلشیفته که پلای پشت سرشو خراب کرد و برهنه شد.بعدا گفت:اگه الان بود.برهنه نمی شدم یا نمیزاشتم چاپ شه ولی اون موقع عصبانی بودم از دست خودم و جامعه و محیطم.

سلام...
به نظر من عقل آدما توی چشمشونه...
اگر پوشش روحانیت نداشته باشید به اندازه ی افرادی که این پوشش رو دارند توی چشم نخواهید بود و زندگیتون زیر ذره بین افراد قرار نخواهد گرفت...
در خصوص لرزش پایه ی اعتقادی هم باید بگم که شما تنها نیستید خیلی از ما ها که توی خونواده ی مذهبی بزرگ شدیم حداقل توی یک بازه ی زمانی دچار این این لرزش شدیم... خیلی هامون هنوز هم نتونستیم برگردیم... گاهی فکر میکنم ما آخرین نسلی هستیم که مذهب توی وجودمون مونده و از این فکر خیلی میترسم... من خودم محجبه ام اما گاهی فکر میکنم اگه دختر داشته باشم آیا میتونم محجبه بارش بیارم میترسم از اینکه محدودش کنم و دخترم محدودیتی رو داشته باشه که شاید عقلانی نباشه.. دعا میکنم خودش بدون دخالت من پوشش خوبی رو انتخاب کنه. کتاب روی ماه خداوند رو ببوس رو خوندید؟؟؟؟ ما همه مثل یونس قصه ی اون کتاب هر چند وقت از خودمون سوال میکنیم که اگر اعتقاداتمون غلط باشه چی؟ اگر خداوندی وجود نداشته باشه مرگ پایان همه چیزه و در اون صورت زندگی کردن با فرض وجود خداوند که نتیجه اش دوری جستن از بسیاری لذت هاست با توجه به اینکه ما فقط یکبار زندگی میکنیم واقعا یک باخت بزرگه
و برعکس اگر خداوندی وجود داشته باشه مرگ پایان همه چیز نخواهد بود و در این شرایط اگر ما همه ی عمرمون رو با فرض نبود اون زندگی کنیم دست به ریسک بزرگ و خطرناکی زدیم... من این خطر رو با تمام پوست و گوشت و استخوان م حس میکنم...
جالبه که یونس هم فلسفه خونده بود...
این تاپیک احتمالا بسته میشه چون فکر میکنم بحث راجع به ادیان ممنوع باشه...
توصیه ی من اینه که عضو انجمن آزاد بشید و به طور تخصصی مشاوره بگیرید. موفق باشید...

بعضی از دوستان از سر دلخوشی حرف می زنند و درک نمی کنند اجبار به زندگی کردن خلاف عقیده و نظر و فشار اجتماعی چقدر سخته.

من اینجا با توجه قوانین انجمن نمی تونم خیلی واضح صحبت کنم ولی اوضاعم خیلی از شما خراب تره چون کمترین گناهم بی اعتقادی کامله. دینداری خانواده و اجتماع زندگی من رو نابود کرد. واقعا به صفر رسوند من رو. الان هم نقاب روی نقاب زندگی می کنم در حالی که همه ی وجودم پر از احساس نفرت و خشم و شکسته.

بخش قابل توجهی از حرف هاتون رو تایید می کنم ولی باز هم تاکید می کنم که راه میانه رو انتخاب کنید. به خودتون یه مدتی فرصت استراحت کردن بدید و بعد دنبال راهی باشید که هم نیازهای روحی و هم نیازهای مادی شما رو ارضا کنه. حتما راهی هست. ناامید نشید برادر من. برای افسردگی هم به متخصص مراجعه کنید.



خانم نیکیا، امیدوارم پست من رو ببنید. من همه ی نگرانی های شما رو تایید می کنم و بهتون التماس می کنم که عقایدتون رو به بچه هاتون تحمیل نکنید. کاری نکنید که اونها هم همون قدر که امثال من از خانواده مون فراری هستیم، از شما گریزان باشند.