موضوع: بی علاقگی همسرم به زندگی مشترک کم کم باعث افسردگی من شده

مادرش دختر خالش میشه، عیب و نقصی هم نداره
پدرش هم یه ادم جا افتاده و مسن و معمولی که ظاهر جذابی هم نداره
از لحاظ مالی هم دستشون به دهنشون میرسه یعنی نبازمند توجه و کمک هیچ کدوم از فامیل ندارن
در حضور سوهر من هیچ کس نمیتونه هیچ حرف و یا درخواستی از بچه رو رد کنه یا انجام ندن

سلام عزیزم،ببخشید معذرت قصد توهین یا جسارت یا ناراحت کردن شما رو ندارم،ولی قبلا شوهر شما با مادر این بچه رابطه ای نداشته؟؟؟ اینجوری که شما میگید آدم شک میکنه بچه خودش باشه، چرا یه بچه باید اینقدر مهم باشه

به نظر شما من چیکار میتونم کنم
چطور این شک رو که مثل خوره به جونم افتاده رو برطرف کنم

سلام . آزمایش ژنتیک باید بدن تا معلوم بشه. ولی اینکه چحوری این دوتا رو راضی کنی بفرستی آزمایش بنظر آسون نیست.

- - - Updated - - -

با سلام مجدد. من که به عنوان یه آدم کم تجربه از خارج زندگی تون ماجرا رو میبینم ظن اینکه این بچه، بچه خود شوهرتون باشه خیلی قوی بنظر میاد. به شباهت ظاهری دقت کنید. یا حتی پدر بچه! اون بره آزمایش ژنتیک بده. البته میدونم نا ممکنه یا خیلی سخت. ظاهرا برای رفع این شک به یه مقدار پلیس بازی نیاز داره. اینکه مادر بچه دخترخاله شوهر شماست. باز هم ظن را قویتر میکنه. از بس از این موارد توی جامعه شنیدیم احتمالش را زیاد میبینیم. باید ببخشید با تمام این موارد امیدوارم مشکلتون هر چه سریع تر حل بشه و این شک شما برطرف بشه.

به نظر من وقتی راهی برای اثبات این حرف و فکر نداری تهمت نزن بهش. حتی تو ذهنت.
من اگه خودم جای شما باشم شاید همین حس بیاد سراغم ولی به عنوان یه ادمی که از بیرون میبینم به نظرم دلیل واضحی برای این تهمت وجود نداره.
شاید بچه خیلی با نمکه. یا قبل از ازدواج شما هم خیلی دوسش داشته. یا رفت و امد خانواده هاشون زیاد بوده واز زمان نوزادیش با اون بچه بوده. یا اینکه بچه کم هست دور و برش و کلا این چیزا.
به نظر من حساسیتت رو کم کن هم از روی اون بچه هم دختر خالش ولی حواست هم جمع باشه به رفتاروشن. و به شباهت ظاهری اون بچه با پدر و مادر خودش یا همسر شما.

من اصلا نمیتونم این موضوع رو تحمل کنم خیلی واسم سخته
تمام مدت به این فکرم یعنی ممکنه یا نه
فکرمو مطرح کردم تا از هم فکریتون استفاده کنم
از دوستان خواهش میکنم نظراتشون رو بهم بگن

خواهش میکنم باافکارمنفیتون بیشتر به این موضوع دامن نزنین.چون ممکنه اینقدر بزرگ بشه که نتونین جلوی خودتونو بگیرین وچیزی که توسرتونه رو به زبون بیارین اونوقت اگه این موضوع نادرست باشه همه رو باخودتون دشمن میکنین وزندگی به کامتون زهر میشه.به همسرتون خیلی دوستانه بگین اگه اینقدر بچه دوست داره چرا خودتون نداشته باشین؟!یه بچه که از خونش باشه(درضمن بعضی از آقایون اینجورین چراشو نمیدونم؟برای مثال شوهر خواهرشوهرم خیلی به دخترم توجه نشون میده دراون حد که بادخترخودش که یک سال ازدخترم بزرگتره کاری نداره حالا حساب کنین خواهرشوهرم حساس باشه روی این موضوع وبگه آزمایش برین بدین

شما از بیرون به ماجرا نگاه میکنید ، من نگاههاشون رو هم میبینم
شور و ذوقی که شوهرم درحضور دخترخالش داره رو میبینم
مهمتر از همه رفتارش با خودم ، اخه چه مردی نیازهای یک بچه رو به نیازهای زنش ترجیح میده؟
بنظر شما مردی حاضره برای یه بچه زندگی خودشو بپاشونه؟
مردی هست که برای زنش خرج نکنه ولی برای بچه خرج کنه؟
حتی مادرشوهرم بعد از اینکه من حساسیتم رو نشون دادم (با گفتن اینکه تو چرا لوازم مورد نیاز بچه رو خرید میکنی بذار پدر خودش براش خرید کنه) و شوهرم ناراحت شد
و بعدش مادر شوهر به شوهرم گفته بود نگران نباش زنت بیخود کرده تا من زنده هستم این بچه ازمون دور نمیشه ، تازه مادرشوهرمم زن بدی نشون نداده که قصدش بهم زدن زندگی ما باشه ، آخه چرااااااااااا!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! !!!!!!
من دیگه نمیدونم چیکار کنم احساس بدبختی شدید میکنم