سلام
این وابستگی فقط وقتی تموم میشه که قبول کنید همسرتون نمیخواد ادامه بده.
به نظرم شما تلاش خودتون رو کردید.هرچند دیر اقدام کردید.
من خودم تا چند وقت پیش که مصر به جدایی بودم،حالم بهتر بود.چون کنار اومده بودم و زندگیم رو تموم شده میدونستم.اصلا به خوبی های شوهرم فکر نمیکردم.نمیتونستم فکر کنم.
اما الان که دارم به خاطر بچه به برگشتن فکر میکنم،واقعا توی برزخم.
اینکه نمیدونم بالاخره چی میشه آزار دهنده اس.
شماهم سعی کنید امید برگشتن همسرتون رو از بین ببرید.اگر خدا بخواد و شرایطش جور شد برمیگرده.به خودتون بقبولونید که ایشون نمیخواد ادامه بده.و روی روحیه خودتون کار کنید.
- - - Updated - - -
کاش شوهر من هم مثل شما به اشتباهاتش فکر میکرد.
خیلی خوبه که شما انقدر شهامت دارید که رفتارهای خودتون رو تحلیل میکنید و قبول کردید که بعضی مواقع مقصر بودید.
نوشته اصلی توسط آرامش خیال
، بعد برگشتم پیش خانواده ام و سعی کردم درباره همسرم هیچ حرفی نزنم ، چون مطمئن بودم که طلاق تنها راه باقیمانده است با همسرم هیچ رابطه ای رو نگه نداشتم اما توی دادگاه و حواشی اون وقتی که میخواست باهام حرف بزنه اجازه دادم حرفاشو بزنه تا ببینه من مطمئنم و کسی منو پر نکرده که طلاق بگیرم، سعی کردم مهریه ام رو با شرط طلاق توافقی بگیرم تا یه خورده دلم خنک بشه و یه خورده ترس از بی پولی تو روزای بیوه بودنم کم بشه و تا همین الان فکر میکنم کار خوبی کردم منظورم اینه بهش پول زور ندین اگه صلاح نمیدونین، بعد از خونده شدن خطبه طلاق سعی کردم دیگه نبینمش و باهاش ارتباطی نداشته باشم و تا همین امروز تونستم نبینمش،سر کار هم رفتم و شاغل بودن خوب بود برام، بعد از 5 ماه از طلاق هر روز یه عکس رو پاره کردم یا از حافظه لپ تاپ پاک کردم و همینطور یادگاریهای دیگه رو از خودم دور کردم (کم کم)، چون من یه خانم هستم و زیبایی برام مهمه سعی کردم با طلاق شکسته و ناراحت بنظر نیام و خیلی بخودم میرسیدم و هم تو روحیه خودم اثر داشته و هم وجهه اجتماعی خوبی برام داشته،سعی کردم اخلاقام بهتر باشه و شادی رو پخش کنم این احساس مفید بودن باعث شده اعتماد بنفسم بره بالا ، از اینجا به بعد امیدم به الله هست ، چون گفتین احساساتی هستین روش خودم برا فراموش کردن گذشته ها رو نوشتم ، با آرزوی دنیای خوب و آخرت خوب براتون .عیدتون مبارک
علاقه مندی ها (Bookmarks)