موضوع: من هم دقیقا مشکل وسواس نسبت به قد و ظاهر همسرم دارم

سلام پیمان جان



خوبی دوست من؟


من از ابتدا پیگیر تاپیک شما بودم، ببخشید که دیر دارم تو تاپیک شما شرکت میکنم.


ابتدا از شما و خانوم دختر بدشانس تشکر میکنم که چنین موضوع مهمی رو برای ما مطرح کردین.
تقارن موضوع تاپیک شما و دختر بدشانس، خیلی جالب بود. من که تلنگر محکمی بهم خورد.
امیدوارم تو زندگی هاتون خوشبخت بشید.

--------------------------

دوست من، اگر من رو بشناسی، روز اول که اومدم همدردی سی و خورده ای معیار برای انتخاب همسرم داشتم. نم نم این معیار ها به 43 تا افزایش پیدا کرد.
جالب اینه که من به تک تک این معیار ها امتیاز میدادم. الان که یادش می افتم خندم میگیره.
از این کارم شرم دارم، هنوز دلیل شرم خودم رو متوجه نشدم! ولی به لطف دوستان همدردی مخصوصا دو نفر( که اسم هاشون رو نمیتونم ببرم) در این مورد خیلی پیشرفت کردم.

یه جایی به این نکته رسیدم که ظاهر همسرم زیاد برام مهم نباشه و در حد تناسب کفایت میکنه! وقتی تاپیک شما رو دیدم، تمام وجودم لرزید! نکنه این معیار رو من سرسری لحاظ کنم و بعدها دچار شک بشم؟! چه بلای سر همسرم خواهد آمد.

همین که تاپیک شما ادامه داشت، خانوم مصباح اومدن این متن رو نوشتن:

نوشته اصلی توسط مصباح الهدی

فهمیدم اصلا انگار قرار نبوده با ازدواج ،من و همسرم به هم برسیم! قرار بوده با هم به خدا برسیم!

به طور موازی چندتا زندگی رو تصور کردم که میشناسم. همشون موفق هستن در زندگی ولی از اختلاف های ظاهری زیادشون اثری ندیدم/


نمی دونی چقدر سبک شدم!
تازه دارم می فهمم هدف از ازدواج چیه؟ ظاهر چقدر موثره؟ اصلا برای رسیدن به ازدواج موفق چقدر ظاهر نقش داره؟!

فکر نمی کنم نتیجه گیری من رو دوست داشته باشی بدونی. ولی دلم نیومد تو رو از روندی که با شروع تاپیکت برای من ایجاد شد و به کجا ختم شد، آگاه ات نکنم.

------------------------

یه لحظه چشم هات رو ببند، به یه زندگی آروم و خوش فکر کن، به ارکان و ستون های مورد نیاز یه زندگی ایده آل فکر کن. بعد ببین نقش اختلاف قد خانوم شما کجای قضیه است!؟!
جواب این سوال رو به من بده!
منتظر می مونم تا یه سری چیز دیگه هم بگم
-----------------------

سلام پيمان جان

اومدم يه چيز هايي بنويسم، ديدم بيشتر به شعار شباهت داره. چون خودم هم وضعيت شما رو داشتم يا شايدم دارم.

ولي همزمان با شما منم چشم هام رو بستم.

چيز هايي كه تصور كردم : يه زندگي آروم و بدور از ناتواني هايي كه مشكلات باعث بشه بناي زندگي بلرزند.
زندگي كه هر دو طرف نياز هاي همديگر رو بشناسند.
زندگي كه هر دو طرف بتونن نياز هاي يكديگر رو برآورده كنن.
زندگي كه احترام متقابل به وضوح ديده بشه.
زندگي كه تحمل نظرات مختلف براي هر دو طرف وجود داشته باشه.
زندگي كه مهر و محبت توش موج بزنه
زندگي كه براي يكي شدن باشه.
زندگي كه توش هدف شخصي نباشه و هر دو طرف درش سهيم باشند.
زندگي كه در لحظه هاي غم و شادي، پيروزي و شكست، دو طرف كنار هم باشن.
زندگي كه با همديگر بتونيم حس كمال رو تجربه كنن
زندگي كه از بودن كنار همديگر لذت برده بشه.

.
.
.
.
.




شايد چون من مجردم، بگيد يكم ايده آل تجسم كردم. ولي حداقل خصوصيات اين زندگي رو ميتونم در خودم ايجاد كنم. معيار ها و ملاك هام رو بر مبناي رسيدن به اين زندگي بنا كنم.




شايد شما هم چنين تصوراتي داري، ولي بند آخري كه نوشتم " لذت از بودن كنار يكديگر" براي شما خيلي بولد شده. و به قول عنوان تاپيك شما، يه وسواس فكري مانع از رسيدن شما به باقي تصورات شده است. و لذت در كنار هم بودن رو داري تو زيبايي هاي ظاهري ميبيني كه به مرور زمان كمرنگ ميشه و اگر زيبايي هاي دروني جايگزين نداشته باشه، مصيبت بار خواهد بود.

راه برون رفت از اين وسواس رو بايد نسبت به خصوصيات خودت پيدا كني.


مثلا توجه به شباهت ها، توجه به خصوصيات مثبت خانوم شما كه باعث رسيدن به باقي تصوراتي كه نوشتم ميشه، توجه به ..............................................

شباهت های موجود بين شما، مي تونه مانند ریسمانی بشه که هر چه پیش روید در هم تنیده تر شود و ارتباط محکم تری را برایتان به ارمغان آورند.

دوست من به نكات مثبت بيشتر توجه كن. سعي كن عاشق بشي. اين جمله رو هم يادگاري داشته باش از من. لطفا برداشت ات رو از متن زير هم برام بگو

عشق آن زمان متبلور نمی شود که دو نفر به چشم های هم نگاه کنند، بلکه عشق زمانی می روید که هر دو نفر به یک نقطه خیره شوند.

مرسی اقای محمد رضا
خیلی زیبا نوشتین
با توجه به اینکه من خودم قبلا تجربشو داشتم زمانی که ظاهر بیش از اندازه جلوه پیدا کنه به مرور زمان کمرنگ میشه و مسائل دیگه خیلیییی به چشم میاد .

اقای پیمان گفتم که این فقط دلیلش وسواس و مقایسست
وقتی به اطرافم نگاه میکنم ادماییو میبینم شاید از لحاظ ظاهری تناسب زیادی ندارن ولی اونقد شادن با هم و مشخصه همدیگرو دوست دارن با خودم میگم پس اینا چطور تحمل میکنن...
اگر سعی کنید نگاهتون رو مثبت تر کنین و برای بهتر شدن تلاش کنین و نذارین سردی رخنه کنه حتما وضعیت بهتر خواهد شد ...
اگر ازدواج به قول معروف اساس و منطقش درست باشه شاید هیچ وقت رمانتیک نشه ولی خیلییی بهتر میشه ... در هیچ شرایطی احترام رو فراموش نکنین ..
باور کنین از زمانی که ازدواج کردم بارها افراد مختلف بهم گفتن چقدر بهم میاین!! حتی عکاس نامزدیمون کلی ازمون تعریف کرد گفت چقد خوش لباسین ... به شوهرم گفت تا روز عروسیت تکون نخور همینطوری باش چاق نشو ... چیزایی که من بر عکسشو فکر میکردم
الان مطمئنم اشکال در تفکر منه
نهایتا اینکه شما هم حتما نکات مثبتی هست که به چشم دیگران میاد و شما نمیبینید و اون نکات منفی اصلا به چشم نمیاد و در زندگی اهمیت چندانی نداره ..
نخواستم شعار بدم به عنوان کسی گفتم که خودم احساس شمارو دارم ولی میدونم که ایراد از منه و حقیقت اینه

- - - Updated - - -

راستی من شوهرمو مجبور کردم بره باشگاه بدنسازی جالب اینجاست هم تو روحیه من تاثیر داره هم خودش الان بهم میگه دستت درد نکنه منو نجات دادی نیاز داشتم به ورزش
ولی من به خاطر خودم در درجه اول اینکارو کردم

من اگر این زندگی رو هم نداشته باشم باز ناراضی ام ! و میخوام براش تلاش کنم حالمم بهتره