موضوع: در تصمیم گیری برای آینده بهم کمک کنین

نوشته اصلی توسط sara 65

سلام
چند ساله که با این تالار آشنا هستم و میدونم چه جوابی میگیرم و شاید برای همین هم هست که دارم مشکلمو اینجا میگم! شاید دوس دارم همون جوابو بشنوم....

حدود دو سال و نیم قبل بعد از شکست عشقی بدی که خوردم با یه پسری آشنا شدم. از اولین باری که با هم حرف زدیم متوجه شدم که بطور عجیبی سر همه چیز تفاهم داریم و از لحاظ فکری خیلی به هم نزدیکیم
هیچ کدوم دنبال رابطه ی جدی نبودیم و من هم وضعیت روحی خوبی نداشتم برای همین بعد یه مدت بدون دلیل خاصی از هم جدا شدیم.

بعد از چند ماه خیلی تصادفی دوباره همدیگرو پیدا کردیم و این آقا این بار دنبال یه رابطه ی جدی و هدف دار بود. اولا چون همونطور که گفتم ما از نظر فکری و اعتقادی شباهت خیلی زیادی بهم داشتیم و دوم اینکه توی این مدت چند رابطه ی کوتاه با دخترای کم سن و سال تر از من داشته که متوجه تفاوت فکری خیلی زیادش با این نسل میشه و توی درک معیاراش و خواسته هاش به ثبات میرسه و برای همین به من یک درخواست جدی داد.

من با وجود احساس تنهایی اصلا تمایلی به رابطه ی جدی و طولانی با کسی نداشتم و هم اینکه ایشون اصلا شرایط و معیارهای منو نداشت. البته من آدم سخت گیری نیستم اما نمیتونستم به ازدواچ باهاش فکر کنم

با همه ی مخالفت هایی که نشون دادم بالاخره رضایت منو جلب کرد و من فقط دنبال یک بهانه بودم تا زودتر رابطه رو تموم کنم! بهانه ای که تا یک سال و خورده ای بعد پیدا نکردم....

این آقا شخصیت بسیار آروم و منطقی ای داره و توی این مدت ما حتی یک جرو بحث ساده نداشتیم. فوق العاده ادم روشن و اهل و مطالعه ای هست جوری که میتونستیم راجع به عمیق ترین مسائل از دینی و اعتقادی گرفته تا علوم طبیعی ساعت ها حرف بزنیم و من واقعا از طرز تفکرش لذت میبردم (اهل مطالعه و باهوش بودن جزء معیارای خیلی مهم منه)
تو تمام این مدت هیچوقت توجهش به من کم نشد و من همیشه تو اولویت کارهاش بودم.. به قدری خوب من و روحیه ام رو میشناخت که بدون اینکه هیچ حرفی بزنم همیشه حس و حال من رو میفهمید و واقعا میتونست حالمو خوب کنه (شناختن من و روحیاتم واقعا کار هر کسی نیست)

روز به روز علاقمون بیشتر می شد و من هیچوقت حس نکردم که احساسمون بهم کم یا عادی میشه
با توجه به اینکه قبلا هم دوستی کوتاهی با هم داشتیم خیلی خوب میتونستم تفاوتش رو احساس کنم و فرق بین جدی بودن و نبودنشو بفهمم و از نظر خودم یه رابطه ی بی نظیرو داشتم

اما.......
وقتی تمام این احساسات خوب رو میذارم کنار و منطقی به کل این ماجرا نگاه می کنم خودمو میبینم که تو آستانه ی سی سالگی یه رابطه ی بی تعهد با شخصی دارم که از نظر مالی صفره و حداقل تا یکی دو سال دیگه شرایط ازدواج رو نداره!
نمیگم خونه و ماشین و وضع مالی خوب.... حداقل کار مناسب و مطمئن که بتونم به خانوادمم معرفیش کنم...

ادم درون گرائیه و نمیدونم چه برنامه ای داره و خودم هم دوس ندارم خیلی پرس و جو کنم و تحت فشار بذارمش

با همه ی چیزایی که گفتم بالاخره تصمیم گرفتم رابطه رو تموم کنم و از بیرون یه نگاهی به رابطمون داشته باشم. اما ذهنمو نمیتونم متمرکز کنم
هنوز روزای اوله و نمیدونم جدایی ازش چقدر میتونه برام سخت باشه... اونم جدایی رو جدی نگرفته و منتظره که برگردم

میخوام اگه بن بسته دیگه جلوتر نرم. کمکم کنین ذهنمو سرو سامون بدم و یه تصمیم اساسی بگیرم...
ممنون از همگی

سارا خانوم من 1 پسرم

من با دوستان زیاد موافق نیستم وبیشتر مخالفم

من تو 1 جمله خلاصه میکنم ، به نظر من اگه ایشون جنم و مردونگی داره و قابل اعتماده و شخصیت و اخلاق و انسانیت بالایی دارن ، میتونید زندگیتون رو بخوبی بسازید و خوشبخت رو تجربه کنید اگر نداره که هیچ

خیلی انسانها شرایط و مقتضیات زمانه و زندگی و نگهداری پدر و مادر و ... باعث میشه تا سن های بالا هم نتون کاری کنن یا درگیری چیزهای دیگه ای باشن

1 شخص ممکنه پوزیشن بالای اجتماعی و پول و مقام بالایی داشته باشه ولی نمیتونه شخصیت و مردونگی و... بدست بیاره و... حتی با تلاش زیاد

ولی کسی که مردونگی و جنم و انسانیت و... داره میتونه با تلاش پول و مقام و.... بدست بیاره ، تجربه من اینو میگه

- - - Updated - - -

نوشته اصلی توسط sara 65

سلام
چند ساله که با این تالار آشنا هستم و میدونم چه جوابی میگیرم و شاید برای همین هم هست که دارم مشکلمو اینجا میگم! شاید دوس دارم همون جوابو بشنوم....

حدود دو سال و نیم قبل بعد از شکست عشقی بدی که خوردم با یه پسری آشنا شدم. از اولین باری که با هم حرف زدیم متوجه شدم که بطور عجیبی سر همه چیز تفاهم داریم و از لحاظ فکری خیلی به هم نزدیکیم
هیچ کدوم دنبال رابطه ی جدی نبودیم و من هم وضعیت روحی خوبی نداشتم برای همین بعد یه مدت بدون دلیل خاصی از هم جدا شدیم.

بعد از چند ماه خیلی تصادفی دوباره همدیگرو پیدا کردیم و این آقا این بار دنبال یه رابطه ی جدی و هدف دار بود. اولا چون همونطور که گفتم ما از نظر فکری و اعتقادی شباهت خیلی زیادی بهم داشتیم و دوم اینکه توی این مدت چند رابطه ی کوتاه با دخترای کم سن و سال تر از من داشته که متوجه تفاوت فکری خیلی زیادش با این نسل میشه و توی درک معیاراش و خواسته هاش به ثبات میرسه و برای همین به من یک درخواست جدی داد.

من با وجود احساس تنهایی اصلا تمایلی به رابطه ی جدی و طولانی با کسی نداشتم و هم اینکه ایشون اصلا شرایط و معیارهای منو نداشت. البته من آدم سخت گیری نیستم اما نمیتونستم به ازدواچ باهاش فکر کنم

با همه ی مخالفت هایی که نشون دادم بالاخره رضایت منو جلب کرد و من فقط دنبال یک بهانه بودم تا زودتر رابطه رو تموم کنم! بهانه ای که تا یک سال و خورده ای بعد پیدا نکردم....

این آقا شخصیت بسیار آروم و منطقی ای داره و توی این مدت ما حتی یک جرو بحث ساده نداشتیم. فوق العاده ادم روشن و اهل و مطالعه ای هست جوری که میتونستیم راجع به عمیق ترین مسائل از دینی و اعتقادی گرفته تا علوم طبیعی ساعت ها حرف بزنیم و من واقعا از طرز تفکرش لذت میبردم (اهل مطالعه و باهوش بودن جزء معیارای خیلی مهم منه)
تو تمام این مدت هیچوقت توجهش به من کم نشد و من همیشه تو اولویت کارهاش بودم.. به قدری خوب من و روحیه ام رو میشناخت که بدون اینکه هیچ حرفی بزنم همیشه حس و حال من رو میفهمید و واقعا میتونست حالمو خوب کنه (شناختن من و روحیاتم واقعا کار هر کسی نیست)

روز به روز علاقمون بیشتر می شد و من هیچوقت حس نکردم که احساسمون بهم کم یا عادی میشه
با توجه به اینکه قبلا هم دوستی کوتاهی با هم داشتیم خیلی خوب میتونستم تفاوتش رو احساس کنم و فرق بین جدی بودن و نبودنشو بفهمم و از نظر خودم یه رابطه ی بی نظیرو داشتم

اما.......
وقتی تمام این احساسات خوب رو میذارم کنار و منطقی به کل این ماجرا نگاه می کنم خودمو میبینم که تو آستانه ی سی سالگی یه رابطه ی بی تعهد با شخصی دارم که از نظر مالی صفره و حداقل تا یکی دو سال دیگه شرایط ازدواج رو نداره!
نمیگم خونه و ماشین و وضع مالی خوب.... حداقل کار مناسب و مطمئن که بتونم به خانوادمم معرفیش کنم...

ادم درون گرائیه و نمیدونم چه برنامه ای داره و خودم هم دوس ندارم خیلی پرس و جو کنم و تحت فشار بذارمش

با همه ی چیزایی که گفتم بالاخره تصمیم گرفتم رابطه رو تموم کنم و از بیرون یه نگاهی به رابطمون داشته باشم. اما ذهنمو نمیتونم متمرکز کنم
هنوز روزای اوله و نمیدونم جدایی ازش چقدر میتونه برام سخت باشه... اونم جدایی رو جدی نگرفته و منتظره که برگردم

میخوام اگه بن بسته دیگه جلوتر نرم. کمکم کنین ذهنمو سرو سامون بدم و یه تصمیم اساسی بگیرم...
ممنون از همگی

سارا خانوم من 1 پسرم

من با دوستان زیاد موافق نیستم وبیشتر مخالفم

من تو 1 جمله خلاصه میکنم ، به نظر من اگه ایشون جنم و مردونگی داره و قابل اعتماده و شخصیت و اخلاق و انسانیت بالایی دارن ، میتونید زندگیتون رو بخوبی بسازید و خوشبخت رو تجربه کنید اگر نداره که هیچ

خیلی انسانها شرایط و مقتضیات زمانه و زندگی و نگهداری پدر و مادر و ... باعث میشه تا سن های بالا هم نتون کاری کنن یا درگیری چیزهای دیگه ای باشن

1 شخص ممکنه پوزیشن بالای اجتماعی و پول و مقام بالایی داشته باشه ولی نمیتونه شخصیت و مردونگی و... بدست بیاره و... حتی با تلاش زیاد

ولی کسی که مردونگی و جنم و انسانیت و... داره میتونه با تلاش پول و مقام و.... بدست بیاره ، تجربه من اینو میگه

سلام

آقای محمد رضا ممنون که پیگیر تاپیک من هستین
من ازشون یک سال و نیم کوچیکترم
متوجه ی این مثال نشدم:

مثلا وقتی بهش پیام بدین، بدون مکثی پاسخی شما رو بده، یا هیچ وقت بهتون نگه که فلان کارم رو اگر انجام دادم، بهت زنگ میزنم! دختران فکر میکنن، چنین پسری تنها اولویتش همون دختره، ولی در صورتیکه ذهن پسر این رابطه رو مطلوب تشخیص میده.

ستاره جان
مرسی نظرتو برام نوشتی، قصدم اینه که باهاش صحبت کنم و برنامه ی دقیقشو بپرسم.
هدفش از اول ازدواج بوده و هست ولی خب من در جریان برنامه ی دقیقش نیستم چون دوست داشتم خودش پیش قدم بشه و راجع بهش صحبت کنه . اما چند بار که حرفش پیش اومد گفت نمیخوام چیزی بگم که نتونم ...

آقای امین من متوجه نشدم چرا پست گذاشتین و بعد پستتونو پاک کردین؟؟؟

آقای خاله قزی ممنون از نظرتون
من بارها دیدم وقتی یه پسر جوون توی این سایت میگه قصد ازدواج داه شما و خیلیا ازش میپرسن کار داری؟ سربازی رفتی؟ پس انداز داری؟
خب این چیزیه که برای من و خانوادم هم مهمه که متاسفانه ایشون به این سطح نرسیده یعنی کارو پس انداز نداره

اگه این مشکل حل شه از نظر من اوکی هست حالا ممکنه خانوادم توقع خونه و ماشین و .... هم داشته باشن که من همون اول ندارم
اگه من جواب مثبت بدم خانوادم به خاطر این مسائل نمیان جلومو بگیرن یا دخالتی کنن هرچند ناراضی باشن. ایشون شرایط فوق العاده ای داره که برای دیگران قابل درک نیست و فقط خودم میبینم و اون اخلاقشه! وگرنه دیگران فقط چشمشون به همون خونه و ماشین و پوله

من کلا گفتم که این همه صبر کنم و طبعا خواستگارای دیگم رو رد کنم تا یک نفر با شرایط خیلی معمولی بیاد خواستگاریم و باهاش ازدواج کنم از نظر خانوادم و اطرافیانم جالب نیست و اینکه من بخوام رضایت خانوادمو هم تو ازدواج جلب کنم چیزی نیست که ربطی به اعتماد به نفس پایین من و مشکل در تصمیم گیری من داشته باشه. البته من قبلا تاپیکی از مشکلاتم با مادرم و اعتماد به نفس پایینم داشتم ولی موضوع اصلی اینه که این آقا الان همون سطح اولیه ی مورد نظر خودم رو هم نداره مشکل اصلی من تو این مورد با خانوادم نیست...

آقای Mercedes
باور کنین اگه توی ایران نبودم یا تو همچین خانواده ای زندگی نمیکردم لحظه ای تردید نداشتم برای زندگی باهاش ولی برای یه دختر تو سن من و موقعیت خانوادگیم خیلی خیلی تصمیم سختیه. هیچوقت فکر نمیکردم ازدواجم انقد پیچیده و دردساز بشه. الان امکان نداره کسی سنمو بالای 23،4 سال حدس بزنه و خودم هم استرس نگرفتم که واااای اگه ازدواج نکنم چی میشه!!! ولی فشار از طرف اطرافیان روم زیاده و مجبورم میکنه به اینکه زودتر تصمیم بگیرم...

چرا اینقدر قضیه رو می پیچونید؟

شما صرفا یک رابطه دوستی با چاشنی ازدواج دارید. و شما هم بدتون نمیاد که اون بنده خدا رو تو آب نمک بذارید و در کنارش به خواستگاراتون فکر کنید.

من تناقض هایی تو حرفاتون می بینم.

اگه واقعا دنبال تصمیم گیری برای آینده هستید، به ایشون بگید رسما برای خواستگاری اقدام کنند. اگه هم که شرایطش رو نمیپسندید دیگه فکرتون رو از ایشون بردارید.

نوشته اصلی توسط mohamad.reza164

سلام

در کل منظورم این بود که تمرکز رو رابطه با شما ممکنه رو پیشرفتش در زندگی کاریش خللی ایجاد کنه. در همه پسرها یکسان نیست. ولی میشه از سرعت پاسخ دهی به تماس ها و یا پیام هاش به شما کمی به این موضوع واقف شد.


نکته ای که وجود داره،اینکه این آقا چند سالشونه؟ حدودا اگر سی ساله باشن این آقا باید دلیل موجهی برای تاخیرشون برای جذب بازار کار تا این سن داشته باشن. تو اطرافیانم، کمتر از ده درصد پسران حداکثر 29 ساله فاقد کار هستن.


میتونید رو مسولیت پذیری ، پتانسیل کار، حمایت گری، قابلیت اتکا، تعهد ایشان، و غیره بیشتر تمرکز کنید.

اینطور که از صحبت های شما متوجه شدم، نباید آدم از زیر کار در برو باشه.
-----------------

به شما حق میدم اگر بخواید ایشان کار و درامد داشته باشه.

تو این دوره زمونه راهبری زندگی بدون کار خیلی سخته.


مجددا، به طور قاطع کنار بکشید، مواضع خودتون رو روشن کنید.

تا پسر عیار خودش رو نشون بده.

باهاش حرف زدم خواسته هامو نگرانی هامو گفتم و اون قسم خورد که قصدش جدیه و قول داد که همه ی تلاششو میکنه. انگار تازه داره باورمون میشه که قضیه جدیه و ممکنه همه چیز تموم بشه... برای همه چیز بهم حق داده اما همین الان که نمیتونه چیزیو بهم ثابت کنه


قبولش دارم اما چقد میتونم به این قول دلگرم باشم؟؟؟خیلی میترسم... خیلی نگرانمممم :(((((

مردد بودم که برات بنویسم یا نه، تو قبلا این راهو رفتی و نتیجه اش رو هم دیدی

این پستی رو که برات لینکش رو گذاشتم بخون:
http://www.hamdardi.net/thread26402-2.html

خودت نوشتی: اما درسی که گرفتم اینه که هیچ وقت به پسری که خودش پیشنهاد ازدواج میده به چشم یه خواستگار نگاه نکنم

من از کاربران قدیمی اینجا انتظار ندارم که خودشون رو به خواب بزنند.

با سلام و احترام
با توجه به اینکه گفتید شرایط ایشون در حدی نیست که بتونید به خانواده معرفیش کنید به نظر من هم تصمیم درستی گرفتید که می خواهید رابطه رو تموم کنید. اول مقبولیت بعد محبوبیت!! اول مقبولیت یعنی طرفمان باید شایستگی ها و معیارهای لازم را داشته باشد و بعد محبوبیت و علاقه رخ دهد. حواسمان باشد که محبوبیت بدون مقبولیت ماندنی نیست.
در خصوص اینکه فرمودید "قسم خورد که قصدش جدیه و قول داد که همه ی تلاششو میکنه" باید بگم در حرف همه آراسته هستند آدم ها رو باید از زیستن شان بشناسیم نه از صحبت هاشون. معمولا پر قسم ها و پر وعده ها ضعیف و دروغ گو هستند و نباید روی وعده هایی که از روی احساس داده میشه حساب کرد.