موضوع: باردارم و دارم از شوهرم جدا میشم

من خیلی خستم

تنها دلخوشیم بچه ای هست که دارم

این دنیا هیچ جذابیتی برام نداره

انگار هزار سال زندگی کردم

کاش خدا میدید چقدر خستم و زندگیمو تموم میکرد

من هیچ اختیاری تو زندگیم ندارم

همیشه سعی کردم بهترین راهو انتخاب کنم

اما اشتباهات اطرافیانم زندگی منو به اینجا کشوند

واقعا این دنیا چی داره که آدما انقد همدیگرو آزار میدن

به خاطر چی؟
چقدر زندگی ها پوچ شده
چرا منی که با صداقت رفتم جلو و میخواستم یه زندگی آروم بسازم به اینجا رسیدم
یه مرد مگه از زندگی چی میخواد
با اینکه باردار بودم و تهوع داشتم خودم دیرتر صبحانه میخوردم و برای همسرم لقمه میگرفتم که صبحانه نخورده سر کار نره
تا ساعت 3 منتظرش میموندم که باهم نهار بخوریم
دلم برای خودم میسوزه که چقدر با چیزای کوچیک شاد میشدم و توقعی نداشتم
چقدر زندگیمون براش بی ارزش بود
میدونم خدا برام بهترین هارو میخواد
شاید موندن تو اون زندگی به صلاحم نبود
اما این وضعیت داره منو خورد میکنه
میخوام زودتر تموم شه
زودتر به یه نقطه پایانی برسم
من تصمیم قطعیمو برای نگه داشتن بچم گرفتم.
از همون اول هم دلم میخواست نگهش دارم ولی نیاز داشتم کسی بیاد و کارم رو تایید کنه
انقدر که همه میگفتن با نگه داشتنش بدبختش میکنم خودمم باورم شده بود که دارم اشتباه میکنم
من مطمئنم که در بارداریم حکمتی بوده، و نقطه ی امیدی در زندگیم هست.
ولی خیلی دلم میخواد زودتر این قضایا تموم شه
چون توی خانوادم تنش زیادی ایجاد شده که اصلا برام قابل تحمل نیست
خواهش میکنم برام دعا کنید
شاید خدا با دعای یکی از شما گشایشی در زندگیم ایجاد کرد.
اعجاز عشق عزیز ما در دوران عقد پیش مشاور رفتیم ولی بعد از عروسی و در رابطه با ابن مشکل به مشاور مراجعه نکردیم.
من خودم بتنهایی پیش مشاور رفتم که ازشون راهنمایی بگیرم.
این قضیه هم واقعا چیزی نبود که بخواد انقدر بزرگ شه.همسرمم گاهی سوال میکرد و طوری نبود که منو تحت فشار بزاره که من خودم ازش خواستم باهم پیش پزشک زنان بریم تا اگر ابهامی توی ذهنش هست حل بشه
که پزشک براش توضیح داد و ظاهرا قانع شد
من نمیتونم اینجا خیلی مسئله رو باز کنم ولی خیلی ساده س.
حتی من بهش گفتم حاضرم پیش هرپزشکی که خودش میگه برم.اما نارحت شد و گفت من کاملا بهت اعتماد دارم و دیگه در موردش صحبت نکنم
تا اینکه یک روز ایشون پیش مادرش بوده و براش توضیح میده و باهم به این نتیجه میرسن که من مشکل داشتم.

در مورد بچه هم با اینکه هیچکدوم قصد نداشتیم فعلا بچه دار شیم اما هم من و هم همسرم خییییلی خوشحال شدیم.همسرم خیلی اوقات در مورد برنامه های آینده ش با بچمون حرف میزد
اما الان نمیدونم چه حسی داره
من وقتی بیمارستان بودم که عکس العملی نشون نداد.فقط بعد از یکی دو روز مسیج داد که خوبی؟
و الان هم ارتباطی باهم نداریم.ولی مادرش به من گفت برو بچه رو سقط کن.

اون زنگ زد خونمون و گفت این بچه باید سقط شه
و من دیگه مرد زندگی نمیشم و...از این حرفا
این در حالیه که دو روز پیش توی دادگاه به مادرم التماس میکرد که همه چی رو درست کنه
خدایا یه مرد چقدر میتونه بی اراده و سست باشه و تحت تاثیر حرف بقیه
کاش این بچه نبود
من میدونستم اون آدم بی عرضه ایه ولی خودمو بدبخت کردم
...........
ازش متنفرم که انقدر بی دست و پاس
این آدم 39 سالشه ولی به اندازه یه پسر بچه درک نداره
خواهش میکنم کمکم کنین دارم دق میکنم از غصه ی سقط بچه

اگر در زمان عقد مشاورها و اطرافیانم انقدر منو از طلاق نترسونده بودن الان وضعیت من هزار برابر بهتر از الانم بود

من اصلا نمیخوام بگم اگر آرامش خیال عزیز جدا بشن خوبه یا بده ،چون نه میدونم دقیقا همسرش چه نقاط مثبتی برای ادامه داره و نه میدونم خانواده خوده آرامش خیال چقدر میتونن حمایت کنن و بقیه شرایط ، ایشون خودش شرایطشو بهتر میدونه


اما اینجا چند تا کاربر هستن که اگه چندسال پیش که مراجعه کردن و مشکلشون رو بیان کردن ،واقعبینانه به مشکلشون نگاه میشد و راهنمایی اشتباه نمیشدن که اگه تلاش کنن میتونن خیلی قشنگ زندگیشونو بسازن ، وضعیتشون خیلی بهتر از الانشون بود ، الانی که سالها برای مشکلشون جنگیدن نهایتا با آبرو ریزی و مشتی قرص اعصاب جدا شدن.

، مشکلی که کاملا مشخص بود تحت هیچ شرایطی درست نمیشه و با تلاش زیاد نهایتا 30 درصد بتونه مشکل مرد حل بشه ولی بازم مشکل مطرح شده اونقدر حاد بوده که با کمی بهبود هم نمیتونست ادامه زندگی رو ممکن کنه

دوستان همونطور که تشویق به طلاق خوب نیست ، همون اندازه دقیقا به همون اندازه هم ترسوندن از طلاق خوب نیست . هنر اینه که هر دو راهو شفاف سازی کنیم و انتخابو بزاریم برای استارتر.

ادامه زندگی با داروی اعصاب با داغون شدن همه شخصیت یه آدم و هرروز تحت استرس بودن بهتر از طلاقه؟؟؟؟ اونم وقتی شرایط خانواده پدری خوب باشه ؟؟

آرامش خیال عزیز گفتید که از وقتی تصمیم گرفتید جنینتونو نگه دارید احساس خوبی دارید ، خوب پس دیگه چرا به حرف مادرشوهر و x
وy اهمیت میدید ؟هیچ کس نمیتونه شما رو مجبور به انجام کاری کنه ، شما اونچه رو که خودت فکر میکنی درسته انجام بده و بقیشو هم بسپار به خدا.

نوشته اصلی توسط [FONT=&quot

گیسو کمند;403749[/FONT]]آرامش خیال عزیز گفتید که از وقتی تصمیم گرفتید جنینتونو نگه دارید احساس خوبی دارید ، خوب پس دیگه چرا به حرف مادرشوهر و x

نوشته اصلی توسط [FONT=&quot

وy اهمیت میدید ؟هیچ کس نمیتونه شما رو مجبور به انجام کاری کنه ، شما اونچه رو که خودت فکر میکنی درسته انجام بده و بقیشو هم بسپار به خدا.

از اینکه وقت گذاشتید ممنونم

همونطور که گفتم دوست دارم بچه مو نگه دارم.

اما گاهی اوقات ذهنم پر از تردید میشه

تو این چند روز سعی کردم با کسانی که میگفتن بچه رو سقط کن ارتباطی نداشته باشم که کمی آرو تر بودم

در واقع حرفای اونا هم از روی دلسوزی هست و به قول خودشون با این تصمیم خودمو قربانی میکنم

همین ها توی عقد به من گفتن جدا شو و گوش نکردم

الان هم میترسم تصمیمی بگیرم که بعدا پشیمون بشم

گاهی میگم من توی این شرایط نمیتونم درست فکر کنم و شاید حق با اون ها باشه

راستش من تهه دلم دوست داشتم باردار نبودم و این همه استرس و فشار رو تحمل نمیکردم و به راحتی جدا میشدم

من به دودلیل تصمیم گرفتم بچه رو نگه دارم

یکی اینکه دوسش دارم و میترسم تا آخر عمر هر بچه ای ببینم حسرت بخورم

و دومی که دلیل مهمتر هست برام اینه که طبق چیزایی که خوندم سقط جنین گناهه و خدا راضی نیست و میترسم به واسطه سقط جنین،خدا روشو ازم برگردونه و زندگیم از این هم بدتر بشه

اما خب گاهی با خودم فکر میکنم که واقعا خدا انقد سخت گیره؟

خب خدا شرایط منو درک میکنه و میبخشه

میترسم این بچه بدنیا بیاد و هزار مشکل شدیدتر برام ایجاد بشه

میترسم این ما باشیم که قوانین دینی رو برای خودمون سخت کردیم.

به هرحال خدا به ما اختیار داده.

دلایل عقلی به من میگن این بچه سختی های زندگی منو بیشتر میکنه از طرف دیگه میگم خب خدا قطعا بیشتر از من میدونه که قراره چی بشه.

من امیدمو به طور کامل از همسرم از دست دادم.

همسر من همیشه از کاه کوه ساخته

شاید بشه گفت ما هیچوقت مشکل حادی نداشتیم

اما خودش الکی این وسط یه معضل درست میکرد.

الان هم با خانوادم صحبت کرده که آرامش خیال نمیتونه مادر خوبی باشه و این بچه این وسط دردسره

من نمیدونم مادر خوب بودنو تو چی میبینه؟

در حال که همه مشاورها تربیت خودش رو اشتباه میدونن و طوری بزرگ شده که به تنهایی نمیتونه کوچیکترین کارهاشو انجام بده

در حالی که من با کلی اختلاف سن بسیار مستقل تر بودم

این آدم به شدت تحت تاثیر حرف اطرافیانه

اگر من کنارش باشم حرف منو قبول داره و اگر من نباشم کلا یادش میره که زن داره

لطفا اگر کسی اینجا هست و اطلاعات کاملی داره در مورد سقط منو رهنمایی کنه.

چون خیلی جاها خوندم که قبل از چهارماهگی جایز نیست.

من متوجه نمیشم که منظور از جایز نیست دقیقا یعنی چی؟

من هم میدونم این کار خوب نیست،اما اگر تحت شرایط خاصی میشه اینکارو کرد لطفا راهنماییم کنید.

نوشته اصلی توسط kataioon

سلام
ببین خانم آرامش خیال واقعا ادم نمیفهمه شما دوست دارین چه چیزی رو از دهن ملت بشنوید؟؟؟؟ مدیر همدردی که رسما دهن همه رو بست...نه کسی حق داره بهتون بگه طلاق نه حق داره بگه سقط...راه دیگه ای جز سوختن و ساختن میمونه؟؟؟؟ جواب شما قبل از مشاوره کاملا مشخص بود...حالا به قول خودشون بیان یه تاپیک بزنید با عنوان چطور خودم رو تغییر بدم تا بتونم همسر خوبی برای شوهرم باشم...( در ضمن با این قدرت باروری که تو شما بوده من بعید میدونم در صورت سقط شانس بارداری مجدد رو از دست بدید..شاید بشه تشبیه کرد به شیوه ی باروری درختان)

خانم کتایون ازتون ممنونم که وقت گذاشتید
من خیلی سردرگمم و الان نمیتونم خودم درست تصمیم بگیرم،به همین دلیل میخوام همه ی جوانب رو بسنجم و دیدگاه های مختلف رو بدونم که بعدا از تصمیمم پشیمون نشم.
واما در مورد طلاق......من تصمیم قطعیم رو برای طلاق گرفتم و حتی در عنوان تاپیک هم گفتم که دارم جدا میشم.اتفاقا یکی از ترس های من این هست که بعد از تولد فرزندم مجبور بشم به خاطر اون برگردم.
تاپیک من در مورد این هست که سقط کنم یا نه؟
فقط گاهی اوقات با خودم میگم نکنه من دارم قوانین خدارو برای خودم سخت میکنم و چون جایی خوندم که اگر جنین موجب زحمت فوق العاده ای برای مادر بشه میشه اون رو سقط کرد،دچار دودلی شدم.
ترس برای سقط از این بابت نیست که دیگه بچه دار نشم،منظورم این بود که با دیدن هر بچه ای به یاد این بیفتم که من هم میتونستم بچه م رو در کنارم داشته باشم.
ولی دیگه نمیخوام احساسی جلو برم.قبلا اینکارو کردم و ضربه خوردم وبه اینجا رسیدم.نمیخوام دیگه اشتباه کنم.
همسرم هم قبلا اصلا باسقط راضی نبود ولی الان اون هم نمیخواد بچه باشه.هرچند میدونم این تصمیم مادرشه.
اطرافیانم هم میگن وقتی اون پدر بچه اس و براش مهم نیست تو چرا انقدر خودتو اذیت میکنی.
اما منظور شمارو از تشبیه به باروری درختان متوجه نشدم.کتایون عزیز من قضیه بارداری رو تا جایی که میشد توضیح دادم و چون اینجا یک مکان عمومیه نمیتونم چیز بیشتری بگم.
اما این قضیه اصلا در پزشکی چیز عجیبی نیست.

سلام خانومی،

بازم میگم شما واقعا شرایط سختی دارید، این دو دلی و نوسانات فکری در ذهن شما در این حالی که دارید طبیعیه...ولی سعی کنید فکراتونو جمع و جور کنید بهشون نظم بدید...
درسته که همسر شما پدر این بچه هستند ولی در حال حاضر ایشون نظرشونو دادن اونم تلفنی، یعنی زندگی یه بچه انقدر بی اهمیت. هستش که باید اینجوری راجبش تصمیم گرفت؟!
یعنی حالا که ایشون و مادرشون گفتند بچه باید سقط بشه شما هم باید گوش به فرمان باشید،با اونی که شما بارها گفتید میخواید بچه رو نگه دارید؟!
خواهشن برای یک با هم که شده قبل از هر تصمیمی از همسرتون بخواید تا برای یک صحبت برای سه تاتون وقتی بذاره...بدونه مادر ایشون یا هر کس دیگه ای!!!
بشینید با هم حرف بزنید و تهمتی که به شما زده رو واسشون سفاف سازی کنید...من کاملا درکتون میکنم که چه حسی راجع به این تهمت بهتون دست داده...من خودم هم در این حالت بودم! ولی خیلی راحت با همسرم صحبت کردم و چون خودم پزشکی خوندم کاملا واسشون شفاف سازی کردم اصلا هم نیاز به نظر پزشکی نداشتم! اینها همه برمیگرده به اعتماد زوجین به هم...
شما با ایشون صحبت کنید،بدون دعوا در آرامش و بهشون بگید که نمیشه استقلال خانواده دوتای یا الان سه تایتون رو به اختیار کسه دیگه بسپارید! بگید ایشون و شما تصممیم گیرنده هستید!
آیا فکر نمیکنید که بشه این زندگی رو نجات داد؟!
آیا شما آرامش خیال فقط بخاطر یک تهمت میخواید به این زندگی خاتمه بدید؟!
میدونم الان میگید مشکل همسرتونه که از خودش نظری نداره،هیچ استقلای نداره و همه نظرهارو مامانش میده...ولی باورکنید اگه کمکش کنید و البته اگه هنوز دوسشون دارید و امیدی به این زندگی میتونید این زندگی رو نجات بدید!!!

باز هم میگم سفت و سخت به خدا توکل کنید، بیشتر سر سجاده نمازتون بشینید با خودش صحبت کنید...باور کنید خداوند متعال صداتونو میشنوه و عاشق در دل با بندشه!

واستون دعا میکنم تا به آرامش برسید و مزه خوشبختی رو دوباره انشاءالله در کنار هم با نی نی خوشگلتون حس کنید!