موضوع: خاطراتي از شهدا گلگون كفن

نوشته اصلی توسط باغبان

اح‍م‍د ک‍ش‍ور‌ی‌ ت‍ی‍ر م‍‍اه‌ ۱۳۳۲، در خ‍‍ان‍و‌اده‌‌‌ا‌ی‌ م‍ت‍وس‍ط در ف‍ی‍روزک‍وه‌ چ‍ش‍م‌ ب‍ه‌ ج‍‍ه‍‍ان گ‍ش‍ود.

.
.
.
.
.
.

یادش گرامی باد

ممنون باغبان عزيز براي يادآوريت

هر وقت در جبهه يادي از دحتر سه ساله و پسر سه ماه اش ميشد، ميگفت كه آنها را به قدري دوست دارم كه جاي خدا را در وجودم تنگ نكند.

اتفاقی که امروز افتاد، خیلی رشک برانگیز بود:
مادر شهید حسن جنگجو بعد از چندین سال انتظار، همزمان با تشیع فرزند شهیدش، دار فانی را ودا گفت.

شهید «حسن جنگجو»، شهیدی که خیلی‌ها او را با شهید «حسین فهمیده» اشتباه می‌گیرند، خیلی‌ها هم به او لقب «فهمیده» می‌دهند؛ حسین فهمیده انسانی بود، آسمانی یا بهتر است بگوییم، فرشته‌ای که چند صباحی را در زمین سپری کرد. اما کم نبودند، دلاور مردانی همچون شهید فهمیده‌ها که جانانه از تمام تعلقات دنیایی، خود را رهانیدند و با اخلاص و دلی لبریز از عشق به خدا در راه دفاع از خاک میهن در برابر دشمن تا دندان مسلح و متجاوز ایستادگی کردند و رشادت‌های خود را در دل تاریخ به ثبت رساندند.

حسن جنگجو نیز از هم‌نسل‌های شهید حسین فهمیده بود که تا آخرین نفس در راه دفاع و صیانت از ارزش‌های انقلاب اسلامی از جان خود نیز گذشت.

شهید جنگجو در سال 1339 در یکی از محله‌های قدیمی تبریز به دنیا آمد. کودکی و نوجوانی‌اش در میان تظاهرات گذشت و با آغاز جنگ بی تاب حضور در جبهه‌های جنگ بود.





وی با اینکه نوجوانی بیش نبود، با شروع جنگ تحمیلی خود را به جبهه‌های نبرد رساند. مادر شهید می‌گوید: «وقتی برای ثبت نام به پایگاه مسجد محل رفته بود به خاطر جثه‌ی کوچکش قبولش نمی‌کردند و به او مشکوک شده بودند و من را به‌عنوان ضامن به پایگاه برد تا بگذارند به جبهه برود».

شهید جنگجو از اولین روز حضورش در جبهه با شهید «چمران» آشنا شده بود و با ضمانت چمران از آشپزخانه به خط مقدم راه پیدا کرده بود. بعد هم که در رکاب شهید چمران به گروه جنگ‌های نامنظم ملحق شد و در سایه ی فرماندهی ایشان در عملیات‌های فتح المبین، والفجر4 و خیبر حضور داشت.

زمان شهادت شهید چمران، شهید جنگجو به شدت زخمی شده و در مرخصی به سر می برد. وقتی خبر شهادت ایشان را می شنود از ته دل گریه می‌کند، و می‌گوید: «ای‌کاش من می‌مردم و ایشان شهید نمی شدند.» جنگجو خیلی به شهید چمران علاقه داشت و همیشه گوش به فرمان این فرمانده جان بر کف بود.

در عملیات والفجر4 بود که تمام بدنش زخمی شد و تعدادی از انگشتان پایش شکست و در بیمارستان بستری شد؛ بعد از چند روز که حالش بهتر می‌شود به خانه برمی‌گردد. هنوز پایش کاملا خوب نشده بود و در گچ بود و نمی‌توانست کفش بپوشد. با دوستانش که حرف زده بود متوجه شده بود که عملیات جدیدی در راه است و می‌خواست دوباره به جبهه برگردد.





وقتی که خود را در برابر اصرار‌های خانواده می‌بیند که به او می‌گویند، بمان تا به بهبودی کامل برسی، حسن در جواب می‌گوید: «می‌خواهم بروم. با همین پای زخمی و برهنه با دشمن خواهم جنگید و اگر شهادت نصیبم شد، می‌خواهم همین گونه شهید شوم.»


شهید جنگجو بعد از شهادت «مصطفی چمران» بی‌تاب شده بود، بی‌تاب شهادت و دیدار چمران؛ برای همین لحظه‌ای از حضور در جبهه و نبرد با دشمن غافل نمی‌شد تا اینکه در عملیات خیبر آنگونه که خواسته بود با پای مجروح و برهنه به دیدار معبودش شتافت.

سلام، دوست داشتم 21 بهمن بيام و در سالروز شهادت سيد غلام حسين بحراني اين پس رو بگذارم، متاسفانه درگيري زيادي داشتم.


يه بار توجه ام به اين شهيد جلب شد، از خانوم و آقايي پرسيدم ميشناسيدش؟ گفتن آره، گفتم كه برادرتون بوده؟ گفتن نه پسرمون بوده!
منم با تعجب فراوان تاريخ تولد و شهادتش رو خوندم ديدم 15 سالش بوده، بلند داد زدم گفتم 15 سالش بوده، ولي مادرش با صداي حزن آلوده در مقام دفاع از پسرش بر اومد و گفت " ولي مرد بود، به اندازه يه مرد 25 ساله ميفهميد"



رفتم جست و جو كردم. الان اومدم بگم، مادر، پسرت خيلي مرد بود.
بخشي از وصيت نامه ايشان:

سلام بر پدر و مادر عزیز و بزرگوارم اینجانب به حق می دانم که یک قطره از دریای حقوق شما را ادا نکردم و از شما طلب بخشش می کنم که نتوانستم انها را اجابت کنم.
پدر و مادر عزیزم در مرگ من گریه و زاری نکنید چرا که راهی جز حسین بن علی را نرفتم و هدفی جز الله قدم برنداشتم.
به شما وصیت میکنم اگر برای تان امکان دارد بعد از نماز بر سر جسد من زیارت عاشورای حسینی را بخوانید زیرا من به ان زیارت بسیار علاقه دارم و می خواهم حسین علیه السلام که به او علاقه زیادی دارم در روز محشر و جزا با اهل بیتش به داد و فریادمان برسد و دست ما را بگیرد.
تقاضا دارم انهایی که برای دلسوزی بر جسد من گریه می کنند گریه نکنند. زیرا گریه انها روح من را می آزارد. فقط در عرای حسین علیه السلام و مظلومیت او گریه کنید.

پ ن : امروز سالروز شهادت حميد باكري ( برادر شهيد مهدي باكري) سردار مجنون است.

شهیدی در میان بسیجی‌ها از محبوبیت عجیبی برخوردار بود. بچه‌ها وقتی او را در کنار خود می‌دیدند، گاه با شور و هلهله می‌دویدند دنبالش، آن‌وقت سر دست بلندش می‌کردند و شعار «فرمانده‌ آزاده...» را سر می‌دادند. دوستی می‌گفت: «یک بار پس از چنین قضایایی که آقا مهدی به سختی توانست خودش را از چنگ بچه‌های بسیجی خلاص کند، با چشمانی اشک‌آلود نشسته بود به تأدیب نفس.

با تشر به خود می‌گفت:

مهدی! خیال نکن کسی شده‌ای که این‌ها این‌قدر به تو اهمیت می‌دهند. تو هیچی نیستی، تو خاک پای بسیجیانی...

همین‌طور می‌گفت و آرام آرام می‌گریست!»

شهید مهدی زین الدین. فرمانده لشگر علی ابن ابیطالب (ع)

در میان شما جان دیده ام
درد را میانتان،،، عشق دیده ام


در میان شاخه ها ، و از کنار بوته ها .... شمیم یاس دیده ام ...
شما کبوترید در میان کبوترا ...
همیشه در سفر ،،، همیشه بی ادعا ...



.................



سخته برای یه کبوتر که آماده ی پروازه،،،، ولی هنوز اجازه بهش نمی دند ....
خدا بخواد پر می کشه.... اون پرنده




محمد رضا ممنون از تاپیکت
مراقب خودت باش.

از عشق ِ تو به گمنامی نباید،امید داشته باشم،، برگردی پیشم

ای دلاور :
منم مثل تو ، از این وابستگی ها خسته شدم،،،
ولی تو خیلی عاشق تری

ز دوری تو ،،، غم محجوری تو ،، مثل یه شیشه سنگ خورده شدیم .....؟؟؟؟
ولی راه ادامه داره !
کاش میشد ...؟؟؟



نمی دانم کجایی
دوست داشتم نوشته 202 برا ی تو باشه
هر جا هستی برامون دعا کن

سرزمین ایران زمین ، محل پرورش خیلی از بزرگ مردان تاریخ هست ،،،
مثل امام موسی صدرها و بابایی ها ، همت ها و فکوری ها و ...
مردان و دلاورانی که از همه چی گذشتن ،،به خاطر خدا
ماه مرداد هست ،،،پس دوباره یادی کنیم از خلبان شهید عباس بابایی

نوشته اصلی توسط mohamad.reza164

پنج یا شش روز به عید سال 1361 مانده بود . ساعت ده شب شهید عباس بابایی به منزل ما آمد و مقداری طلا كه شامل یك سینه ریز و تعدادی دستبند بود به من داد و گفت :« فردا به پول نیاز دارم ، اینها را بفروش
گفتم : اگر پول نیاز دارید ، بگویید تا از جایی تهیه كنم

او در پاسخ گفت : تو نگران این موضوع نباش . من قبلاً اینها را خریده ام و فعلاً نیازی به آنها نیست . در ضمن با خانواده ام هم صحبت كرده ام .
من فردای آن روز به اصفهان رفتم . آنها را فروختم و برگشتم . بعدازظهر با ایشان تماس گرفتم و گفتم كه كار انجام شد . او گفت كه شب می آید و پول ها را می گیرد . شهید بابایی شب به منزل ما آمد و از من خواست تا برویم بیرون و كمی قدم بزنیم . من پول ها را با خود برداشتم و رفتیم بیرون . كمی كه از منزل دور شدیم گفت :وضع مناسب نیست قیمت اجناس بالا رفت و حقوق كارمندان و كارگران پایین است و درآمدشان با خرجشان نمی خواند و.....
او حدود نیم ساعت صحبت كرد . آنگاه رو به من كرد و گفت: شما كارمندها عیالوار هستید .

خرجتان زیاد است ومن نمی دانم باید چه كار كنم

بعد از من پرسید : این بسته اسكناس ها چقدری است ؟

گفتم: صد تومانی و پنجاه تومانی. پول ها را از من گرفت و بدون اینكه بشمارد ، بسته پول ها را باز كرد و از میان آنها یك بسته اسكناس پنجاه تومانی درآورد و به من داد و گفت :این هم برای شما و خانواده ات . برو شب عیدی چیزی برایشان بخر.
ابتدا قبول نكردم . بعد چون دیدم ناراحت شد ، پول را گرفتم و پس از خداحافظی ، خوشحال به خانه برگشتم .بعدها از یكی از دوستان شنیدم كه همان شب پول ها را بین سربازان متأهل ، كه قرار بود فردا برای مرخصی عید نزد زن و فرزندانشان بروند تقسیم كرده است .
(راوی: سید جلیل مسعودیان)

یادش گرامی.