موضوع: خواستگاری که خیلی دوسش دارم بهم گفت نه.خانم شیدا آقای خاله قزی خواهش میکنم کمکم کنید

سلام...

به نظر من اشتباهت این بوده که گریه کردی و به اون نشون دادی که چقدررر بهش نیاز داری... اون الان یه جورایی حس میکنه هروقت بیاد سمتتون شما باهاش خواهی بود... و چون خودت رو یه جورایی (ببخشیدا) آویزون نشون دادی این باعث شده اون بیشتر از شما دور بشه....

دختر خوب اخه شما که قبلا تجریه داشتی دیگه چرا؟ کارت اصلااااااااااااااا اشتباه نبوده که بهش گفتی پدرم قوت کرده و این رو به خاطر اینکه حس ترحم بهت نداشته باشه و برای اینکه روند شناخت به درستی طی بشه بهش گفتی.... پس اصلاااا نیازی نبوده که خودت رو مفصر پیشش جلوه بده...

حالا نظر من اینه:

هر زمانی که مناسب دیدی بهش بگی: این مدت من خیلی فکر کردم... مهم ترین اصل یک رابطه داشتن صداقته... ولی تفاوت زیادی هست بین نگفتن موضوعی بنا به دلایلی و نداشتن صداقت..... شاید حق با شما باشه و بهتر بود من بدور از هر تفکری در مورد عواقب این مساله همه چیزو بهتون میگفتمم ... ولی الان موضوع برای من کاملا متفاوته...... راستش به نظرم این مساله هر چقدر هم اهمیت داشت میتونست خیلی بهتر حل بشه.....به خاطر همین دیگه این مساله برام اهمیتی نداره و شما هرطور دوست دارید میتونید بهش فکر کنید ...براتون ارزوی موفقیت در تمام مراحل زندگی میکنم... موفق باشید....

اون باید متوجه بشه که شما هم برای خودتون ارزشها و ملاک هایی دارید و اگر قراره بعد از این ادامه بدین بیش از این حواسش جمع باشه.. و خوبی دیگه ای که داره اینه که با گفتن این جرفهابیشتر میل داره بیاد سمتتون.....

سلام خانم شیدا
بی نهایت سپاسگزارم ازاینکه به تایپیکم سرزدید و وقت گذاشتید برام ...من معمولا پست های شمارو میخونم چون واقعا پاسخ هاتون بسیاااااااااااااار منطقی و به واقعیت نزدیکه آرزو میکنم لحظاتتون همیشه سرشار از خوشی وسلامتی باشه

درخصوص سوالتون باید بگم چندتا مسئله وجود داشت:

یکی اینکه اون آقا یک پسر کاملا شر وشیطون به نظر میومد وبا توجه به رفتارها و برخوردهاش اینطوربه نظرمیرسید که براش مهمه دختر مورد علاقه اش کجا زندگی میکنه ووضع مالیش چطور باشه... ماهم که منطقه زندگیمون خیلی پایین تر ازاونهاست وفکر کردم اصلا نمیشه
دوم اینکه ازطریق دوستان مشترک شنیده بودم که اون اصلا به ازدواج فکرنمیکنه یعنی شرایط ازدواج رو نداره و من استنباطم این بود که خب علاقه اش به من میتونه صرفا فقط برای دوستی باشه

اما وقتی بعد ازاین دوسال دیدمش فهمیدم خیلی ازتصوراتم راجبش اشتباه بود از جمله اینکه با اینکه منطقه بالاشهر زندگی میکنن اما وضع مالی عالی ندارن حتی ازفامیلاشون منطقه پایین زندگی میکنن ودید کاملا منطقی نسبت به این موضوع داشت
واینکه ازبچه گی تقریبا خودش کارکرده وسختی کشیده وحمایتی ازجانب پدر نداشته تواین دوسال هم به شدت کارکرده (یعنی نسبت به زندگی جدی ترشده) واین خیال من رو بابت مسئولیت پذیریش تا حدی راحت کرد

اما راجب خانواده اش باید بگم ایشون اوایل ازمن راجب ارتباطم با نامزدم سوال کرد ومن چون ارتباطی با نامزدم نداشتم اسمش ازشناسنام ام پاک شد راجب مادرش میگفت به شدت میخواد که اون ازدواج کنه ومیگفت هردختری انتخاب کنه مادرش مخالفتی نداره ومیگفت اگه تو رو ببینه کارت تمومه(یعنی مقدمات عروسی رو فراهم میکنه) اما میگفت باید اول خودمون به نتیجه برسیم بعد

شاید به قول شما علاقه آنچنان بهم نداره که اینطوری شد...

ویه مسئله دیگه اینکه تو این مدتی که تصادف کرده میگفت خیلی فکرکردم به اینکه چرا من انقد به خودم سختی دادم چرا انقد عذاب کشیدم دلم میخواد راحت زندگی کنم
به شدت ازسختی های ازدواج میترسه ازاینکه دختری رو اشتباه انتخاب کنه و کارش به دادگاه بکشه

اما من دوسش دارم نمیدونم باید چیکار میکردم که انقد نترسه!!!

راجب توصیه مطالعه تون چشم حتما البته چند وقتی هست که شروع کردم اما واقعا فکرمیکنم تو ارتباط با جنس مخالف به شدت ضعیفم!!!

خانم نارجیس عزیز سلام

ممنون بابت راهنماییتون واقعا نمیدونستم چی بهشون بگم که غرورم حفظ شه چون واقعا خیلی بهم برخورده مرسی ازحرفاتون حق باشماست نباید گریه میکردم اما خب دست خودم نیست نیاز به تمرین بیشتری دارم برای تسلط رو خودم



آقای Mr Dani گرامی

مرسی بابت توجهتون
حرفاتون رو کاملا قبول دارم
اما ببینید من واین آقا سه ماه باهم حرف زدیم اولش قراربراین بود که کاملا منطقی صحبت شه حتی اصرار خود من بود که تنها علاقه کافی نیست دوماه اول من هیچ دلبستگی نداشتم و هرآن آماده کات کردن حالا ازجانب هرکدوم

اما یه ماه آخر اون آقا بودن که بیشتر تمایل به ازدواج نشون میدادن
خب میتونست همون روال قبل ادامه پیدا کنه وحرفی از ازدواج تا به قطعیت نرسیدیم نباشه
اما یهو ایشون بعد ازتصادفی که کردن رفتارشون سرد شد وبا گفتن حرف من که پدرم فوت شده کلا رفتار خیلی بدی نشون دادن
طوری با من رفتار کردن که انگار من یه دختر بیچاره ام که قصد فریب ایشون رو داشتم تا باهام ازدواج کنن بهم گفت تجربه ای نداشته تو این زمینه وبراش تجربه شد که دیگه همه زندگیشو به هرکسی نگه میگفت کار درست و تو کردی من اشتباه کردم که همه چیمو به شما گفتم دفه بعدی حواسم رو بیشتر جمع میکنم

واقعا به من حق نمیدید ناراحت شم
من مشکلی با روال شناخت و اینکه یک جایی یکی به این نتیجه برسه که به درد هم نمیخورن مشکلی ندارم میتونست همون روال دوماه ادامه پیدا کنه شاید اصلا یک جایی من به این نتیجه میرسیدم که به درد هم نمیخوریم اما اینطور برخورد و متهم کردن من اصلا درست نیست

ساس میکنم با توجه به رفتار به قول شما احساسی نابالغی که روز آخر نشون دادم ایشون با من تماس میگیرن حالا یا ازسر ترحم یا نگرانی یا هرچیز دیگه ای

میخوام راهنماییم کنید چطور صحبت کنم که من این رابطه رو ترک کرده باشم چون واقعا ایشون رفتار ناشایستی با من داشتن

یاد اون قسمت از سریال پژمان افتادم که نامزدش ترکش کرده بود و پژمان خیلی ناراحت بود. زنگ زد به نامزدش و کلی عاجزانه التماسش رو کرد که رابطه شون را ادامه بده. بعد که دختره قبول کرد، پژمان گفت حالا من نمیخوامت و .... خیلی خشنود قطع کرد.

غیر از خودتون و ان آقا هیچکس نمیدونه بین شما چی گذشته و ایشون چه رفتاری با شما داشته! پس میخواهید چی رو به کی ثابت کنید؟ مهم خودتونید. وقتی در ذهنتون فراموشش کردید یعنی ترکش کردید.
( خود من به زن سابقم پشت تلفن میگفتم دیگه نمیخوام باهات حرف بزنم بعد ادامه میدادم برای اینکه .... و 4 ساعت حرف میزدم )

سوالتون را دوباره بخونید لطفا!!! میخواهید راهنماییتون کنیم چجوری صحبت کنید که شما رابطه را ترک کرده باشید؟! شما به من بگید من چجوری داد بزنم که ساکت بوده باشم؟!
همینکه شما دارید به زنگ زدن اون فکر میکنید یعنی رابطه را ترک نکردید! خودتون را گول نزنید.
فراموش کردن را یاد بگیرید

خانم شیدا و آقا کاوه ممنون که همراهیم میکنید واقعا تو این چندروز راهنمایی های شما باعث شده

حالم بدترنشه

( آقا کاوه پست آخرتون خیلی آموزنده بود در عین حال بعد ازچندروز داغونی یه لبخند اومد رو

چهره ام مرسی واقعا )

من میخوام این آقارو فراموش کنم اما مغزم قبول نمیکنه چون یک سری استدلال ها برای خودش میاره و

نمیذاره قبول کنم

میخوام با کمک شما دوستان عزیز جواب این استدلال هارو بدم تا بتونم فراموش کنم نمیتونم اینطوری

قبول کنم که تموم شه!

اول اینکه من تو این دوسه ماهی که با ایشون صحبت کردم هیچ رفتار غیر نرمالی از ایشون ندیدم و هیچ مشکلی نداشتیم آیا باید با تمام ویژگی های مثبتی که ایشون دارن فراموشش کنم در حالی که مطمئن نیستم علت رفتار ایشون دقیقا چی بوده؟ ایشون به من گفتن اون چند روزی که تصادف کردن تو خونه اعلام کردن که بهشون اصرار نشه که ازدواج کنن شاید تو این چند روز علاوه بر مشکل جسمی و روحی مشکلات دیگه ای داشتن

دوم اینکه من هم باید مثل ایشون از روز اول همه چیز رو میگفتم چون ایشون هرچیزی رو راجب خانواده شون میگفتن و بالتبع ازمن هم همچین انتظاری داشتن

سوم اینکه شاید انتظارشون از نحوه پاسخ من به سوالشون روز آخر چیز دیگه ای بوده و نوع پاسخ من باعث شد همچین واکنشی نشون بدن هم اعتمادشون ازمن سلب بشه وهم راجب نوع شناختشون به شخصیت من دچار شک بشن

دو موضوع هم هست که واقعا برام آزار دهنده اس:

یکی اینکه این فکر که ایشون من رو به عنوان ازدواج در حد خودشون ندیدن این آزارم میده نمیتونم بپذیرم ونمیزاره به این راحتی بیخیال شم

بعدی اینکه یه فکر آزار دهنده میاد سراغم که شاید اصلا هیچ علاقه ای نبوده و رفتارشون تو این مدت حیله ای بیش نبوده
خب ما یه جمع دوستانه داشتیم وهمه تقریبا از علاقه ما با خبر بودن بیشتر از علاقه ایشون چون من تودار بودم بعدش که من رفتم ازدواج کردم تو حرفاشون این رو احساس کردم که چقد از این موضوع ناراحت بودن و حتی از جمع دوستان فاصله گرفته بودن وحالا شاید الان با این حرکت میخواستن به بقیه بگن که نجوا برگشت و حتی التماسمم کرد.... با این مسئله چطوری کنار بیام؟

آیا باید جواب همه اینهارو با این جمله که "منو نمیخواد و باید فراموشش کنم" بدم؟؟؟؟؟