موضوع: من تو چه مرحله ای هستم ؟ خودم تشخیص نمیدم

حرف شما کاملا درسته ، آدم باید همه تلاشش رو برای حفظ یک زندگی انجام بده ، نه حفظ یک فرد !
من اوایل تلاشم برای حفظ فردی بود که بهش علاقه داشتم ، بعد که همه احساسم رو گذاشتم و تموم شد ، همه تلاشم رو برای حفظ زندگیم کردم ، اما طرف مقابلم نه تنها همکاری نمیکرد بلکه زندگی رو عرصه ی نبرد کرده بود و هر بار تقلای من رو در جهت سازش حس میکرد و می دید نه تنها همکاری نمیکرد ، براش ارزشی هم نداشت و این اواخر در جهت عکس عمل میکرد ! یعنی من تلاش میکردم و می ساختم و ایشون خرابش میکرد !
دیگه این مدلیش خدایی با صبوری و سازش و به کار گیری مهارت های ارتباطی و ... حل شدنی و قابل کنترل نبود .
بگذریم .
بریم سریال ببینیم ������

سلام دوستان

تاپیک روزهای بعد از جدایی رو میخوندم که آقای کاوه ایجاد کرده بود و بسته شد .

خوب بود که احوالاتتون رو مینوشتین و اینجوری میتونستین ببینین دارین بهتر میشین یا نه ... حداقل میشد اونجا به هم راهکار بدیم .

من خودم یکی دو روزه به خاطر دوتا مسئله که میدونم فکر کردن بهش هیچ فایده ای نداره ناراحت و غمگینم .

اگه خوندین خوشحال میشم که یه راهکاری بهم پیشنهاد بدین تا فراموشش کنم . از اون زندگی هیچی اذیتم نمیکنه خوشحالم که تموم شد و بالاخره تونستم تصمیم بگیرم اما دو تا موضوع اذیتم میکنه .

اول اینکه من 29 ساله ام اما حس میکنم بعد از عمل جراحی سختی که دچارش شدم و پسر شش ماهم رو از دست دادم خیلی صورتم شکسته حس میکنم 49 ساله ام و فشار این سالها زیبایی و جوونیم رو گرفته .

و مسئله دوم اینکه خیلیییییی یاد پسرکم اذیتم میکنه با اینکه فقط شش ماه مهمون من بود .... اگه از دست نمیدادمش این روزا به دنیا می اومد ....

شش ماه کم نیست بزرگ شده بود تکون میخورد حضورش رو اعلام میکرد براش هرشب که تنها بودیم با هم گل گلدون میخوندم .... خیلی دوستش داشتم .

از ازدواج متنفرم و حس میکنم تمام مردها یه مشت انسان خودخواه مردم آزار و بی رحم و مروت هستن باورم نمیشه مرد خوب هم باشه که امید داشته باشم بااااز هم یه روز ازدواج میکنم و اون حس شیرین مادری میاد سراغم ...

خیلیییییییی بارداری سختی داشتم و به بدترین شکل ممکن با مسمومیت بارداری شدیییید من تموم شد و پسرکم رفت بهشت ....

اما با همه اینا با اینکه ناخواسته بود دوستش داشتم ... این شبا یاد سونوگرافی ها میفتم یاد دست های کوچولوش .... خیلی اذیت میشم شبا خوابش رو میبینم ... دست میکشم روی بخیه های رو دلم و جای خالیش اذیتم میکنه ...

اون زندگی و اون نکبت و حقارت تموم شده و خوشحالم اما نمیتونم از فکر پسرم بیام بیرون ...

از فکر اینکه دیگه جوون نیستم و صورتم شکسته و سرحال نیستم و شاید دیگه هرگز نتونم اون احساس خوب رو تجربه کنم ...

مرسی زانکو .
دکتر هنوز نرفتم اما چند روز پیش یه آزمایش کلی دادم جوابش که بیاد ، میرم دکتر ... خودمم به تغذیه ام میرسم . خیلی هم !!!!! ولی تو چشمام یه خستگی و ناامیدی بدی هست . مثل اینکه فروغ از چشم آدم میره .
بابت پسرمم میدونم .
اومدنش و رفتنش مصلحت خدا بود . اومد که به من نشون بده وجود اونم نمیتونه باعث بشه که پدرش آدم بشه و قدر بدونه .
اما احساساته دیگه ....
نمیتونم جلوش رو بگیرم . خیلی حس قشنگی بود .... کوچولوی ناز ، دلم براش تنگ میشه .

گل آرا جان همه این حس ها، حتی بی فروغی چشمات طبیعی هست.
تو مثل یه فرمانده جنگ هستی که از میدون رزم اومدی، درسته که پیروز اون میدان بودی، (بخاطر وجدان آسوده ت و بخاطر همه فداکاری هایی که کردی) اما عزیزم زمان لازم هست تا جسم و روح خسته و زخم خورده ات التیام پیدا کنه.
یه برش خیلی کوچیک یا یه خراش که رو بند انگشتمون می افته چند روز طول میکشه تا خوب بشه. حالا جسم و روح تو که خراش هاش عمیق تر بوده، پس به زمان بیشتری نیاز داره. نگران نباش هم زیبایی ت برمیگرده، هم فروغ چشمات.
به پسرت هم به چشم معجره و نشانه خدا فکر کن. قطعا سخته که با نبودنش کنار بیایی ولی بدون هنوز هورمون های مادرانه بدنت سطحشون بالاست، کم کم که این هورمون ها فروکش کرد، بهتر میتونی با نبود اون کوچولو کنار بیایی و منطقی با موضوع برخورد کنی.

مرسی صبا .
سخته ... اینجا مینویسیم تا به نتیجه ای برسیم اما من مینویسم شاید یکم سبک بشم ...
پسرکم خوب بود تا یهو اون نامرد یه چند شبی بود یاد یه بحث هایی افتاده بود مربوط به چهارسال پیش و ساعت سه صبح که اومد خونه من باردار رو بیدار کرد و یه سؤالاتی میپرسید که من هر جوابی میدادم اونی نبود که اون میخواست باز بیماریش اود کرده بود با هر جواب من جنونش بیشتر میشد و من رو با چشمای اشکی و التماس کنانم کشوند پای تلفن و با کمربند رو سرم ایستاد تا زنگ بزنم به تک تک اعضای خونوادم و بابت بی احترامی هاشون به همسرم بد وبیراه بگم ! این کارو کردم و فقط خدا میدونه تا ساعت پنج صبح که رفت چه استرس و فشاری رو تحمل کردم ... پسرم از اون لحظه تا صبح وحشتناک تکون میخورد میلرزید .... از فرداش درد داشتم رفتم سونو .... نفهمیدم چی شد فقط به خودم اومدم دیدم نشستم تو مرکز نسل امید با یه پرونده قطور آخرشم نفهمیدم چی شد فقط گفتن بچه یهو کبود شده .... گفتن بشین منتظر تا خودش بمیره .... چون نمیتونیم بکشیمش بزرگه ... پنج ماهه است ... اما میمیره .....
روز و شبم یکی شده بود ....
از صمیم قلب از خدا خواستم با پسرم با هم بمیریم . یا اینکه اگه زنده موندم برای همیشه من رو تو راه صحیح بذاره .... با مسمومیت وحشتناک بارداری عمل نیم ساعته من ، سه ساعت طول کشید ... به خونوادم گفتن به هوش نمیومدم و به بدبختی برگشتم . اما نمردم . دیدم من تا دم مرگ رفتم پسرمم رفت خدا منو دوباره برگردوند اما اون همون آدمه .... انگار نه انگار .... دیگه راهمو جدا کردم . نه پشیمونم نه حسرت به دل ...
فقط غمگینم .
دلم خواست بنویسم غمگین پسر کوچولوم . اونم به این خاطره که این روزا باید اتاقش رو میچیدم ... همین روزا دیگه باید به دنیا میومد .... اینم میگذره ....
من روزهای به مراتب سخت تر از این روزا رو گذروندم و زنده موندم .