موضوع: گلِ نرجس

سلام

هلیا خانم : هر چه دل مهربانت می خواهد ، بگو ( صاحب اختیاریت شما ) ( شعر - مقاله و ........)

ما هم از دعای خیرتون بی نصیب نفرمایید

ممنون .


خدمت خانم اعجاز عشق هم سلام و عرض ادب عرض می کنم

از حضور شما خوشحال شدیم

ممنون .
..................................



حضرت نرجس خاتون :

دل بیقراررررره
دل بیقرارررره

ولی همیشه یه نفر،،،
هوامو داررررره


هر چی که باشششم ،،
مگه میشه ، گل ِ نازت،،،
تنهام بزاررره


صاحب ِ مونهههههه
یه عمر ِ رو قلبم دارم ،،،
ازش نشووونه


خودش غریبه
نمی زاره که باغبونش
جا بمونهههه ،،،،،

نمی زاره که باغوبنش، از سفر بمونهههه !

.........


یااا امام ، حسین ،،،
یااا امام، حسین ،،،

مثل تو کشته ای شهید
کسی ندیدددده


بمیره باغبووون ،
کی اومده موی سر ِ
تو را کشیددده،،،،،

............



یا صاحب الزمان :

ما را صدااا کن
ما را صداااا کن

مثل قدیم تو کووووچه ها
به ما نگاه کن ،،،،،،،،


دلمون گرفته

این روزا آقاااا برا ماااا ،،،

خیلی دعا کن

( همه دوستان و همراهان همدردی – گرفتارها – دل شکسته ها )

ممنون .

اهورایی ترین ستاره من .


پرمدعاترین بهانه ها را برای حضورت ،
بی امان روی حجم انتظار می ریزم
اما فقط یک لحظه بایست
و به شکوفه هایم نگاه کن !
من همان نرگسی می شوم که غنچه هایش از تبار دل تواند .
حرف هایت را به حس غریب شفق نگو .
دلت را به پاکی اشک هایم نبند .
من کوچکی پروانه ها را به بزرگی تو می بخشم
و طراوت گمشده آبی ترین یاس را به سالروز رقص لبخندت می دهم .
من تو را بین تبسم بلورین پروانه ها می خوانم .
تو را به مقدسترین میثاق ها قسم می دهم ،
بیا و دلیل بودنم باش .
همه زنبق هایی را که عاشقشان بودم به پایت ریختم .
نگذار برای ماندن تو شاپرک ها هم غرق التماس شوند ،
دلت می آید کاری کنی که اشک هایم برایم دل بسوزانند ؟
خورشید ارزانی خودت ،
کمی ستاره برایم بچین.
آخر آنقدر بی ستاره شده ام
که شبهایم هم خجالت می کشند بیایند .
تو را به جامی ترانه از اسطوره ها دعوت می کنم ،
بیا و برایم پروانه هایی بیاور
از دیار بنفشه های نقره ای .
من فقط چشمان تو را دارم .
چشمانی که به آنها قسم بخورم و بگویم ،
" بی تو ستاره ها هم مرا فراموش کرده اند"


دلم گرفته آسمون نمیتونم گریه کنم...شکنجه میشم از خودم نمیتونم شکوه کنم
انگاری کوه غصه ها رو سینه من اومده...آخ داره باورم میشه خنده به ما نیومده

دلم گرفته آسمون...از خودتم خسته ترم
تو روزگار بی کسی ...یه عمره که در به درم


از زمان عیبتت تا کنون 1141 سال شمسی 10 ماه و 28 روز و 20 ساعت و 58 دقیقه و 10 ثانیه گذشته است....

حتی صدای نفسم...میگه که توی قفسم
من واسه آتیش زدن... یه کوله بار شب بسم
دلم گرفته آسمون...یه کم منو حوصله کن
نگو که از این روزگار...یه خرده کمتر گله کن


چقدر طولانی شد...

منو به بازی میگرن عقربه های ساعتم
برگه تقویم میکنه لحظه به لحظه لعنتم

آهای زمین یه لحظه تو نفس نزن...نچرخ تا آروم بگیره یه آدم شکسته تن



خنده به ما نیومده...

باز هم چند دقیقه گذشت...بیشتر از این جمعه ما رو چشم انتظار نزار آقا...باور کن طاقت دوری ندارم...شاید تا جمعه هفته بعد نباشم...شاید...

كی شود آيی نظاره بر دلم اندازی ، تو يارا


بر دل ِ ، خسته كه دَم سازی ، تو يارا


دِه مدال ِ ديده باني ز عنايت ،،،


به منو ، از مهر و عشق بازی

خدایا . خدایا

از فراق تو شده ، حال من ِ ، خسته پريییشان

كی ميايی منجیو ، سلطان امكان

عقده ها را وا كنی ، با يك نگه ، ای ، نور يزدان

این چه كرده با دل ِ ، من ، سوز هجران

دل غمین به گوشه ای نشسته ایم !

جان من ، مگه ما عمر جاودان داریم ؟


تا کی ما چنین باشیم
عمری دل غمین باشیم


گل گشته چمن بهتر

یا .....؟؟؟؟؟!!!!!

شب ، از راه آمد

بعد از تماشای غروب ِ ، قشنگ این جمعه

فانوسا را روشن می کنم

ای ....!!؟؟؟


من فکر درمان نیستم

من از تو بیمارم

تو خوبم کن ، تو می تووونی !


ای .....؟؟؟!!!

خدا کند که کسی حالتش چو ما نشود

ز دام خال سیاهش کسی رها نشود

خدا کند که نیفتد کسی ز چشم نگار

به نزد یار چو ما پست و بی بها نشود

جواب ناله ی ما را نمی دهد "دلبر"

خدا کند که کسی تحبس الدعا نشود

شنیده ام که از این حرف، یار خسته شده

خدا کند که به اخراج ما رضا نشود

مریض عشقم و من را طبیب لازم نیست

خدا کند که مریضی من دوا نشود

جناب باغبان عزیز این داستان از کتاب کیمیای محبت (زندگینامه عبد صالح خدا شیخ رجبعلی خیاط که بچه محل شما هم میشه) به خاطر دل با صفا و نگاه ارزشی که به موضوعات داری تقدیم شما میشه.

مردی از دانشمندان، سالها در آرزوی دیدن امام زمان(عج) بود و از اینکه توفیق پیدا نمی کرد امام را ببیند، رنج می برد مدّت ها ریاضت کشید. شبها بیدار می ماند و دعا و راز و نیاز می کرد.


معروف است، هرکس بدون وقفه، 40 شبِ چهارشنبه به مسجد سهله (کوفه) برود و نماز مغرب و عشاء خود را آنجا بخواند، سعادت تشرّف به محضر امام زمان(عج) را خواهد یافت.

این مرد دانشمند مدّت ها این کار را هم کرد، ولی باز هم اثری ندید. (ولی به خاطر این عبادتها و شب زنده داری ها و... صفا و نورانیت خاصّی پیدا کرده بود)

تا اینکه روزی، به او الهام شد: «الان حضرت بقیة الله(عج)، در بازار آهنگران، در مغازه پیرمردی قفل ساز نشسته است. اگر می خواهی او را ببینی، به آنجا برو!»

او حرکت کرد، و وقتی به آن مغازه رسید، دید حضرت مهدی(عج) آن جا نشسته و با آن پیرمرد گرم گفت و گو هستند.

و اینک ادامه داستان از زبان آن دانشمند:

به امام(عج) سلام دادم. حضرت جواب سلامم را داد و به من اشاره کرد که اکنون ساکت باش و تماشا کن!

در این حال دیدم پیرزنی که ناتوان بود، عصا به دست و با قد خمیده وارد مغازه شد، و قفلی را نشان داد و گفت: آیا ممکن است برای رضای خدا، این قفل را 3 ریال از من بخرید؟ من به این 3 ريال پول احتیاج دارم.

پیرمرد قفل ساز، قفل را نگاه کرد و دید قفل، بی عیب و سالم است. گفت:

«مادر، چرا مال مسلمانی را ارزان بخرم و حق کسی را ضایع کنم؟ این قفل تو اکنون 8 ريال ارزش دارد. من اگر بخواهم سود کنم، به 7 ريال می خرم. زیرا در این معامله، بیش از 1 ريال سود بردن، بی انصافی است. اگر می خواهی بفروشی، من 7 ريال می خرم، و باز تکرار می کنم که قیمت واقعی آن 8 ریال است، من چون کاسب هستم و باید نفع ببرم، 1 ريال ارزان تر خریداری می کنم.»

پیرزن ابتدا باور نکرد و گفت: هیچکس این قفل را 3 ريال از من نخرید. تو اکنون میخواهی 7 ریال از من بخری..؟!

به هرحال پیرمرد قفل ساز، 7 ريال به آن زن داد و قفل را خرید.

وقتی پیرزن رفت، امام زمان(عج) خطاب به من فرمود:

«مشاهده کردی؟! این گونه باشید تا من به سراغ شما بیایم.
ریاضت و سیر و سلوک لازم نیست. مسلمانی را در عمل نشان دهید تا من شما را یاری کنم.

از بین همه افراد این شهر، من این پیرمرد را انتخاب کردم. چون او دین دارد و خدا را می شناسد.

از اول بازار، این پیرزن برای فروش قفلش، تقاضای 3 ريال کرد، امّا چون او را محتاج و نیازمند دیدند، همه سعی کردند از او ارزان بخرند و هیچکس حاضر نشد حتی 3 ريال از او بخرد. درحالی که این پیرمرد به 7 ريال خرید.

به خاطر همین انسانیت و انصافِ این پیرمرد، هر هفته به سراغش می آیم و با هم گفت و گو می کنیم.