موضوع: خسته شدم دیگه، تصمیمم رو برای طلاق گرفتم

دوست عزیز کسی به شما نمیگه زندگی با خواری رو بپذیر و حتی کسی هم به شما اصرار نمیکنه که طلاق نگیر اما منی که دارم مشکل شمارو میخونم حس میکنم اوضاع اونقدرها هم وخیم نیست که نشه درستش کرد

همه میخوان تلاش کنن یه جوری کمک کنن که یه زندگی که پتانسیل اینو داره حفظ بشه از هم نپاشه

خیلی زندگی ها بوده که مراجع تا تاپیک گذاشته همه متفق القول نظرشون این بوده ادامه ی اون زندگی بی فایدس و دو طرف فقط همدیگرو زجر روحی میدن

من سه تا مشکل تو زندگی شما دیدم

یک ادامه تحصیل همسرتون در شرایطی که امکانش نیست و بالتبع فشار مالی که تا حدی هم غیر قابل تحمل باشه

دو درک پایین و خودخواهی همسرتون

سه مشکل با خونواده ی همسر


راجع به اولی باید بگم اکثر مردا دلشون نمیخواد خانومشون ازشون سر تر باشه به نظرم اصرار همسرت به ادامه تحصیل تو شرایط فعلی اونم دانشگاه ازاد و تحمیل فشار و استرس مضاعف به شما و صدالبته خودش میتونه دلیلش همین باشه
(پیشنهاد من: در کمال ارامش و احترام و با توضیح دادن شرایط ازشون بخواید حداقل تا زمانیکه شما درستونو تموم کردین ایشون ادامه تحصیلشو به تعویق بندازه و بهش اطمینان بدین بعد از پایان دوره ی شما ایشون میتونن برن دنبال ادامه تحصیل و کمکشم میکنید چون واقعا زندگی دو نفر دانشجو از هر نظر سخته چه برسه به اینکه مشکلات مالی شدیدهم وجود داشته باشه و درس خوندن بار مالی هم داشته باشه)

اگر پذیرفتن که هیچی اگر نه خودتون دیگه تصمیم بگیرید با توجه به تمامی شرایط چون کسی نمیتونه به شما بگه شرایط سخت مالی رو تا کجا تحمل کن

اینکه شما الان نگران اینی که تا ده سال دیگه نمیتونی خونه بخری ولی اگر طلاق بگیرین ممکنه خیلی از برنامه های دیگتونم بهم بخوره و حتی نتونید کسی بهتر از ایشون پیدا کنید همه ی احتمالات باید در نظر گرفته بشه و شاید تشکیل زندگی جدید و ساختنش بیشتر از همون ده سال طول بکشه

مشکل دومتون قدرنشناسیه همسرتون نسبت به فداکاری های شماست که کاملا بهتون حق میدم گاهی یه ممنونم خالی یه میدونم تو خیلی بخاطر من از خواسته هات گذشتی یه بهت حق میدم به ادم انرژی میده که حتی میتونه تو کویرم تک و تنها زندگی کنه چه برسه به تحمل فشار مالی پس کاملا درکتون میکنم که احساس میکنید زیر پاتون خالی شده و انگیزه ایی برا ادامه و ساختن و تحمل کردن نداشته باشید

به نظرم با همسرتون صحبت کنید سرش منت نذارید تحقیر امیز باهاش حرف نزنید و بهش اطمینان بدین که به زندگیتون علاقه دارین مدام نگین من اگه میدونستم شرایطت اینطوریه عمرا باهات ازدواج میکردم خب اگه کسیم اینو به من بگه منم میگم الانم دیر نشده میتونی راهتو جدا کنی و بری درسته؟؟؟؟

بارها گفتن از موضع بالاتر و عاقلتر با همسرتون حرف نزنید مدام نگین من حیف شدم تو فلانی بهمانی اونوقت همسرت هم وارد یه سیکل معیوب میشه

اونهم میخواد ثابت کنه که اونطوری که شما گفتین نیست اونقدرها هم بی دست و پا نیست اونقدر ها هم کم نیست پس میاد به هر قیمتی شده ولو از هم پاشیدن زندگیش دکترا میگیره در برابرتون وایمیسه و جوابتونو میده و حتی بارها میگهکه من دست رو هر کس بذارم نه نمیگه همه ی اینا بخاطر اثبات خودش به شما و نپذیرفتن حرفای شماست

من اگه جای شما بودم شاید صبر میکردم شما با تحصیلاتی که هردوتون دارین میتونید اینده خوبی داشته باشید این بحرانها تو زندگی همه پیش میاد کیه که از اوضاع اقتصادی موجود ناراضی نباشه و دخل و خرجش باهم بخونه

کیه که نگران مسکن و ایندش نباشه اکثر جوونا درگیر این مسائل هستن

به نظرم همدلی و درک متقابل شما از همدیگه از بین رفته و باعث شده همه چیز جلو چشاتون غول بشه و غیر قابل تحمل

و اما در مورد اخر اختلاف با مادرشوهر که بهتره هیچی نگم چون از بین هزار عروس یکی هم گزارش نشده که با مادرشوهر رابطه ی خوبی داشته باشه شما طلاقم بگیری به احتمال نود درصد همین خواهد بود شرایطتون به قول معروف اسمون همه جا همین رنگه

در اخر امیدوارم تصمیمی که میگیرد ده سال دیگم به درستیش اطمینان داشته باشید و پشیمان نشید حتی اگه زندگیتونو ادامه دادین یا خدای نکرده جدا شدین

به نظرم الان چون فشار روتون هست یه مقدار واقع بینانه نگاه نمیکنید و البته حق هم دارید اما اینقدر هم نا امید نباشید خدا میدونه تا ده سال دیگه چه اتفاقاتی بیفته

به نظرم یه کم دیگه تلاش بکنید نه به خاطر همسرتون بخاطر خودتون

سحر 67عزیز ممنونم از پاسحتون و وقتی که گذاشتید

صحبتهاتون واقعا ارومم کرد.انگار حرف دل خودمو زدید. من تو این مدت 5 سال با همه چیزش ساختم.از حق نگذریم اون هم سعی کرد رفتارش رو بهتر کنه. اما این قضیه دانشگاه رفتنش باعث شد بفهمم در درجه اول خودش مهمه و بعد زندگیمون. در صورتی که من این طور نبودم.حالا که میبینم این رفتار رو داره و دفعات خیلی زیاده دیگری هم به شدت خانوادش روبه من ترجیح داده با خودم میگم چرا بمونم؟ چه تضمینی هست که من این همه اذیت بشم و سودش رو کس دیگه ای ببره و در نهایت هم شاید به همین راحتی که الان زنگ میزنه به بابام میگه طلاقشو میدم همین حرف رو نزنه. میترسم از روزی که به جایی برسه و خودشوگم کنه(با شناختی که ازش دارم میگم). هنوز دانشگاه نرفته زنگ میزد به همه میگفت بهم بگید اقای دکتر. دو بار با دخترهای همکلاسیش اس های مشکوک داده بود که دیدم.(همکلاسشی خانم مطلقه بود).تو حیابون به دحترها نگاه میکنه. میترسم. میترسم زندگیم رو آب بسازم و بعدش بادی بیاد و همش رو از بین ببره.

مدام فکرمیکنم اگه من چنین دانشگاهی قبول میشدم حتی به رفتن هم فکر نمیکردم اما ایشون گفتسعی میکنم به زندگیم فشار نیاد اما از همون روز اول کل حقوقش که بعد چند ماه گرفتشد تنها نیمی از شهریه ترم اول.

الان هم ایشون جلو افتاده و میگه که دلم نمیخواد باهات زندگی کنم و طلاقت میدم. میدونم چندروز دیکه میاد میگه این شرایطم هست اگه زندگی میکنی بمون و اگه نه به سلامت.نمیخوام به اون مرحله برسه اما اگه رسید منم بهش میگم تمومه.

از این خیلی حرص میخورم با این شرایطی که به وجود اورده یک بار نشد بیاد منو دلداری بده وبگه درست میشه. یا مثلا دلداریم و حداقل بگه ممنونم به خاطرم این همه اذیت میشی.همیشه متوقع هم بوده که تو نباید صدات درباید و باید کنارم باشی. اون همه کنارشبودم رو ندید. اما حالا که صدام دراومده اقا بهش برخورده.
سحر عزیز من میدونم با طلاق ممکنه دیگه نتونم ازدواج کنم و زندگی خوبی حتی تا 10 سال دیکه نداشته باشم اما فکر میکنم شاید ارامش بیشتری نصیبم بشه. هر روز فکر نکنم که باید چقدر بدبختی بکشم. احتمالا تنها میمونم.اما شاید این تنهایی ارزشش رو داشته باشه تا از ذست ادمم قدرنشناسی که همه چیز رو برای خودش میبینه راحت بشم. میدونم مشکلات دیگه ای سر راهم خواهد بود.اما فکر میکنم اون مشکلات را احتمالا خودم میتونم مدیریت کنم. اما تو این زندگی نه حق نظر دادن دارم نه هیچی . فقط به قول شوهرم باید بسوزم و بسازم

دوستانم منونم که تنهام نمیگذارید.

نارجیس عزیز قبل از هر چیزی از لطف بیکرانت ممنون و از وقتی که برام گذاشتی.

من کاملا قبول دارم که مهارت های زندگی رو خوب نمیدونم و هیچ ادعایی د راین زمینه ندارم.اما مدتی هست که رفتارم رو در زندگی زناشویی درست کردم.

درسته که شوهرم قدرم رو نمیدونه اما مشکل اصلی من این نیست. در انتها مشکلاتم رو میگم. مهمترینش اخلاق کینه ای و ازاری که بهم میده از نظر روحی، اختلاف فرهنگی شدید. خانواده بسیار خسیس و دخالتگر و بی پولی محضش است

1- من منکر زحمات زیادی که در زندگی کشیده و کار و تلاش فراوانی که کرده نیستم. همچنین کاملا قبول دارم نقاط مثبت زیادی داره که اگه نداشت که اصلا باهاش ازدواج نمیکردم. بارها و بارها از حمایتش برای درسم تشکر کردم. هرکار کوچیکی که کرده تشکر کردم. بارها بی هیچ دلیلی فقط به خاطر کار و تلاشی که برای زندگی کرده ازش قدردانی کردم. اصلا اینطور نبوده که کارهاش بی تشکر باقی بمونه.

2- من همیشه سعی کردم بهش بفهمونم که از من برتره، بارها بهش گفتم که تو کلی مقاله داری و رزومت عالیه و ... از من خیلی بهتری. البته مستقیم نرفتم اینها رو بگم اگه بحثی چیزی پیش اوده و دیدم که جاش هست اینها رو بهش کفتم.اطرافیان رو نمیدونم (فایل اقتدار مرد رو هم دو بار گوش دادم)

3- اگه گفتم منت میذاره چون جمله خودش به پدرم این بود من اگه درسم رو ول کنم عقدش تا اخر عمر تو ذهنم میمونه و گریبان زندگیم رو میگیره.باشناختی که ازش دارم پرروتر از این خرفهاست که به فکر ول کردن هم باشه.

در مورد کمکهایی که تو منزل هم میکنه بارها جلوی همه و همه ازش تشکر کردم و ازش تعریف کردم

الان با کارهایی که داره میکنه اصلا دلم نمیخوادبه زندگی دوباره باهاش فکر کنم.با اینکه حال روحی خودم داغونه و رسما درس رو تعطیل کردم.ولی این بی اعتناهایی که میکنه، رفتارهاش، اخلاق خانوادش، پررو و پرتوقع بودنش، فدا کردن زندگیمون به خاطر خودش باعث میشه وقتی کمی نرم میشم بازم پشیمون بشم و با خودم بگم این زندگی ارزشی نداره.

الان 6 ماهه اخلاقم عوض شده بیشتر کارهایی که شما گفتی رو انجام دادم اما فقط باعث پرروتر شدنش شد. انگار من فدایی هستم توزندگی. کلا من باید ساکت باشم و مطابق نظر اون که زندکی خوب باشه وگرنه 2 هفته 2هفته با من حرف نمیزنه و شبها ساعت 11 میاد خونه و میخوابه. کار این روزهاش همهمینه. فقط منو حرص میده. باورتون نمیشه بگم وقتی ناراحتم میخواد به قول خودش ارومم کنه بدتر اعصابم رو میریزه بهم. خیلی وقتها ازش چندشم میشه. از نگاه هاش به زنهای دیگه حالم به هم میخوره. اینکه تو جمع حواسش بیشتر از اینکه به من باشه به زنهای دیگه هست که خدای نکرده چیزی کم و کسر نداشته باشن(خلاصه از شوهرای خودشون به اونها بیشتر توجه میکنه).از بی پولی و در عین حال پررویی تمام در فدا کردن زندگی برای مدرکی که فکر نمیکنم ارزش خاصی در این مملکت داشته باشه. الان هم چون بهم گفته برو از این خونه به سلامت دیگه اصلا دلم نمیخواد باهاش زندگی کنم. فقط یه ترس منو از تصمیم نهاییم بازمیداره.ترس اینده و تنهایی و غصه پدرمادرم. به خداروزی هزار بار ارزوی مرگ میکنم. زندگی که توش هیچی نباشه چه ارزشی داره. مرگ شده رویای شیرین این 5 سال زندگی من.

من اگر جای شوهر شما بودم از اینکه اجازه دادم درس بخونی پشیمان بودم . شما مدام به شوهرت میگی «پررو» !! همین نوع نگاه شما یعنی شان و شخصیتی برای ایشون قائل نیستی . ایشون در مقام سرپرست شماست و شما به ایشون میگی «پررو» . خوب اگر ایشون یک درجه علمی هم از شما عقب بمونه که دیگه وضع بدتر هم میشه و زندگی از دست میره . . .

این همه خواهرهای خوب شما دارن با دلسوزی و بصورت شفاف موضوع رو باز می کنن . شما کودکانه فقط از خودت دفاع نابجا می کنی . من هم تحصیلات بالا داشتم ولی در زندگی شخصی مشکلات زشتی برام پیش اومد . چون سواد زندگی کردن نداشتم ! آیا فکر کردی که یک زن عامّی خیلی بهتر از شما همین شوهر و همین زندگی رو مدیریت می کرد ؟؟ شما آرزوی مرگ میکنی ، آیا این اوج بی عرضگی شما نیست ؟؟

دوست عزیز من دشمن خونی شما نیستم ! تمایل دارم دوست خوب شما باشم ولی جای تاسف داره که انقدر در خطا سیر میکنی و فکر میکنی که آدم روشنی هم هستی و تلاشت رو هم کردی . افرادی که تحصیلات عالی میکنن معمولاٌ در بقیه ابعاد زندگی بی تجربه باقی می مونن ، ولی از بد روزگار فکر می کنن که به دلیل فلان مدرک ، در همه ابعاد زندگی فهم خوبی دارن! آیا این ضرب المثل رو شنیدی که میگه «آنکس که نداند که نداند در جهل مرکب تا ابدالدهر بماند» ؟ مبدا مصداق این ضرب المثل بشی!!

شما مدام میگی که مادی نیستی ولی مادی گری در نوشته های شما موج میزنه (خوبی های معنوی شوهرت رو نمی بینی و حرمت نگه نمیداری) و مدام فرافکنی میکنی . اگر یک شوهری بود که بجای 50 متر ، خونه ی 550 متری برای شما می گرفت ولی اجازه تحصیل به شما نمیداد خوب بود ؟ اگر یک بچه پولدار بی ارزش و بیکاره بود و لیسانس زورکی گرفته بود و از جیب پدرش هم تغذیه میکرد خوب بود . اگر به خاطر گساخی های شما میزد توی سر شما خوب بود؟ اگر ماشین پورشه داشت و دختر بازی و زن بازی تفریحش بود خوب بود ؟ آیا شما خوبی های معنوی شوهرت رو دیدی ؟ آیا حرمتش رو نگه میداری ؟ خوب پس بی تعارف شما مادی هستی دیگه !!!!

دوست عزیز ، توصیه های کاربر نارجیس رو که خواهرانه بات صحبت کرد ، جدی بگیر ، من نمیتونم به فرمایشات ایشون چیزی اضافه کنم . این زنان بدحجابی که توجه مردان رو جلب می کنن و اون زن مطلقه هم کلاسی شوهرت هم از جنس همون افرادی هستن که مدام تشویقت می کنن به طلاق و در گستاخی به شوهر ازت دفاع می کنن . اینها یا دشمنت هستن یا دوست نادان ! من سطر به سطر تاپیکت رو خوندم ولی روشنه که در اشتباه هستی و متاسفانه فکر میکنی که زن خوبی هم بودی و از زنان بسوز و بساز هستی !!

این نام کاربری هم اگه اسم واقعی هست حتماً از مدیر درخواست کن که عوض کنه . لزومی نداره افراد جامعه از جزئیات زندگی شخصی شما آگاه باشن . یه وقت دیدی از همین جا آسیب جدی بت وارد شد

سلام به همه دوستان
اقای کاوه به خدا حرف دل من رو زدید
تو ایران دکترای بیکار داره بیداد میکنه.من خودم از اینکه 4سال عمر و اعصابم رو گذاشتم پشیمونم اما چون بار مالی نداشت برام و همزمان کار هم میکردم ادامه دادم تنها دلیلش هم علاقم بود.
من با همشرم قبل دانشگاه رفتنش صحبت کردم و گفتم شما که میخواهی اینقدر هزینه کنی یا از ایران بریم و این هزینه رو بده حداقل مدرکت رو از دانشگاه های برتر دنیا بگیر.
اما ایشون قهر کرد و رفت و گفت تو کنار و همراه من نیستی.کلا من باید همیشه نظرم باهاش یکی باشه وگرنه کار ما دعوا و قهرهای طولانی مدت 2تا3هفته ای است مثل الان.
اقای کاوه من زمانی که با همسرم ازدواج کردم هیچ پولی حتی برای اجاره خونه و عروسی نداشت وتازه در ارشد در یکی از شهرهای بسیار کوچک و دور بقبول شده بود.یعنی میخوام بگم میشد فرد لیسانس بدون هیچ امکاناتی اما اخلاقش خوب بود میدیدم تلاش میکنه (چون با هم تو یه شرکت بودیم) و اهل نماز و روزه هست باهاش ازدواج کردم. پس من با یه لیسانسی ازدواج کردم که پول هم نداشت چه برسه به خونه.تازه در زمان دانشجوییش در دوران عقد که هزینه کم می اورد قسطهاشو من میدادم.
پس شاید مدرک و یا پول برام اونقدر مهم نبود.اما حالا که میبینم باید همه چیز زندگیم رو بدم برای یه مدرک بی ارزش که شاید هیچ تغییری در موقعیت شغلی همسرم و زندگیمون به وجود نیاره و فقط باعث ازار و اذیت شدید روحیمون بشه با خودم فکر میکنم ایا ارزشش رو داره؟
تو رو خدا یکی بهم بگه ایا ارزش داره؟اخه به چه قیمتی؟اقایون بگن لطفا شما حاضرید زندگیتون له بشه اما بهتون بگن دکتر؟
اینو یادم رفت بگم ما با اینکه داریم تو یه خونه زندگی میکنیم اما هیچ حرفی بینمون رد و بدل نمیشه غذا درست میکنم ایشون نمیخوره و کلا اصلا به من کوچکترین محلی نمیذاره این رفتاراش بدجور عذابم میده.چون کسی رو هم ندارم .گاهی اوقات میشا چند روز با کسی حرف نزدم. واقعا اذیت کننده هیت.منراضیم جدا از هم باشیم اما من خانوادم شهرستان هستن و نمیتونم برم اونجا و ایشون هم برای اینکه خدای نکرده خانوادش ناراحت نشن اصلا بهشون چیزی نمیگه ولی سریع تلفن رو برمیداره زنگ میزنه به مادر من که به خاطر بیماریش استرس براش از سم هم بدتره.کل بیماریش به خاطر استرسه.خدا ازش نگذره. جالبه بدونید برادر شوهرم که عقده خانمش خیلی زود اخلاق خانواده اینها رو شناخت و داره جدا میشه.خوشحالم به روز من دچار نشد