موضوع: با این همه نیاز و عطش محبت چه کنم ؟ چه جور می تونم بدون کمک همسرم خودم رو آروم کنم؟

علت اینکه اینقدر توی پست هام زیاد نوشتم این بوده که بیشتر از سه پست نمی شه در طول یک روز ارسال کرد

- - - Updated - - -

سعی کردم روی وابستگی هام کار کنم شما به نکته ی خوبی اشاره کردید علت بیشتر ناراحتیهاهمین وابستگی عاطفی خیلی زیادم بود

اگه باز کامنت منو حرف نکنن ,
برات 2 تا پیشنهاد دارم. اول این که روی یه استعدادی مثل نویسندگی کار کن. خود من سه ساله برای دلم مینویسم و اخیرا خیلی اتفاقی یه نفر از نوشته هام خوشش اومد و الان 2 تا از داستانهام در مرحله مجوز برای چاپ هست.
حتی اگه کسی هم نخونه میتونی یه وبلاگ بسازی یا توی فیسبوک یه پیج بسازی و داستان هاتو مثل سریال بزاری. مثلا هفته ای یه قسمت. انقد قشنگ به نوشتن وابسته میشی که نصف مشکلاتت فراموش میشه.

مورد بعدی این که طبق گفته اون یکی دوستامون, سعی کن دوس داشتنی باشی. ولی به شوهرت نچسب. برای خودت آرایش کن و لذت ببر. کتاب بخون و کتاب بنویس و برای خودت خوش باش. شوهرت کم کم ببینه داری مستقلا توی دنیای خودت زندگی میکنی بهت نزدیک میشه.

مورد آخر این که پیشنهاد میکنم اگه میتونی برو سرکار. تا با آدمهای جدید و همکارهای خانوم و محیط جدید آشنا بشی. با توجه به این که دغدغه مادی نداری, مهم نیس شغلی که انتخاب میکنی حقوقش چقده, مهم اینه که محیطش روحیه تو اروم کنه. مثلا میتونی تو شرکتهای خصوصی که کارشناس فروش و بازاریاب تلفنی استخدام میکنن مشغول به کار شی. حقوقش مطمئنا پورسانتی و کم هست ولی محیط کارمندی و خوبی خواهی داشت. خیلی راحت تودنیازمندیهای همشهری بخش استخدام کارمند فروش میتونی دنبال این شغلهایی که گفتم باشی.

و یه چیز دیگه.
شوهرت رو زیاد دست بالا نکیر. توی تاپیک قبلیت هم گفتم. انقد تو ذهنت شوهرتو خاص و بزرگ و گنده ساختی که این گندگی کاذب داره خودتو له میکنه.

پس شد خلاصه حرفامون:
1- یه وبلاگ یا پیج بساز و داستان کوتاه یا داستانهای. سریالی بنویس تا فکرت پر و بال بگیره. برای خودت برنامه ریزی داشته باش مثلا هر هفته شنبه بآید یه قسمت جدید رو آماده کرده باشی.

2- برای خودت لذت ببر و توی خونه لباسهای شاد برای خودت بپوش و موزیکهای شاد گوش بده و برای خودت دوس داشتنی باش

3- سعی کن یه شغل با تایم کم اما توی محیطی کارمندی و دلچسب بدون توجه به مبلغ حقوق پیدا کنی. میگم بدون توجه بهدجقوق که بتونی راحت تر مشغول شی. کارهای با حقوق کم راحت تر پیدا میشه.


موفق باشی

می بخشید چه اصراریه ؟! دو تا از دوستان اینجوری نوشتن ولی من اصلا از داستان نوشتن و غیره خوشم نمیاد و آدمای اینجوری هم حوصله امو سر می برن وبلاگ هم دارم ولی به ندرت چیزی می نویسم بیشتر عکس اونجا می زنم یا یه جمله ی قشنگ و یا گاهی درد ودل ..... تعریف از خودم نباشه استعداد زیادی در زمینه ی خیاطی دارم دقیقا از بچگی خیاطی کردن رو شروع کردم و ادامه دادم مشتری دارم و درآمدی ولی اینا کافی نیست اینا جای محبت همسر رو نمی گیرند ....

- - - Updated - - -

به یه جاهایی رسیدم که دیگه همسرم رو دوست ندارم انگاراین همه عمر به دیوار علاقه مند بودم : دیوار به من محبت کن! ای سنگ به من توجه کن! دریغ از دست نوازشی دریغ از یک جمله ی محبت آمیز کمبود محبت و ظاهری که توجه خیلی ها رو به خودش جلب می کرد همیشه منو در معرض خطر قرار می داد ولی هرگز پا روی وجدانم نگذاشتم ترس از خدا تنها عاملش بود در این جامعه ی پراز گرگ دلم خوشه حداقل زن شریفی بودم حداقل حتی توی دلم تو ذهنم .... چه دنیای واقعی چه مجازی....



کاش از خدا می خواستم مرد مهربانی رو نصیبم می کرد شاید تاوانه....


صبح ها که چشمم باز می شه با ادامه ی فکرهای شب گذشته بیدار می شم و این سوال که در نهایت دلتنگی از خودم می پرسم : تا کی تنهایی؟؟! گاهی قطره ی اشکی می ریزم روزها رو تند و تند خانه داری می کنم خانه ای آراسته و مرتب بچه های تر گل ورگل و تمیز ....


دوستش ندارم سر درگریبان خودم دارم می گن زندگی از ده تا یکی ش علاقه است نه تاش گذشت سعی می کنم با گذشت و فداکردن خودم و خواسته هام چهار دستی خونه رو بچسبم خیلی اوقات کنج دلم آرزو می کنم برم یه جای خیلی دور و تنهای تنها باشم فقط سقفی و سکوت اما باز مثه کسی که در مقابل گردباد قرار گرفته باشه به شدت دیوارهای این خونه رو می چسبم باقی عمر که هیچی .... حتی 5 دقیقه حاضر نیستم این آشیونه رو ترک کنم

خانوم نیلوفر غمگین میشه خیلی خلاصه بفرمایید از دوستان چه انتظاری دارید؟طرزنوشتنتون مشخصه که قصد ندارید قدمی برای خودتون بردارید .

سلام دوست خوبم

من ازدواج نکردم ولی راستشو بخوای میدونم که منم خیلی عطش محبت دارم و در عین حال تنهام. من تنهایی خودمو با خوندن کتاب پر میکنم. کتاب های با محتوا و ارزش که در قالب رمان نوشته شده. البته کتابهایی رو میخونم که بهم معرفی بشه نه هر کتابی که توی ذوقم نخوره و رهاش کنم. از کسی میپرسم که سلیقه اش و طرز فکرش بهم نزدیکه. وقتی کتاب میخونم حسسسابی شاداب میشم و نیاز به هیچ همصحبتی ندارم. اونقد غرقشون میشم که به چیز دیگه ای فک نمیکنم. این خاصیت رمانه که آدمو درون خودش میکشه. تازه میدونم آدم دوس نداره تنها بیرون بره اما اگه یه کتاب همراه خودت ببری توی پارک بشینی بخونی از تنهایی هم در میای. اگه مرتب بری اونجا میتونی دوست جدید هم پیدا کنی.

تازه جلوی دیگران هم کلی واست وجهه و اعتبار میاره که با فرهنگی و اهل کتابخوندنی . از قدیم گفتن کتاب بهترین دوسته و من اینو تازگی به معنای واقعی درک کردم. اگه دوس داشتی اسم کتابامو برات میذارم.

هر انسانی برا خودش یه سری چیزارو داره که باهاش زندگی میکنه.زندگی بدون اون سخت میشه.
یکی نوشتن.یکی فیلم.یکی ماشین.یکی عکاسی.یکی مجسمه سازی.یکی نقاشی.یکی کفتر.یکی کارهای هنری.یکی ورزش و .......
اینجوری زندگی کردن آدمو میکشه.

شوهرم اصلا نگاهم نمی کنه یه کلی آرایش می کنم به خودم می رسم بهترین سفره رو می چینم غذا می خوره بی تشکر می ره بعد صورت من وقتی که به چشمای افتاده ی او دوخته می شه دیدنیه ! باورم نمی شه یه نگاه توی صورتم نمی اندازه بچه ام هی بالا پایین می پره و هی می گه مامان چقدر قشنگ شدی!

یه گوشی دستشه و بعداز کلی صدا زدنش و آخر دست ناراحت شدنم به زور کنارش می گذاره هیچ تلاشی نه می کنه که این وضعیت بهبود پیدا کنه نه هیچ اهمیتی براش داره ظاهرا راحته مشکلی با این شکل زندگی نداره

مشکل منم که دارم جنون می گیرم


همیشه در حال دست و پا زدنم بدون اینکه نجات پیدا کنم


دلم یه ذره محبت می خواد یه ذره نوازش با چیزای خیلی ساده و پیش و پا افتاده هر چه تلاش می کنم بی فایده است



من نمی دونم چیه این مرد سنگی رو آخه دوست دارم مثه یه تیکه سنگه !

همیشه تصور می کنم توی رویاهام ....که من مرده ام و این بالاخره خوشبخت شده ......


فکر می کنم باید منو ول کنه بره تا خوشبخت بشه و اصلا این چیزیه که شوهرم می خواد


و زندگی همچنان ادامه داره ..... مثل یخ ................مثل برج زهرمار