موضوع: کسایی که تجربه ی جدایی دارن کمکم کنن چطوری تونستید با شرایط جدید کنار بیاین؟میخوام به ارامش برسم

رفتار همسرت نشون می ده نمی خواد جدا بشه
فقط دلش می خواد شما بگی چشم و اونم تمامش کنه
از اونطرف هم نمی دونه با خانواده اش چیکار کنه.

متاسفانه هر دوتون افتادین سر لج. کاش یه بزرگتری واسطه بشه کمکتون کنه.

یه کم زندگی با مردی که اینقدر سخت گیره روی حرفهاش و کوتاه نمی آد سخته
مخصوصا که گویا پدر و مادر مدبری هم نداره و به جای کمک به حل مساله اونام لجبازی می کنند و خط و نشون می کشند.

اما اگه بری توی زندگیت و قلق همسرت دستت بیاد، با سیاست و تدبیر زنانه می تونی زندگی خوبی داشته باشی.

مردهای زبون باز و کلک و خیانت کار و ... خیلی زودتر مشکلات این چنینی را حل می کنند و با زبون خامت می کنن. وقتی می ری سر زندگی از دستشون روزی صدبار توبه می کنی.

همسرت اهل این کلکها نیست. زندگی باهاش راحت تره تا مردی که راحت گولت می زنه.
من از حرفهای خودت و چیزایی که گفتی، برداشت و حس بدی نسبت به همسرت ندارم. به نظر نمی رسه آدم بدذاتی باشه.

هر آدمی یه ایرادهایی داره. یه ویژگیهای منفی شخصیتی داره. بعضی اخلاقها تحملشون واقعا سخته.
با هر کس ازدواج کنی یه بدیهایی خواهد داشت.
بشین بدیهای همسرت را بنویس و خوب بهشون فکر کن. ببین واقعا غیرقابل تحمله؟ با این فرض که مرد بعدی هم قرار نیست 100 درصد کامل باشه.

خوبی شما اینه که هیجانی نیستی. به نظر می رسه آرومی و اهل داد و بیداد نیستی. این می تونه کمک کنه هردوتون راحت تر ببخشید و برگردید.

انگار خانواده های هر دوتون دارن موضوع را سرسری می گیرن. اگه یه کم هر دو خانواده عاقلانه تر عمل می کردن اینطور نمی شد.

چرا عقدت را ثبت نکردی؟
اونا بدقولی کردن برای ثبت؟ خودتون ساده گرفتین و اصرار نکردید؟

پدر و مادرت جوونن و کم تجربه؟ تو فامیل نزدیک عقد و ازدواج نداشتید؟
یه کم ازدواج و طلاقت را انگار سرسری گرفتن و زیادی اعتماد کردن.
خودت جدی تر باش. بیشتر فکر کن.

شرطهای همسرت اصلا شرطهای سختی نیست.
اون داره لج می کنه. جدی نمی گه. همون جاهایی که بهش زخم زدی افتاده رو لج.
سر خونه، دعوا با خانواده ات و ...
الانم می گه خونه نمی گیرم، دیدن خانواده ات هم نمی آم.

پیغام پسغام هم نفرست براشون. طلاق می گیرم. مهریه می گیرم. بیچاره ات می کنم و ...
کسی هم پیغام آورد جواب نده.

سلام
تاپیکتونو که خوندم نتونستم بی تفاوت از کنارش رد بشم و بعد مدتها آنلاین شدم. پست اولت بسیار برام ملموس بود و این احساسات ضد و نقیضو من هم داشتم،میفهممت.
واقعا بنظرم فقط سر لج و لجبازی به اینجا رسیدین، بدترین نوع جدایی هم جدایی از سر لجبازی و غروره که عذاب وجدانش تا مدتها و چه بسا تا آخر عمر دست از سرت برنمیداره مهم نیست کدومتون بیشتر بچه بازی در بیاره،تو یا شوهرت،هر دو طرف متضرر میشین و توی دختر این وسط بیشتر،اون مرده، مردا مثل ما انقدر درگیری های عاطفی ندارن اگه خیلی دوستت داشته باشه یمدت عزاداریهاشو میکنه و مثلا بعد یه سال میره سراغ کیسای دیگه برا ازدواج ،این تویی که میمونی و با فکر این دو سال عقدت ور میری و هی کنکاش میکنی هی کنکاش میکنی و وقتی یه دلیل عقل پسند برای طلاق نداشته باشی احساس گناه و افسوس که اگه شاید این راهو یا اون راهو امتحان میکردم،اوضاع زندگیم بهتر میشد و... ولت نمیکنه، با هر کس دیگه ای هم ازدواج کنی به هر حال مشکلات دیگه ای خواهی داشت(قانون پایستگی درد و مشکل:مشکل از بین نمیره فقط از شکلی به شکل دیگه عوض میشه)
بالفرض حتی اگه بیشتر این شوهرته که داره اشتباه میکنه و اون داره این رابطه و زندگی رو به بن بست میکشونه(اونم از سر ندونم کاریش نه که از سر بدجنسی؟؟)بالاخره پنجاه درصد قضیه هم تو هستی،نصف این زندگی هم تو هستی،شما در قبال زندگی همدیگه مسئولید،از سهم خودت استفاده کن نذار با زندگیت بازی بشه و بازیچه ی دست این و اون بشی،نذار اطرافیان آتیش بیار معرکه بشن(رفتار خونواده شوهرت کاملا برام آشناست،اینکه ادعای خسارت کردن،خب کاملا معلومه بزرگتراش هم آدمای منطقی و منصفی نیستن)این وسط تو عاقل باش و بالغانه رفتار کن، تو شوهرتو دوست داری فقط خسته شدی از بلاتکلیفی و هر دو از ادامه دادن با همدیگه ترس دارین و نمیخاین به همدیگه امتیاز بدین و فعلا هم ساده ترین و در دسترس ترین راه چون هیچ کدومتون کوتاه نمیایید و میخاید دیگه به یه نتیجه ای برسید فکر میکنی طلاقه،برا زندگیت دنبال راه حلی باش که نه سیخ بسوزه نه کباب.
میفهمم پیش خودت میگی چرا همش من کوتاه بیام،چرا من خودمو همش با اون وفق بدم ،چرا اون واسم شرط میذاره،اگه منو میخاست که به همین راحتی از تموم شدن و رفتن حرف نمیزد ولی اینو بدون زنها به خاطر طبیعتشون قدرت سازگاری و نرمش بیشتری دارن،نسبت به زندگی دلسوزتر از مردا هستند.شوهرت هم این وسط گیر کرده بین تو و غرورش،بین تو و خونوادش،با سیاست و از در احساس و محبت وارد شو، تجربه ثابت کرده که با زور و حساب کشی و حتی گاهی منطق،نمیشه مردا رو تسلیم کرد ولی اگه به معنای واقعی یه زن باشی شوهرت هم مطمئنا باهات راه میاد. مهارتهای ارتباطیتو بالا ببر سعی کنین یاد بگیرین که شفاف و محترمانه صحبت کنین با همدیگه،برای حل مشکلت باید نحوه ی ارتباط گیری صحیح با شوهرتو یاد بگیری.

طلاق در صورتی آدمو کمتر اذیت میکنه که هیچ احساسی چه مثبت چه منفی به طرف مقابلت نداشته باشی،دیگه راهی برای ادامه دادن وجود نداشته باشه ،راستش من در مورد زندگی شما فکر نمیکنم گره کوری وجود داشته باشه که سلب آرامش کنه. عاقلانه و با صلاح مشورت با اهلش تصمیم بگیر،زود و احساسی تصمیم نگیر،اگه شوهرت از نظر روانی آدم نرمالیه،اگه بخای میتونی زندگیتو ترمیم کنی.

- - - Updated - - -

پست شیدا رو بعد ارسال پستم دیدم،تقریبا اونچه رو که من نوشتم براتون، ایشون
گفتن تو پستشون،شما یعنی الان اسمتون تو شناسنامه هم نیست؟

بله من هم چنین روزایی رو از سر گذروندم،به من هم پدرشون قول هایی دادن که عملی نشدن(البته من مثل شما انقدر پاپیچ نشدم،عقل و منطقم میگفت که سخت نگیرم،چون یسری قول ها بخاطر شرایط و اوضاع جامعه نشد که عملی بشه و یسری رو هم خودم نخواستم ،تو دلم میگفتم آقا مرا به خیر تو امید نیست لطفا شر مرسانید) سختی های زیادی کشیدم و تجربه های زیادی هم کسب کردم البته هنوز نمیدونم آیا سختی هایی که کشیدم هم تراز با درسها و نکاتی که یاد گرفتم هست یا نیست،گذر زمان اینو برام مشخص خواهد کرد،ولی امید دارم کفه ترازو بسمت درسهایی که گرفتم سنگینی کنه.

در مورد رفتن به مشاوره پشت گوش ننداز و حتما برین بهش بگو خواهان یه زندگی خوب هستم که دنبال مشاوره هستم ،همه ی اینا رو با زبون خوش و مهربونی بگو یکاری کن نتونه اما و اگه بیاره، اگه خواهانش هستی خسیس بازی در نیار بهش بگو که چقدر دوستش داری و تو این چهار ماه چی بهت گذشته. شوهرت میخواد ببینه تو هم دلت باهاشه یا نه،یکم بهش قوت قلب بده،نیروی محرکه میخاد.

عید پارسال ما هم یه ماه با هم قهر بودیم و اولین و آخرین قهر طولانی مدتمون بود ،راستش دیگه فکر نمیکردم ما به هم برگردیم ،که اگه از آینده خبر می داشتم و میدونستم که چه خوابی روزگار برام دیده جدا شدنمون همون موقع خیلی بهترمیبود برام، وقتی آشتی کردیم قرار شد بریم مشاوره،یعنی شرط ادامه دادن من هم همین بود،ولی چون مشاور پیدا کردن من طول کشید ومثل مال شما هی امروز و فردا شد و شوهر سابقم هم که دم دمی بود و مخالف مشاوره اومدن بود و بخاطر بدست آوردن دل من راضی شده بود، دوباره مخالفت کرد و گفت بیخیال مشاوره شو،از اون طرفم احساسات و عواطفمون دوباره ما رو سمت هم کشونده بود و با هم خوب شده بودیم،منم بیخیال شدم و عقب نشینی کردم و دیگه برای مشاوره رفتن بهش اصرار نمیکردم که دعوای دیگه ای درست نشه ،چون واقعا دوستش داشتم. من نه میتونستم ازش دل بکنم نه عقلم قبول میکرد سکان زندگیمو بدم دستش،واقعا بین دل و عقلم گیر کرده بودم .که آخر سر هم به حرف دلم رفتم و ....

ولی شما اشتباه منو تکرار نکن، نذار زیاد تو این حالت بلاتکلیفی و تعارض بمونی که اگه بمونی و مدام بین خواستن و نخواستن گیر کنی ذهنت خسته میشه و نمیتونی تصمیم درستی بگیری،و بهتره یه متخصص و نفر سوم مسیرو براتون نشون بده و ارزیابی کنه زندگیتونو،تا شما هم به یه جمع بندی نهایی برسی.

مقاله http://www.hamdardi.net/thread-2407.html رو حتما بخون.


در مورد ظاهر شوهرت چون الان ازش دلگیری این فکرو میکنی،بهش پر و بال نده،واقعا الان مشکل شما سر مدل غذا خوردن شوهرته؟!اول مسئله اصلی(دقیقا مشکلتون چیه؟از کجا شروع شده؟خیلی مبهم میگی) رو حل کن اینا هم اتوماتیک وار حل میشن.مدیر همدردی تو مشاوراتشون میگفتن که با اشتباهات شوهرتون بصورت کلامی وارد نشید بذارید طی زمان و بر اساس سایر مهارتها تغییرات اعمال بشه. حالا این مسائلی که تو گفتی اشتباه محسوب نمیشه و فقط اختلاف سلیقست و اگه بخای مطرحش کنی حتما باید غیر مستقیم و هنرمندانه باشه.

عزیزم اینکه میگی پسر آرومیه و سنگ صبورته،کلی امتیاز مثبته برای یه مرد، اخلاق فوق العاده مهمه. یا اینکه شوهرت میگه وقتی مشکل داریم نذار خانواده ها بفهمن واقعا حرف درست و منطقیه،با گفتن مسائلتون باب دخالت خانواده ها به زندگیتون باز میشه،و اگه حتی فقط یکی از خانواده های طرفین کنترل گر و حمایتگر بی حساب و کتاب و بی انصاف باشن این زندگی دیگه زندگی بشو نیست و دیگه سخت بشه درستش کرد،کسی که خودش مستقل نیست و دهن بینه و نمیتونه برای زندگیش تصمیم بگیره و با بوجود اومدن یه مشکل سریع خودشو میبازه و دست به دامان خانوادش میشه نباید ازدواج کنه و یکی دیگه رو بدبخت کنه،همون بهتر که ور دل پدر و مادرش بمونه.