موضوع: توافقی جدا شدیم، همسرم و دوست دارم و میخوام برگردونمش ...

همفکری و راهنمایی لازم دارم. از دوستان خواهش میکنم کمک کنید بهترین تصمیم رو بگیرم
یکی از گلگی های همسر سابقم توی این چند ماه اخیر این بود که " چرا وقتی خانوادم دسته جمعی میرن مسافرت، ما باهاشون نمیریم؟؟؟ "
( همسر من همیشه با خانواده خودش خوش میگذروند، البته من خودمم دوست داشتم باهاشون باشم و همه جا باهم میرفتیم! ولی با خانواده من اصلا اینجوری نبود، منم زیاد بهش اصرار نمیکردم که نارحت نشه و خیلی کم پیش میومد که با خانواده من بریم گردش یا مسافرت! ولی وقتی احساس کردم که زیادی دارم کوتاه میام گفتم از این به بعد یکبار با خانواده تو میریم، یکبار با خانواده من! و تا زمانیکه یاد نگیری که با خانواده من خوش بگذرونی دیگه با خانوادت بیرون نمیام !!!و از سال ۹۲ دیگه مسافرت نرفتیم!
حالا مسئله اینجاست!!!
اونها هر سال تعطیلات نیمه خرداد همگی میرن شمال! و امسال هم صد درصد میرن! و بخاطر اینکه مامان علیرضا تنها نباشه اونم میبرن!
من بدون اینکه یاد این قضیه باشم تصمیم گرفته بودم پسرم و برای تعطیلات بیارم پیش خودم و ببرمش گردش! ولی یدفعه یاد مسافرت هر ساله شون افتادم ...
الان چیکار کنم؟؟؟
بذارم با مادرش بره؟ با خودم ببرمش؟ اگه بیارمش پیش خودم (با توجه به اختلافی که بالا توضیح دادم) مادرش فکر میکنه از سر لجبازی این کار و کردم؟
از طرفی هم برادرام و برادرزاده هام چند وقته میگن علیرضا رو بیار باهم بریم بیرون!
نمیدونم چیکار کنم!
من اصلا قصد لجبازی ندارم! فقط میخوام بهترین تصمیم و بگیرم! که همسرم ناراحت نشه و حرص نخوره و هم خودم احساس نکنم که بخاطر این قضیه غرورم خورد شده و مغلوب شدم ....
نمیدونم منظورم و درست بیان کردم یا نه!؟!؟!؟ یا اصلا طرز فکرم درسته یا نه!؟!؟!؟
لطفا راهنمایی کنید ...

سلام آقا مرتضی عزیز،
خیلی خوشحالم که دارید رو خودتون کار میکنید و صبر پیشه کردید، البته فقط صبر مشکل رو حل نمیکنه ولی با صبر خیلی چیزا مشخص میشه انشالا...
خوب الان چون علیرضا عزیزم پیش مامانش زندگی میکنه و اکثر کارهای علیرضا با مامانشه باید شما با احترام و خیلی مصمم این موضوع رو باهاشون در میون بزارید و نظر ایشون رو بپرسید!
شاید اصلا ایشون بخوان چند روز بدون علیرضا باشند و آرامش مطلق و فکر آزاد احتیاج داشته باشند! شایدم نه دوست دارند با علیرضا برند...
شما بهشون بگید البته اگه مایلید بگید دوست دارید تو تعطیلات با علیرضا مسافرت مردونه برید و در درجه اول رضایت تو واسم مهمه،بگید چقدر دوست داشتید که همگی با هم میرفتید تا علیرضا همزمان کنار جفتمون باشه و ای کاش خدا این فرصت رو دوباره به جفتمون بده تا سایه جفتمون بالا سر پسرمون باشه...
در هر حال شما باید از ایشون اجازشو بگیرید و به نظرشون احترام بذارید درسته شما پدرش هستید ولی در حال حاضر پسرتون پیش مامانش داره بزرگ میشه و ایشون در درجه اول بزرگترشه!!!
انشالا که کم کم دوباره کانون گرم خانوادتونو سه نفره ببینم
موفق باشید و خداوند همیشه در کنارتون

هر چی فکر میکنم، میبینم اگر هم همسرم قبول کنه که علیرضا با من بیاد، خودم دلم نمیاد از همدیگه جداشون کنم، اونم دو سه رووووووز!!!!!!!!! ( خیلی به علیرضا وابسته س! ) اونجوری اصلاً تعطیلات بهش خوش نمیگذره ...
حالا موندم که اصلا پیشنهاد بدم، یا نه؟؟؟
توی این هشتاد روز، بخاطر اینکه ذره ای دلش نگیره! با اینکه خودم دلم لک میزنه که پسرم سرش و بذاره روی بازوم و بخوابه ( از بچگی بازوم و بغل میکرد و بوس میکرد و شبها میگفت " بابا! میخوام دست گنده ت و بغل کنم و بخوابم " ) حتی یکبار هم علیرضا رو پیش خودم نگه نداشتم و اگه شده یک نصفه شبم بوده بردمش خونه که مامانش با خیال راحت بخوابه و احساس تنهایی نکنه ...
حالا هم اصلا نمیگم! اونا باهم خوش باشن ' من خودم و یجوری سرگرم میکنم و یه روز دیگه میبرمش مسافرت!
***
اگه اصلا بیخیال بشم و درخواستم و نگم، منفعلانه رفتار کردم؟؟؟

- - - Updated - - -

نوشته اصلی توسط morteza2487

هر چی فکر میکنم، میبینم اگر هم همسرم قبول کنه که علیرضا با من بیاد، خودم دلم نمیاد از همدیگه جداشون کنم، اونم دو سه رووووووز!!!!!!!!! ( خیلی به علیرضا وابسته س! ) اونجوری اصلاً تعطیلات بهش خوش نمیگذره ...
حالا موندم که اصلا پیشنهاد بدم، یا نه؟؟؟
توی این هشتاد روز، بخاطر اینکه ذره ای دلش نگیره! با اینکه خودم دلم لک میزنه که پسرم سرش و بذاره روی بازوم و بخوابه ( از بچگی بازوم و بغل میکرد و بوس میکرد و شبها میگفت " بابا! میخوام دست گنده ت و بغل کنم و بخوابم " ) حتی یکبار هم علیرضا رو پیش خودم نگه نداشتم و اگه شده یک نصفه شبم بوده بردمش خونه که مامانش با خیال راحت بخوابه و احساس تنهایی نکنه ...
حالا هم اصلا نمیگم! اونا باهم خوش باشن ' من خودم و یجوری سرگرم میکنم و یه روز دیگه میبرمش مسافرت!
***
اگه اصلا بیخیال بشم و درخواستم و نگم، منفعلانه رفتار کردم؟؟؟

- - - Updated - - -

این جمله ها بوی همون تفکری را می ده که گفت بیا جدا بشیم، چون دوستش داشتم قبول کردم
اصراری نکردم، مشاوره ای نرفتم، تغییری در رفتارم ندادم، چرایی نپرسیدم .... فقط مواظب احساس اون بودم.
(شاید به اشتباه. حتی شاید منتظر بود که شما بگی نه و اون قبول کن. از تو به یک اشارت و از ایشان به سر دویدن )

بچه ی هر دوتون هست.
شما هم به اندازه مادرش حق دارید گاهی با پسرتون باشید. از حق خودتون نگذرید. آدمها کسایی را که همیشه از حقشون می گذرن دوست ندارن.
برخلاف اون چیزی که به ما به ظاهر می گن، در عمل همه از آدمهای زیادی مهربون فراری ان. خسته کننده و بی عرضه به نظر می رسن.

پسرتون هم احتیاج داره (وظیفه شماست) که گاهی در فضای مردانه باشه، با پدر سفر بره و از بعد مردانه تربیت بشه و با دنیای مردها آشنا بشه.

تو پستهای اولتون گفتید خانمم هیچ وقت از حقش کوتاه نمی اومد و من برعکس اون همیشه می گفتم عیب نداره و منفعل بودم
اگر حقش باشه و سختش باشه، کوتاه نمی آد. شما نگرانش نباشید. زن تواناییه.

لازمه که تلنگر احساسی بخوره.
لازمه علیرضا را چند روز نبینه و با واقعیت های این جدایی بیشتر آشنا بشه و لمسشون کنه.

این دفعه هم نشد، هر زمان که می شه چند روز ببریدش سفر.
هم برای بچه لازمه
هم برای مادرش خوبه
و هم شما حق دارید.

این جمله ها بوی همون تفکری را می ده که گفت بیا جدا بشیم، چون دوستش داشتم قبول کردم
اصراری نکردم، مشاوره ای نرفتم، تغییری در رفتارم ندادم، چرایی نپرسیدم .... فقط مواظب احساس اون بودم.
(شاید به اشتباه. حتی شاید منتظر بود که شما بگی نه و اون قبول کن. از تو به یک اشارت و از ایشان به سر دویدن )

بچه ی هر دوتون هست.
شما هم به اندازه مادرش حق دارید گاهی با پسرتون باشید. از حق خودتون نگذرید. آدمها کسایی را که همیشه از حقشون می گذرن دوست ندارن.
برخلاف اون چیزی که به ما به ظاهر می گن، در عمل همه از آدمهای زیادی مهربون فراری ان. خسته کننده و بی عرضه به نظر می رسن.

پسرتون هم احتیاج داره (وظیفه شماست) که گاهی در فضای مردانه باشه، با پدر سفر بره و از بعد مردانه تربیت بشه و با دنیای مردها آشنا بشه.

تو پستهای اولتون گفتید خانمم هیچ وقت از حقش کوتاه نمی اومد و من برعکس اون همیشه می گفتم عیب نداره و منفعل بودم
اگر حقش باشه و سختش باشه، کوتاه نمی آد. شما نگرانش نباشید. زن تواناییه.

لازمه که تلنگر احساسی بخوره.
لازمه علیرضا را چند روز نبینه و با واقعیت های این جدایی بیشتر آشنا بشه و لمسشون کنه.

این دفعه هم نشد، هر زمان که می شه چند روز ببریدش سفر.
هم برای بچه لازمه
هم برای مادرش خوبه
و هم شما حق دارید.



مرسی شیدای عزیز،پستات مثل همیشه عالیه

با تشکر از شیدای عزیز! خوشحالم که دوباره افتخار دادید و پست گذاشتید.
سوده جان! خواهر عزیزم! از شما هم ممنونم که پیگیری میکنید.
به حرفهاتون که فکر کردم دیدم واقعا درست میگید ولی بخاطر اینکه در اثر جوگیری تصمیم عجولانه ای نگرفته باشم که شاید چیزی بگم یا لحنم طوری باشه که کارخرابی کنم، چند ساعت صبر کردم و چندین بار پست خانوم شیدا رو خوندم و بهش فکر کردم. سر شب زنگ زدم به مامان علیرضا و خیلی جدی گفتم " علیرضا رو برای تعطیلات میام میبرم، میریم مسافرت! "
بعد از یه مکث کوچیک گفت " نمیمونه ک!! موقع خواب گریه میکنه! گفتم گریه نمیکنه! دوباره یه مکث کرد و گفت " یعنی از سه شنبه تا جمعه؟ " گفتم "آره دیگه! بعدشم گفت باشه ...
منم گفتم "کاری نداری؟ خداحافظ!

***************
سوده جان! جمله ای که گفتید رو (اگه مایلید بگید دوست دارید تو تعطیلات با علیرضا مسافرت مردونه برید و در درجه اول رضایت تو واسم مهمه،بگید چقدر دوست داشتید که همگی با هم میرفتید تا علیرضا همزمان کنار جفتمون باشه و ای کاش خدا این فرصت رو دوباره به جفتمون بده تا سایه جفتمون بالا سر پسرمون باشه...) روزی که رفتم علیرضا رو بیارم با اس ام اس بهش میگم!
گفتم بذار این دو روز فکرش درگیر دوری از علیرضا باشه، بعد بهش بگم! بنظرتون اینجوری تأثیرش بیشتر نمیشه؟

بازم از همه عزیزان ممنونم! ان شاالله به حق این روزهای عزیز گره از کارها و مشکلات همه باز بشه و اونهایی هم که مشکلی ندارن طبق طبق به شادیهاشون اضافه بشه ... آمین

سلام آقا مرتضی،
مسافرت با علیرضای عزیز بهتون خوش گذشت؟! انشالا همیشه بگردش باشید و دفعه بعد به امید خدا آشتی کردی و دسته جمعی میرید مسافرت خانوادگی.

Sara به همدردی خوش امدی خانومی... من مشکلتونو خوندم ولی دوست خوبم اینجا تاپیک آقا مرتضی هستش و شما برای راهنمایی گرفتن از دوستان و مشاوران مهربون این سایت باید یه تاپیک جداگانه باز کنی تا بتونیم کمکت کنیم!

موفق باشید