موضوع: آیا می توانم گذشته دختر مورد نظرم رو فراموش کنم؟

سلام
ضمن اینکه از جهتهایی با صحبتهای آقای امیر مسعود و آقای فدایی یار و کاپیتان موافقم ولی می خواهم از زاویه دیگر هم مورد را بررسی کنیم...
منظور م اینه که من فعلا کار به خود گذشته دختر خانم ندارم. یعنی مساله بخشش و گناه و توبه به کنار (احتمالا این دختر از روی ذات بد این اشتباه را نکرده).....

مساله ای که من در مورد خواستگاری شما می بینم سوای مساله گناه یا هرچی این است که دختری که بدون اطلاع خانواده اش تا این حد برای مهمترین تصمیم گیری آینده اش پیش می ره و تا این حد که شما گفتین به اطمینان می رسه یک سری پارامترها یا سرنخ هایی را بیشتر باید درش دقت کرد و سرسری نگرفت!
مثل:
1) ارتباط خودش و خانواده اش ممکنه خوب نباشه ... به هرحال فضای خانوادگیش یه جوری نبوده که بتونه راحت حرف دلش را بزنه و مخفیانه پیش رفته
2) زودباور باشه و منطقی نباشه...
3) آینده نگری خوبی نداشته و احتمالات را بررسی نکرده

اگر این دختر توبه کرده باشه هم که ان شاالله کرده باید یک سری از ضعفهایش را برای زندگی مشترک بشناسه و حلشون کنه. چون ممکنه در شکل دیگری این اشتباه تکرار بشه (حالا نه الزاما موضوع تعهد به همسر)

و این مساله هم که همه دخترها را به این شکل ببینیم که به قول آقای خاله قزی توهین هست! و حتی به آقایون هم توهین مضاعف هست! چون به ازای همون دختر یه پسر هست که او هم اشتباه کرده باشه تازه پسرها هم کمتر احساسی هستند و ممکنه نیت خیرخواهانه هم نداشته باشند . الان علاوه بر این خانم طرف مقابلش هم اشتباه کرده و اگر صداقت این دختر را داشته باشه(که احتمالا نداره) و به طرف مقابلش تو خواستگاری بگه احتمال 100 درصد یه دختر عاقل نباید این آقا را بپذیره! چون بدون در نظر داشتن نظر مسئول و پدر دختر با ناموس دیگران به چنین جایی رسیده! به هرحال کارش صد برابر بدتر بوده. و قدرت مدیریت یک زندگی را نداره.....
گذشته خودش به خودش ربط داره به کنار! حرف من اینه کسی که این چنین برای چنین مساله مهمی رفتار می کنه چقدر می تونه تو زندگی مشترک منطقی باشه و قدرت مدیرت داشته باشه! پس گذشته هم مهمه!

****حالا من این ها را که گفتم منظورم این نیست که پس هرکس در گذشته اشتباه کرد محکومه که تا آخر عمرش جور اشتباهش را بکشه!نه! بلکه واقعا باید دید که آیا از گذشته اش پشیمونه یا نه! آیا تجربه درست کسب کرده یا نه... آیا پارامترهایی که منجر به چنین اشتباهی شده و ضعفهایش را حل کرده یا نه!!! آیا اصلا قبول کرده اشتباه کرده یا اینکه خیلی راحت اینگونه استدلال می کنه:گذشته هر کس به خودش مربوط است!
چنین کسی با چنین استدلالی هنوز سن ازدواجش فرا نرسیده است و با چنین قدرت تحلیلی زندگی اش مستعد بسیاری از مشکلات است! (که شاید "در ظاهر" ربطی به گذشته نداشته باشه ولی قطعا به نگرشش ارتباط مستقیم و شدیدی داره!)

در هر حال تصمیم آخر را خودتون بگیرید.اگر این گذشته باعث بشه که براش درس عبرت بشه خیلی فرق می کنه تا اینکه از گذشته اش پشیمون نباشه و چنین استدلالی داشته باشه...
ضمن اینکه مساله حساسیت خودتون هم باید در نظر بگیرید و اینکه این خانم چقدر می توانند اعتماد شما را جلب کنند. و مشاور هم می تونه در بررسی حل سرنخها و صداقت واقعی یا ترس دختر یا... کمک کند...(که به قول بعضی دوستان ممکنه دختری چنین چیزی را به خواستگارش نگه ولی این پارامترها را هم درش بررسی نکنید!)

موفق باشید

- - - Updated - - -

************************************************** ******************************
در مورد عشق هم که سوال پرسیده بودید من فقط نظر شخصی خودم را می گم...
ببینید هرکس بنا به سلیقه خودش بعضی احساساتش را اسمش را عشق می ذاره!
ولی حالا تا چه حد تشخیصش درست بوده یا نه خدا می دونه!
خب خیلی وقتها در دادگاه ها شاهد این هستیم که دو نفر که در ابتدا خیلی ادعای عشق هم می کردند سر مسائل بی خود جدا می شن! به نظر من اگر این عشق واقعی بود نباید این دو نفر کارشون به طلاق می کشید....

الان به نظر من مثلا این دختر و پسر که با هم دوست بودن اسم احساس و هیجانشون عشق نیست! چون اگر ازدواج می کردند احتمالا به طلاق می رسیدند و از هم متنفر می شدند!!! یعنی این دختر احتمالا از چنین مردی باید متنفر باشه و نه از اینکه ازش خوشش بیاد چون در حقش واقعا ظلم بزرگی کرده و گولش زده!
یا اگر به ازدواج هم می رسید متوجه می شد که این آقا واقعا اون چیزی که در ذهنش بوده نیست و مثلا اصلا مرد خوبی نیست...... که عشق اگر واقعی بود که به تنفر ختم نمی شد!

منظورم اینه که وقتی می تونیم ادعای عشق واقعی کنیم که شناخت صحیحی از طرف مقابل داشته باشم و عاشق خود واقعی طرف مقابلمون شده باشم و نه یک سری فرضیات و تصورات!

و به نظر من تا دو نفر زیر یک سقف نروند این شناخت واقعی حاصل نمیشه و در نتیجه عشق واقعی نیز حاصل نمیشه!
نتیجه اینکه عشق واقعی حاصل ازدواج و پس دادن امتحان در آزمون زندگی مشترک است! و به مرور باید عمیق تر هم شود.....
و ما خومون یا ذهنمون را نباید گول بزنیم و احساسات و هیجانات موقت نباید موجب خطای ذهن ما بشه و این قدر راحت واژه مقدس عشق را درموردش به کار ببریم......
البته عشق واقعی را گفتم! نه عشق کاذب که مقدس هم نیست هیچ!گمراه کننده هم هست!

نوشته اصلی توسط مصباح الهدی

سلام
ضمن اینکه از جهتهایی با صحبتهای آقای امیر مسعود و آقای فدایی یار و کاپیتان موافقم ولی می خواهم از زاویه دیگر هم مورد را بررسی کنیم...
منظور م اینه که من فعلا کار به خود گذشته دختر خانم ندارم. یعنی مساله بخشش و گناه و توبه به کنار (احتمالا این دختر از روی ذات بد این اشتباه را نکرده).....

مساله ای که من در مورد خواستگاری شما می بینم سوای مساله گناه یا هرچی این است که دختری که بدون اطلاع خانواده اش تا این حد برای مهمترین تصمیم گیری آینده اش پیش می ره و تا این حد که شما گفتین به اطمینان می رسه یک سری پارامترها یا سرنخ هایی را بیشتر باید درش دقت کرد و سرسری نگرفت!
مثل:
1) ارتباط خودش و خانواده اش ممکنه خوب نباشه ... به هرحال فضای خانوادگیش یه جوری نبوده که بتونه راحت حرف دلش را بزنه و مخفیانه پیش رفته
2) زودباور باشه و منطقی نباشه...
3) آینده نگری خوبی نداشته و احتمالات را بررسی نکرده

اگر این دختر توبه کرده باشه هم که ان شاالله کرده باید یک سری از ضعفهایش را برای زندگی مشترک بشناسه و حلشون کنه. چون ممکنه در شکل دیگری این اشتباه تکرار بشه (حالا نه الزاما موضوع تعهد به همسر)

و این مساله هم که همه دخترها را به این شکل ببینیم که به قول آقای خاله قزی توهین هست! و حتی به آقایون هم توهین مضاعف هست! چون به ازای همون دختر یه پسر هست که او هم اشتباه کرده باشه تازه پسرها هم کمتر احساسی هستند و ممکنه نیت خیرخواهانه هم نداشته باشند . الان علاوه بر این خانم طرف مقابلش هم اشتباه کرده و اگر صداقت این دختر را داشته باشه(که احتمالا نداره) و به طرف مقابلش تو خواستگاری بگه احتمال 100 درصد یه دختر عاقل نباید این آقا را بپذیره! چون بدون در نظر داشتن نظر مسئول و پدر دختر با ناموس دیگران به چنین جایی رسیده! به هرحال کارش صد برابر بدتر بوده. و قدرت مدیریت یک زندگی را نداره.....
گذشته خودش به خودش ربط داره به کنار! حرف من اینه کسی که این چنین برای چنین مساله مهمی رفتار می کنه چقدر می تونه تو زندگی مشترک منطقی باشه و قدرت مدیرت داشته باشه! پس گذشته هم مهمه!

****حالا من این ها را که گفتم منظورم این نیست که پس هرکس در گذشته اشتباه کرد محکومه که تا آخر عمرش جور اشتباهش را بکشه!نه! بلکه واقعا باید دید که آیا از گذشته اش پشیمونه یا نه! آیا تجربه درست کسب کرده یا نه... آیا پارامترهایی که منجر به چنین اشتباهی شده و ضعفهایش را حل کرده یا نه!!! آیا اصلا قبول کرده اشتباه کرده یا اینکه خیلی راحت اینگونه استدلال می کنه:گذشته هر کس به خودش مربوط است!
چنین کسی با چنین استدلالی هنوز سن ازدواجش فرا نرسیده است و با چنین قدرت تحلیلی زندگی اش مستعد بسیاری از مشکلات است! (که شاید "در ظاهر" ربطی به گذشته نداشته باشه ولی قطعا به نگرشش ارتباط مستقیم و شدیدی داره!)

در هر حال تصمیم آخر را خودتون بگیرید.اگر این گذشته باعث بشه که براش درس عبرت بشه خیلی فرق می کنه تا اینکه از گذشته اش پشیمون نباشه و چنین استدلالی داشته باشه...
ضمن اینکه مساله حساسیت خودتون هم باید در نظر بگیرید و اینکه این خانم چقدر می توانند اعتماد شما را جلب کنند. و مشاور هم می تونه در بررسی حل سرنخها و صداقت واقعی یا ترس دختر یا... کمک کند...(که به قول بعضی دوستان ممکنه دختری چنین چیزی را به خواستگارش نگه ولی این پارامترها را هم درش بررسی نکنید!)

موفق باشید

- - - Updated - - -

************************************************** ******************************
در مورد عشق هم که سوال پرسیده بودید من فقط نظر شخصی خودم را می گم...
ببینید هرکس بنا به سلیقه خودش بعضی احساساتش را اسمش را عشق می ذاره!
ولی حالا تا چه حد تشخیصش درست بوده یا نه خدا می دونه!
خب خیلی وقتها در دادگاه ها شاهد این هستیم که دو نفر که در ابتدا خیلی ادعای عشق هم می کردند سر مسائل بی خود جدا می شن! به نظر من اگر این عشق واقعی بود نباید این دو نفر کارشون به طلاق می کشید....

الان به نظر من مثلا این دختر و پسر که با هم دوست بودن اسم احساس و هیجانشون عشق نیست! چون اگر ازدواج می کردند احتمالا به طلاق می رسیدند و از هم متنفر می شدند!!! یعنی این دختر احتمالا از چنین مردی باید متنفر باشه و نه از اینکه ازش خوشش بیاد چون در حقش واقعا ظلم بزرگی کرده و گولش زده!
یا اگر به ازدواج هم می رسید متوجه می شد که این آقا واقعا اون چیزی که در ذهنش بوده نیست و مثلا اصلا مرد خوبی نیست...... که عشق اگر واقعی بود که به تنفر ختم نمی شد!

منظورم اینه که وقتی می تونیم ادعای عشق واقعی کنیم که شناخت صحیحی از طرف مقابل داشته باشم و عاشق خود واقعی طرف مقابلمون شده باشم و نه یک سری فرضیات و تصورات!

و به نظر من تا دو نفر زیر یک سقف نروند این شناخت واقعی حاصل نمیشه و در نتیجه عشق واقعی نیز حاصل نمیشه!
نتیجه اینکه عشق واقعی حاصل ازدواج و پس دادن امتحان در آزمون زندگی مشترک است! و به مرور باید عمیق تر هم شود.....
و ما خومون یا ذهنمون را نباید گول بزنیم و احساسات و هیجانات موقت نباید موجب خطای ذهن ما بشه و این قدر راحت واژه مقدس عشق را درموردش به کار ببریم......
البته عشق واقعی را گفتم! نه عشق کاذب که مقدس هم نیست هیچ!گمراه کننده هم هست!

سلام واقعا از اين که وقت گذاشتين ممنونم
در مورد عشق نظر شما کاملا درسته چون الان واقعا از پسره متنفره
خودش الان يجورايي ارتباطش رو با خانوداه پسره قطع کرده ولي نميتونه خانواده رو مجبور به اين کارکنه
بايد بگم که دختر منظقيه هست اما ايشون از بچگي اين پسر رو ميشناسه ميدونسته اهل چه چيزايي هست و نيست
اما وقتي پسره بهش پيشنهاد دوستي داده و اونم قبول کرده فهميده اين پسر اونجوري نيست که همه در خانواده ميشناسنش و خيلي خيلي متفاوته
من ميدونم که کارش واقعا اشتباه بوده و من همچين چيزي رو نميپذيرم اما بدون احساسات که باهاش صحبت ميکنم واقعا پشيمونه
در مورد يکي از دوستان که پرسيده بودن که گفتن اين مسعله از روي صداقت بوده يا ترس بايد بگم مطمعنم که از روي صداقت بوده.
بايد بگم که از نوشته هاي من اين رو برداشت نکنيد که کار خوبي انجام داده و يا من توهيني به جامعه بکنم بلکه هر چيزي ک فهميدم و ميدونم رو ميگم تا شايد راهنمايي درستي صورت بگيره
بازم تشکر ميکنم از دوستان به خاطر راهنمايي

نوشته اصلی توسط -_mehran_-

سلام واقعا از اين که وقت گذاشتين ممنونم
در مورد عشق نظر شما کاملا درسته چون الان واقعا از پسره متنفره
خودش الان يجورايي ارتباطش رو با خانوداه پسره قطع کرده ولي نميتونه خانواده رو مجبور به اين کارکنه
بايد بگم که دختر منظقيه هست اما ايشون از بچگي اين پسر رو ميشناسه ميدونسته اهل چه چيزايي هست و نيست
اما وقتي پسره بهش پيشنهاد دوستي داده و اونم قبول کرده فهميده اين پسر اونجوري نيست که همه در خانواده ميشناسنش و خيلي خيلي متفاوته
من ميدونم که کارش واقعا اشتباه بوده و من همچين چيزي رو نميپذيرم اما بدون احساسات که باهاش صحبت ميکنم واقعا پشيمونه
در مورد يکي از دوستان که پرسيده بودن که گفتن اين مسعله از روي صداقت بوده يا ترس بايد بگم مطمعنم که از روي صداقت بوده.
بايد بگم که از نوشته هاي من اين رو برداشت نکنيد که کار خوبي انجام داده و يا من توهيني به جامعه بکنم بلکه هر چيزي ک فهميدم و ميدونم رو ميگم تا شايد راهنمايي درستي صورت بگيره
بازم تشکر ميکنم از دوستان به خاطر راهنمايي

سلام
من کارشناس نیستم و نظر شخصیم شاید درست نباشه برای همین نظر شخصی خودمو نمی گم اصلا...
ولی چون تو این سایت بودم و تاپیکهای مشابه دیدم می دونم اگر کارشناسان این سایت میومدند تقریبا چه نظری می دادند!

احتمال بسیار زیاد مدیر همدردی به خاطر اینکه شما اون آقای مذکور را در ادامه زندگیتون می بینید از این ازدواج شما را منع می کردند. چون ممکنه غیرت مردانه باعث بشه در آینده این موضوع شما را اذیت کنه. (این طور نیست؟)

و اگر این دختر با شرایط ایشون میامد تاپیک می زد مشاورین سایت می گفتند که چون واقعا توبه کرده و رابطه در این حد بوده نباید این موضوع را به شما می گفته و نباید به خواستگار بعدیش بگه. چون هر مردی بخواد باهاش ازدواج کنه بعدا اون آقای مذکور را هم حتما می بینه و مردی اینها براش مهم نیست که خودش تو دوستی سابقه دار باشه و چنین مردی هم قطعا شایسته این دختر خانم با این ویژگی های ایشون نیست .چون ایشون اعتقادات خودشون بر این اساس نیست و درست نیست مجبور به ازدواج با غیرهمکفوشون از نظر اعتقادی بشن.

من واقعا نمی دونم صداقت در این مرحله چگونه تعریف میشه.....
شاید نظر شخصی من این باشه که طرف مقابل باید به هر حال بگه!!! (البته من خودم اگر طرفم بگه قبول نمی کنم.چون نمی تونم کنار بیام.و نظرم اینه حتما باید بهم بگه.چه صیغه.چه دوستی) ولی وقتی شرایط این دختر را می بینم واقعا نمی دونم چقدر میشه به صداقتش بها داد و آیا صحیحه که راهنمایی بشه در آینده به خاطر اینکه محکوم به ازدواج اشتباه نشه( با توجه به اینکه توبه واقعی کرده و پشیمونه و مبنای اعتقادیش این نبوده و نیست) به خواستگار بعدیش چیزی نگه یا نه؟ (پاسخ: مشاورین می گن نباید به خواستگارش بگه!)

آیا شما در پس زمینه ذهنتون ترس از این دارین که ارتباط این خانم وآقا در حد همین مقدار مشاهده موی سر که شما خبر دارین نبوده باشه؟
جواب به این سوال آنقدرها هم ساده نیست. شاید شما هم برای پیدا کردن جوابش احتیاج به کمک داشته باشین، چون دسترسی به لایه های درونی ذهن(حتی خودمون) از دسترسی به کره ماه هم سخت تره.
از این جهت میپرسم که برام عجیبه که کسی این "اتفاقات بسیار عادی" در زندگی همسرش در دوران پیش از ازدواج حتی براش اهمیت داشته باشه، چه رسد به اینکه در موردشون حساسیت هم به خرج بده! یه سوال دیگه هم الان برام پیش اومد، البته احتمال قریب به یقین جوابش مثبته، اونم اینکه این حساسیت شما فقط به خاطر همون نهی مذهب از این کار این دخترخانم بوده؟
میدونین از نظر مذهبی هم وقتی برای خانمی خواستگار میاد، این اجازه داده شده که یک بار خانم رو بدون حجاب مشاهده کنن؟ آیا شما اگر در این حالت که تنها فرقش اطلاع خانوادست این خانم رو کسی میدید براتون اشکالی نداشت؟
من یک عقیده ای دارم که اگر کسی نکته منفیی(؟) در مورد گذشتش وجود داره که اگر خودش نمیگفت من هم به هیچ وجه از اون باخبر نمیشدم، اینکه این نکته رو برام فاش بکنه یا نه اصلا برام مهم نیست.
باز هم میگم خیلی برام ناملموسه حساسیت بعضی آقایان از مراودات اجتماعی عادی همسرانشون با دیگر آقایان قبل از ازدواج.

نوشته اصلی توسط capitan2

مراوده داریم تا مراوده! همونطور که عدم وجود یکی مشکل سازه، وجود نوع دیگه اش هم مشکل ساز میشه
همین اطلاع یا عدم اطلاع خانواده مهمترین نکته در ازدواج و خواستگاریه

عجب! پس تمام "حسهای منفی" که از مشاهده شدن موی سر همسر آیندمون در گذشته اش توسط یک آقا بهمون دست میده، اگر آخرش خانواده طرف بگن که آره! ما هم اطلاع داشتیم، از بین میرن و حتی به حس مثبت تبدیل میشن!
مقدار واقعی بودن چنین حسی از همینجا مشخص میشه، که تمام بیسش روی یک سری الگوها و قوانین دیکته شده (بخوانید شرایع) قرار داره.
من فکر میکنم این نیست که شرع یا اطلاع و عدم اطلاع خانواده این تاثیر رو بر احساس بد این آقا و افراد مشابهشون میذاره بلکه بحث اصلی اینجاست که هر فردی یک بخشی از وجود همسرش رو حتی پیش از ازدواج، حریم مخصوص خودش میدونه و وارد شدن هر فرد دیگری در این حریم رو مثل تجاوز به حقوق خودش میدونه، قلمرو این حریم از هر آدم تا آدم دیگه تفاوت داره، یکی اندازه این قلمرو براش وسعت بیشتری داره و یکی کمتر...، برای یکی هم ممکنه که اصلا چنین قلمروی وجود نداشته باشه.
یکی ممکنه حتی به فکر و علاقه همسرش قبل از ازدواج حساس باشه و اینکه همسرش پیش از ازدواج حتی به یک فرد از جنس مخالف مدتی در خفا علاقمند شده باشه براش غیر قابل تحمل باشه که مثالهایی از این طرز فکر رو در تاپیکهای این چند وقت دیدیم و یکی مثل من تنها سابقه روابط کامل جنسی همسرش براش خط قرمز باشه(که در موردش در تاپیک معیارهام برای ازدواج گفتم) و یکی حتی سابقه روابط کامل همسرش هم براش اهمیت نداشته باشه مثل جناب arash که چند تاپیک ازشون خوندیم.
فکر میکنم همونقدر که طرز فکر جناب arash برای من عجیب و غیر قابل درکه ایشون هم همین احساس رو نسبت به طرز فکر من داشته باشن و به همین ترتیب هر کسی فقط اون قلمروی رو که خودش برای خودش در نظر گرفته براش اهمیت داره و اصلا بقیه افراد رو درک نمیکنه.
اینطور تفاوتها رو در احساس افراد نسبت به گذشته همسر، در هر جامعه ای با هر سطح نفوذ مذهب و با هر میزان نفوذ خانواده در امر ازدواج میتونیم ببینیم، از مدرنترین جوامع غربی تا سنتی ترین جوامع شرقی.
به همین دلیل بود که در پست قبلیم عرض کردم باید ریشه اصلی این احساسشون رو پیدا کنن(که معمولا کار آسونی نیست) و این نظر شخصیم(ممکنه درست نباشه ولی اعتقادم اینه) هست که ربط دادن این حساسیتها "حتی در خودمون" به مسائل بیرونی مثل مذهب و اطلاع خانواده، "تحریف" و "خطای در خودشناسی" هست و همه باید با شناخت قلمرو حساسیت خودشون از طریق خودکاوی صحیح یا با کمک افراد متخصص، اون رو به رسمیت بشناسن و در لیست معیارهای ازدواجشون قرار بدن.
توصیه ای هم که میشه به همه داشت اینه که این معیار ازدواج رو هم مثل بقیه معیارها بدونن(یعنی مثل یک خان از هفت خان رستم) برای رسیدن به شخص مورد نظرشون، و درست مثل بقیه معیارها در اون، متوقف نشن بلکه فقط از اون گذر کنن و از اینکه همسر آینده شون بخواد مطمئن بشه که کسی در بخشی از گذشته همسرش که اون رو حریم و قلمرو خودش میدونه وارد نشده باشه ناراحت نشن و بهشون برنخوره و اگر طرف مقابل رو فرد مناسبی برای ازدواج دونستن، به خاطر معیارهای ازدواج که فقط باید "محل گذر" باشن و نه "محل توقف" اون رو از دست ندن.

سلام
جناب اثر راشومون عزیز:
اول اینکه از نوشته های دوستمون آقا مهران استنباط حداقل من این بود که توی این رابطه فقط اون اتفاق آخر نیوفتاده و جناب مهران هم نخاستن موضوع رو باز کنن.
دوم اینکه اون بحث دیدن بدون حجاب دختر شرایط داره اونهم در مراحل انتهایی آشنایی، زمانی که دو طرف مطمئن هستن که هیچ مشکلی دیگه نیست اونهم تازه حدودی داره که این حدود هم از نظر مراجع فرق میکنه، نه اینکه هنوز هیچی مشخص نیست نه خواستگاری، نه نظر پدر دختر، نه آزمایش خون....
از نظر من هم عدم اطلاع خانواده دلیل اشتباه بودن این رابطه نیست و بگیم اگه خانواده اطلاع داشت دیگه مشکلی نبود.

با توجه به درک کم خودم پرسیدن آشکار و جواب دادن بی پرده نسبت به گذشته افراد در این موضوعات خاص رو خلاف رضایت خداوند میدونم (به نظرم خدا میخاد که از این موضوعات گذر کنبم) و نبایستی چه از سمت پسر و چه دختر خیلی بی پرده وارد این موضوع شد و مثلا پرسید که آیا شما رابطه خارج از چارچوب شرع با جنس مخالف داشتید یا خیر؟
بلکه باید به نگرش دو طرف توجه کرد. از روی نظرات و دیدگاه طرف مقابل و همچنین تحقیقات مناسب، میشه فهمید که اگه گذشته مشکل داری هم وجود داشته آیا فرد از اون گذشته پشیمونه یا خیر؟ آیا اون گذشته یک اشتباه بوده ،یا خیر این اشتباه با شخصیت طرف مقابل سنخیت داشته. ( مثلا به نظرم در خصوص مشکل جناب مهران، به نظر میرسه اشتباه دختر خانم اصلا با شخصیت و تفکرات ایشون سنخیتی نداشته)
کسایی هم که واقعا نمیتونن با این موضوع کنار بیان مثل خود من. خیلی صریح نظرم رو طی آشنایی میگم. میگم که من تو خودم نمی‌بینم که بتونم با کسی که این روابط رو تجربه کرده زندگی کنم. یعنی نظرم رو با صراحت میگم و طرف مقابل هم بدون اینکه مستقیم جواب بده تکلیف خودشو میدونه.
البته در خصوص مشکل دوستمون جناب مهران، گفتن موضوع از سمت دختر خانم کاری عقلانی بوده، چون امکان داشت در آینده این موضوع بر ملا بشه.

نوشته اصلی توسط capitan2

نمیدونم چرا دوست داریم 0 یا 1 در مورد دیگران قضاوت کنیم! اینکه گفته بشه نقش خانواده مهمه فکر نمیکنم به این موضوع ربط داشته باشه که حس منفی شما مثبت بشه. بازم نکتش اینجاست که خانواده ای که براشون مهم نباشه دختر یا پسرشون چه روابطی دارن از دایره انتخاب بعضی افراد خارج میشن.

احساس میکنم چون این بحث به موضوع مهران مربوط میشه تو این تایپیک تبادل نظر بشه ایرادی نداشته باشه. اثر راشومون عزیز، خوشحال شدم نظرتو گفتی
گذشته برای من خیلی مهمه چون شخصیت واقعی آدما همون گذشتشونه نه تغییرات بعد ازدواج به خاطر یه نفر دیگه. قبلا گفتم جمله " گذشته هر کس به خودش مربوطه " هیچ استدلالی پشتش نیست فقط فقط برای توجیه تو فرهنگ ما استفاده میشه، حتی تو همین سایت میبینید یه کاربر کلی زحمت کشیده مطالب خوبی هم نوشته اما کسی ازش تشکر نمیکنه اما به محض حمایت بی مورد از بعضی خانمها یا توجیه یه سری گناهان توسط کاربر فقط تشکر افراد خاصی رو زیر کامنت میبینی!!!
متاسفانه تو فرهنگ ما وقتی یه نفر اشتباه میکنه نمیخواد اشتباهشو قبول کنه، میخواد اونو توجیه کنه که کارش درست بوده، خود من کلی اشتباه داشتم اما سعی میکنم به دیگران گوشزد کنم کار منو انجام ندن، این خودش به جورایی توبه محسوب میشه.

میخوام چند تا مثال بزنم. شنیدم و حتی تو هین سایت هم نمونش هست که دختری مذهبی! که صیغه شده و به فرد موردنظر نگفته اما اینو حق خودش میدونسته که صیغه بشه چون شرع گفته، خب من به شخصه از این موارد بیزارم. یه نمونه دیگه شما فرض کن یک دخترخانم فقط یه دوست پسر داشته و همیشه تو ذهنش این دوست پسرش میمونه و از طرفی دختر دیگه ای که چند تا دوست پسر داشته اما همین تعدد باعث میشه کمتر روی یه نفر تمرکز کنه حالا اگه به شما حق انتخاب از بین این دو دخترو بدن کدومو انتخاب میکنی؟ میشه گفت چون اولی فقط یه دونه دوست پسر داشته پس بهتره!؟
از این دست مسایل زیاده این مسایلی نیست که بخوایم با چند تا خط بررسیش کنیم.
مثلا جمله ای باب شده که تو امریکا دختر اگه باکره باشه مورد تمسخر قرار میگیره!! من خودم میترسم این جمله رو جایی بگم شاید خودم مسخره بشم! فکر نمیکنم امریکاییها خیلی کنجکاو باشن ببینن ما تو ایران چی میگیم! یه کم عزت نفس بد نیست. این که قبل ازدواج کسی بتونه خودشو حفظ کنه کار بزرگی انجام داده اما کار سختیه پس ما چون این کار سخته ازش ایراد میگیریم!

شما میتونی این نظر منو که میخوام با دختری ازدواج کنم که حریم خصوصی خودشو برای هر پسری باز نمیکنه یه معیار در نظر بگیری مثل معیار تحصیلات زیبایی خانواده و ... باید سعی کرد هر چیزی رو واسه خودت میپسندی واسه دیگران هم بپسندی.

نمیدونم شاید اگه تو شرایط مهران قرار بگیرم شاید نتونم از دختر مورد نظرم دل بکنم اما بدون شک اون عشق رویایی که قراره بهش بدم خیلی کمتر میشه.

اما در مورد نوع روابط قبل ازدواج، شخصا میگم دوست دارم همسر آیندم روابط اجتماعی خوبی داشته باشه، با جنس مخالف برخورد داشته باشه، اما روابط عاطفی و جنسی رو فقط با همسر آیندش تجربه کنه. اعتقادم اینه که وقتی از خط قرمز روابط عاطفی گذر کنی برای رسیدن به روابط جنسی نیازی به فشار پدال گاز نداری بلکه پدال ترمز هم نمیتونه جلوشو بگیره.
ازدواج موفق بعد از دو سه سال خودشو نشون میده، وقتی که تب و تاب اولیه فروکش میکنه، حالا وقتی ما روابط عاطفی چند ساله یا چند ماهه با افراد دیگه داریم و در اوج احساسات جدا میشیم باعث مقایسه نابرابر بین زمان اوج احساسات دوست پسری دوست دختری و مرحله نزول احساسات اولیه زن و شوهر میشیم. مشکل از اینجا شروع میشه...............
خیلی خوبه وقتی شما یه ویژگی داری به خاطر ویژگی خاصت دوست داشتنی بشی اما مقایسه نشی! میدونیم چجوری مقایسه پیش میاد.

با تشکر از صحبتهاتون و نظرتون، اما مطالب شما در مورد بحث گذشته افراد، جوابی در "تقابل" با حرفهای بنده نبود. یکی از دیدگاهها در این باره بود که من هم به عنوان مثال آورده بودم و همونطور که دیدید ردش هم نکردم.
شاید منظور شما هم جواب و ردیه بر حرفهای من نبوده ولی چون از من نقل قول کردید اینطور حدس زدم.
موفق باشید.

نوشته اصلی توسط capitan2

مراوده داریم تا مراوده! همونطور که عدم وجود یکی مشکل سازه، وجود نوع دیگه اش هم مشکل ساز میشه
همین اطلاع یا عدم اطلاع خانواده مهمترین نکته در ازدواج و خواستگاریه

من با این موضوع خیلی موافقم... اصلا هم بحث دیدن موی سر نیست... بحث مذهبی هم نیست. بحث اینه که اون فرد چقدر منطقی رفتار می کنه و چقدر پایبند به اصوله و در آینده پایبند می مونه.


من چون دخترم نظرم را راجع به آقایی که چنین تجربه ای داشته می گم. این آقا یواشکی با دختر مردم رفته رابطه برقرار کرده. بعد هم ولش کرده! من نمی تونم بگم این آقا عاقل بوده و دلش پاک بوده! مردها اصولا منطقی ترند. چون مطمئن نبوده که این دختر را می خواد یا نه... بعد مطمئن نبوده که خانواده دختر یا خودش موافق هستند یا نه...
یعنی 50 درصد که خانواده هست مطمئن نبوده و تازه 50 درصد خودشون هم مطمئن نبوده.
بعد چنین آقایی یه دختر را دلبسته کرده و بعد هم رفته... (در صورتی که دین که گفته یه نظر حلاله وقتیه که 99 درصد مطمئن باشه و فقط مونده یه نظر)
حالا این بیاد تو خواستگاری بهم بگه من سابقه دوستی داشتم ولی فقط در این حد بوده... (البته عمرا پسری بگه) ولی بگه خب من قبول نمی کنم حتما! دو حالت داره:
یا عاقل بوده و این کار را کرده... پس یعنی خیلی آدم بدجنسی بوده و نیتش ....
یا عاقل نبوده و گول خورده... چنین مردی را برای چی بخوام؟مرد که نباید این جوری تصمیم بگیره..

آدم که حتما نباید بره با طرف رابطه ج برقرار کنه بعد بگیم به همسر آیندش خیانت کرده.
وقتی یکی قصدش دوستیه خیلی خیلی فرق داره با کسی که قصدش ازدواجه...

حالا یه بحث تازگی مد شده دوستی به قصد ازدواج!!! خب اگر واقعا قصدشون درسته و واقعا ازدواجه که پنهان کاری نداره پسر باید بره خواستگاری و همون اول نظر خانواده ها را بدونندحالا یا جواب مثبت یا جواب منفی... (آدم چیزی را از خانواده اش پنهان می کنه که یه خورده شیشه ای راجع بهش داشته باشه)
وقتی یکی این قدر جسارت داره پنهان کاری تو چنین تصمیم گیری مهم زندگیش پنهان کاری می کنه بعدا چه طوری پنهانی به همسر آیندش خیانت نکنه؟ حالا ان شاالله نکنه ولی ریسکش را که خیلی بالا می بره!نمی بره؟

صیغه هم همینه......
الان بعضی می رن صیغه می کنند و گناه هم نمی کنند.و کسی هم نمی دونه. یعنی عملا این آدم یه بار ازدواج کرده بعد می ره سراغ دختر مجرد بی تجربه...
من می گم این آقا گناه نکرده.خب؟ ولی من نمی پسندم!
چرا؟
چون وقتی یه پسر این قدر عرضه داره پنهانی همچین کاری را بکنه و مکان و... هم جور کنه از کجا معلوم بعد ازدواجش هم با کوچکترین بهانه سراغ این مسائل نره؟ پایبندیش در چه حده؟ بالاخره تو زندگی متاهلی ممکنه هزار تا مشکل پیش بیاد یا دعوا بشه یا...
ولی وقتی یکی عقد می کنه و همه هم خبر دارند این آدم بدجنس نیست... تو انتخابش اشتباه کرده. نمی خواسته کسی را گول بزنه... یا خودش را یه جور دیگه نشون بده.هدفش هوا و هوس نیست واقعا می خواسته ازدواج کنه ولی نشده. بعد از ازدواج هم احتمالش بیشتره به برخی مسائل پایبند بمونه....

هر دو صیغه کردند یا هردو یه مدت با یک دختری دوران آشنایی داشتند ولی یکی با اطلاع خانواده و یکی بی اطلاع خانواده... اما راجع به هرکدوم چه حدس و گمانهایی میشه زد؟

اگر شما دختر داشتید دلتون مطمئن بود که به کدام پسر دخترتون را بسپرید؟ انصافا تو دلتون بپرسید به کدوم پسر اعتماد بیشتری دارید؟ پسری که طبق یک اصول رفتار می کنه یا پسری که معلوم نیست چه نیتی داشته؟

می خوام بگم اطلاع خانواده خیلی چیزها را شفاف می کنه!
نیت اون آدم را شفاف می کنه! که آیا نیتش ازدواج بوده یا خدای نکرده هوا و هوس...
آیا خواستگاری رفته که بتونه شریک زندگیش را انتخاب کنه یا اینکه حالا بذار با این دختر دوست بشم..اگر خوشم اومد بعدا!!! ممکنه خوشم نیاد... چرا بی خودی خانواده ام را درگیر کنم.... خیلی وقتها پسرها یه همدم از جنس مخالف می خوان! که فعلا که نمی تونن ازدواج کنند فعلا یکی باشه.بعدا شاید مورد بهتر هم بود... خب این واقعا چقدر بی انصافیه! حالا اگر با دختری هم کارش به رابطه نکشه ولی واقعا نیتش درست نبوده! انسانی نبوده! من چرا باید به یه همچین آدمی جواب مثبت بدم؟
اگر همین پسر خانواده را در اطلاع گذاشته بود چقدر می تونستیم چنین سوء ظنهایی بهش داشته باشیم؟
حالا شاید هم همچین نیتی نداشته باشه ولی خیلی احتمال داره و خیلی نیاز به سبک سنگین بیشتر داره.
اما یکی که با اطلاع خانواده بوده همون اول خیلی راحت از این سوء ظن ها تبرئه میشه!

بعد به نظر من چون پسرها اقدام کننده برای خواستگاری هستند گناهشون خیلی سنگین تره! چون او می تونسته آغاز این فرایند را با خواستگاری و اطلاع خانواده شروع کنه ولی نکرده! و اینکه بگه من گذشته ام به خودم مربوطه درست نیست. چون آدمی که تو گذشتش نیتش درست نباشه بعدا هم نیتش نمی تونه درست باشه. مگر اینکه یه تحول اساسی براش پیش بیاد و کلا نیتش تغییر کنه و پشیمون واقعی باشه... نه اینکه بگه نه کار خیلی بدی هم نکردم. جوانیم دیگه.. یا همه جوانها این طورن یا این طور انتخاب می کنند...مهم بعد ازدواجه...

خدا عاقبت هممون را بخیر کنه و هرکس با هم فکر خودش ازدواج کنه ...
الهی آمین