موضوع: خواستگاریواعتماد به نفس

دوست عزیز بهترین کار اینکه با خانوادتون مطرح کنید و بعد از گرفتن تایید خانواده برید از دختر خانم خیلی محترمانه شماره منزل رو برای امر خیر بگیرید
اگه شماره داد که یعنی می تونی امیدوار باشی اگه نداد که هیچی

نوشته اصلی توسط sepanta1990

من دوس دارم جواب مثبت بگیرم آخه.. خونوادم مشکلی ندارن و هرکسی رو معرفی کنم برای آشنایی اقدام میکنن.

به ذهنم رسیده اول یه جزوه ای چیزی بگیرم حداقل منو یه بار دیده باشه بعد به یکی از اساتید معارفمون بگم شاید بتونه کاری بکنه.

من که تو سن تو بودم (به شرطی که زاده ی 90 باشی) از یکی از دخترای دانشکده خوشم

اومده بود،می خواستمم بله بگیرم،به خاطر،همین ترس از جواب نه،هیچ وقت کاری نکردم.

فقط تا دو سه سال با رویاش عذاب می کشیدم.اگر بخوای حتمن بله بگیری اونقدر دلهره و

وسواس سراغت میاد که مانع از هر اقدامی می شه.

نوشته اصلی توسط فدایی یار

دوست محترم سلام..

مثل این که از روحیه ی خانم ها خبر نداری !!! واسه خانم ها موقعیت همسرشون... و خیلی چیزای مهم تره... چیزی مثل تیپ و قیافه جز معیار های اصلی یه خانم نیست..بر عکس اقایون..پس خودتو از دید خانم ها نگاه نکن نه خودت !!

مگه ادم از هر کی خوشش بیاد و خواستگاری کنه با به قول شما یه جوزی باید عمل کنه که حتما جواب مثبت بگیره !!! اول این دیدتون رو عوض کنید...

این که دانشحوی مقطع ارشد هستید شاید بهتر باشه خودتون اقدام کنید....

بیاید توی صفحه ی من تاپیک های منو بخونید منم یه زمانی شرایط و دغدغه های شما رو داشتم دوستان راهنمایی های خوبی کردند... اون خانم قسمت من نبود..ولی تجربه های خوبی کسب کردم..بعدش اگه راهنمایی خاصی خواستید بفرمایید تا بگم...

سلام دوست عزیزم جناب فدایی یار
تاپیکتون رو خوندم. ممنونم و براتون آرزوی خوشبختی دارم انشاله که یه مورد بهتر قسمتتون بشه :)

راستش با جمع بندی نظرات دوستان و شناختی که از خودم و روحیاتم دارم تقریبا به تصمیم قطعی رسیدم که ابتدا به یکی از اساتیدمون (استاد معارف که مشهورم هستن. تو تلویزیونم شاید دیده باشینشون) بگم و ازشون راهنمایی بخوام و درخواست کنم اگه صلاح میدونن خودشون برای آشنایی ما اقدامی انجام بدن یا اینکه راه دیگه ای پیشنهاد بدن. بعدشم اگه دختر خانوم مایل بودن شماره منزلشونو میگیریم وادامه کار رو از طریق خونواده پیگیری میکنیم.

راستی من دانشجوی ارشد نیستم. تو یکی از پستام گفتم که من دیر به دانشگاه رفتم(البته سربازی رو هم رد کردم).

حقیقتش من دوس دارم قبول کنن اما اونطورم نیست که اگه قبول نکنن زمین و زمان بر من تنگ بشه. تو این دوسالی که قصد ازدواج داشتم لحظات و روزهایی انقدر بر من سخت گذشت که دیگه به قول معروف پوستم کلفت شده. روزهایی که خسته شدم بریدم گریه کردم قهر کردم دعوا کردم به این در و اون در زدم اما خودم رو ضعیف و ناتوان در مقابل تقدیر دیدم. الانم میدونم شرایط سختی دارم و احتمال پذیرش رو 50-50 میدونم. از نٰظر اقتصادی ضعیفم. نه شغلی (یکسالی شاغل بودم اما کارم رو تازگی به خاطر درسام رها کردم) و نه پس انداز قابل توجهی و نه خونواده پولداری که بتونه حمایتم کنه. ولی امیدم به خداست. من به قسمت ایمان آوردم چون تو این مدت همه تلاشهام به طرز باور نکردنی ای به بن بست میرسید. مطمینم اگر بجای این همه تقلا کردن و دست به دامن این و اون شدن دست به دامن خدا میشدم و خودمو میسپردم به خودش کارم به سر انجام رسیده بود. میدونم اشتباه کردم ولی الان میخوام دیگه اشتباهمو ادامه ندم. دوس دارم از همه نا امید بشم و ببرّم و تنها امیدم و پناهم خدا باشه و ازش بخوام هرچی که خودش صلاح میدونه برایم مقدر کنه. به دعای خیر تک تک دوستان محتاجم

از تمامی دوستان عزیزم که منو راهنمایی کردن صمیمانه سپاسگزارم. همچنان هر نظر و پیشنهادی رو با جان و دل میشنوم

کمک گرفتن از استاد معارف فکر خوبیه. احتمال این که راه حل و یا واسطه های خوبی توی دانشگاه بشناسه هست.
البته اگه دختر خانم هم با این روش راحت باشه.


اگر دختر خانم نه گفت اعتماد به نفست را از دست نده.
ممکنه به سن و آمادگی لازم نرسیده باشه. هنوز تو حال و هوای چیزی که بین دخترها به ادامه تحصیل معروفه باشه و تصور این که تحصیل و ازدواج منافات دارند یا مثلا ممکنه فوق بگیرم ازدواج بهتری داشته باشم یا ... شایدم اگر همسن و سالهاش و دوست و آشناهاش اهل ازدواج باشند، دختر هم در فضاش قرار گرفته و از نظر ذهنی آماده تر باشه.

انشاله که هر چی خیره پیش بیاد