موضوع: نخیر.... گذشته همسرم اصلا برای من نگذشته...

نازی و نیکیای عزیز چیزی که شما بهش نیاز دارید اعتماد به نفس و عزت نفس کافی هست . و اینو جز خودتون هیچ کس دیگه ای نمیتونه در شما ایجاد کنه . همسر شما از بین تمام دختران عالم و با وجود همه دختران دور وبرش از جمله همین دختر داییش شما رو انتخاب کرده . پس فقط همین یه مورد به نظر من کافیه که شما هم خودتون رو دوست داشته باشید و متوجه ارزش خودتون باشید . برای اینکه بتوانید رفتار خودتون رو مدیریت کنید اول باید بتونید افکار و عقایدتون رو مدیریت کنید . وقتی بتونید افکارتون رو در اون جهتی که میخواهید و در جهت درست هدایت کنید اعمال شما هم خود به خود در جهت درست پیش خواهد رفت . چیزهایی که گفتم رو عملا تجربه کردم . من خودم دختری بودم با اعتماد به نفس پایین . و به خاطر رفتار بد برخی از اطرافیانم ارزش چندانی برای خودم قائل نبودم ولی از وقتی که ازدواج کردم و مورد محبت همسرم قرار گرفتم عشق و محبت ایشون من رو شگفت زده کرد و به ارزش وجودی خودم پی بردم . سعی کردم محبتی که از ایشون دریافت میکنم رو هم به خودش و هم به دیگران باز تاب کنم . و همین باعث شد که در بین فامیل همسرم جایگاه خوبی پیدا کنم . معتقدم که خوبی و محبت مثل انرژیه و از بین نمیره و به خود شما باز گشت داده میشه یا بصورت پتانسیل در قلبها ذخیره میشه .

نوشته اصلی توسط نیکیا

دوستان یه سوال...نازی الان کاملا میدونه که رفتارش اشتباهه اما وقتی این افکار به سراغش میاد باید چیکار کنه؟؟
این سوال رو از این جهت می پرسم که منم گاهی اینجوری میشم البته توسط حرفهای گفته شده توسط جاری هام...
ببینید من سعی کردم رابطه ام رو باهاشون خوب کنم. هیچ جا حتی جلوی خونواده ام پشت سرشون حرف نمیزنم... اما گاهی حرفاشون میاد توی ذهنم و اون لحظه دلم میخواد خودم رو خفه کنم به همراه همه ی آدمهای دور و برم رو... اون لحظه محبتم به شوهرم کم میشه و دوست دارم با شوهرم دعوا کنم و چون خودمو کنترل میکنم و نه نم پس میدم و نه با شوهرم دعوا میکنم انگار دچار حمله ی عصبی میشم و واسه خودم گریه میکنم... بدون اینکه حتی یک نفر توی این دنیا از حال و روز اون لحظاتم باخبر بشه... شوهرم رو بینهایت دوست دارم وعاشقشم اونم هیچ چیزی برای من کم نمیذاره نه از لحاظ مهر و محبت و نه از لحاظ مادی...به جز سلام و علیک یک کلمه با جاری هام حرف نمیزنه... همیشه ازم حمایت کرده... همه چیز برام فراهمه... من و شوهرم کاملا به وحدت نظر رسیدیم که حرفهای جاری هام از سر حسادت و بدجنسیه ولی...
ضمن عذرخواهی از نازی به خاطر اینکه پستش رو اشغال کردم و تعهد به اینکه این این امر تکرار نمیشه اما فکر میکنم سوال من با مشکل نازی کاملا در ارتباط باشه... بچه ها توی اون لحظات خفقان آور چیکار باید کرد؟
اگه پستم اسپم هست گزارش بدید حذف بشه... ممنونم.

مرسی عزیزم که بالاخره یکی منو فهمییییید...
چه فرقی میکنه مشکلمون حل بشه پست من یا شما نداره گلم...
واقعا همینطوره.ببینین من میگم بابا بیخیال ولی واقعا نمیتونم.یعنی دارم خودمو گول میزنم.چون مشکل من اصلا حل نشده است در این رابطه. اینطوری نیست که بگین بشین زندگیتو بکن فکر و خیال نکن.من دارم الان این کارو می کنم ولی یکدفعه یه چیزی میشه که باز دوباره روز از نو روزی از نو.

مرسی واحد جان.درسته همسر منم همه عشقو محبتشو برا من گذاشته خیلی محبت میکنه به طوریکه من بعضی اوقات می فهمم مادرشوهرم زیاد از این کارش راضی نیس ولی همیشه همینطوری بوده.جلوی دیگران همیشه ازم تعریف میکنه.خیلیییی زیاد ناز میکشه و واقعا محبتش واقعیه.ولی من میگم این محبت زیادیش بخاطر اینه که من جایگزین یکی دیگه ام( شاید واقعا اینطوری نباشه ولی از وقتی این موضوعو شنیدم همش این حسو دارم که داره بهم دروغ میگه) یه دفعه شوهرم بهم گفت نازی چرا باورم نمیکنی؟ چرا نمی خوای محبتمو قبول کنی ؟ من فقط بهش گفتم نمی دونم..ولی قبل از این موضوع روز به روز بهش وابسته تر میشدم اما الان بیشتر به خونوادم رو آوردم و همسرم از این موضوع ناراحته.
شیدا جان سلام.
چرا عزیزم ولی از اونجاییکه حرفم یکیه خیلی به چند جلسه نمیرسیده میگفتم نه ،نه بوده دیگه.یعنی خونوادمم خیلی حساس بودن که هر کسی نیاد تو خونه منم چون درس داشتم زیاد اعتنایی نمی کردم.ولی یکی هم که یکی از همدانشکده ای هام بوده خارج از خانواده بوده.همسرم اینو میدونه ولی چون خیلی فرق داشتیم کلا خودم بیخیال این موضوع شدمو اونم رفت پی زندگیش.بهتره بگم کلا خیلی تجربه صحبت خیلی زیاد با خواستگارو نداشتم قبل از همسرم ولی بی تجربه هم نبودم.

راستی مریم جان.بله میدونم اینجا همه به هم برا کمک میان.تو بقیه پست ها کاملا مشخصه.

نازی جان جواب من کارشناسانه نیست تجربیه...
سعی کن در مرحله ی اول زبان و رفتارت رو در رابطه با همسرت و خانواده اش کنترل کنی... توهین نکن... گذشته رو به یاد همسرت ننداز...
به نظر من کنترل رفتار آسونتر از کنترل افکار هست... فکرت دست خودت نیست حرف و رفتارت که دیگه دست خودته... وقتی درست رفتار کنی و حرف بزنی اونوقت محبت شوهرت نسبت به تو زیادتر میشه و این باعث میشه که باهاش احساس صمیمیت بیشتری بکنی و همین صمیمیت باعث آرامش فکریت میشه... اوایل خیلی سخته...اما تو میتونی گریه کنی و زاری کنی وزندگی رو به کام خودت تلخ کنی یا این موضوع رو بپذیری و در پرتو این پذیرش به درک عمیق تری از زندگی و سرنوشت برسی...
یادمه اولین بار که اینجا تاپیک زدم و مدیر همدردی بهم میگفت وقتی شوهرت خطایی کرد صبر کن یکی دو هفته بگذره بعد بهش بگو من پیش خودم فکر میکردم مگه میشه؟ مگه من میتونم دو هفته یه حرف رو تو دلم نگه دارم و به شوهرم نگم؟.... اما کم کم شروع کردم به تمرین کردن... رفتارام رو کنترل کردم... کمتر به شوهرم غر میزدم... الان جوری شده که واقعا میتونم یه حرف رو یک ماه نگه دارم و بعد به شوهرم بگم...
نازی جان ما انتظار نداریم فردا صبح که بلند شدی دختر دایی شوهرت رو فراموش کرده باشی و دیگه بهش فکر نکنی... من میگم بیا تلاش کن کم کم رفتارهای درست تری از خودت نشون بدی... من اوایل عقدمون تقریبا هر شب گریه می کردم... چون رفتارهای خودم هم اشتباه بود و من هم از دست خونواده ی شوهرم می کشیدم هم از دست خودم...اما الان اون حالت ها خیلی کمتر سراغم میاد چون دیگه رفتار خودم رو اصلاح کردم و از این بابت آرامش دارم...
بلند شو و زندگیت رو بساز... اوایل خیلی سخته... امروز چهار ساعت به اون خانوم فکر کردی هفته ی بعد سه ساعت فکر میکنی ماه بعد دو سه روز یکبار یادش میفتی و عصبی میشی... سه چهار ماه بعد شاید هفته ای یکبار... دو سه سال بعد دیگه اصلا یادش نمیفتی... به شرط اینکه سعی کنی برای شوهرت همسر خوبی باشی و با رفتارهای غلط خودت مشکلات تازه ای به زندگیتون اضافه نکنی...

نوشته اصلی توسط شیدا.

اگه همسرت بخواد گیر بده، همین مورد خارج از خانواده بودنش، جای گیر داره.
ولی ایشون حرف شما را شنیده و اعتماد کرده و پذیرفته و رفته پی کارش.

دختر دایی ایشونم ازدواج کرده و رفته پی زندگیش.
شما چرا نمی خواهید قبول کنید که یه خواستگار رسمی و ساده و با اطلاع خانواده ها بوده و تمام شده.
خب اگه همسرت و ایشون هر دو می خواستش که ازدواج می کردند. یکی یا هر دو نخواستن که نشده.

بله قبول دارم بهم اعتماد کرد.واقعا آخه اینکارو کرده و تا من دوباره قضیه خواستگاریشو پیش نمیکشیدم اونم این موضوعو اصلا بهم نمیگفت ولی تا من میگفتم با خنده شروع میکرد به دانشگاه دانشگاه گفتن و میگفت تو بگی منم میگم...
و متاسفانه ناراحتی من سر همینه که چرا نخواسته؟اصلا کی نخواسته؟؟؟ شوهرم نخواسته یا دخترداییش؟ اگه یه زمانی بفهمم شوهرم میخواسته ولی اون خانم نمیخواسته نمیدونم اونقدر احمقم
که زندگیمو به خاطرش داغون کنم یا نه؟از من هرکاری برمیاد متاسفانه...هیچ وقت دوست نداشتم شوهرم قبل از من به کسی تعلق خاطر داشته باشه حالام نمیدونم واقعا داشته یا نه؟ ولی این موضوع خیلی اذیتم میکنه.خیلی زیااااااااااد.هرچی بگم کم گفتم.آخه رفتارای خودشونم خوب نیست که آدم بیخیالش بشه بخاطر همین (و علی الخصوص چون اون خانم بلافاصله بعد از این موضوع ازدواج کرد) همش فکر میکنم که عاشق هم بودنیه زمانی و نشده و هر کی رفته سراغ زندگیش.
من این نوع زندگی رو نمیخوااااااااستم دلم میخواست عشق اول همسرم میبودم

- - - Updated - - -

نیکیا جون واقعا کنترل فکر خیلییییی سخته.من الان خیلی از همسرم دور شدم.خیلی زیاد...تا یاد خوبی ها و مهربونیاش می افتم دلم براش تنگ میشه ولی به سرعت این فکرای متاسفانه بد و مسموم باعث دوری هرروزه من از شوهرم میشه.دیشب دفتر خاطرات دوسال پیشمو می خوندم با خودم میگفتم میشه مثل اونوقتا دوسش داشته باشم؟؟ ساده و راحت... دلم براش تنگ میشه ولی نمیتونم دست از ناراحتی این که عاشق بوده باشه بکشم. اصلا نمیدونم بوده یا نبوده؟
من الان حتی با خودم فکر میکنم چی شد که ازدواج کردم؟؟؟!!! من که داشتم درس می خوندم...و اصلا قصد ازدواج نداشتم.ولی باز یاد قضیه مهره مار افتادم.آخه شوهرم مهره مار داره اینو به خودش گفتم.باورت نمیشه در عرض چند ماه توی فامیل ما به چنان محبوبیتی رسید که من اصلا فکرشم نمیکردم.کار منم الان شده همش اسپند دود کردن واسه آقا که چشم نخوره هرجا که میرم همه تعریفشو میکنن....اصلا نمیدونم چرا اینقدر خوبه؟ بهش که گفتم تعارف کرد گفت نه بقیه خودشون خوبن من که کاری نمیکنم.گفتم واسه دختردایی جونتم همینطوری دلبری می کردیییییی؟؟؟؟؟ گفت ناااااازی،نگو اصلا حرفشو پیش نکش این روازی قشنگو بهم نریز.....ولی کو گوش شنوا؟؟!!! اصلا نمیدونم الان چقد دوسش دارم.میدونم دوسش دارم ولی رو دلم و یه عالمه غبار گرفته و دارم دور میشم ازش.... تا یه مقدار ناراحتی میبینم میگم این حتما باز دلش یاد قدیما کرده که دم به دقیقه اینا می رفتن خونه داییش یا اونا میومدن خونه اینا یا باهم می رفتن بیرون...رفت و آمدشون زیاد بود البته الان خیلی کمتر شده.میگم ببین باز دوباره به فکر فلانی افتاده حتما که مهربون نیست نمیبینم که چند دفعه چجوری داغونش کردم.یه دفعه بهش گفتم میدونی تو اصلا تو اولویت زندگی من نیستی؟؟؟؟؟ اونقدر بهم ریخته بود که صدای مامانش دراومد که چی به بچم گفتی اینطوری شده.چند روزه اصلا نخندیده...تو دلم گفتم حرف دل خودشو بهش گفتم؟؟؟ دروغ گفتم؟؟ نه شما بگو دروغ گفتم؟؟؟ اصلا دیگه حوصله خودمو عید و دید و بازدید و البته دخترداییشو ندارم.البته اون که خونه اینا نمیاد ما اگه بریم خونه داییش خانم تشریف داشته باشن و باز........
میدونی از همه چیز خسته ام.خسته......از این همه محبوبیت شوهرم خسته ام.اصلا چه دلیل داره هرکی رو می بینم بهم بگه چقد شوهرت گله.با خودم فکر می کنم من چه شانسی آوردم خدا یکی از فرشته های بهشتیشو نصیب من کرده!!! دلم میخواد برم یه جایی که هیچ کی نباشه .دلم عشق می خواست ولی کووووووووو؟ دخترداییه قبلا برده با خودش.
بازم میگی اشتباهه؟

تجربه ی شخصی خودم رو می گم. توی مباحث روانشناسی رو نمی دونم.
تجربه من می گه ادم می تونه هر بار یه مدل جدید عاشق شه. یعنی اصلا هم مهم نیست که عشق چندم باشی. رابطه جنسی رو نمی دونم مهمه ادم اول باشه ادم یا نه. اما عشق رو تجربه ام اینطور می گه.
یعنی حتی به فرض هم که قبلا ادم عاشق بوده باشه الان می تونه یه شکل جدیدی باشه حسش به همسرش. غیر قابل قیاس با شکل عشقی که قبلا داشته. پس اصلا نیاز نیست فکرت رو روی گذشته بذاری. به جاش با الان و با احساسات بین خودتون دو تا و زندگی ای که داری حوشحال باش و پربارش کن.