سلام
من قصد تایید حرفهای اقا شهریار رو ندارم و زیاد هم چیزی به ذهنم نمیرسه تا در مورد مشکل ایشون بگم.اکثر دوستان گفتن اقای شهریار روانی و تیمارستانی و ..... هستش.
دوستای همیشه همراه همدردی که بدون کوچکترین چشمداشتی از وقت با ارزشتون برای راهنمایی مراجعین میذارید....به نظرتون اینجور رفتار شما جز افتهای مشاوره نیست؟
اگر شما در مقام مشاور باشید و کسی بهتون مراجعه کنه بهش میگید روانی..دروغگو...تمیارستانی... .نامرد و ......؟
ما فرض رو بر این میذاریم که همه حرفهای اقا شهریار راسته متاسفانه و ایشون الان نیاز به راهنمایی و کمک داره....اگر واقعا فکر میکنید ایشون به یک روانپزشک نیاز داره ( که بر فرض صحیح بودن حرفاش حتما نیاز داره) چرا خیلی مودبانه و محترمانه نمینویسیم :
برادر گرامی مشاوره نوشتاری کمک به شخص شما نمیکنه.از یک روانپزشک حضوری کمک بگیرید.
حالا این اقا هر مشکلی داشته باشه خیالباف باشه داستان نویس باشه خود شیفته باشه و هزار مشکل دیگه داشته باشه به راهنمایی و کمک احیتاج داره....مجددا تاکید میکنم بر فرض صحیح بودن حرفهای ایشون ، ایشون از لحاظ شخصیتی اختلال دارن و با نوشته های ما مشکلشون حل نمیشه.
اینجا همه مون هدفمون کمکه....بدون اینکه کسی رو قضاوت کنیم....اگر کسی واقعا بیمار باشه رو سرزنش میکنیم؟ایا این کار درسته؟یا سعی میکنیم سوقش بدیم به سمت یه درمانگر؟
ممکنه اینجوری جبهه گیری ما منجر بشه این اقا حتی به اینجا هم سر نزنه و بره مجددا یه خبط و خطای دیگه ای بکنه....
میدونم بعضی چیزا حرص در اره.....ادم اعصابش بهم میریزه ....نمیتونه خودشو کنترل کنه و با خودش میگه چرا یک ادم انقدر عجیب و غریبه.....نکنه اینا داستانه؟نکنه این ادم روحش بیماره و کمک میخواد؟
اما دوستای گلم این راهش نیست.
من دست همه شما عزیزان رو که خالصانه قصد کمک دارید می بوسم و این گل رو به همه شرکت کنندگان در این تاپیک تقدیم میکنم تا کسی از من دلخور نشه
گاهی برای رشد کردن باید سختی کشید،گاهی برای فهمیدن باید شکست خورد،گاهی برای بدست آوردن باید از دست داد،چون برخی درسها در زندگی فقط از طریق رنج و محنت آموخته میشوند.
علاقه مندی ها (Bookmarks)