موضوع: طلاق یا زندگی؟

ممنون stuعزیز
خوبه که شما متوجه شرایط خانوادتون هستید و حتما قبل ازانتخاب همسر، وابستگی عاطفی مادرتون کنترل کنید و در انتخاب همسر دختری که توانمند در ایجاد ارتباط صحیح با مادرتون باشد اولویت قرار دهید.

متاسفانه همسر من مامانش خداش میدونه ،واسه اون تشکیل یک زندگی مثل بازی میمونه که اگر نشد بهم بزنه. مسئولیت حفظ زندگی براش معنی نداره.

ممنون بالهای صداقت عزیز

نوشته های امید دهنده شما رو در تاپیک های دوستان خوندم.

خیلی از مقالات این سایت مطالعه کردم و دارم تلاش میکنم خودم بشناسم و ایراداتم برطرف کنم.

زندگی که فردیس عزیز نگه داری کرده قابل تقدیره! 8سال زندگی با 2 تا بچه ارزش تلاش و از خودگذشتگی داره.

اما زندگی که من با این مرد دارم چه دلیلی برای حفظش هست؟
مردی که با افتخار میگه 1 ماه رفتم حالا اگر حرفم قبول نکنی 2 ماه میزارم میرم.
مردی که با افتخار به پدرم میگه آره تونستم 3 ماه ولش کنم برم.
میخام چکارش کنم؟باشه برای مامانش خیلی بهتره که!

من سعی میکنم خودم بهتر کنم ،برم مشاوره ! اما اون مشاور دشمن میدونه.اصلن نمیتونه بپذیره!
میدونید شاید یک علاقه ضعیفی بین ما بود اما اصلا کافی نیست. یک حسی به من میگه این زندگی به جایی نمیرسه.
منم هر جور دانشم زیاد کنم اما در عمل و کنار همچین فردی نمیتونم زیاد دوام بیارم.
از بس ترسو هستم حتی جرات طلاق گرفتن ندارم.دایم به موقعیت هایی که قبل این آدم داشتم و خودم بی دلیل ردشون میکردم فکر میکنم،خیلی اشتباه انتخاب کردم.
هیچ تماسی در این مدت با من نداشته،دیروز اشتباهی از وایبر شمارش گرفتم،اما اون هیچ عکس العملی نشون نداد.

هیچکدوم از بزرگترهام موافق ادامه این زندگی نیستن.یعنی معتقدن ارزش نداره!میگن تو هنوز میتونی انتخابهای بهتری وارد زندگیت بکنی البته شایدم هیچوقت دوباره ازدواج نکردم اما به نظر اونا بازم بهتر از ادامه دادن با این ادم هست.

در این رابطه اشتباهاتی داشتم ،دلم میخاست اگر قراره این رابطه تموم بشه لااقل بگم من خطاهای خودم بر طرف کردم اما شرایط برای ایجاد ارتباط فراهم نمیشه،و اینکه بخوام وارد زندگی بااین آقا بشم ریسک کردم که بعدا میتونه مشکلات بیشتری برای من به همراه داشته باشه.
انتخاب بین بد و بدتر خیلی انتخاب تلخی هست.

ما فقط 6 ماه باهم بودیم که نصفشم به دعوا و مشاجره گذشت.دوران عقد این باشه بقیش میخاد چی بشه؟؟؟؟؟
شاید اگر بیشتر سیاست داشتم شرایط بهتر بود.
شاید اگر بیشتر گذشت میکردم یا بیشتر اونو درک میکردم بهتر بود.
اما من نفهمیدم همسر من جز مردایی با خصوصیات اخلاقی خاص هست و خانواده وابسته ای داره.
فکرمیکنم حتی اگر خطایی نمیکردم نمیتونستم از زندگیم لذتی که برای من خوشحال کننده باشه در کنار این مرد ببرم.

درسته زندگی من 100 معنا داره که یکیش بکامم نبود.اما 99 تای دیگش کنار این مرد زهر مارم میشه.
ما باوجود گذشت 5 ماه اقدام قانونی نکردیم! با یک وکیل صحبت میکردم میگفت چرا اینقدر معطل میکنید؟؟؟

فکر میکنم باید جدی تر از نظر روحی خودم آماده پذیرش طلاق بکنم.

شاید یک تاپیک برای ایجاد آمادگی روحی قبل طلاق درست کنم.امیدوارم درباره مسیر زندگی بعد طلاق و نحوه روبرو شدن با مشکلات مربوط به مطلقه ها آگاهی پیدا کنم .

شما کمک کنید ترس من از طلاق از بین بره.

سلام رها جان

پستهات رو تک تک خوندم.چیز زیادی نمیتونم بگم....در واقع به شددددددت باهات همذات پنداری میکنم و از زیادی حس اشتراک و درک احساساتت نمیتونم برات بنویسم !!! چون دقیقا خودم این سبک زندگی رو گذروندم....فقط میتونم بهت بگم با چشمان باز برو جلو...با چند نفر مشورت کن و از همسرت هم بخواه بیاد.که اگر نیامد پس فردا شما عذاب وجدانی نداشته باشی.

محکم و قوی باش و البته عاقل....

موفق باشی.

ممنون آقا بهزاد و واحد عزیزو فردیس جان



من تلاشم میکنم تا ایراداتی که در این رابطه داشتم پیدا کنم اما نظرات شما کمک میکنه سریعترو دقیق تر مشکلم پیدا کنم.بابت وقتی که میزارید سپاسگذارم.
1ماهی میشه که یک دفترچه یادداشت همراهم دارم که هر وقت از چیزی عصبانی میشم یادداشت کنم.متوجه اشتباهات رفتاری زیادی در خودم شدم که باید برطرف بشه چه این رابطه ادامه داشته باشه چه به پایان برسه.اما نمیدونم چرا هر چی تلاش میکنم بعضی خلقیاتم تغییر بدم به نتیجه نمیرسم.
شاید بحث همون عادتها باشه و زمان بیشتری لازم هست.



آقا بهزاد واسه جواب دادن به سوالاتتون باید خیلی فکر کنم بخاطر اینکه به قول شما از حنجره اون حرفی بیرون نمیومد یا اینقدر کم بود که به سختی یادم میاد.
زمانی که ناراحت بود حرفایی که به من میزد اینا بود:
1- به تو احساسی ندارم.
2- تو برای من غریبه ای.
3- به بابات بگو بیاد تکلیفت روشن کنه اتفاقی نیافتاده هنوز!
4- وقتی سوار ماشین بودیم گاز میداد یهو ترمز میکرد.
5- یکبار مث وحشیا اومد گفت برو به مامانم بگو ظرفا میشورم.منم گفتم اینجا مهمونم (همین قدر) ! مانتو تو صورتم پرت کرد.
6- یکبارم گفت به مامانم یکروز در میون بزنگ ،2 بارم تو هفته بیا خونمون!(در هفته 1 بار زنگ میزنم و 1 بارمیرم خونشون)
7- به بابام گفته من به این میگم چادر بپوش قبول کنه وگرنه حرفه من پشمه!
8- یکبار گفت احساس میکنه بی عرضه هست.
9- یکبارم گفتش فکر نکنم کشته مرده منه که قهر کنم بیاد نازم بکشه!
10- اگه میخای بیای خونه ما قیافه بگیری آژانس بگیرم بری خونتون!
11- واسه من مامانم خدامه، بابامم پیغمبر.
12-تو نمیتونی من از خانوادم جدا کنی چون اونا برای من زحمت کشیدن ،اما توهیچ کاری نکردی!
13-باید بیای طبقه پایین خونمون بشینی و گرنه 4 سال تو عقد نگهت میدارم!
14- من خودم تو رو درست میکنم.وقتی رفتیم خونه خودمون میدونم چکار کنم!!!!

حرف هایی که من بهش میزدم وقتی عصبانی میشدم اینا بود
1- برای عید ها برام باید یک چیزی به سلیقه خودم بگیری.
2- برای چی برای خریدای عقدم مامانت وخواهرت رفتن خرید کردن.
3-اینقدر بچه ننه هستی که میخای همه چیز آماده جلوت بزارن تو استفاده کنی.
4-به تو ربطی نداره من کجا میرم،تو برو با مامانت رفت و آمد خودت هماهنگ کن.
5- کلفت مامانت نیستم براش کار کنم.
6-هر کار دلت میخاد برو بکن.
7-عمرا پام توخونه شما بزارم.
8-تو لازم نکرده من درست کنی برو اول خودت درست کن.باشه منم میشینم ببینم تو چکار میکنی!!
9-یکبارم با ناخونم بازوهاش چنگ زدم.



اینجوریا بود دیگه!
قوز بالا قوز به قول مشاور خودم!
بچه اول و تک دختر هستم اونم بچه آخره!
من تو بهترین دبیرستان درس خوندم واز دانشگاه معتبری فارق التحصل شدم .همیشه در مدرسه مورد توجه معلمام بودم و تو خونه برای خودم پادشاهی میکردم!
وفتی وارد همچین زندگی شدم نتونستم شرایط کنترل کنم.از یک طرف احساساتم بود،از طرف دیگه اخلاقای خاص خودم و طرف مقابلم.
حالا چرا همه این حرفا بود؟به نظر من مهمترین دلیل خونه بود.
مامانش میخاست برم طبقه پایین خونشون منم نمیخاستم برم.خصوصیات اخلاقی من و مامانش با هم اصطکاک داره وخودشم مرد دهن بینی هست و شدیدا بچه خوب مامان و البته خونشون از خونه مامان خودم خیلی دوره.قبل عقدم صحبتی از اینکه باید برم خونه اونا نبود.
چون میدیدم خیلی به حرف مامانش هست و هر چی اون میگه قبول میکنه منم باهاش سر لج افتادم تا واسه خونه راضی بشه و در نهایت به بابام گفته بیاد خونه اجاره میکنم اما خوب کار به اینجا کشیده شده!منم مشکوکم که شاید بعدا بخاد من بزور ببره خونه مامانش.
میدونید وقتی میرفتم خونشون همشون دورم میکردن که تو مغزم پر کنن باید بیای همینجا بشینی ،این حرفشون من دیوانه میکرد.

ایرادای خانواده که بیشتر تفاوت فرهنگی بود:

خانواده من تمایل ندارن با دامادوعروس خیلی صمیمی بشن اما خانواده اون صمیمیت زیاد میخان.
نمیدونم دقیقا از خانوادم انتظار چی داشت! فکر نکنم انتظار مادی داشته باشه بیشتر میخاست هر مهمونی اون دعوت میکنیم مامانشم بیاد،اما درخانواده ما، مامان بابای هیچکی دعوت نمیکنن.منم که نمیتونم از خالم بخام مادر شوهرم باید دعوت کنی،تازه خواهرش چکار میکردم؟؟؟؟؟؟
بعلاوه در خانواده من بیشتر مرد باید زندگی بسازه اما اونا میگن بیشتر زن مسیول حفظ زندگی هست.


آقا بهزاد من میگم جرات نداره و ریسک نمیکنه چون
ماشینش مامانش زورش کرده بخره.
کارش خواهرش براش پارتی بازی کرده.
لباساش خواهرش براش میخره.
هر غذایی که مامانش دوست نداره یا دوست داره اینم همون جوری هست.
به نظر من مردی که پولش رشد بده و بزنه تو کار نیست .فقط پولاش تف میزنه جمع میکنه تا بره خونه بخره.آخه خونه که توش خانواده نباشه به چه دردی میخوره؟پس من چی میشم؟
فکر کنم منم خانوادش واسش انتخاب کردن چون در جلسات خاستگاری فقط میگفت موافقم یا هر جور شما بخواین.محافظه کارانه جواب میداد خودشم سوالی نمیپرسید!!!!



قابل ذکر تو شهر ما اینا بجز قومای شوهر خواهرش فک و فامیلی ندارن لذا تنها معضل زندگی من همین مادر و یک دونه خواهرش هست که البته اندازه یک ایل از من انرژی میگیرن.
از نظر مالی خانواده ما یک کمی از اونا بالاتر هست چون مادر من شاغل بوده و ارثیش زیاد بوده.اما در ظاهر زندگی مشابه هستیم تقریبا!!!ما بیشتر پول به خوردنی میدیم اونا به وسیله خونه و لباس.



اون نمیدونه من حقوق دارم اما فکر کنم یک بویایی بردن!یک سری داداشش میگفت پولاتون رو هم بزارید و از این حرفا منم نگاش کردم و گفتم درامد ندارم! اما خودش ادعا داره از من انتظار مالی نداره !!



در مورد اینکه من اون دوست دارم یا اون من دوست داره نظری ندارم بدم.فقط میدونم قبلنا خانواده اون میگفتن شما هم دوست دارید!!!!!حالا راست و دروغش نمیدونم.

ولی میدونم زندگی خودم دوست دارم و میخام سعیم بکنم.اما مطمین نیستم از پسش بر بیام.نمیخام نهایت بعد 8 سال مث فردیس جان از ماندن در زندگیم ناراضی باشم.