موضوع: جز طلاق چاره ای ندارم

سلام. بنظر من شما خیلی همه چیز رو ریاضی گونه میبینید. چقدر زندگی رو سخت گرفتید... بقول خاله قزی شما آماده ازدواج کردن نبودید. بنظرم شما خودتون رو میبینید و نه کس دیگه ای رو. شاید زیادی مغرورید.. زندگی مشترک که نباید اینجوری باشه.. زندگی مشترک این همه فرمول نداره. پس عشق و علاقه چی میشه؟ نمیدونم شاید اشتباه کنم اما شوهرتون رو خیلی نادیده میگیرید. آدم توی زندگی مشترکش باید همسرش رو از خودش هم بیشتر دوست داشته باشه اما شما خودتون رو بیشتر دوست
.دارید. نباید همش به خودت فکر کنی... مطمئنا با این طرز تفکرتون با هر کس دیگه هم ازدواج میکردید به مشکل برمیخوردید.
وقتی روش زندگیتون اینجوری بود نباید ازدواج میکردید. ازدواج (من) نیست... ازدواج یعنی (ما) .

سلام دوست عزیز

اولا این که من متوجه ارتباط سن با درس و مدرک نشدم که بعضی از دوستان مطرح کردن. والا دانشگاه های top 10 هم که ما گشتیم هیچکدوم شرط سن نذاشتن و لیسانس تا 30 و ارشد تا حدود 35 راحت قبول میکنن. نمیدونم سطح علمی بعضی دوستان چیه چقدره که به خودشون این اجازه رو میدن که اینطوری نظر بدن؟ البته خیلیا به خودشون اجازه میدن خیلی نظرا بدن.شما کار خوبی میکنی که میشنوی ولی راحت قبول نمیکنی. کما این که هیچ محدودیتی برای ادامه تحصیل به خاطر سن ، منطقی نیست.
ارتباط مدرک با بازار کار هم سالهاست که به اعماق فراموشی رفته. موفقیت در بازار کار ایران ، معیار های دیگه ای میخاد. استخدامی مال 10 سال پیش بود که باعث موفقیت می شد و نیازمند مدرک بود. دنیای امروز ایران، نیازمند مهارته.

ببینید بانو :
اولا که شمایی که خاستی ازدواج کنی باید با شخصی که با اکثر اهداف شما همسو باشه و خودش هم همچین اهدافی داشته باشه ازدواج میکردی. خودت میدونی مراحل مهاجرت چقدر سخته و انگیزه وحشتناکی میخاد تا کسی وسط راه جانزنه. چه برسه به این که همینطوری بگه باشه بریم اونور.
شما که با تفکر این شخص و خانوادش مشکل داشتی ، پس چیو تو مرحله شناخت رفتی بررسی کردی؟ اونم مسائل به این مهمی.

کلا بحث ازدواج با بحث اپلای رسما در تضاده. خیلی کم میشه که ردیف بشه.

بانوی عزیز اینا رو نگفتم که گذشته رو واستون یاداوری کنم. خواستم پیش زمینه ای بسازم.

به نظرم شما اطلاعاتی از حقوق زنان در سایر کشور ها بدست اوردی و الان اون ها رو از این اقا انتظار داری . چیزی که محاله.
واسه همینه که میگه شما نباید زیاد می فهمیدی !!!

به نظرتون فرض که این مساله حل شه.اقا فرض که حل شه. ایا امیدی دارید که ایشون فردا اومد اونور با شما همراه بمونه؟ دلتنگی هاشو سر شما خالی نکنه؟ اصلا کسی که هدفی واسه رفتن نداره چه طور میتونه با اون همه سختی های اونجا خودش رو وقف بده؟ تنهایی ،دلتنگی ، در امد سخت ، دوری از خونواده ، وظایف سنگینش نسبت به خانمش ،نداشتن چهارتا همزبون، چه میدونم صد تا مساله ریز و درشت دیگه.

نمیگم که خانم باید دربست ، اماده واسه شوهرش باشه.
نمیگم که شوهر باید از همه چی بزنه واسه تفکر خانمش.

میگم حداقل باید زن و شوهر شصت هفتاد درصد روی اهداف و نظراتشون ، باهم تشابه داشته باشن. واسه شما حداقل باید همسرتون هم اولین هدف زندگیش ، اپلای می بود.

قبول کنید پیشنهاد جدایی دادن در هر حالتی خیلی سخته و جرات یا حماقت میخاد. پس پیشنهاد جدی میکنم که از کارشناسان حرفه ای سایت کمک بگیرید.
ببخشید اما اگه این جای مساله هم حل شه ، با سایر تفاوت دیدی که با همسرتون دارید میخاید چه کنید؟

یا همین ایران بمونید و بسازید (به عبارتی بسوزید و بسازید)
یا این که از مدیران ، مشورت بگیرید.

امیدوارم حل شه مشکلتون به هر صورت بانو.
موفق و موید

--------------------------------------------------------
دارم فریاد میزنم . کسی که رفت تو فاز اپلای ، باید قید کسایی که موندن رو به عنوان گزینه واسه همسر ، بزنه . چه مرد چه زن. به هم نمیخورن. تمام !!!

خانم شیدا اون تاپیک من نیست گرچه یه شباهت هایی به زندگی من داشت و قبلا خونده بودمش میشه یه لطفی کنید؟شما و خانم زندگی موفق نظر نزارید؟ممنون میشم خانم من دردمندم اومدم راهنمایی بشم نه که با شما سر هیچ و پوچ چونه بزنم خب نظر نزارید مگه مجبورید؟

سلام ٠دوست عزيز تاريكي كه بچه ها گفته بودنو خوندم( دوراهي طلاق٠٠٠٠٠) كاملا حرفائه شما تكرار شده بود ٠ برام جالبه يكي مشكل و افكاري مثل شمارو داره٠

دوست عزيز
من هدف شما رو از باز كردن اين تايپيك درك نمي كنم
كساني كه ميان اينجا عمدتا به دنبال حل مشكلشون و ادامه زندگي هستن وقتي شما در مقابل راهنمايي هاي دلسوزانه ي دوستان به اين شكل جبهه ميگيريد و كار رو به توهين مي كشيد و حتي حاضر نيستيد يكم در حرفهاشون تامل كنيد يعني به هيچ صراطي مستقيم نيستيد
اگر مي خواهيد جدا شويد پس ديگر همفكري معنا ندارد اما اگر مردد هستيد كمي در حرف هاي كساني كه شما رو راهنمايي كردند تامل كنيد
شما فقط و فقط به خودتون فكر مي كنيد و اين خودخواهي در تك تك نوشته هاتون در تمام خواسته هاتون به چشم ميخوره دوست عزيز زندگي مشترك يعني ما پس با من من كردن به جايي نمي رسيد شما اگر مي خواهيد يك زندگي موفق چه در زندگي اينده و چه در زندگي با شوهر فعلي تان داشته باشيد بايد در طرز فكر و نوع نگرشتان به زندگي مشترك تجديد نظر كنيد
بنده نمي گويم ديدگاه شما لزوما غلط است اما خود محورانه است و بر پايه منافع شخصي خودتون هست و به همين دليل وقتي وارد يك زندگي مشترك مي شويد به مشكل برميخوريد
چون اون روحيه بخشندگي و گذشت به اندازه ي كافي در شما تقويت نشده
اتفاقا يكي از اقوام ما سرنوشتي فوق العاده شبيه به شما داشت بعد از چند سال زندگي مشترك با همسرش به دليل اختلاف عقايدشون از هم جدا شدند هر چند كه شوهرش عاشقش بود و دوبار هم حامله شد و هر دو بار سقط كرد چون قصدش ماندن نبود بالافاصله براي ادامه ي تحصيل تنها رفت امريكا توي يكي از بهترين دانشگاه هاي امريكا دكتراشو گرفت و الان همون دانشگاه مشغول به كار هست تمام زندگيش شده كار چند بار هم بهش زنگ زدم هر دفعه هم كه از اوضاع زندگيش پرسيدم ميگه از كارش راضيه اما احساس خوشبختي نمي كنه مي دوني چرا؟ چون داشتن شريك و همدل يك نياز ذاتيه
من هم طعم زندگي در غربت را چشيدم و نمي گم بده يا خوبه بستگي به طرز فكر افراد و معيارهاشون براي خوشبختي داره اما تنهايي ماندن و زندگي كردن براي سالهاي طولاني خيلي سخت است اين افراد را از نزديك ديده ام كساني كه خودشون رو توي كار و درس غرق مي كنند تا تنهايي بهشان فشار نياورد
كسايي كه خاطراتشون شريك تنهايي هاشون هست
نمي گم هر كس تنها ميره لزوما خوشبخت نميشه بستگي به فرد و روحياتش داره اما مسلما بسيار سخت تر از با خانواده رفتن است و نياز به تامل بيشتر دارد اينكه ايا ارزشش را دارد ؟
با اين جا ماندن چه چيزي را از دست مي دهم و با رفتن چه چيزي را ؟ كدام كفه ي ترازو سنگين تر است؟ ايا به تنهايي اش مي ارزد؟
طلاق يكي از دردناك ترين تجربه هاي زندگي هر فرد محسوب ميشه پس بهتره ادم زماني تصميم به جدايي بگيره كه واقعا هيچ راهي باقي نمونده