موضوع: حال و احوال یاران همدردی (10)

سلام دوستان عزیزم


بهترینای من حالتون خوبه!؟


گفته بودم زودی بر می گردم دیدین !! برگشتم !!! هدفم ترک اعتیاد بود که بحمدالله سربلند بیرون اومدم...


خیلی دلم براتون تنگ شده بود خوشحالم که اینجام...


شکر خدا پسرم حالش خوبه ممنونم که دعاش کردین خدا خیرتون بده...


منم حالم خوبه زندگی آروم ، همسر مهربون و پسری دوست داشتنی دارم...راضی ام به رضای خدا


خیلی دوستون دارم

.
سلام.
.

حس خوبی دارم. آخه مدتها بود دنبال جواب سوالم بود که چرا تا زور بالا سرم نباشه کارهام رو انجام نمیدم؟

به نظرم می اومد که سوالم بی جوابه ، چون کلا روی سوالم اشتباهه!!! به نظر می اومد که چنین مسئله ای تو جهان هستی جایگاهی نداره و صرفا بازی و بهانه است!!!

اما نه سوال من اشتباه نیست. این یه درده!!!

عقل و منطق حکم میکنه که وقتی چیزی رو باور میکنی پس نباید مشکلی باشه!!!!

باور میکنم با تمام وجودم که مردن خیلی آسون تر از فکر مردنه!!!

قسم میخورم با تک تک سلول های بدنم که بیکار بودن کشنده ترین زهر دنیاست!!!

اما دانستن کجا و عمل کردن کجا؟

من میدونم که باید کارهام رو به آخرین لحظات موکول نکنم اما .....

دچار تضاد زیادی با خودم هستم که بالاخره من کی ام!!!! آیا من همینم یا نه؟ مشکل کار من کجاست؟ کجا باید دنبالش بگردم ؟ این گره کور چطور باز میشه؟

همیشه توی ذهنم بود که چرا همین که کوچکترین احساس زور بالا سرم باشه من میشم یه دختر فعال، و تا آخرین لحظه جنگنده !!! خبری از کم آوردن و آه و ناله و بعدا و ... نیست.

همه ی برنامه هام سر جاش و منظم و مرتب ، اما در فاصله ی کوتاهی قبل از رسیدن به انتهایی ترین لحظه!!! نه تو فرصت مناسب و در زمان فراغت بال و به قول خودمون الافی!!!!

ولی همین که دیگه اضطرار و زور و تنگی وقت نباشه، میشم یه دختر تنبل، ناتوان که منتظره یکی بزنه زیر گوشش تا بیدار بشه. و دیگه بهتره زیاد نگم که تبدیل به چی میشم!!! اما دقیقه 90

بودن برای من یک امر عادیه!!!

اما امروز در کمال ناباوری جواب سوالم رو گرفتم!!!

لحظه ی با شکوهی بود. مثل کشف کردن یک راز بزرگ!!!!

بله یک راز بزرگ بود. راز وجود پیچیده ی من. وجود یک انسان.

این راز اونقدر وجودم رو لرزوند که شاید حدود یک ساعتی گریه کردم. گریه ای از سر ناراحتی به خاطر روان تخریب شده ام و از سر شوق برای یافتن شناختی دیگه از وجود پر از خالیم!!!

رازی که کشف کردم زیاد هم نا آشنا نیست.

باور کردن این که چیزی به اسم دوست نداشتن خودم تا این حد!!! حتی دور افتاده ترین گوشه ی ذهنم رو تحت تسلط بی رحمانه ی خودش داره، برام سنگینه.

واقعا چقدر تو روند تشکیل ریشه ی تفکراتم سهیم بودم؟ بی عدالتی تا کجا باید وجود یک انسان رو تخریب کنه؟

تا جایی که تمام هوش و استعداد یک فرد نه من که صاحب هوش زیر متوسطم، بلکه هر فردی تو هر گوشه ی دنیا ، تحت تاثیر رفتار و برخورد چند نفر انسان نما ، اینقدر داغون بشه ؟

گناه یک بچه چیه که سهمش از زندگی اطرافیان داغون تر و ناتوان تر از خودشه؟

باور کردن اینکه میتونستم فرد دیگه ای باشم فقط و فقط اگه دستی مهربون تر و عاقل تر بالا سرم داشتم ، اشک رو از چشام سرازیر میکنه.

من بدبختی رو یاد گرفتم چون بهم یاد دادن. من بدبخت نبودم!!!!

میتونست جور دیگه ای باشه.

فهمیدم که چقدر من آیینه ام. آیینه ی چیزهایی که ازش متنفر بودم !!!! در کمال تعجب اعتراف میکنم که من تکرار میکنم کارهایی که ازشون متنفرم!!!

به هر حال هر روز که میگذره اطمینان قلبی ایم بیشتر میشه که من باید پپذیرم و تغییر کنم. با یک جا موندن و روی یک نگرش پافشاری کردن برای من نتیجه ای نخواهد داشت.