موضوع: چگونه دیگر نامی از طلاق نشنوم؟

سلام
تقدیرجان من طرحتو نفهمیدم چون نمی دونم چه قولی درمورد مهریه به شوهرت دادی که عمل نکردی؟ برای همین مبهم هست حرفات یکم.اما کلا درمورد کم کردن مهریه با یه مشاوره حقوقی مشورت کن.حتی با شرایطی که شوهرت داره.راستی خیلی خوشحال شدم که همه چی داره برات بهتر میشه عزیزم به نظر من قاطعیتت بیشتر شده(همینکه دیگه همه ی تقصیرو به گردن نگرفتی) و این خیلی خوبه.مردها زنی که قاطعیت و اعتماد به نفس بیشتری داشته باشه را بیشتر تحت تاثیرش قرار می گیرن.

نوشته اصلی توسط بهزاد10

بجای بحث منطقی روی موضوعات ، دوستان و مشاوران عزیز تمایل دارن که برچسب بزنن . خوب اگر روی موضوع نظری دارید بفرمایید تا ببینیم بهترین راه چیه . من دنبال کمک به دوستان هستم ولی بصورت مداوم دوستان به حاشیه می برن . . .

تاپیک خودم رو که بستم چون نه مشاورین حرف بدرد بخوری زدن و نه دیگران . بجر برخی دوستان بقیه با واکنش های سطحی و احساسی بحث رو به حاشیه بردن . . .

سرکار خانم تقدیر هم ظاهراً پستی که کاربر m.reza91 گذاشته بود ، تایید کردند . اصراری به نظر گذاشتن نداشتم و حالا که هم صاحب تاپیک و هم مدیران تالار اصرار دارند ، باشه دیگه در تاپیک دیگران هم نظری نخواهم گذاشت . . .

یا حق

با سلام وصبح بخیر
دوست گرامی آقای بهزاد بله من پست آقای m.reza 91 رو لایک کردم چون این تشکر به خاطر حسن توجهشون بود.اگر دقت کرده باشید من پست های شما رو هم از اول لایک میکردم ولی این رو بپذیرید که لحنتون استرس و تنش در من ایجاد میکرد.البته در حسن نیت شما و دلسوزیتون شکی نیست لطفا این دو را از هم جدا کنید
من از وقتی اومدم اینجا و از وقتی فهمیدم که دارای چه نقاط ضعفی هستم و دارم روشون کار میکنم یه چیزایی یاد گرفتم یکی اینکه وقتی رفتاری از طرف مقابلم منو ناراحت میکنه اول خوب به اون رفتار فکر کنم و علت یابی کنم که چرا این حس بهم دست داده.شاید نوع تفکر من باعث شده ناراحت بشم پس فکرمو اصلاح کنم.دوم اینکه احساسمو بپذیرم و سرکوب نکنم و اعتراضمو به طرفم با بیان احساسات از سمت خودم نشون بدم نه اینکه انگشت اتهام به طرف شخص مقابلم بگیرم و او رو بکوبونم.من چند بار احساسمو از لحن پیاماتون بهتون بازخورد دادم ولی شما احساس منو کودکانه و اشتباه خوندید(همچنان تاکید میکنم نظر من روی احساس منفی است که از لحن شما بهم منتقل میشه و نه خود پیام) سه اینکه حس طرف مقابلم رو درک کنم این اولین قدم برای همدلیست.بپذیرم طرفم ناراحته یا هر حس دیگه ایی و سرکوبش نکنم و باهاش مقابله نکنم چه اون حس به دلایل درست باشه چه غلط و سعی در توجیه اون آدم و یا اثبات اشتباه بودن احساسش نکنم
و دیگه اینکه یاد گرفتم که نا کسی پس میکشه به التماس و خواهش نیفتم
پس بدونید اگر واسم راهنمایی دارید و مایلید پست بذارین با کمال میل خواهان اون پست با لحن ملایم هستم و بسیار خوشحال میشم ولی اگر مایل نیستید هیچ اصراری ندارم دوستان دیگه و کارشناسان هستند و کمکم میکنن
به امید برطرف شدن مشکلات همه دوستان

از پاسخ و بررسی شما تشکر می کنم و تمایل دارم که دوستان دیگه بیان و با تاپیک شما همراه بشن . البته بسیار تمایل دارم که بعد از چند ماه بیام و ببینم که مشکل شما به کلی حل شده . . .

معمولاً این بازخوردی که شما دادید به من داده میشه . یعنی کار به احساسات میکشه و کسی با اصل حرف من یا نیت من مشکلی نداره ولی از روی لحن ، جبهه گیری میکنه . . .

شاد باشید و پیروز

با سلام به دوستان عزیز همدردی
به خصوص سوده خانم عزیز رزا و شیدای گرامی
شیدا جان من و خانوادم دیگه الان نظرمون رو اینه که باید بریم جدا زندگی کنیم یعنی نظر مشاور هم همینه عمده مشکلات ما اصلا به خاطر این دخالتاست.و واقعا دیگه قصد برگشت به اون خونه رو ندارم

در ادامه باید بگم تو این دو روزه به شدت داغون شدم خیلی فکر و خیال دارم واقعا توانم به صفر کشیده مسایل درسیو امتحانم که دیگه قوز بالا قوز شده به هیچکدوم نرسیدم شنبه امتحان دارم و چند روز بعدش باید سمینارمو ارایه بدم.خدا چه کنم؟؟؟؟
من دوروزه احساس میکنم انگار قراره منو به مسلخ ببرن همش حرفای اون شب شوهرم میاد تو ذهنم اون هیچ تغییری نکرده البته مشاور هم بهم گفته بود تغییری نمیکنه.من پر از ترس و نگرانی هستم با این سیستم هرچیم من تلاش کنم دوباره اون اتفاقا میفته دوباره نا رضایتی دوباره بحث....

شوهرم گفت هیچ کمکی بهت نمیکنم خودت تنهایی یه جورایی نمیدونم چرا فکر میکنه زن مسیول همه چیزه.خودش گفت نمیخوام بعد اون شب اومده مث طلبکارا میگه برنامت چیه؟
آخه چرا من باید انقده زجر بکشم؟یه قدم جلو نمیاد.همش حرف خودشو میزنه.چرا ما حرف همو نمیفهمیم ؟؟؟؟؟بهش میگم بابا همه چیز دوتایی بیا باهم از اول شروع کنیم باهم.میگه نه من هیچ کمکی بهت نمیکنم.خب منکه پیغمبر نیستم معجزه کنم همه چیز درست بشه .خب اگه من تنهایی میتونستم همهپ چیو درست کنم که تا حالا درست شده بود.بهش میگم من دارم رو خودم کار میکنم.ادای منو درمیاره میگه حالا بعد ۲۸ سال یادت افتاده.میگه من عصبانیم.ای بابا انگار تقصیر منه خب یه خورده به خودت تکون بده تا ببینی اوضاع بهتر میشه
من از این زندگی میترسم دیوونهد شدم از بس فکر کردم
هی میگم خوبه اینو بگم دو دیقه بعد خوبه اونو بگم خوبه اینکارو کنم خوبه....
بابا چرا ما نمیتونیم مث دو تا آدم در کنار هم آروم زندگی کنیم؟مگه من چه کردم تو این زندگی؟
خسته ام...

سلام به دوستام
دلم گرفته.خیلیم گرفته میام اینجا یه چیزی میگم یه نظری میخونم واقعا حالم بهتر میشه مرسی از همتون.
زندگی موفق عزیز ممنونم از نظرتون.بار اول که خوندمش کلی جا خوردم.

نوشته اصلی توسط zendegiye movafagh

عزیزم شما تو هر زندگیه دیگه ای هم باشید همین مشکلات رو دارید
همسر شما قدم جلو گذاشته اما شما نمی بینید
اون از راه عاطفی اومده جلو شما ضایعش کردید اومده بببوسه شما تیکه انداختی بهش ... مردا از چنین زنایی خوششون نمی یاد
بعد گفته دو تایی با هم شما گفتی نه الا و بلا مشاوره
خدا هم کمکتون کرد و همسرتون برگشت اما شما بهش راه ندادی

- - -

ولی بازم خوندمش.کاملا درست میگین تو هر زندگیه دیگه ایم این مشکلات یا مدلای دیگه ای رو خواهم داشت.پس تلاشمو میکنم تا این زندگی رو درست کنم.
و اینکه من واقعا قدم جلو گذاشتن اونو نمیبینم .اینکه بیاد و دوباره همون حرفا رو بزنه یعنی قدم جلو گذاشته؟پس اینکه میشنوم همراهت شریک زندگیت باید تو رو بخواد همون جوری که هستی تو رو بخواد و بپذیره چی میشه؟بابا شوهر من هیچ وقت منو همین جور که هستم نخواسته.(شاید منم اونو همینجور که هست نمیخوام)نمیدونم از بس به این چیزا فکر میکنم ذهنم شده بازار شام.
گفتی ضایعش کردی.ولی من نکردم یا بهتره بگم اصلا این نیتو نداشتم تو اون لحظه من یهو حالم بد شد.گفتی تیکه انداختی.به خدا ننداختم و یا بهتره بگم اصلا تو این فکر نبودم بی غرض اون حرفا زدم یعنی خیر سرم خواستم ناز کنم.خب منم دلم میخواد ناز کنم براش.آخه چقدر من تو این زندگی ناز کشیدم .چقدر ناز کردمو بی اعتنایی دیدم.شایدم ناز کردن بلد نیستم
ولی اینجور که پیداست گند زدم چون بعد از خوندن پستتون با خودم فکر کردم میشه اینجوریم به قضیه نگاه کرد و با اینکه من این نیتو نداشتم ولی رفتارم میتونه نشون دهنده تیکه انداختن باشه.خیلی بد شد پس.

بزرگترین لطفی که نظر شما برام داشت اما چیز دیگه ایی بود.وقتی بحث تیکه انداختن به ذهنم خطور کرد رفتم و صدای ضبط شده اون شبو گوش دادم.آخه با گوشیم صدا رو ضبط کردم واسه اینکه رو حرفای همسرم فوکوس کنم.یه چیزی که متوجه شدم صدا و لحن و مدل حرف زدن خودم بود
میتونم بگم به نظر خودم افتضاح بود.با اینکه تو اون لحظه استرس نداشتم ولی صدام بلند و عصبی بود اصن خوب نمیتونستم حرف بزنم از لحنم اصلا خوشم نیومد توش آرامش نبود انگار لج طرفو در میاورد.خیلی بد بود احساس شکست میکنم.

بهم بگین چجوری خودمو اصلاح کنم؟چی کار کنم اصلا قاطی کردم
سوده جونم خانمی مرسی از پیام آرامش بخشت.شما که تونستی تو خودت تغییرات خوب بدی بهم راهنمایی بده.من از خودم نا امیدم.هر سمتیو میام درست کنم یهو میبینم یه سمت دیگه میلنگه انگار کلا اشتباهم.من یه وقتایی خسته ام احساس میکنم همه چیز هوار شده رو سرم.احساس میکنم دست پاچلفتیم