موضوع: چگونه طلاق را بپذیرم؟

با سلام به دوستان عزیز همدردی
این آخرین پستیه که میتونم امروز بذارم نمیدونم فردا تو یه همچین ساعتی در چه حالیم .امید به خدا
ماهک عزیز:
میخوام بگم خوش به حالت و خدا رو شکر اما عزیزم همسر من برنمیگرده با توجه به شناختی که ازش دارم با توجه به اون هیچ باری که تو کل زندگیمون برگشت میگم منو امیدوار نکن.کاش حرفت واقعی میشد.دلم میخواست از ته دل واقعا این چیزی که گفتی اتفاق میفتاد انقدر حرفت تو موقعیت الان من دلگرم کنندست که نگو اما من خودمو میشناسم میدونم که نابود میشم وقتی امیدم حالا دوباره نا امید بشه پس با اینکه آرزومه اما دلم نمیخواد امید وار بشم.عزیزم من همسرمو میشناسم میدونم که از حرفش کوتاه نمیاد.
اما بازم امیدم به خداست واسم دعا کنید
میگن برای هر آدمی دعا از زبانی که اون آدم باهاش گناه نکرده مستجاب میشه و چون با زبان خودش فقط مرتکب گناه شده و نه با زبان دیگران پس دعای دیگران در حقش مستجاب میشه
فردا آخرین تلاشمه.قراره با همسر و دوست بابام که وکیل ان یه گفتگوی صمیمانه داشته باشیم من فردا با امید به خدا میرم میخوام راضی باشم به اونچه که برام مقدر کرده
میخوام به همسرم بگم که میدونم ناراحته منم ناراحتم دوسش دارم و میخوام باهاش زندگی کنم و اونچه که از سمت من بوده رو پذیرفتم و آماده ام تا خودم رو کامل کنم ولی نیاز به کمک و حمایت و همراهی اون دارم و هر کاری من بکنم یه طرفه نتیجه نداره و دو طرف باید این تغییرو بخوان
به نظرتون خوبه؟آخه فکر میکنم فقط که من نباید تغییر کنم یعنی با تغییر من تنها فایده ایی نداره .اصلا چجوری بهش بفهمونم من زندگیمو میخوام ولی خواسته هامم میخوام؟یعنی منظورم اینه که فکر نکنه به هر قیمتی می خوام باهاش باشم چون آخه ممکنه بدتر کنه.من دلم خیلی میخواد باهاش باشم از خواسته هامم خیلی تا الان زدم ولی بازم میخوام مراعاتشو بکنم ولی خب منم آدمم. یعنی نمیخوام آخه حالت عجز و لابه داشته باشه یا این فکر به ذهنش برسه که خب ببین خودشم قبول داره که همه تقصیرا و کمبودا از خودشه
آخه شوهرم در حالت عادی هم اعتماد به نفس آدمو پایین میاره و یه جوری رفتار میکنه انگار واقعا من مشکل دارم نمیخوام غرور بگیردش ولی نمیخوامم بهش بربخوره میخوام اصل قضیه رو بفهمه.حالا چی بگم؟لطفا کمکم کنید تا فردا ظهر بیشتر وقت ندارم

پس با اینکه آرزومه اما دلم نمیخواد امید وار بشم

مراقب شمع چهارم وجودتان باشید تا خاموش نشود!

کلیپ بالا و حتما نگا کنید خانوم تقدیر گرامی!
اگه حوصله ندارین ، داستان زیر و بخونید.

""
شمع ها به آرامی می سوختند ، فضا به قدری آرام بود که می توانستی صحبت های آن ها را بشنوی .

اولی گفت : من صلح هستم ! با وجود این هیچ کس نمی تواند مرا برای همیشه روشن نگه دارد .
فکر میکنم به زودی از بین خواهم رفت . سپس شعله اش به سرعت کم شد و از بین رفت .

دومی گفت : من ایمان هستم ! با این وجود من هم ناچارا مدتی زیادی روشن نمی مانم ، و معلوم نیست تا چه زمانی زنده باشم ، وقتی صحبتش تمام شد نسیم ملایمی بر آن وزید و شعله اش را خاموش کرد .

شمع سوم گفت : من عشق هستم ! ولی آنقدر قدرت ندارم که روشن بمانم . مردم مرا کنار می گذارند و اهمیت مرا درک نمی کنند ، آنها حتی عشق ورزیدن به نزدیکترین کسانشان را هم فراموش می کنند و کمی بعد او هم خاموش شد .

ناگهان ... پسری وارد اتاق شد و شمع های خاموش را دید و گفت : چرا خاموش شده اید ؟ قرار بود شما تا ابد روشن بمانید و با گفتن این جمله شروع کرد به گریه کردن .

سپس شمع چهارم گفت : نترس تا زمانی که من روشن هستم می توانیم شمع های دیگر را دوباره روشن کنیم .

من امید هستم !

کودک با چشم های درخشان شمع امید را برداشت و شمع های دیگر را روشن کرد .

چه خوب است که شعله امید هرگز در زندگی تان خاموش نشود . چرا که هر یک از ما می توانیم با امید ، ایمان ، صلح و عشق را حفظ کنیم .

از اینکه با وجود درخواست برای بسته شدن تاپیک نظر میذارم عذر میخوام

تقدیر جان از خدا بخواه اون چیزی که به صلاحته و باعث آرامشت میشه سر راهت بگذاره البته نیاز به گفتن نیست که خدا خودش همیشه بهترین ها رو برای ما میخواد...

واقعا نمیتونی تصور کنی که چقدر خوشحال شدم که همسرت کمی از خودش نرمش نشون داده و این رو به فال نیک بگیر...

معلومه که هنوز امیدی به همسرت هست...تقدیر جان فقط ازت خواهش میکنم آرامش و متانتت رو در برابر همسرت حفظ کن اشکال نداره اگر اولش خیلی رو خوش نشون نداد

امیدوارم با خبر های خوب برگردی...