موضوع: چگونه طلاق را بپذیرم؟

از مدیر محترم ممنون . ولی به خدا سخته . ادامه یا جدایی الان مهم نیست شرایط حالیه برامون سخته

امیدوارم بانو تقدیر بتونه با این مشکل کنار بیاد و تصمیم خوب ودرستی بگیره چه تلاش برا ادامه و چه جدایی

بانو من شما رو درک میکنم باورش سخته قبول دارم ولی وقتی به رفتار های خوب بد همسرت و در کل زندگیت نمره میدی و بعد کم زیاد میکنی متوجه خیلی چیزا میشی .

میدونم با احساست بازیشده میدونم شاید دلیل محکمی نیست . ولی به خودت آسیب نزن ارزش نداره . به جاش تصمیمتو زودتر بگیر و خودتو از دلشوره و این کابوس نجات بده . برا خودت هدف تعیین یا براش بجنگ یا رهاش کن . تو این حالت نمون

من شاید 5 ماه تو شک بودم و عذاب سختی کشیدم تو خونه خودم تنها ولی بعد تلاش زیاد رهاش کردم . الان بهتر نیستم شاید 20% به خودم هم اسیب زدم . ولی کسی درک نکرد اگه تالار نبود ..............

بدرووود

نوشته اصلی توسط مدیرهمدردی

با سلام و احترام
ضمن احترام به نظر مشاور شما و همچنین نظرات اعضاء محترم که بیشتر هم حس با شما شدند.(البته فقط با یک حس از دو حس متضاد شما همحسی کردند.)
به نظرم شما آمادگی طلاق را ندارید.

برای طلاق دو فاکتو نیا زهست:
1 - یک علت مهم نیاز هست
2 - آمادگی برای طلاق نیاز هست.

همه اینها را که شما توضیح دادید حول فاکتور اول یعین "علت "می گردد. اگر بر فرض بپذیریم که علت درست باشد لیکن قطعا و یقینا در صحبتهای شما آمادگی طلاق یعنی فاکتور دوم وجود ندارد.
لذا انجام شدن طلاق خسارت بیشتری برای شما خواهد داشت.

لطفا زیادی توجه کنید.
من اصلا نمی گویم طلاق بگیر یا نگیر. چون این مسئله به انتخاب خودت بر می گردد.
من صرفا شرایط طلاق را می گویم و شما باید بر اساس آن تصمیم بگیری.
به طور خلاصه اگر همه دلایل و علتهای وجوب طلاق وجود داشت. شرط لازم هست ولی کافی نیست. شراط دیگری که نیاز هست و آن آمادگی روانی شماست.
لذا توصیه من به شما اینست تا در چنین تردیدی هستید حداقل از طلاق استقبال نکنید. و روی اینکه فعلا در حال بررسی هستید تاکید داشته باشید.

نکته دیگر اینکه با توضیحات احساسی که با همه این مشکلات از زندگی می دهید، نشان می دهد که در زندگی شما یک روحی وجود داشته است که شما نمی توانید در اینجا توضیح دهید. اما اثرش را بر شما گذاشته است.

همه اعضایی که حرفهای شما را شنیدند زودتر از شما از این آقا طلاق گرفتند ، چرا؟ چون متوجه این روح زندگی نشدند. اما شما که چنین روحی را حس کردید دو دل شدید، هنوز دلکنده این زندگی نشده اید.
همه مشکلات و ضعفها را می بینید ، اما اینها موجب تنفر و بی رغبیی صد درصد شما نشده است.

مشاوران نباید به کسی توصیه طلاق یا ماندن بکنند!
مشاوران باید شرایط مختلف را توضیح دهند. شرایطی که برای طلاق یا ادامه زندگی نیاز هست.

در اولین گام توصیه می کنم مشاور خود را تغییر دهید
پیشنهاد می کنم یکی از مشاوران ذیل را انتخاب کنید.








گام بعدی این است هم از نظر حقوقی، ترک منزل به هنگامی که هنوز طلاق واقع نشده است به ضرر شماست. هم از نظر روانی (به خاطر دوری از بستری که در آن هستید قدرت خلاقیت شما را کم می کند.)

لذا تا طلاق قطعی انجام نشده است سر زندگی خودتون باشید . این کمک می کند تا زودتر تصمیم خود را یکسره کنید. یا دلایل طلاقتان کاهش یابد و به زندگی ادامه یابید. یا احساسات و دلبستگی های شما کنده شده و طلاق بگیرید.

با سلام و تشکر فراوان از مدیر گرامی
بله شما درست متوجه شدید من آمادگیه طلاق ندارم اما چیزی که هست اینه که احتمالا هیچوقت آمادگیه طلاق پیدا نکنم با توجه به نوع دیدگاهم و آموزه ها و تفکری که از بچگی توسط خانواده در من شکل گرفته موضوع طلاق غیر قابل پذیرشه مگر به علت های مهم که اون علت ها به نظرم در هرکسی میتونه متفاوت باشه از نظر یکی بی محبتی میتونه دلیلی برایه جدایی باشه اما از نظر من نه.از نظر من اعتیاد میتونه یه دلیل محکم باشه ولی از نظر دیگری نه.در زندگیه من روحی وجود داشت که الان نمیتونم در موردش نظر بدم چراکه نمیدونم اون روح زاییده ذهن و فکر و احساسات من بود فقط؟یا واقعا وجود داشت؟و اگه وجود داشت چرا فقط روی من اثر داشت و نه روی همسرم؟و یا شایدم وجود داشته اما شرایط و اطرافیان باعث از بین رفتنش شدن.
چیزی که هست اینه که فقط فعلا در مورد خودم میتونم حرف بزنم اونم حتی نه به یقین.من احتمالا نمیتونم هیچوقت طلاقو بپذیرم مگر در موقعیتش قرار بگیرم و تازه اونم با صرف وقت.اگر یه دلیل محکم واسه خودم پیدا کنم احتمالا آمادگی پذیرش طلاق در من به وجود میاد(البته باز هم با صرف وقت)چیز دیگه اینه که موندن تو این شرایط برام زجرآوره و راه برگشتیم که نیست فعلا چون همسرم همجنان واسه جدایی مصممه پس باید و مجبورم وارد وادی طلاق بشم هرچند میل قلبیم نیست.اگر اشتباه میگم لطفا راهنماییم کنید

در مورد مشاورینی که پیشنهاد دادین بسیار ممنونم ولی متاسفانه امکان اینکه تهران برم برام نیست اگر لطف کنید و در اصفهان(خود مرکز اصفهان) و یا در دانشگاههای اصفهان کسی رو بهم معرفی کنید که مجرب باشن ممنونتون میشم اگر راهنمایی یا چیزی در مورد زندگیم هم مد نظرتون هست ممنون میشم اگر راهنماییم کنید

با سلام به همه دوستان و به خصوص مدیر محترم
صحبتهایتان را حتما با کمال میل مد نظر قرار خواهم داد منتها فقط کوتاه در مورد چند مورد توضیحی بدهم

نوشته اصلی توسط مدیرهمدردی

شما حتما نیاز به مشاوره حضوری دارید.

لطفا اگر شخص مجربی در اصفهان میشناسید معرفی بفرمایید

نوشته اصلی توسط مدیرهمدردی

شما نیاز دارید راههایی برای به انفعال کشیدن شوهرتان پیدا کنید.
به قول معروف کلید قلبش را پیدا کنید.
آدمها در وجودشان کلیدهای مختلفی دارند.
گاهی بعضی کلیدها خشم و تنفر ایجاد می کند. و بعضی کلیدها عشق و محبت.
باید زن و شوهر این کلیدها را در وجود هم بیابند..

من اصلا دلیل این رفتارهایش را متوجه نمیشم اصلا نمیفهمم چه میخواهد که بتوانم کلیدی پیدا کنم اصلا مبهم است که گره کجاست هزاران دلیل برای خودم آورده ام از کم کاریه خودم تا ازدواج در سن پایین تاثیر حرفهای مادرش و غیره که واقعا نمیدانم دلایل درستی هستند و یا واقعی هستند یا نه.البته مشاور هم چیز خاصی دستگیرش نشد و همه دلایل را ماثر میداند اما در نهایت ایشان هم توجیه نمیشوند.به من که اینگونه میگویند.پس اگر میدانستم درد از کجاست باز میشد امیدی به یافتن درمان داشت و همین ابهام هاست که مرا پریشان کرده

نوشته اصلی توسط مدیرهمدردی

حتی اگر بخواهید طلاق بگیرید باید سر زندگی خودتون باشید. صحنه را ترک نکنید.
معنی این حرفها این نیست که التماس کنید یا کوتاه بیایید.

من دو ماه و خورده ایست خانه پدرم آمدم انهم به اجبار و از طرف مادر شوهرم پس خودم مایل نبودم .شوهرم هم این را میدانست.الان دیگر نمیتوانم برگردم چون هم همسرم سراغی از من نگرفته هم اینکه با توجه به شناختی که از او وخانواده اش دارم و تجارب پیشین حتما این اقدام را مبنی بر کوتاه آمدن من گذاشته بر عملش شدت میبخشد.مسئله من الان باور کنید داشتن غرور نیست بلکه من دنبال یه راه کار آمد هستم و در برگشت خود نتیجه مناسبی نمیبینم.اگر با خودم احتمال این را میدادم که با اینکار شرایط تغییر میکرد حتما اینکار را میکردم ولی تاثیر مناسبی ندارد

من خیلی به همسرم میگفتم که دوستش دارم اما یا شاید چون خیلی گفته بودم برایش عادی شده بود یا برایش مهم نبود یا نمیدانم با خودش مبارزه میکرد در هر صورت او میدانست که من چقدر دوستش دارم اما در آخرین روزها همچنان به او میگفتم ولی گویا تاثیری نداشت



- - - Updated - - -

دوستان دو روز پیش با یکی از دوستان دور که وکیل و قاضی هستند و در دادگاه های خانواده هم کار کرده اند صحبتی کردیم ایشان از سر دلسوزی و خیرخواهی پیشنهاد دادند که جلسه ایی با من و شوهرم صحبت کنند.الان بابام زنگ زدن به شوهر ولی گوشیشو فعلا که جواب نداده .قضاوت پیش نمیکنم به بابام گفتن شاید باشگاه بوده نتونسته جواب بده ولی خیلی میترسم که قراره چی بشه احتمال اینکه اصن قبول کنه بیاد کمه.این آخرین تلاشمونه..
تازه اونا در آخرین تماس به بابام گفتن دخترتون تو این مدت چه تلاشی واسه زندگیش کرده؟توروخدا میبینید
بابا مگه حفظ کلیت و نظام یه زندگی با مرد نیست؟؟؟؟؟پسرشون نشسته کنار میگه نمیخوام اونوقت به من میگن تو چه تلاشی کردی؟؟؟؟؟؟توروخدا اینا چجور ملتین؟؟؟؟؟
دعا کنید واسم هرچی صلاحه پیش بیاد دعا کنید که خدا صبر و آگاهیو بینش بهم بده

نگران نباش هر چی به صلاحت باشه همون برات رقم خواهد خورد .

چرا با مادرشوهرت زندگی می کنید؟

بانو تقدیر سلام

انقدر حرفهای مدیر آموزنده ست که نیاز به مشاوره اعضا نداری فقط باید به آنچه مدیر گفت عمل کنی و مهارت خوتو در برخوردها و تلاش برا برگشت افزایش بدی .

من میدونم که نمیخواهی زندگیت از دستت بره .
بانو برا کاهش دلشوره و دلپیچیدگی های امروزت ایمانتو کمی قوی تر کن کمی بیشتر سر سجاده بمون کمی قرآن بخون تا آرامش بگیری کم کم خودتو بسپر به خدا .

و خودتو سر گرم کن تا همسرت از خواب خرگوشی (غفلت )بیدار بشه . و رو توصیه ها مدیر کار کن . شما قرار نیست دنبال جدایی باشی . شما دنبال سازشی .پس نترس و این راه با قدرت برو جلو . شک به دلت راه نده .


تقدیر منم مثل شما خیلی مرثیه سرایی کردم . ولی با تقویت ایمانم مبارزه برا حفظ زندگیم شروع کردم . درسته موفق نشدم وشاید امروز ثمری برام نداشته باشه ولی ارزش خودمو فهمیدم . که این خیلی برام مهم بود . و مهمتر اینکه سرم بالاست که تلاشمو کردم . خودش نخواست بدرود