موضوع: داشتن 60 درصد ملاک ها،اما گذاشتن دو شرط غیرمنطقی

سلام

نمیشه هم خدا رو داشت هم خرما

کسی که میگه من میتونم مادر بچه ای باشم و شاغل باشم بدون اینکه در تربیت بچه یا خانه داری من و رسیدن به همسرم اجحاف بشه فقط و فقط داره از روی تعصب حرف میزنه
و 100 درصد در این زمینه کوتاهی رخ خواهد داد برای هر زنی و در هر زمینه شغلی
فقط مسئله اینه که این کوتاهی تا چه حده ؟

بعضی از مردها میتونند خرج بچه بدن و همسرشونو از لحاظ مادی تامین کنند که این شرایط رو میذارند که همسرشون شاغل نباشه و بچه زیاد میخوان

من اگه زن بودم شرط ایشون رو با شروطی میپذیرفتم
مثلا :
1. ماهیانه هزینه ای که میتونم از شغلم بدست بیارم رو بدون منت به من بدن (مثلا ماهی 1 میلیون)
2. فقط در صورتی بچه دار میشم که ایشون همکاری کنن و از وظایفشون شونه خالی نکنن چه در موقع بارداری در مسائل خانه داری چه در تربیت بچه
3. اگر شرایط مالی ایشون کفاف نده به بچه فکر نمیکنم تا موقعی که رفاه فرزندم تامین بشه
4.هر وقت هرنیاز مالی برام بوجود امد ایشون هزینه اشو تامین کنن (حالا ممکنه یک فعالیت ورزشی یا فرهنگی باشه یا برای زیبایی خودم بخوام هزینه کنم یا برای سلامتی ام باشه یا خرید زیور آلات یا هر چیز دیگه ای ...)
و ...

یعنی آقای محترم شما که انقدر ادعا داری اولا میتونی نیاز های مالی منو تامین کنی که میگی نرو سمت کار
ثانیا میتونی در پرورش 4 تا بچه کمک کنی و پا به پای من سختی هاشو تحمل کنی
و اصلا پول داری که میخوای 4 تا بچه بدنیا بیارم و هزینه هاشو تامین میکنی ؟

در کل شما هم باید نگرانی هاتونو عنوان کنید و این نباشه که ایشون دنبال یک ظرف شور و کهنه شور باشن ، دنبال یک کنیز بله قربان گو که در شرایط سخت مالی قربان صدقه فرمان و اوامر اربابش بره

مطمئنم ایشون با اومدن اولین بچه و چند روز شب نخوابی و یکم دست در جیب مبارک کردن به زور هم که شده مانع از اومدن دومی میشن و به این نتیجه میرسن که یک بچه کافیه

ولی اگر انقدر شرایط مالی مناسبی دارن که همچین توقعاتی دارن و انقدر با درک و فهم هستن که پا به پای شما میخوان همراهیتون کنن چرا که نه

ایشون نمیتونن هم خدا رو بخوان هم خرما رو و مثل امپراطور ها به ازدواج و تولید نسل فکر کنن؟؟ مگر اینکه واقعا توانش رو داشته باشن

مرسی از همتون دوستان عزیز.دیگه قضیه تموم شد و ایشون هم تماس نگرفتن.البته توی جلسه چندین بار پرسیدن این مسءله رو که راه نداره و من گفتم فکر نمیکنم ولی بازم راجع بهش فکر میکنم.ولی مامانم میگن رنگت حسابی پریده بوده (ی دفعه احسساس کردم چهاتابچه قد ونیم قد کنارم نشسته) بازم من موندم وتنهاییام.خسته شدم از این همه خواستگار و خواستگاری که به نتیجه نمیرسه.مامانم میگن خسته شدم ازخواستگار و ...هر چی فک میکنم بیشتر تردید پیدا میکنم خدا خودش به داد همه برسه

یک توصیه مهم بهت می کنم انتظار جان :
هر خواستگاری را به خانه ات راه نده. قبل از اینکه کسی به خانه ات بیاید باید مادرت تلفنی با مادر او صحبت کند و یک سری ملاک های کلی را ارزیابی کند. بعد اگر دیدی شرایط کلی اش مناسب است خواستگار را به خانه ات راه بده.
من خودم تا به الان سه تا خواستگار داشتم که هیچ کدامشان را ندیدم چون قبل از خواستگاری مادرم تلفنی با مادر پسر صحبت هایی کردند و متوجه شدیم ملاک های کلی ما را دارا نمی باشند.
هیچ لزومی ندارد که هر کسی را به خانه ات بیاوری. بنیشین و یک سری ملاک های کلی و مهم را که پای تلفن می شود راجع به آنها صحبت کرد تعیین کن و اگر خواستگاری این ملاک ها را داشت به خانه راهش بده.

خانم مصباح الهدی عزیز ممنون بابت پست مفبدت. اقای معاون کلانتر اخه همه که یه شکل زندگی نمیکن. مثلا خیلی از مردا رو من خودم به عینه دیدم که اونقدر غرق در کار و مشکلات هستن که وقتی برمیگردن خونه اونقدر خسته ان که دیگه نه وقت نه حوصله محبت و توجه به همسر و بچه هاشون ندارن. حالا خوبه شما بری خواستگاری بهتون بگن سر کار نرو که اینجوری نشه؟
من اگه یک دختر به دنیا اومدم انتخاب خودم نبوده و حالا که به عنوان یک انسان دارم زندگی میکنم دلم میخواد جدای از جنسیتم فرصت تحصیل و کارورشد و شکوفا کردن استعدادم رو داشته باشم. مدیریت کردن زندگی ریطی به کار بیرون نداره الزاما. کی میتونه ادعا کنه که همه زنهای خانه دار مادرا و همسرای ایده الی بودن؟؟؟
من خودم دانشجوی سال چهار پزشکی ام. درسا و و شرایط کارم هم خیلی سنگینه.در عین حال کنار درسم تدریس خصوصی هم میکنم. با وجودی که مجردم اما تقریبا اکثر مواقع من تو خونه اشپزی میکنم. چون بهش علاقه دارم.برای کمک به مادرم چون کمی کسالت دارن همیشه من ظرف میشورم. با وجود همه اینا مرتب باشگاه میرم. کلاس زبان میرم. و همیشه هم وقت واسه تفریح و بیرون رفتن و بودن با دوستان و خانواده ام دارم . ادم اگه بخواد زندگیش رو مدیریت کنه میتونه شاید به نظر سخت برسه ولی وقتی با علاقه این کارا رو کنی واقعا حس خوشبختی میکنی. تو خانواده ما همه خانم ها تحصیلات بالایی دارن و اکثرا شاغلند. نمیخوام بگم زندگی همه عالیه اما مثلا پسردایی من پزشکه. خانمش مهندسه و یک شرکت داره. 2 تا بچه هم دارن. این خانم اینقدر خوب خانوادش رو مدیریت میکنه که زبانزده. یه همسر و مادر ایده ال . در حالی که کلاسای مختلف و تفریح و همه این چیزا رو هم در کنار زندگیش داره.

انتظار سبز عزیز . قبل از هر چیزی بشین خوب با خودت فکر کن اگه شرط ایشون رو بپذیری 10 سال دیگه چه حسی خواهی داشت؟ ایا احساس نمیکنی چیزی رو از دست دادی؟ که اگه اینطور باشه مسلم بدون این حس باعث میشه نسبت به زندگیت سرد بشی .تو قبل از اینکه یک همسر یا مادر باشی یه انسان مستقلی. اگه خودت به شخصه حس خوشبختی تو ارتباط با خودت نکنی خیلییییی سخته که بخوای خوشبختی رو واسه همسر و فرزندت به ارمغان بیاری. ولی در عین حال نباید نقش همسری و مادریت تحت تاثیر کار و زندگیت کمرنگ شه.

من چندین بار به شما گفتم که مساله اشتغال یا عدم اشتغال نیست. مساله طرز تفکر یک انسان و نگاهش به زندگی مشترک و وظایف همسری ، نگاهش به زندگی مطلوب و ایده آل است. دیدگاهش به زن و توانایی های یک زن است.
من یک بار دیگر قسمت های مهم پست هایم را برایت می گذارم. اینبار به منظور اصلی من دقت کن انتظار جان :
می دانی من بیشتر روی چه چیزی تاکید دارم ؟روی این نکته که با مردی ازدواج کنی که تو را آنقدر دارای شعور و عقل و تدبیر و درایت بداند که چنین حرف های زننده ای را مطرح نکند. آنقدر به تو اعتماد داشته باشد که بداند شما نقش خودت را به عنوان یک مادر و همسر به خوبی ایفا خواهی کرد و نیازی به آقابالاسر نداری. با مردی ازدواج کنی که خوشحالی تو را خوشحالی خودش بداند و تو را یک آدم متعصب تصور نکند که نمی توانی براساس شرایطی که داری برای زندگی ات تصمیم بگیری و به خانواده ات ضربه خواهی زد. برعکس تو را یک زن انعطاف پذیر و مدبر بداند که بهترین ها را برای شوهر و خانواده ات رقم خواهی زد .

وقتی روح دوتا آدم به هم نزدیک باشد به هم اعتماد خواهند کرد و اینقدر خشک و خشن با هم برخورد نمی کنند. حتما متوجه منظورم شدی که روی اشتغال تاکید ندارم بلکه روی طرز فکر و طرز تلقی یک مرد از شما تاکید می کنم.
عزیزم واقعا می توانی با مردی که اینقدر برایت شرط و شروط می گذارد ، ذره ای به تو اعتماد ندارد و اصلا دنیای تو را و توانایی تو را درک نمی کند ، یک زندگی شاد داشته باشی؟ واقعا با مردی که اینگونه رفتار می کند می توانی یک حس قشنگ عشق و صمیمیت را داشته باشی و از درون قلبت بهش نزدیک باشی ؟
خوب روی حرف هایم فکر کن و ببین ته قلبت چه می گذرد . این خیلی مهم است .






- - - Updated - - -

خوب ما انسان های معمولی وقتی به خاطر کسی از آرزوهایمان گذشت می کنیم انتظار داریم که این گذشت ما بی جواب نماند. انتظار داریم که :
- او قدر گذشت ما را بداند و آن را وظیفه تلقی نکند و بی تفاوت نباشد.
- او هم متقابلا خودخواهی را کنار بگذارد و در زندگی دائما انتظار گذشت و فرمانبرداری از خواسته هایش را نداشته باشد. یعنی گذشت های سلسله وار و بی پایان. اینکه همیشه حق را به جانب او بدهیم.
- انتظار داریم که اگر ما را از شرایط مطلوبی که قلبا آرزویش را داشتیم برکنار کرده است ، شرایط بهتری برایمان فراهم کند. یعنی شرایطی که ما آن را به آرزویمان ترجیح بدهیم و بگوییم: آه این شرایط اصلا قابل مقایسه با آنچه آرزویش را داشتیم نیست. چقدر خوب شد به حرف او گوش کردم!!!
- انتظار داریم که اگر ما گذشت می کنیم طرف مقابل هم این گذشت را داشته باشد و او هم به خاطر ما از خواسته هایش صرفنظر کرده و به دل ما راه بیاید.

اینها شرایطی است که وقتی انسانی به خاطر کسی دیگر از آرزوها و خواسته هایش گذشت می کند و به شرایط طرف مقابل تن می دهد ، به طور خود به خودی در ذهن و روح او ایجاد می شود. مگر اینکه عشقی دیوانه وار بین دونفر حاکم باشد که اصلا تمام حساب های مادی این دنیا کنار برود که بحثش جدا است و در حال حاضر شما انتظار سبز عزیز چنین شرایطی را ندارید.
خوب پس این دوره طولانی تر شناخت لازم است که شما بفهمی آیا این مرد کسی هست که بتواند این گذشت شما را جبران کند و رضایت شما را تامین کند یا نه؟ و آیا آنقدر برای شما جذاب و دوست داشتنی است که بتوانید به خاطر او گذشت کنید یا نه.



- - - Updated - - -

انتظار جان بهتر است وقتی کسی حرفی را مطرح می کند سعی کنی عمیق تر نگاه کنی. اشتغال یا عدم اشتغال یک معلول است ، شما باید علت را پیدا کنید. باید ببینید که وقتی کسی شرایطی را برای شما معین می کند ، صرفنظر از آن شرایط ، چه تفکری چه تربیتی چه شیوه زندگی و چه اعتقاداتی پشت آن است. آن مرد چه تجربیاتی داشته است که به این نتیجه رسیده است.
انتظار جان من یک پست طولانی از زندگی خودم و تجربیاتی که داشته ام گذاشتم . با این کار من نشان می دهم که اگر شرایط خاصی در زندگی مد نظر من است چه تجربیاتی را از سر گذرانده ام که به این نتایج رسیده ام.
و این را بدان که مهمتر از خود نتیجه گذشته و تجربیاتی است که علت آن است و پشتوانه آن است.

وگرنه عزیز من دنیا متغیر است. شما نمی توانی آینده را پیش بینی کنی. خود من الان دنبال اشتغال نرفته ام و یا کلاس می روم یا کتاب می خوانم یا درس . دلیلش مهم نیست. شرایط زندگی اینگونه ایجاب می کند. من هم راضی هستم از زندگی .

اما همین من ممکن است شرایطم طوری بشود که مجبور شوم صد درجه تغییر کنم . کلاس و مطالعه و درس را کنار بگذارم و سرکار بروم.

وقتی من می بینم شرایط دنیا اینقدر متغیر است تعصب به خرج نمی دهم. نه روی عدم اشتغال تعصب دارم نه روی اشتغال.

اما چیزی که برای من مهم است همان ها است که توضیح دادم. طرز فکر افراد و منطق آنها و نگاهشان به زندگی و اینکه چقدر انعطاف پذیر هستند و اینکه چقدر دنیای خود را شناخته اند و به ناپایداری آن پی برده اند برایم مهم است.

وپو و hsp عزیز ممنونم از نظراتتون.من با شما موافقم علت مخالفت من تمام موضوعاتی بود که شما مطرح کردید و اینکه به عنوان ی انسان به حق انتخاب من راجع به کار کردن ی نکردن بی توجهی شده بود.شاید مد نظر من اصلا کار کردن نبود بلکه گرفتن این حق انتخاب بود.وقت یمی گم همه یاحساسای خوبم ی دفعه بد شدن هم همینه.احساس کردم فقط منو برای بچه اوردن و بزرگ کردن می خواد(البته به قول مامانم بیشترین دلیل مردها برای ازدواج ارضای همین نیاز و بچه اوردنه ولی حداقل می شد اینقدر واضح مطرح نشه) ولی ی سوال دارم ازتون؟ اگر دوروبرتون پر از دخترای مجرد باشه 30 سال به بالا و بدونید که شاید تا 30 سالگی و شایدم بیشتر و شایدم تا اخر عمر باید مجرد بمونید و سنتون به سرعت داره میره بالا و هر روز گزینه های مناسبتون کمتر و کمتر میشه چی؟ میگن هیچ انسانی نمیتونه 100 درصد معیارها رو داشته باشه.اگر مجبور باشید از چندتا دیگه از معیاراتون کوتاه بیاید و ی روز پشیمون بشید و فکر کنید کوتاه اومدن از این معیار در مقابل ی سری دیگه از معیارا خیلی خیلی بهتر بود چی؟ اگر همه خونواده بهتون میگفتن اشتباه کردین و پسر خوب کم پیدا میشه و به بختتون لگد زدید ،پرتوقعید و انتظار دارید شاهزاده با اسب سفید بیاد چی؟اگر بیشتر از همه خودتون خسته و کلافه این تنهایی مزخرف بودید و دوست داشتید سر و سامون بگیرید ...ایناست که منو دچار تردید کرده بیشتر از همه تنهایی و ترس از مجردی و پیدا نکردن ی همسری که معیارای منو داشته باشه.این همه خواستگار و زحمتاشو به نتیجه نرسیدن هیچ کدومش.بعضی وقتا با خودم میگم خدایا دست اونی که مال منه رو بگیر و بلندش کن و به من برسون.ولی کمکم نمیکنه.حکمتشو نمی فهمم .من اهل دوستی و ...کارای مزخرف دیگه نیستم. موقعیتش خیلی بهم پیشنهاد میشه اما من دنبال ی زندگی اروم و با ارامشم.معتقدم اگر پاک باشم ی همسر پاک خواهم داشت وگرنه هیچوقت نمیتونم انتظاری از همسرم داشته باشم.هر چی خدا می خواد و صلاح میدونه.توکل به من ارامش میده

عزیزم کاملا درک میکنم چی میگی. به این خاطر که برای یکی از کسایی که فوق العاده به من نزدیکه یک همچین اتفاق افتاد. این خانمی که میگم فوق لیسانس هستن و تو دانشگاه هم تدریس میکنه . تا 28 سالگی که به قول شما هیچ کدوم خواستگاراش شرایط مورد نظر رو نداشت یا... وهمه اون مسایلی که خودت گفتی هم ایشون داشتن. مثل حرف اطرافیان و این چیزا. تا اینکه به واسطه من یک پزشک اومد خواستگاری ایشون. اول که اومدن خانواده پسر خیلی ابراز خوشحالی میکردن و حتی میگفتن که ما به اون یکی پسرمون گفتیم با برادرت باجناق شو و این حرفا. خب معیارای اون خانم رو اقا پسر تا حدود زیادی داشت. فقط با وجودی که 29 سالش بود اصلا استقلال فکری نداشت و همه تصمیماتش رو پدرش میگرفت واسش. ولی اون خانم به خاطر همون حرفای خانواده که خودت هم اشاره کردی ندید گرفت و جواب مثبت داد. دیگه همه چی قطعی شد و حتی تاریخ مراسم معلوم شد. باز سر مهریه بحث داشتن و بازهم دختر کوتاه اومد. تا اینکه یک بار این خانم سر کلاس بودن پدر پسره زنگ میزنه میگه همین الان بیا محل کار من من یکم باهات حرف دارم. خانمه میگه من الان خودم سر کلاسم تموم شد چشم میام. اما همین مساله باعث شد رابطه به هم بخوره. چون پدر میخواست همونجور که پسرش همیشه گوش به فرمانشه عروسش هم بی چون و چرا باشه غرور دختره خیلیییی جریحه دار شد خانوادش همش اون رو مقصر میدونستن . بعدش هم که خواستگارای یعدیش خیلی کم معیاراش رو داشتن حرفا و سرزنش ها بیشتر شد.کلی اذیت شد. خیلی عصبی شد تا حدی که مثلا روز دختر یکی ازدانشچوهاش بهش تبریک گفت کلیییی گریه کرد. دیگه رو اورد به دعا و نماز و این چیزا. از خدا خواست که خودش این مشکل رو حل کنه ( حالا لگر کسی اون دعا ها و نماز ها رو خواست بدونه بگه من بپرسم ازش و اینجا بنویسم). بعد حدود 9 ماه یک خواستگار براش امد که خودش خیلییی خوب بود . فقط وضع مالی خانوادش زیاد خوب نبود و چند چیز دیگه. اما خودش خیلی معیارای خانم رو داشت. ظرف 4 ماه ازدواج کردن و خداروشکر زندگیشون عالیهههه.الان 3 سال از ماجرا هم میگذره.
عزیزم به خدا توکل کن. چون اگه اون نخواد و همه عالم جمع بشن که بشه،نمیشه و اگه اون بخواد و همه عالم جمع بشن که نشه, بی برو برگرد میشه. توکل کن و صبر داشته باش