موضوع: مشکل من با ذهنیت اشتباه دیگران نسبت به خودم! (اختلاف با اطرافیانم در تعیین زمان ازدواج!)

نوشته اصلی توسط صبا_2009

اینجور ایده آل گرایی دقیقا مقتضای سنت هست کاملا حرفات رو درک میکنم. خودمم دقیقا یه روزایی همینجوری فکر می کردم.

نکته اول: اینکه امروز شما تصمیم بگیری ازدواج کنی معنیش این نیست که مثلا 3 ماه دیگه سر سفره عقد نشستی و با فرد ایده آلت ازدواج می کنی. ممکنه تا 4 سال دیگه هم همچنان مجرد باشی و فردی با شرایط منطبق با شما سر راهت قرار نگیره.

درسته اما وقتی تصمیم میگیریم ،مدت آشنایی که شروع میشه!! فقط زیر یک سقف نمیریم و تاحدودی وظایفا و مسولیت ها نسبت بهم محدود تره! ولی درکل آشناییت ها شروع میشه و اینجاست که اخلاقیات حرف اول و میزنه!

نکته دوم: وقتی عادت به تنهایی و درون گرایی داری تا وقتی که کسی تو زندگیت نیست چطور می خوای این عادت رو برطرف کنی و خودت رو محک بزنی که عاداتت برطرف شده. ببین یه ورزشکار کی می تونه ادا کنه که سطحش رو پیشرفت داده؟ وقتی که تو تمریناش دقیقا تو شرایط مسابقه قرار بگیره.

تو مسابقات همیشه آدم ها برنده نمیشن، گاهی بازنده میشن!!
اگه من تو زندگیم بازنده بشم چی؟
میتونم این مسابقه و فعلا با دوستام و اشنایانم شروع کنم.


زندگی زناشویی و کلا زندگی همیشه حالت پویا داره. یعنی هیچ وقت به اون مرحله نمی رسی که هیچ مساله ای واسه حل کردن نداشته باشی و پات رو بندازی رو پات و بری دنبال خوشی. همیشه یه چالش وجود داره که باید یادبگیری به صورت آنلاین (یعنی همزمان که موتور زندگی روشنه، پره ها داره می چرخه باید دستت رو ببری تو موتور و ایرادش رو برطرف کنی) حلش کنی.


میدونم زندگی پر از مشکله ، و هیچوقت تمام نمیشن وهمیشه فقط شکلاشونه که عوض میشه.
اما من میخواستم مشکلات در حال حاضرم و حل کنم!
در مورد آینده فعلا کاری از دستم برنمیاد.چون هنوز نمیدونم چه مشکلاتی سر راهم قرار میگیره!
درسته که ما از آینده خبر نداریم ولی دلیلی وجود نداره که فرصت های حال رو بسوزنیم به امید آینده، قبول داری؟

بله حرفاتون کاملا منطقیه !

شایدم من دارم کلا بهانه گیری میکنم!

حس ترس عجیبی و استرس از ازدواج و انتخاب کردن دارم ، متاسفانه ترسم هم خیلی زیاده! مثلا همین امروز یه خواستگار داشتم تماس گرفته بودن، ندیده و نشناخته الکی شروع کردم به بهانه گرفتن! که فقط مامانم قبول نکنن!!


خودمم یجوراایی حس میکننم که حرفام بهانه اس، مامانمم اینارو میدونن، اما من احساس کردم بعد از یکی دوسال دیگه شاید حس نیاز و میل به ازدواج در من قوی تر از ترسام و استراس هام بشه!

سلام جناب فدایی یار.

ضمن تشکر از راهنماییتون، باید بگم، اتفاقا مادر من قبلا اصلا تو فکر ازدواج من نبودن، خانواده من از جمله پدر و مادرم بیشتر دوست داشتن ما درس بخونیم و فقط بفکر پیشرفت و موفقیت در درس و دانشگاه باشیم.

اما خاله من معتقدن دختر باید تا 22 ، 23 سال حتما زودتر ازدواج کنه! اگه دلیل درس و ارشد و دکتری بیاری از نظرشون اینها فقط بهانه اس، خاله امم از دوسال پیش که این حرفارو به مادرم میگن، حالا مادرم اوایل زیاد تحت تاثیر قرار نگرفتن،
اما مامانم چند تا دوست قدیمی داشتن،که چند سالی بود از هم بیخبر بودن، بعد یبار دوستانشون منو تو مراسمی دیدن. از اونموقع هروقت مامانم وتو دور همی های هم میبینن حرف ازدواج من به میون میاد. میگن درس همیشه هست باید زودتر بفکر ازدواجش باشین، اونها همه دختر هاشون تو همین سن و سالا دیگه ازدواج کردن. برای همین انگار مادرم تحت فشار قرار گرفتن و از این بعد تصمیم گرفتن خواستگار رد نکنن!

اتفاقا از اون موقع به بعد معرفی شدنم هم بیشتر شد.جالبه بعضی از معرف هارو ما اصلا نمیشناسیم!!!!! ( طوریکه در حال حاضر انگار مامان و بابام بعضی وقتا از اصرار این افراد ناآشنا بیشتر به شک میوفتن! !! اجازه حضور میدن تا فقط ببینن کی بوده که معرفی کردنشون!!!)

من دوست ندارم مادرم و ناراحت کنم، برای همین نمیتونم زیاد تحت فشارشون بذارم.
از یطرفم تو تمام زندگیم مامانم همیشه پشتم بودن و خیلی زحمت برامون کشیدن مامانم تو تمام مراحل زندگیشون خیلی ازخودگذشتگی داشتن.

برای همین من میخواستم یه راهی بهم پیشنهاد بدین که خیلی آروم و بدونی که ناراحت و دلخورشون کنم به خواسته ام برسم. مثلا چی بهشون بگم با چه جملاتی که هم تاثیر گذار باشه هم ناراحت کننده نباشه.

بعدش که قرار نیست هر روز خواستگار بیاد خب فوقش هم اومد بیاد شما یه صحبتی می کنید و یه تجربه ای هم میشه..حتما تا شما از طرف خوشتون نیاد که بقیه نمیگند به زور ازدواج بشه .و.. شما کافیه بگید از طرف خوشتون نیومده و دیگه به بار دوم هم کار کشیده نمیشه..این طوری این حساسیت ها هم کم میشه .. و دیدگاه بقیه هم هخود به خود عوض میشه..وقتی بقیه میبینند داره براتون خواستگار میاد..

اما یه ریزه کاری این وسط میمونه ..اگه همین الان شما به دفعه بگید خواستگار بیاد و.. من حس میکنم این حس به مامانتون و.. القا میشه اهان پس این دختره ما واقعا قصد ازدواج ندشات و با اصرار های ما به حقیقت پی برد و.. این طوری باز ممکنه برای شما بدتر بشه..اینو خودتون از پسش بر بیاد که طوری این روند رو انجام بدید که در نهایت شما برنده باشید..

نمیشه که، میدونین سر هرکدوم چقدر به من آسیب میزنه؟ ؟
از یطرف حس نیازم قوی نیست!که بخواد برام منبع انرژی باشه.
از یطرف هم اینجور موقعیت ها برام خیلی استرس زاست.
هر کسی که میاد و باید بشینی روش فکر کنی، ذهنت مشغول میشه تا چند وقت که مراسمات طول میکشه، بعدشم که همش فکرم درگیر و مشغول میشه.

خرید که نمیخوام برم! !!حتی تو خرید کردن هم اول و بعدش هردو فکر آدم و مشغول میکنه، بعد شما انتظار دارین، هر خواستگار که میاد من براحتی فراموشش کنم.انگار نه انگار! !!! بدونیکه برنامه های زندگیمو مختل کنه!!!!

درمورد پارگراف دومتون میشه بیشتر توضیح بدین؟ همینکارو که میگین چطوری انجامش بدم؟

از کجا معلوم دو سال بعد که فرصت ها رو از دست دادید (نه به این معنی بود که الزاما خواستگراای بهتری نداشته باشید) بعدش به این نتیجه برسید که اشتباه فکر می کردید !!

میشه بیشتر توضیح بدین؟ چیو اشتباه میکردم؟؟
اینکه بخودم فرصت بدم، تا ایراداتی که فکر میکنم و رفع کنم بعد ازدواج کنم و ممکنه دوسال بعد فکر کنم که اشتباه میکردم که بخودم فرصت دادم تا آمادگی بیشتری کسب کنم؟

با توجه به حرف هایی که نوشتی به نظر من بهتره یه مدت زمان کوتاهی رو واسه مادرتون مشخص کنید، مثلا سه ماه یا 6 ماه، بگید اگه کسی هم زنگ زد به یه بهونه ای موضوع رو موکول کنند به چند وقت دیگه. سعی کن با مامانت راحت باشی. وقتی بتونی راحت مساله ت رو به ایشون بگی احتمالا ایشون هم یه مدت از صرافت ازدواجتون بیافته و یه فرصت واستون فراهم کنه. فقط این مدت رو طولانی نکن یکی دو سال خیلی زیاده.