موضوع: دوزخ تضاد -- مشکل مزمن در بی علاقگی به همسرم و احساس خلا در زندگی

سلام به همه دوستان به همه عزیزان که از دیشب تا امروز منو از همراهیشون دریغ نکردن. همین که برام وقت گذاشتین و به مشکلم فکر کردین برای من بی نهایت احساس آرامش به ارمغان آورده، بی نهایت. من به دلگرمیتون احتیاج دارم. اونایی که گفتن من کمالگرا هستم کاملا درست گفتن. متاسفانه این مشکلو دارم. بدتر از اون به دلایلی که تنهایی الانمو کاملا نشون میده شدیدا مهر طلبم. هرچه هست به یک نتیجه رسیدم: توی همه این سالهایی که خودمو زجر دادم که خودمو اصلاح کنم که این ویژگیهایی اخلاقیمو درمان کنم، جز اذیت بیشتر چیزی نصیبم نشد، حالا دلم میخواد کنار بیام با مسائلم. این آرامشی بهم میده که سر فرصت شاید در زمانی طولانی تر تعدیلشون کنم. کنترل احساسات برای من خیلی سخته و محیط کار من جایی است که باید با ده ها دانشجو در ارتباط باشم و چنان که افتد و دانید، خود به خود بحث مقایسه رو پررنگ می کنه. لطفا دوستان من بمونید.

- - - Updated - - -

دوست مهربانم
من 8 سال هست ازذواج کردم. یه پسر 6 ساله دارم و دختری که دو ماه دیگه دنیا مییااد. زندگیمو خیلی دوس دارم. آخرین بار هم یادمه که برای خوشحال کردن همسرم چه کردم و چطور ذوقزده اش کردم. مطمئن باش روزهایی مدید هم برای آزمودن حس خودم ازش دور موندم. عجیبه شاید من مبتلا به دوشخصیتی هستم که هستم. درکنارش در همه اون لحظاتی که از کنارش دور بودم بهش علاقه مندم ولی باز دلم چیز دیگری هم میخواد. باز خودم رو آزمودم و دیدم که چیزی فراتر از تنوع طلبیه. باور کنید

سلام دوباره
من نسبت به این مشکل خیل دارم اذیت میشم. دیگه شب و روزم شده خود خوری. پر از رویا و فانتزی و خیالات
خدا رو شکر که وضع مالیم متوسطه وگرنه می ترسیدم دست به کارای احمقانه بزنم.
ایشون خیلی خوبن ولی کاملا از معیارهای من دور
ظاهر
تن صدا
برخورد و فرهنگ خانوادگی
شیوه برخورد با همسر
همه اینا در من جمع شده و شده حسرت
راستش دیگه بدم میاد بشینم هی صحبت کنیم
یه جورایی دیگه دل کندم
این توصیه ها رو که باهاش صحبت کن مشاوره برید برات آرایش کنه همه اینارو طی کردیم. گاهی شده با ظواهر کنار اومدم ولی این حس اونقدر ریشه ای یه که به رفتار و طرز فکر هم برمیگرده. عین آدمی هست م که به هر راهی پامیزارم که از این مشکل رد بشم با سر می خورم به دیوار.کاملا به توجیه و مثبت اندیشی و نمی دونم به بدتر از این فکر کن بی اعتقادم. این مشکل در من هست و راستش با توجیه حالم خوب نمیشه.

- - - Updated - - -

من از همسر ایده آلم این تصویر رو تو ذهنم داشتم:
1. زیبا به اون معنا که برام دلنشین باشه (حتی اگر از نظر دیگران زیبا نباشه)
2. مثل خودم آروم، درونگرا، اهل مطالعه و دارای اطلاعات عمومی بالا
3. سلطه گر نباشه و لجباز و گاهی مغرور (همسرم متاسفانه پر از این خصوصیاته یه مردادی به تمام معنا)
4.بد دهن نباشه و کوچه بازاری حرف نزنه
5. دارای خانواده تحصیلکرده (من واقعا هیچ سنخیتی با خانواده اش و باجناقام ندارم. بین جمعهاشون تنهای تنهام. وقتی جایی باشی که تحصیلاتت موقعیت شغلیت نوع سختیهات برای اون جمع بیگانه باشه و حتی گاهی حسادت برانگیز، اون وقت نه تنها تنها هستی بلکه گاهی مورد تهاجم )
6. ایشون همه جوره تظراتشو به من تحمیل می کرد و متاسفانه گاهی با بدترین روشها و این منو که یه شخصیت مهر طلب و به قول شما کمال گرا بودم نابود کرد.
7. حس و حال یه مرد تحصیلکرده رو بفهمه (ایشون هم لیسانس هستن ولی فکر کنید من چه مصیبتی داشتم وقتی یه همکلاسی خانوم بهم پیامک می داد که مثلا بگه فردا استاد نمیاد نیازی نیست از کارتون مرخصی بگیرین، همین چیز ساده از نظر ایشون حساسیت برانگیز بود، اینکه تو خونه مادر زنت حق نداشته باشی تنها بری بیرون تا یه بارم شده از روی علاقه ات به جای رفتن تو این فروشگاه و این فروشگاه بری فقط موزه های شهر رو ببینی)

- - - Updated - - -

مثبت های همسر من
1.منو خیلی دوس داره
2.برام از چیزی دریغ نمیکنه
3.با وضع متوسط مالیم کنار میاد
4.بهم وفاداره
5.معتقده و بی بندو بار نیست
چیزایی که دوس داشتم داشته باشه:
1.عشوه و ناز زنانه
2.انفعال های زنانه (از شوهر حساب بردن، اجازه گرفتن، یه جوری بگم متوجه بشین خانومم بیش از حد اخلاقای مردونه داره(قد بودن، کوتاه نیامدن، قاطعیت، تحمیل نظرات)
3.صدای نازک
4.زیبایی که به دلم بنشینه (من به خدا دنبال یه خانوم س. ک. س. ی. و مانکن نبودم. کسی که با دیدنش آروم بگیرم)
5. سلیقه در دکوراسیون و غیره ( ایشون خانه داری و غیره شون خوبه ولی اون سلیقه ای رو که یه خانوم به روز و تحصیلکرده باید داشته باشن ندارن)

نوشته اصلی توسط مصباح الهدی

سلام
میشه لطفا از خصوصیات مثبت خانومتون بگید؟
از خصوصیات منفیشون هم بگید لطفا.

و اینکه چه چیزهایی دوست داشتین خانومتون داشتند ولی ندارند؟
مثلا زیبایی؟ آرایش؟

دوست داشتین بیشتر بهتون محبت کنند؟ عاطفی باشن؟
عشوه و ناز زنانه؟
شاداب بودن و با نشاط بودن؟

من یه پسر بسته و خیلی پاستوریزه از یه خانواده فوق العاده بسته بودم. سر تنش های موجود در منزل بین والدین هم فاقد مهارتهای ارتباطی و اعتماد به نفس بار اومدم. راستشو بخواین زمانی که تصمیم به ازدواج گرفتم به چندین نفر پیشنهاد دادم، اما چون تحت تاثیر یه سری عقاید خیلی افراطی مذهبی بودم کسی بهم محل نمیزاشت. یه بارم به خواستگاری کسی رفتم که همکلاسیم بود و ایشون انقدر از موضع بالا با من حرف زد که وقتی می اومد بیرون از خونه داغون وله شده بودم. فکرشو بکنید بعد از تاهل همین خانوم دوباره شد همکلاسیم در فوق لیسانس و خانومم هم بو برد و چه حساسیتها و جنجالها. تو اولین محل کارم با دختری آشنا شدم که خیلی بهم و چیزای دلخواهم شبیه بود فقط دو سال ازم بزرگتر بود به او هم پیشنهاد ازدواج دادم ولی به بدترین شکل ممکن به بدترین شکل ممکن باهام برخورد کرد حتی بعد از ماه ها و ترک اون محل کار بازم بهش حس داشتم ولی اون گفت لطفا ادامه ندین. بعد از هشت سال هفته پیش فهمیدم که ازذواج کرده و با همسرش رفته کانادا باور کنید من اونو به خاطر خودش می خواستم و خصوصیاتش نه موقعیتش...
بگذریم، آشنایی من و همسرم در حالتی صورت گرفت که اصلا همو ندیده بودیم و مال یه شهره دیگه بود. واسطه معرفیش کرد. ایشون رو یه بار دیدم و در حالتی که همه انتظار داشتن زودتر از یکی بله بگیرم و قال قضیه کنده بشه و خودم در اوج بحران روحی و حنسی ازش بله خواستم. اونم تو یه خانواده فوق العاد معمولی و کارگری بود، قبول کرد (بعدا بهم گفت ازم متنفر بوده و به فشار خانواده که نمونه رو دستشون و به خاطر اینکه منو پسر پاکی می دونسته بهم بله داده). من دقیقا از لحظه عقد از کارم پشیمون شدم و اون حس دردناک ضرر کردن و گیر افتادن بعد از هشت سال برام عادی و فراموش نشده. خیلی حس عذاب آوریه. خیلی دردناک. من دارم تو زندگیی به سر می برم و زیر دین تعهدی پا میلغزونم که:
1. از لذت آشنایی، مجذوب شدن محروم موندم
2. از شیطنت های عاشقانه و بی تابی ها طعمی نچشیدم
3. و باکسی پیوند بستم که کمترین نقطه مشترک فکری و اخلاقی و روحی داشتیم با هم (حرفها و مناسبات اون با دوستاش برای من فوق العاده چیپ و در برابر حرفهای من و مناسبات من برای اون و خانوادش معنایی جز گنده دماغی، کسالت آور بودن نداشت)

نوشته اصلی توسط فرشته اردیبهشت

سلام اقای آمو
نگران نباشید هر مساله ای یه راه حلی داره
و نکته مهم و مثبت اینه که رابطه براتون مهمه و میخایین بشناسین و در صورت وجود مشکل حلش کنید.

قبل از هر راهنمایی و نظری یه سوال خیلی مهمی وجود داره که بسته به اون جواب فرق میکنه.

ایا اوایل یا زمانی بوده که نسبت به همسرتون احساس عاشقانه داشته باشین؟
یا نه از همون اول احساستون نسبت بهش سرد بوده؟بعدا که فکر کردی مورد بهتری هم میتونه باشه از چشمت افتاده؟

فکر کنید به این سوال و لطفا جواب بدین.

- - - Updated - - -

توضیح دادم خانم پرنیان. پاسخهامو به افراد دیگر هم لطفا بخونید. باورتون میشه همین سایت هم بابت همون کورسوی امید میام. هی میخوام خودمو راضی کنم که بابا همه چی تموم شده باز با دیدن یه آدم موفق یا حتی وقتی با خودم خلوت می کنم می بینم نمی تونم این مشکل رو فراموش کنم. حتی بیرون با دیدن دختری که از نظر ظاهری به معیارام نزدیکه فرو می ریزم. حتی رمان هم که خیلی دوس دارم نمی خونم. به من بگید که آیا حس تسلیم سرنوشت شدن و فراموش کردن تغییر می تونه منو نجات بده؟ باور کنید این دو سه روزه بارها بی خیال سایت شدم که دیگه به خودم بقبولونم که آقا همه چی تموم شده ولش کن... ولی باز این حس لعنتی ولم نمی کنه. الان کار و مشغله ام رو ول کردم اومدم اینجا نظر خواهی. بارها تلاش کردم با هم کنار بیایم ولی تو یه موقعیت مثل دیدن یه فیلم یه شخص یا حتی تو خلوتام فوری به این قضیه فکر می کنم و به قول شما همی کورسوری امید مزخرف منو به تکاپو و برگشتن به حالت تردید وامیداره

نوشته اصلی توسط parnian1

با این همه اختلاف چرا باهاش ازدواج کردی؟
معضل همون کورسوی امیده که بهش فکر میکنی!!شما باید این راه رو بی بازگشت ببینی تا آروم بشی!
دل به اون دخترای دانشجوی جوان نبند خانم خودت هم روزی جوان و جذاب بوده که جذبت کرده!!!!
اصلا چطور با هم آشنا شدید؟
خانمت از این مشکل خبر داره؟

- - - Updated - - -

لطفا کمکم کنید
من مشکلاتی زیادی دارم مثل کمالگرایی مثل وسواس مثل ...انبان مشکلاتم. به قول خانم پرنیان همین کورسوی امید که ممکنه مشکل حل بشه منو تو بلاتکلیفی نگه داشته و تا میام با شرایطم خو بگیرم دیدن یه آدم و... منو دوباره به بلاتکلیفی می ندازه. مخصوصا وقتی یه مشکلی ازم حل میشه امیدوارم میشم این مشکل و مشکلای دیگه ام حل بشه و این تازه اول مصیبتمه کمکم کنید لطفا

برادر خوبم خصوصیاتی که از همسرتون شمردید کاملا عادی و طبیعیه که بیشتر خانمها دارند شاید شدیدتر . ولی شما چون احساس میکنید ایشون رو در حالت نوعی اجبار انتخاب کردید و ازدواجتون سنتی و به نوعی تحمیلی بوده و اینکه خیلی زود و به راحتی تونستید باهاش ازدواج کنید این احساسات در شما ایجاد شده . در صورتی که اگه ایشون هم همکلاسی شما بوده و به در خواست ازدواجتون هم جواب منفی میداد حالا احساس دیگری داشتید . همیشه میگم ادمها هر چقدر هم بزرگ بشن بازم مثل بچه هان . یه پسر بچه اسباب بازی خودش رو هر چقدر هم که گرون قیمت باشه نمیبینه چون براش عادی شده ولی یه ماشین پلاستیکی توی مغازه به شدت توجهش رو جلب میکنه . برادر گلم مقایسه ادم رو داغون میکنه شما حتی اگه بهترین و تحصیلکرده ترین و زیبا ترین زن دنیا رو داشتید مطمئنم بهتر از اون بازم وجود داشت و اونم بعد از یه مدت براتون عادی میشد .علاوه براون وقتی وارد زندگی باهاش میشدید میدیدید که نکات منفی زیادی هم داره . پس به نظر من مشکل از همسر شما نیست هرچند ایشون هم ممکنه مثل همه انسانهای دیگه نقطه ضعف هایی داشته باشه . ولی مشکل اصلی از دیدگاه و طرز نگاه شماست . ببخشید که صریح میگم شما با اینکه تحصیلکرده اید ولی به نظر میاد خیلی مغرورید . شما اگه از تمام افراد خونواده همسرتون سر ترید باید رفتار و کردار و حسن برخوردتون اینو ثابت کنه نه مدرک تحصیلیتون . بعدش هم این افکار شما که از اول ازدواجتون با شما بوده حتما و شکی ندارم که در رفتارتون و محبت به همسرتون تاثیر گذاشته . برادرم اینو به عنوان یه زن بهتون میگم زنها حتی از طرز نگاه همسرشون میفهمند که همسرشون چقدر دوستشون داره . با خوندن تایپک شما شدیدا متاسف شدم و برای اون زن بیچاره شدیدا دلم سوخت . خیلی سخته که در کنار مردی زندگی کنی و عمر و جوانیتو سپری کنی درحالیکه بدونی دوستت نداره . زجری بالاتر از این برای یک زن نیست . اینم بگم که حساسیت های خانمتون به اینجور ارتباطات با همکلاسی و همکار و غیره کاملا طبیعیه و نشون میده که ایشون برخلاف شما به شما علاقه داره . برادر گلم تا حالا چند بار بهش ابراز علاقه کردی ؟ شما همسرتون سرد مزاجید یا گرم مزاج ؟