موضوع: وقتی عصبیو نا آرومم نمیتونم خودم رو کنترل کنم

شعرای مولانا و توضیحاتش اینو داشت:

وقتی خشمگین میشی در اصل داری با زندگی / هستی / خدا ستیزه می کنی. داری به اینا پشت می کنی. داری به تنها چیزی که داری و واقعیه پشت می کنی. نمی ذاری زندگی این لحظه در تو جریان پیدا کنه. و جلوشو می گیری. این میشه درد و رنج.
خدا یا هستی یا زندگی سراسر شادیه. خدا خشم و درد رو برای ما نخواسته. اصل ما شادیه. خودمون با هم هویت شدن با چیزایی بیرون از وجود و حقیقتمون باعث میشیم که درد بکشیم. خدا یا زندگی یا هستی هیچوقت نخواسته ما درد بکشیم. اصلا خشم رو نمی فهمه. ماییم که درد رو ایجاد کردیم واسه خودمون.

زمانی که به یه چیزی بچسبیم و هویت خودمونو با اون تعریف کنیم این باعث میشه که بترسیم. ترس از اینکه به دست نیاریم یا از دست بدیم. همین ترس برای ما میشه رنج. در صورتی که خدا برای ما رنج نخواسته. اگه این لحظه همین لحظه همه چی رو بی سوال جواب بپذیری ارام میشی. بعدش با فکری که ارامه راه بهتر پیدا می کنی.

ازمایش خون هم که همه می گن بده بده. شاید با ویتامین درست شه زود حالت بهتر شه.

در مورد تنهایی مدیر همدردی گفتن ادم تنها و عریان به دنیا میاد و تنها و بدون لباس هم از دنیا میره.

غم و درد وقتی ایجاد می شه که به چیزی سفت بچسبیم. چیزی از گذشته. گذشته زمان مرده است. اینده هم نیومده اصلا نیست. فقط این لحظه است که واقعیه. این لحظه در تو خدا/ هستی/ زندگی جاریه. وقتی بچسبی به چیزی از گذشته و نپذیری گذشته رو اینکه به یه چیزی که مرده است چسبیدی باعث میشه نتونی کامل در این لحظه حضور داشته باشی. این چسبیدن به گذشته میشه درد و رنج. چون جلوی زندگی/خدا/ هستی می ایستی. به این می گن گناه. به انکار لحظه و زندگی می گن گناه. کاری که من یه عمره کردم. خدا در وجودت هست. همین لحظه دلتو نرم کن. همه چی رو بپذیر. حتی اگه فکر می کنی حالت خوب نیست اینکه الان غم داری رو هم این لحظه بپذیر و باهاش نجنگ. بعدش صبر کن. صبر انتظار نداره. صبر می کنی یعنی من این لحظه امو با همه چیش می پذیرم. اما صبر می کنم تا بتونم به اون شادی لحظه دست پیدا کنم.
زندگی شادیه. اصل ما شادیه. اگه شروع کنی به اینکه شادی بشی از درون می بینی زودتر به شادی پیوند می خوری. در صورتی که چند سال باید ادم بدوه دنبال غم تا بتونه افسرده شه.
یه چیز دیگه که تفسیر و توضیح اشعارش داشت این بود که ادم خیلی وقت می ذاره تا به غم برسه. غم و درد و رنجهاش طی زحمت و وقت زیاد به دست میاد. بعد فکر می کنه که خیلی مهمن این دردا. نمی خواد ولشون کنه. نمی خواد اونارو زمین بذاره. در صورتی که همین الان وقتی همه چی رو بپذیری می بینی دردات کمترن. دردا هم چیز ارزشمندی نیستن.
خدا/ زندگی/ هستی همیشه در ما جاریه.
غم درد و خشم و این احساسات میان و باید زود هم برن. چن ساعت یا حتی چند دقیقیه کافیه. بعدش باید برگردی به ارامش درونیت. ارامش همراه با شادی. شادی ارامش مرتعشه. اصل ما شادیه. پس نباید اصلمونو انکارکنیم با توی غم موندن. اینطوری زندگی رو انکار می کنیم. خدا رو انکار می کنیم. به زندگی پشت می کنیم. گناه می کنیم. این انکار و گناه رو من سالها کردم.
الان می تونم خدا رو اینطوری بپذیرم. سالها خدا رو هم انکار کردم.

ما خودمون جلو شادیو می گیریم. به قول یکی از دوستام دنیا قشنگه اما ما ادما اونو زشت کردیم.
خود من جلوی جریان شادی رو در وجودم می گیرم. وقتی دارم به غم و غصه می چسبم. می تونم از غم رها شم. راهش هم اینه که بپذیرم. نرمش و پذیرشمو زیاد کنم. بپذیرم. هر چی که هستم هر چی که نیستم. بپذیرم. بعد ارام میشم. بعد فکرم از رنج رها شده. انوقت فکر سالمم می تونه بهم کمک کنه و حتی می تونم به چیزایی که قبلا نرسیده بودم برسم.
الان این غمتو بی قضاوت بی اینکه دنبال دلیل بگردی بپذیر. این لحظه اینه. نجنگ باهاش.
دوست داشتن و عشق عاری از پرسش و پاسخ های عقلانیه. دل با عقل متفاوته. تو بی هیچ قید و شرطی عاشق خودت باید باشی. اصلا عشق چیزی نیست که بخوای حساب کتاب کنی باهاش. که این کارو کردم خوبم اینکارو نکردم بدم. عشق عشقه حسش کن. خودتو بی اینکه دنبال دلیل بگردی دوست داشته باش.

بعد از یه سنی دیگه هر کدوم از ما خودمون هم پدر خومونیم هم مادر خودمونیم.
اینو توی اون کتاب هنر عشق ورزیدن می گه.
البته تو هنوز خیلی جوونی عزیزم.
ولی هر چی که بوده تا حالا هر کاری که کردن و نکردنو بپذیر. خودتو از گذشته رها کن.

شخص خاصی هست که بخوای دوستت داشته باشه و نداره؟
اتفاق خاصی افتاده توی این یکی دو روز که انقدر براشفته شدی؟

ممنونم مینوش جون که برام وقت میزاری و مینویسی اگه بابام یا مامانم ناراحتم کردن هر چی بهم گفتند مامان بابامن نمیتونم دوستشون نداشته باشم من کینه ای ندارم تنها شخصیتم یه خورده ناجوره بعضیا که خیلی شادند یا با مهر و محبتند میبینی تو خانوادشون همشون همینجورین یاد گرفتند . اما من هم بلد نیستم هم دوستدارم داشته باشم این رفتارو . اگه همش بخوام تو بیرون دنبال عشق بگردم از کجا معلوم بهم ضربه نزنن عاشق چشم و ابروم که نیستند اگه یکی بیاد بگه وای چقدر قیافت داغونه ترکیده من ممکنه خود کشی کنم ! ولی اگه خودمو دوستداشته باشم حرف اون آدم برام اهمیتی نداره .

- - - Updated - - -

نه کسی نیست که دوسش داشته باشم من فقط یکیو تو ذهنم دارم ولی تو واقعیت باهاش برخورد نکردم یعنی جایی نمیرم که باهاش برخورد کنم .

- - - Updated - - -

اتفاقی نه به اون صورت همون درگیری های فکری قبلم هستن که هی پر رنگ وکم رنگ میشن .

- - - Updated - - -

چرا ز اندیشه ای بیچاره گشتی

فرورفتی به خود غمخواره گشتی


تو را من پاره پاره جمع کردم

چرا از وسوسه صدپاره گشتی


ز دارالملک عشقم رخت بردی


در این غربت چنین آواره گشتی


زمین را بهر تو گهواره کردم

فسرده تخته گهواره گشتی


روان کردم ز سنگت آب حیوان

به سوی خشک رفتی خاره گشتی


تویی فرزند جان کار تو عشق است

چرا رفتی تو و هرکاره گشتی


از آن خانه که تو صد زخم خوردی

به گرد آن در و درساره گشتی


در آن خانه که صد حلوا چشیدی

نگشتی مطمئن اماره گشتی


خمش کن گفت هشیاریت آرد

نه مست غمزه خماره گشتی

مولانا

این تاپیک رو حتی اگه لازمه هر روز بخونید:http://www.hamdardi.net/thread-31113.html