موضوع: من خوشحال و خوشبختم. میخوام خوشحال تر و پرانرژی باشم.

سلام عزیزم،

نوشته اصلی توسط she

ولی راهی هم هست که اون خانواده منو مث خانواده ی خودش بدونه. این باید شدنی باشه. مگه نه؟

نه راهی نیست. هرگز کسی قابل مقایسه با مادر آدم نیست، حتی پدر!

هرگز کسی برای ما مثل پدر نمیشه، یا مثل خواهر و برادر. حتی نزدیک ترین دوست ها.

یادته چه حسی نسبت به داشتن یه بچه داشتی؟ وقتی اون بچه به دنیا بیاد، متوجه میشی که رابطه شما منحصر به فرده. هر قدرم که تو براش بد باشی، حتی اگه کتکش بزنی، یا هر ظلمی بهش بکنی، اون فقط یک "مادر" میشناسه، و اون تویی.

بعضی حس ها جایگزین ندارن.

تو خونواده همسرت رو با چشم های عادی نگاه می کنی، اما اون با حسش با خونوادش ارتباط برقرار می کنه.

اگه بتونی حسش رو بپذیری، دیدت عوض میشه.

==================================================
==================================================

یه نکته کلی:

از چشم های من (و احتمالا خیلی از اعضای همدردی) در رابطه ی تو و همسرت، تو خیـــــــــلی قابل درک هستی (تلاش هات، نقص ها و کم آوردن هات قابل درک هستند). و همسرت غیر قابل درک و گاهی خیلی عجیب غریب.

این یه نشونه ست از اینکه تو خونه شما یه زن هست که شوهرش رو درک نمیکنه... و درنتیجه یه مرد هست که تنهاست، به لحاظ عاطفی تامین نیست... بنابراین قدرت حمایت از همسرش رو نداره، توان مرد بودنش کم شده... و مردی که حس کنه به اندازه کافی مرد نیست، اعصابش بدجور به هم میریزه و شروع می کنه به خالی کردن خشمش روی هرچیزی که بتونه... بد میشه، بد...

مردها به لحاظ احساسی آسیب پذیر ترن و بیشتر به مراقبت احساسی نیاز دارن... به همین خاطر وقتی احساس طرد شدگی می کنن، معمولا رفتارهای آن نرمال زیادی از خودشون نشون میدن...

اگه می تونستی به جای تلاش برای ارتباط با این رفتارهای ناپسند، سرچشمشون رو خشک کنی، عالی بود...

مرسی دوستان از توجهتون. خانواده ها، خانواده ها، خانواده ها. چطور اون ها توی همه ی دعوا ها و مشکلات ما حضور دارند؟ چون اون ها بارزترین دلیل اختلاف فرهنگی من و همسرم هستند. اون ها سفت و محکم سر جای خودشون ایستادند و نمیذارن ما به هم نزدیک تر بشیم. نه در واقعیت بلکه در ذهن من و همسرم اینطوریه.
.
من واقعن احتیاج دارم اولویت های شخصی و مرزهای خودم رو داشته باشم. نه تحت تاثیر خانواده ام و نه تحت تاثیر همسرم و نه تحت تاثیر شرایط بدون ترس و انفعال.
.
مثلا در مورد تولد خواهرم. چرا می ترسیدم و محکم حرف نزدم؟
.
در مورد تماس خاله ی همسرم برای تشکر از مهمونی. چرا حرفم رو درست نگفتم؟ چرا می ترسم؟
.
چون منفعل هستم و تکلیفم با خوب و بد چیزها معلو م نیست. تکلیف همسرم رو هم با خودم معلوم نکردم.
.

حالا که روحیه ی خوبی دارم و سرحالم و امیدوارم و رابطمون هم شکل مناسبی داره، وقت خوبیه که تکلیف خودم رو با خودم معلوم کنم!

1. همسرم رو درک می کنم.
2. زندگیم رو دوست دارم.
3. این زندگی من و حقه من و انتخاب منه و من خوشحالم به خاطرش و اجازه نمی دم کسی برام دلسوزی کنه.
4. زندگیم رو به سمت اعتماد و شفافیت می برم.
5. به همسرم و موفقیت هاش افتخار می کنم.
6. حساسیت هام رو کمتر می کنم.
7. تعادل رو رعایت می کنم.

تعادل. تعادل زمان خوبی و دوستی کار سختریه برام... همه چیز در حد و اندازه ی خودش.

کاری رو امروز بکن که همیشه می تونی انجام بدی. نه بیشتر و نه کمتر. درست و به اندازه.

خواهش می کنم ازت هر چیزی ازت می پرسن همون موقع جواب نده. اول فکر کن! بعد بگو!

زبان، این شگفتی بزرگ خلقت رو فراموش نکن!

لابد خدا فکر کرده ما انسانیم و بلدیم حرف بزنیم که بهمون زبون داده دیگه!

- - - Updated - - -

مرسی میشل جان از تحلیلت.
همسر من اولش بسیار بی تجربه بود. زن ها رو نمی شناخت و تحت تاثیر مادرش رفتار می کرد. رفتارهایی که از ته دلش نبود و خودش هم نمی فهمید داره چه کار می کنه.
زندگی مون بی ثبات شد و هر واکنش مادرش زندگی مون رو بهم ریخت.

حساسیت های من اوضاع رو بدتر کرد. نتونست به من اعتماد کنه. منو در مقابل خودش و خانواده اش دید.

بعدش کم کم دعواهای بی اهمیت و احمقانه مون تبدیل به کینه شد و کینه توی قلبش موند. هر حرکت ساده ای رو بد تعبیر کرد و شروع کرد به تلافی.

پول نداشت، کار نداشت، اطلاعات عمومی بالایی نداشت، مردسالار بود، بی تجربه بود، وابسته به مادرش بود و من رو حمایت نمی کرد.

می خواست من رو سر جای خودم بشونه. می گفت من مغرورم و فکر می کنم خیلی می فهمم.

من هم احساس می کردم زندگی به پایان رسیده و من بدبخت شدم. غر میزدم، گیر میدادم، خسته می شدم، ...

این شد که دلمون یکی نشد.

حالا....

هیچ کاری نکردم. فقط نگاهم رو عوض کردم. یه لنز دیگه گذاشتم و به قول تو دارم سعی می کنم این مرد رو درک کنم. مردی که اتفاقن اگر اعتماد کنه به کسی ازش تاثیر میگیره و اتفاقن می تونه خیلی هم مهربون باشه.

برای کار و زندگیش در حد خودش تلاش کرده و نمی تونم موفقیت هاش رو نادیده بگیرم.

اون از پس مدیریت خرج خونه برمیاد. فقط من باید کمکش کنم...