موضوع: چگونه میتوانم به جای سرکوب احساس مهار احساس داشته باشم؟

سلام فرشته مهربون
حق باشماست ومن باید بتونم صبرمو بیشتر کنم.قبلا اینطور نبودم.خیلی صبرم زیاد بود.همه میگفتن وای اگر ما جای تو بودیم چنین وچنان میکردیم.هنوزم درمقابل خیلی چیزا صبرم زیاده.
نمیخوام مرثیه سرایی کنم اما اگر اینهمه بلا از کودکی سر هرکس اومده بود...
به هر حال من میخوام به خودم کمک کنم.
از شما هم ممنونم که با صبروحوصله پیگیر تاپیک من هستیدواطلاعاتتونو در اختیار من میزارید.

تو یک مثالی گفتید کسی که ازدواج کرده وحتی بچه داره میتونه بایک دختر مجرد ازدواج کنه؟؟؟
اونوقت اگر من باشم حس بدی دارم چون هنوز وقت دارم که بخوام بایک پسر مجرد مثل خودم ازدواج کنم.

حتی خیلی میشنوم که "کسی که خانومش فوت کرده همسر بدید وکسی که خانومشو طلاق داده سنگش بدید."
این یک مثله اما خیلی رایجه.نمیدونم چقدر درسته؟!!!!!!

سلام فرشته مهربون
فکر میکنم بعد از سلام"خط اول"پستم احساساتی بود.

- - - Updated - - -

سلام فرشته مهربون
فکر میکنم بعد از سلام"خط اول"پستم احساساتی بود.

سلام فرشته مهربون
من قبلا پستهای جناب اس سی آیو خوندم خیلی خوبن اما من دوست دارم با زبون راحتتر بیان بشه تا بتونم ملموستر یاد بگیرم.
البته چشم

سلام.
از earth عزیز ممنونم که چنین تاپیکی باز کرده. برای من سؤالی پیش اومد که میخوام از فرشته مهربان عزیز بپرسم: من فوق العاده احساسی هستم و طوری شده که دیگه خسته شدم از دست خودم،با وجودی که سنم کم نیست ولی اینجوریم دیگه. حدود دو هفته ای هست که شروع کردم دارم روی خودم کار میکنم،در واقع توی یه دوره مکاتبه ای شرکت کردم که تمریناتش یک ساله هست و از تعلیمات خانم "دبی فورد " گرفته شده. من از عملکرد احساسیم رضایت ندارم.آیا لازمه که تاپیک جداگانه ای باز کنم و اونجا مفصل بنویسم خصوصیاتم رو و ویژه راهنمایی بگیرم یا همین تاپیکایی که شما معرفی کردین رو بخونم و نت بردارم و انجامشون بدم کافیه؟ ممنون میشم اگه بفرمایید چیکار کنم

سلام فرشته مهربون
میشه با مثال توضیح بدید؟

در مورد پستم واسه فقط خدا محترم باید بگم مطمئنا حرف شما درسته اما من فقط خواستم به ایشون بفهمونم اگرمن اینطور هستم واسه کمکهای ایشون نبوده (چون من حس کردم ایشون کمی عذاب وجدان گرفتن)دوست ندارم بعد اون همه همدردی باز به ایشون حس بدی منتقل بشه وبا خودشون بگن شاید مقصر من بودم که کمک کردم.

در مورد دوباره نوشتن اون پست:اینترنت قطع شد ومن نمیدونستم ارسال شده یا نه واسه همین دوباره فرستادم تا بخونن.خودمم دوست داشتم حذف بشه وفقط واسه همون دلیل بالا ارسال کردم.

اما چند روزیه یکی از پستهاتون بدجوری تو ذهنمه امروزم بیشتر روز بهش فکر کردم اما به جایی نرسیدم.
از یک طرف من میخوام خودمو بهتر از خانوادم تربیت کنم اما از طرفی نمیدونم چی درسته وچی زیادی درسته وچی به ظاهر درسته ودر باطن اشتباست؟

اینکه من به فقط خدا محترم حرفامو زدم گناه کردم؟یعنی میخوام بدونم اگر من به مرد نامحرم(فقط خدا) این حرفارو زدم گناه کردم؟به عبارتی اشتباهه؟

میخوام بدونم من که سعی میکنم رفتار محترمانه ای داشته باشم اما درعین حال به قول شما حرفام احساسی بوده گناهه؟

تعجب نکنید.من هیچی یاد ندارم.هرچی هم یاد داشتم تو دوراهی منو قرار داده که نمیدونم چکار کنم؟
از طرفی تو دانشگاه اون مساله واسم پیش اومد وهیچ علتی واسه رفتار اون آقا پیدا نکردم وگفتم شاید اصلا نباید به حرف استاد گوش میدادم واز ایشون ایمیل میگرفتم.با اینکه خیلی احساساتی حرف زد من تمومش کردم.یعنی به قول شما احساسمو سرکوب کردم؟یا اینکه رفتارم درست بود؟

نمیدونم چقدر کارام درسته (فعلا که همش اشتباست)اما تو بد برزخی گیر افتادم که به نیروی لایزال الهی احتیاج مبرم دارم.

- - - Updated - - -

سلام فرشته مهربون
میشه با مثال توضیح بدید؟

در مورد پستم واسه فقط خدا محترم باید بگم مطمئنا حرف شما درسته اما من فقط خواستم به ایشون بفهمونم اگرمن اینطور هستم واسه کمکهای ایشون نبوده (چون من حس کردم ایشون کمی عذاب وجدان گرفتن)دوست ندارم بعد اون همه همدردی باز به ایشون حس بدی منتقل بشه وبا خودشون بگن شاید مقصر من بودم که کمک کردم.

در مورد دوباره نوشتن اون پست:اینترنت قطع شد ومن نمیدونستم ارسال شده یا نه واسه همین دوباره فرستادم تا بخونن.خودمم دوست داشتم حذف بشه وفقط واسه همون دلیل بالا ارسال کردم.

اما چند روزیه یکی از پستهاتون بدجوری تو ذهنمه امروزم بیشتر روز بهش فکر کردم اما به جایی نرسیدم.
از یک طرف من میخوام خودمو بهتر از خانوادم تربیت کنم اما از طرفی نمیدونم چی درسته وچی زیادی درسته وچی به ظاهر درسته ودر باطن اشتباست؟

اینکه من به فقط خدا محترم حرفامو زدم گناه کردم؟یعنی میخوام بدونم اگر من به مرد نامحرم(فقط خدا) این حرفارو زدم گناه کردم؟به عبارتی اشتباهه؟

میخوام بدونم من که سعی میکنم رفتار محترمانه ای داشته باشم اما درعین حال به قول شما حرفام احساسی بوده گناهه؟

تعجب نکنید.من هیچی یاد ندارم.هرچی هم یاد داشتم تو دوراهی منو قرار داده که نمیدونم چکار کنم؟
از طرفی تو دانشگاه اون مساله واسم پیش اومد وهیچ علتی واسه رفتار اون آقا پیدا نکردم وگفتم شاید اصلا نباید به حرف استاد گوش میدادم واز ایشون ایمیل میگرفتم.با اینکه خیلی احساساتی حرف زد من تمومش کردم.یعنی به قول شما احساسمو سرکوب کردم؟یا اینکه رفتارم درست بود؟

نمیدونم چقدر کارام درسته (فعلا که همش اشتباست)اما تو بد برزخی گیر افتادم که به نیروی لایزال الهی احتیاج مبرم دارم.

سلام فرشته مهربون
میدونم سرتون شلوغه واز طرفی میخواید صبر من بیشتر بشه(یه ذره شده)اما مینویسم تا فراموش نشم.

چند روز پیش خواستم ماجرای کودکیمو واسه مامانم بگم حتی به مامانم گفتم دست روقرآن بزاره که هیچوقت به کسی حرفی نزنه اما گفتم تا شب میگم والان کار دارم.
هر چی فکر کردم دیدم گفتن این موضوع دردی رو دوا نمیکنه.نگفتم.
قصدم از اشاره به اون موضوع این بود که میخواستم مامانم زیاد ازم توقع فشار روحی خانواده رو نداشته باشه ورهام کنه به زندگیم برسم.آخه گاهی نمیدونه چقدر به من استرس وارد میشه وقتی از مسائلی که به قول شما به من مربوط نیست حرف میزنه.
کمی هم قصدم این بود که ناخواسته بیشتر اذیتم نکنه ودرک کنه چقدر تا الان اذیت شدم.دوست دارم بزاره زندگیمو بکنم.

اما در مورد تاپیکهایی که معرفی کردید...
تا حدودی که وقت کردم وقطعی اینترنت اجازه میده خوندم.به نظر خودمم باید بارها خونده بشه.

سلام
هنوز در دوران نقاهت به سر میبرم.
هنوز خیلی راه دارم که باید برم.
هنوز خیلی باید آرومتر وخوش اخلاقتر وصبورتر بشم.




دانشگاه جدید خوبه.آرامشم اونجا بیشتره.حتی نمیخوام بیام خونه.دلم واسه خونه تنگ نمیشه.





نمیدونم چرا همش فکر میکنم دنیا واسم به آخر رسیده.یعنی هر لحظه فکر میکنم میخوام بمیرم.
امروز که کلا فکر میکردم اصلا واسه چی درس بخونم؟من که میخوام به زودی بمیرم.





انگار فکر میکنم تو یک سراشیبی تند قرار دارم که بی اختیار وباسرعت منو به طرف مرگ میبره.