موضوع: پارادکس احساساتم نسبت به ازدواج

veis@

شما از مقایسه تاپیک ها دچار اشتباه نشید.

این عزیزی که اینجا تاپیک زده فرق داره. ایشون به دختر خانمی در دانشگاه علاقه مند بوده و به دلیل شرایطش پا پیش نذاشته. و در اخر به خواهرشون گفتن تا اون خانم صحبت کنه. حالا اینکه چرا اون موقع قبل از نامزدی اون خانم موضوع را مطرح نکردن دیگه گذشته و مربوط به سالها پیش هستش و لزومی نداره دوباره ایشون به این موضوع فرسایشی فکر کنن.

در تاپیک دیگری خانمی گفتند که یک اقا پسری بهشون نگاه می کنه و می خواهند بدونند که بهشون علاقه دارند یا نه. خب ما که از دل و فکر اون اقا پسر خبری نداریم.
و مجبوریم بگیم که به اون نگاه ها اهمیت ندهند. چرا که:

1- اولا اون اقا پسر اصلا ممکن هستش هیچ علاقه ای نداشته و فقط نگاه کنه.
2- ممکن هستش علاقه داشته باشند. خب در این صورت خود اقا پسر باید جلو بیان و بگند که علاقه مند هستند. دختر خانم که خودش نمی تونه بره جلو بپرسه ایا شما به من علاقه دارید که نگاه می کنید؟؟!!!!!!!!!

فرشته جان مگه من با عصبانیت حرف زدم که شما با عصبانیت جواب میدی ؟؟

در مورد این آقا من حرفی نزدم. خواستم یه موردی که نتیجه پیشنهادهای قبلی دوستانه بهشون نشون بدم. در واقع من گذشته رو نشون دادم. این آقا که دیگه کارش از این چیزا گذشته و باید فراموش کنه.
خواستم به اون دختری که در تاپیک قبلیه و دخترا و پسرای دیگه این همه با اطمینان جواب داده نشه . خواستم ببینن در آینده با اون پیشنهاد ها چه اتفاقی برای این افراد می افته که نمونه ش این آقاست.

ضمنا اونایی که جمع بستم اصلا در ذهنم نیست که کیا هستن. چون من به اسم بچه ها خیلی نگاه نمی کنم و همیشه فقط حرفارو می خونم.
شما هم انقد عصبانی نباش. خوب نیست

من نمیدونم چی بگم ....من مشکل 5 و6 سال پیش این آقا را دارم با این تفاوت که من یک دخترم و اون طرف به من نگاه میکنه و هیچ اقدامی نمیکنه و دوستان همه میگن پسرا همین جوریند وبه همه نگاه میکنند و به نگاهشون دل نبند و از طرف دیگه تاپیک اقای omidvar01, !!!!!!!!منم مثل veis با خوندن این تاپیک تقریبا مشابه ، دچار پارادوکس شدم .......

نوشته اصلی توسط amirmahmood

veis@

شما از مقایسه تاپیک ها دچار اشتباه نشید.

در تاپیک دیگری (منم موضوعم همون تاپیکه آقا امیر) خانمی گفتند که یک اقا پسری بهشون نگاه می کنه و می خواهند بدونند که بهشون علاقه دارند یا نه. خب ما که از دل و فکر اون اقا پسر خبری نداریم.
و مجبوریم بگیم (کی ما رو مجبور کرده ؟؟؟ ما می تونیم بگیم اکثرا این طور نیست ، حالا شاید مورد شما استثناء باشه ) که به اون نگاه ها اهمیت ندهند. چرا که:

1- اولا اون اقا پسر اصلا ممکن هستش هیچ علاقه ای نداشته و فقط نگاه کنه. (خودتون هم می گید ممکنه . پس ممکن هم هست که مثل این آقا باشه و علاقه داشته باشه واقعا . پس خوبه که این مورد رو هم بگیم و همیشه بدترین وضعیت رو به مراجعه کننده نشون ندیم )
2- ممکن هستش علاقه داشته باشند. خب در این صورت خود اقا پسر باید جلو بیان و بگند که علاقه مند هستند. (اما در این تالار همیشه گفته میشه اگه شرایط ندارن پیشنهاد ندن آقایون. خب نتیجه ش میشه همین آقایی که امروز می بینید) دختر خانم که خودش نمی تونه بره جلو بپرسه ایا شما به من علاقه دارید که نگاه می کنید؟؟!!!!!!!!!( همین الان دارن به این آقا میگن اگه خانمه بهت علاقه داشت یه جوری به گوشت می رسوند )

بیشتر شبیه مسکن دادن می مونه ، تا حل مشکل واقعی

من دیگه حرفی نمی زنم که بحث و چالش نشه .
در مورد عصبانیت هم دوستان توو دلشونم تائید کنن فرشته عصبانی نبود ، قبوله .

veis@

تاپیک ها را بهتره به هم متصل نکنید ، و موضوع هر شخصی جداگانه بحث میشه. در این صورت اگر تاپیک ها را به هم وصل کنید دچار تناقض می شید.

این دو تاپیک رو جداگانه بررسی می کنیم:

1- موضوع این اقای محترم که سالها پیش در دانشگاه به خانمی علاقه مند بودند اما به دلیل شرایط شون پاپیش نگذاشتند. خب این موضوع سال ها گذشته و بهتره این اقای عزیز دیگه فکر و ذهن شون رو مشغول نکنند. چراکه اولا خودشون همون زمان اگاه بودند که به دلیل شرایط شون نمی توانستند پاپیش بگذارند. پس این قضیه حل و فصل هستش و این اقای محترم می توانند دنبال شخص دیگری برای ازدواج بگردند.

2- موضوع خانم neda94 : خب این خانم محترم مایل هستند که بدانند که همکلاسی پسر که نگاه می کند ایا به ایشون علاقه مند هستند یا خیر! خب ما با احتمالات می تونیم دو تا حالت الف و ب رو در نظر بگیریم. (به دلیل اینکه ما دقیق از فکر و دل اون اقا با خبر نیستیم پس باید با احتمالات بگیم.)
الف- اقا پسر علاقه ای نداشته باشند.
ب- اقا پسر علاقه مند باشند. در این حالت اون اقا با در نظر گرفتن شرایط خودش و خانواده اش می تونه پا پیش بگذاره. ممکن هستش شرایطش طوری باشه که جلو نیاد.

با وجود حالت الف و ب ، خانم neda94 باید به نگاه ها توجه ای نکنند. ایشون باید تمرکز شون روی درس شون بگذارند. چراکه ممکن هستش بعدا براشون خواستگار بیاد و لزومی نداره فکرشون رو مشغول کنند. حتی اگر همون اقا یک زمانی جلو اومدند ، خانم neda94 می توانند به حساب حال ب بگذارند و براشون عجیب نباشه.

سلام به همه ی دوستان.

جناب امیدوار منم دقیقا همین مشکل شما رو دارم و واقعا موندم چه کنم من ترم هشت هستم؟؟ من سال دیگه اگه خدا بخواد و کنکور قبول شم (و احتمالش هم زیاده چون برنامه ریزی بلند مدت کردم )بعدش دیگه مشکلی ندارم برم خواستگاری و.. از طرفی میترسم این دختر رو از دست بدم توی این یه سال و فکر میکنم حالا از من خوشش نیاد ولی بدش هم نمیادو از این بابت مطمئن هستم حتی شاید خیلی هم خوشش بیاد ولی مطمئنم نظر بد یا خنثی نداره اگه خوب نباشه نظرش... و تنها مزیتی که دارم این هستش که ایشون ده ترمه هستند و درسته این ترم ترم هشت هستیم ولی دو ترم دیگه هنوز توی دانشگاه هستند و من از این بابت تا سال دیگه نگرانی ندارم از دانشگاه فارغ میشه ..ولی خب موندم چه کنم...بعضی وقتا میگم برم بهش بگم یا خواهرمو بفرستم بهش بگه از علاقه ی من و من یه سال دیگه به طور رسمی برم برای عقد و اگه البته بهم علاقه داشته باشه (میدونم اون قدر بهم شناخت داره که اگه قول بدم به قولم اعتماد کنه ..چطوری بگم توی دانشگاه تعریف نباشه همه سر من قسم میخورند و از این بابت شکر خدا یه مزیتی دارم و همه میشناسند منو به نیکی)

از طرفی میگم نه خب ادامه ی ارشد و داشتن زندگی بهتر تحصیلی مهم تره...راستش من نه ترم دو هستم که شناخت نداشته باشم چی از خودم چی از اون دختر و چی از عواطف و احساساتم رو کنترل کنم

اگه دوستانی که این دوران رو گزروندید و فکر میکنید ادامه ی تحصیلم خیلی مهم تر هستش هم برای خودم (و هم با این شرایط اون دختر رو با یه زندگی متوسط زیاد اذیت نکنم و در عوضش بعد ها شاید یه دختری دیگه رو بتونم با شرایط خوب خوشبخت کنم ) یا نه فکر میکنید بهتره برم بهش بگم اخه ممکنه اونم منو دوست داشته باشه و نمی خوام عمری افسوس بخورم..

واقعا موندم طوری که درس خوندنم هم تحت شعاع قرار داده..اون قدر شکر خدا خودمو میشناسم که بتونم هر تصمیم یگرفتم حتی بر فراموشی این کار رو بکنم ولی الان دچار تردید هستم و این تردید داره منو از پا در میاره...

حالا من زیاد اشنایی ندارم اگه باید تاپیک بزنم و این طوری بیش تر دوستان میتونند کمکم کنند لطف کنید و بگید...
به نظر شما چیکار کنم بهتره این که برم بگم بهش و اگه اونم نظرش مثبت بود بدون هیچ ارتباطی یه سال دیگه برم خواستگاریش و از نظر خونواده و.. اینا هم مشکلی ندارم یا نه به نظرتون کلا هیچی بهش نگم همین به ادامه ی تحصیل و دکترا فکر کنم در حالی که مجرد باشم حالا مثلا سال دیگه اگه هنوز ازدواج نکرده بود برم خواستگاری کنم...ولی واقعا دختر خوبی هستش و بعضی وقتا فکر میکنم مبینم فراموش کردنش هم اون قدر ها راحت نیست ولی خب وقتی شرایطش نباشه چاره چیه..وقتی کسی دیگه بتونه خوشبخت ترش کنه ...نیمدونم واقعا دچار تردید و دودلی هستم..لطفا کمکم کنید
از همه ی شما ممنونم.

مشکل این تالار اینه که به پسرا می گه در صورت نداشتن آمادگی و شرایط بخصوص مادی پیشنهاد ازدواج به کسی ندن. مسئله اینجاست که ازدواج کردن مثل لباس خریدن نیست که هر وقت پول داشتی بری و یک جنس با همون استاندارها و شکلی و شمایلی که مد نظرت بود گیرت بیاد. همیشه احتمال این وجود نداره که حس عمیق و زیبایی که ما به یک نفر پیدا می کنیم در آینده باز تکرار بشه به راحتی. من خیلی در مورد آمادگی های روانی و شخصیتی ازدواج حرف نمی زنم چون اونها مهم هستند اما اگر شرایطی مثل تحصیل، سربازی نرفتن، نداشتن کارثابت و این جور مسائل باعث بشه ما به کسی که دوستش داریم پیشنهاد ندیم روزی می رسه که همه ی اونها و بیشتر از اون رو هم بدست میاریم اما حسرت اون فردی رو که می خواستیم می خوریم. برادر من در حالیکه دانشگاه رو تموم کرده بود و سرباز بود و شغل نداشت و مشکلات ریزو درشت داشت با یک خانوم آشنا شد و علیرغم همه ی موانع و مخالف های خانواده برای آماده نبودنش از نظر مادی اصرار کرد و کارش رو پیش برد و با هر مشکلی بود خواستگاری کردند و عقد و ازدواج و الان هم سر زندگی خودشونن و همدیگر رو دوست دارند و راضیند. برادر من کسی بود که می گفت اصلاً تا آخر عمرش قصد ازدواج نداره ولی زد و عاشق یک نفر شد و عشقش دو طرفه بود و به وصلت رسید.

درسته برادر من احساسی عمل کرد یعنی به نداشتن شرایط زیاد اهمیت نداد و با وجود موانع و مخالفت ها برای رسیدن به همسرش تلاش کرد اما مهم اینه که الان راضیه و چیزهایی رو که دو سال پیش به هیچ عنوان نداشت کم کم بدست آورده و داره میاره. یعنی وارد یه جور مبارزه شد. حالا ما اگر بخواهیم همه چی مثل یک پرس غذا حاضر و آماده باشه بعد بخواهیم اقدام به ازدواج کنیم دیگه انگیزه ی زیادی نداریم. ما زمانی بیشتر از هر چیز احتیاج به ازدواج داریم که مهر و محبت کسی رو به دل داریم و می خواهیم به موقعیت و پول و مسائل مادی هم در کنار این آدم برسیم. اگر قرار باشه تمام این مسیر رو تنهایی بدون داشتن اون یار و همدم طی کنیم که انگیزه ی کمی داریم بعداً برای تشکیل خانواده. اگر هم تشکیل بدیم دیگه شیرینی قبلی رو نداره چون کسی رو که زمان بی امکاناتی دوست داشتیم رو دیگه نداریم و فقط صرفاً به دلیل سن و سال و موقعیت بهترمون با یک گزینه! ازدواج کردیم. متاسفانه باز باید بگم این خانومهایی که همه چیز رو با هم می خوان و دوست دارن وارد یک زندگی با امکانات فول بشن و اصلاً دلشون نمی خواد با تلاش و حوصله زندگی رو با کسی که دوستشون داره بسازن بیشتر از هر چیز ریسک این رو می کنند که عشق واقعی رو در زندگی آینده تجربه نکنند. کسی که دوستتون داره و شما هم دوستش دارید رو فقط به خاطر اینکه تو فلان امکانات رو نداری رد نکنید. امکانات مادی به راحتی در آینده بدست میاد. دانشجو فارغ التحصیل میشه، سرباز سربازیش تموم میشه و کار و شغل خوب هم بدست میاد اما هیچ تضمینی نیست که عشق دوباره بدست بیاد چون عشق چیزی نیست که شما مثل مسائل دیگه با اراده ی شخصی شما بدست بیاد. عاشق شدن خارج از اراده ی ماست و تصادفیه.