موضوع: کار کردن،درس خوندن و شرایط خواستگار

در عین حال که همچنان معتقدم که ایشون نیاز به یک زن سنتی دارن تا یک زن امروزی
یک سوال هم از شما می پرسم
آیا بهش علاقه دارید ؟
یا صرفا به خاطر شرایط خوب یک خواستگار بهش فکر می کنید ؟
شاید اینجا حرف من با بقیه اعضا کمی تناقض داشته باشه . اما به نظر من اول باید اون شخصیت برات جذاب باشه و خواهان ازدواج باهاش باشی و بعد بیای شرایطش رو بسنجی
وگرنه میشه همین قضیه به دل ننشستن های این تالار
که مدام مراجعه کننده میاد که همسرم همه چیزش خوبه . اما علاقه ندارم بهش
من این برداشت رو کردم که شما بیشتر خواهان پیدا کردن دلیلی برای رد کردنش هستید تا دلیلی برای قبول کردنش
یعنی دلتون ایشون رو نمی خواد. اما انقدر منطقی هستید که می خواید دلیل منطقی برای رد کردنش پیدا کنید و به اصطلاح به دلتون میدون نمی دید و اجازه اظهار نظر نمی دید . که این هم یه مشکله

ولی همچنان معتقدم که کسی که از اول سازی رو شروع کنه ، تا آخرم همون ساز رو خواهد زد.
این آقا خواهان محدودیت شما هستن
شروع کنید در مورد دوستان و همکاران خود گهگاهی حرف بزنید تا عکس العملش رو ببینید
مثلا در مورد اینکه با گروهی از دوستانتون به مسافرت برید (منظورم دروغ نیستا ، واقعیت هایی رو که فکر می کنید با این شرایط عکس العمل نشون بدن رو در مورد خودتون مطرح کنید)
موفق باشی

نوشته اصلی توسط hanie_66

سلام
از تموم دوستانی که راهنماییم کردن ممنونم.
سارا جون منم بیشتر از این بابت ناراحتم.از اینکه کسی الان منوببینه و بخواد همونی بشم که مد نظرشه.این آقا طی صحبت هاشون ملاک انتخاب همسرو مدرک بالا عنوان کردند و خیلی بیشتر از الان مایل به ادامه تحصیلاتم بودن.وقتی که مقاله م اکسپت شد بهم زنگ زدن حتی از من هم بیشتر خوشحال بودن.یه جورایی فک کنم به تناقض رسیدن.سارا جون حق با شماست.من گاهی واقعا واقعا نیاز به عشق و دوست داشتن و پذیرفته شدن دارم.یه تکیه گاه و همراه که کنارم باشه.اما نمیدونم این آدم استحقاقشو داره که موقعیت هامو فدای بودنش کنم؟من وقتی که ترم های اول ارشد بودم و واحد داشتم کنارش هم شاغل بودم صبح ها از خونه میومدم بیرون تقریبا تا شب،شب هم باید میرفتم سر کار.یعنی گاهی 24 ساعت یا بیشتر خونه نمی رفتم.برای تمام موفقیت هام ثانیه به ثانیه زحمت کشیدم.یکی دو ماه توی شهر های دیگه دوره ی کاری داشتم.گاهی از خستگی حتی رمقی برای غذا خوردن نداشتم.حالا که شرایطم عوض شده،به جای نیاز من به کار،اونا به تخصصم نیازمندن.حالا که اوضاعم رو به بهبوده برام سخته رها کردن همه چیز
deljoo_deltangممنون بابت پاسختون.آره شما درست میگید به سن و سال خیلی ربط نداره.من از این بابت که با این اختلاف سنی چندین مورد خواستگار داشتم ناخودآگاه تعمیم میدم.
khaleghezey عزیز واقعا ممنونم از جوابتون.جواب مجازی شما مشابه صحبت های این آقا(البته ایشون با شدت بیشتر) بود.من این توضیحاتو به ایشون دادم.خوشحال میشم بهم بگید از نظر آقایون برداشت چطور میتونه باشه.
بچه که بودم مادرم معلم بود و توی یکی از شهرستان های کوچیک به فاصله ی 2.5-3 ساعت با محل زندگیمون درس میداد.مادر من هر روز میرفت سر کار و گاهی که وضعیت جوی بد بود یا گروه زود تاریک میشد شب میموند همون شهرستان.گاهی حتی 2-3 روز.منم روزا پیش مادربزرگم بودم.شاید خیلی اذیتشون می کردم و غر غر میکردم.اما به یاد ندارم که حتی 1بار هم پدرم ابراز ناراحتی کنه.یواش یواش تغییر کرد و مادر من منتقل شد و بعدش هم مدیر مدرسه شد.اما اگه پدرم همون سال ها مخالفت می کرد توی آینده ی مادرم هیچ کدوم از اینا نبود.
من عاشق بعد زنانه ی وجودم هستم.عاشق آشپزی کردن،مهمونی دادنا،عاشق کدبانوگری و ..زن یا مرد فرقی نداره.هر کسی نیاز داره که متناسب با تلاشش بهش ارزش و بها بدن.من به این آقا گفتم که ممکنه ابتدای زندگی این وضع کاریم باشه اما قطعا به خاطر الزامات زندگی متاهلی خودم بیشتر خواهان تغییرش میشم.بهشون مستقیما گفتم که این موضوع به درجه ی انعطاف پذیری شما بستگی داره.اما ایشون جوابی ندارن.من فکر میکنم که ایشون علاقمندن که من بعد از ازدواج خیلی چیزا رو stop کنم.بها و ارزش قابل قبولی نمیدن بهش.شکی که من الان دارم تنها از جانب کار نیست.از منم منم کردن این آقاست که الان توی کار نمود پیدا کرده و شاید بعدها توی مسائل دیگه.اما از طرفی هم جایگاه اجتماعی خوب ایشون منو کمی دو دل کرده
و دو تا موضوع دیگه اینکه بحث مالی کار نه برای من و نه ایشون توی صحبت ها اولویت نبود.موضوع کار برای من حس و حال خوشیه که بهم میده.وگرنه صرفا حقوق فلان مقدارو من میتونم با آینده م معامله کنم و کنار بزارم.و موضوع آخر هم اینکه من محیط کاری کاملا مناسبی دارم.اگر غیر این بود که پدرم ثانیه ای بهم اجازه نمیداد برم و شیفت هم وایسم.این آقا هم به محل کارم اومدن و خودشون تصدیق کردن.از این بابت مشکلی نیست

درود بانو

با قسمت آخر نوشته هاتون خیلی کیف کردم واقعا ایول خوشم اومد خیالم راحت شد بنظرم طرز فکر خیلی خیلی خوبی دارین کار جای خودش مهمه خیلی هم مهمه ولی اولویت اول باید باید باید زندگی مشترک باشه با حرفاتون کاملا موافقم اگه اینجوریه پس خیلی خوبه ایشالله هرچی باشه خوشبخت بشین ایشون هم نشد با این طرز فکری که دارین و موقعیت شغلی اطمینان داشتیه باشین شووووهر خوب نصیبتون میشه ایشالله

سلام خانمی من نطری در مورد ایشون ندارم یعنی حرفا رو بقیه زدن من فقط بگم که ایشون دوست دارن زنشون با توجه به هوشی که دارن در خانه باشن و مثل این که شما دوست ندارید...
من در اقوامم کسی هست که خانم دکتر است و الان پروفسرا داره ودو تا هم بچه دارند ایشون قبل از این که تخصص قبول شوند در دوران پزشکی عمومی با همسرشون ازدواج کردن همسرشون مهندس بود و البته هست در یه جای دولتی کار می کنه.....همسر ایشون دایم بهش شیفت شب می خورد و همسرش براش اهمیتی نداشت یعنی چه شبهایی که زنش خانه نبود بعد از اون هم به علت رده علمی بالا دایم این سمینار اون سمینار تو کشورهای مختلف.....واین مرد در همه ردها به همسرش کمک کرد.......و ما همه به این خانواده به یه خانواده موفق نگاه می کنیم.....
دوست من از اون چه که علاقه داری و جزیی از وجودت هست به راحتی نگذر دنبال مردی باش که زنش رو همه جوره بخواد...................

درود دگربار

این نوشتم کلیه اولا سپاس از بانو مصباح الهدی گرامی اول صبحی روز جمعه کلی انرژی مثبت گرفتم دوما زندگی مشترک اینقدی دغدغه های خاص خودشو داره که باید داخل زندگی متاهلی بری تازه متوجه میشی چه خبره و با اونچیزی که فکر میکردی خیلی خیلی فرق میکنه بابا اون مرد بنده خدا هم که اومده ازدواج کرده به همسرش نیاز داره به آغوشش به اینکه کنارش باشه حسش کنه پیشرفت که فقط توی ضمینه های کاری نیست چه مرد و چه زن فرقی نمیکنه من خودم مادر خدابیامرزم 9تا بچه بزرگ کرده سوادش تا 5 ابتدایی هم نبودش خدا بسر شاهده توی 4تا آبجیهام یکدونشون یه لاخه موشون بیرون نیست همشون چادر و مانتو هم تک و توک بپوشن حجاب کامل دارن اخلاقاشونم نمیگم عالی ولی خداوکیلی بد نیست بی اخلاق نیست به کسی کاری ندارن 5تا داداش بودیم یکیمون معلم تصادف کرد مرد 4تا دیگه هم نه اهل سیگار قمار نمیدونم اینکارا نه بی اخلاقی بلدیم.این تعداد بچه واسه قدیم بوده ولی یه فرقی هم هست قبلا توی دهه شصت محیط جامعه خیلی سالمتر از الان بوده. الان بچه داری خیلی خیلی سخت شده.شوربختانه بی اخلاقی توی جامعه زیاد شده ماهواره بازی های کاپیوتری اینا رو نمیگم بده نه ولی هرچیزی اندازه داره مخصوصا بچه هم باشه تربیت بچه الان خیلی مشکل شده.
در مورد شووووهر داری فقط همین رو بگم چیزی که خودم با چشمای خودم دیدم و میدونم 5تا ریفیق دارم قبلا هم گفتم خیلی خوبن فهمیده با ادب با تربیت نماز خونه نه سیگاری نه معتاد و عرق خور و نه بیکار و بیعار و از اینچیزا یعنی کلا بچه های خوبی هستن از این 5تا باورتون میشه 3تاشون هنوزم دختربازی میکنن!!! جدی میگم فکر نکن شوخی میکنم الان مثل قدیما نیست الان همونجوری که بانوان محترمه با مد پیش میرن مانتو لباس و آرایش و مدل مو جدید همینجوری هم باید توی مسئله زندگی مشترک بروز و آپدیت باشن.اینو گفتم نه واسه اینکه باز بگین مردا همشون یه کرباسن و بهشون شکاک باشین نه اینو گفتم حواستون جمع باشه نه اینکه فقط فکر کنین پیشرفت کردن شغلیه.

این تجربه خودمه البته مجردی ولی در درکل میگم

خداشاهده واسه ریاکاری نمیگم مجرد بودم دوسال روزه میگرفتم هفته ای 4بار یا 5 بار بدون خوردن سحری گشنگی و تشنگی و اینکه دروغ نگم و مال حروم نخورم و حرف زشت نزنم و بقیه هیچکدومشون اذیتم نمیکرد ولی در کل فقط اینو خوب فهمیدن این زن جماعت رو و وسوسش رو نمیشه کاریش کرد بخدا نمیدونم این زنا چی دارن هرکاری کردم دیدم نشد یاد یه داستانی افتادم یه عالم خیلی بزرگی گفتم اگه توی یه خونه با یه خانوم تنها باشی چیکار میکنی گفتش خدا نکنه بهش گفتن حالا اگه شدی چی گفتش پناه میبرم به خدا.

بچسبین دو دستی شووهراتونو که الان دیگه مثل قدیماا نیستشاا از ما گفتن بود.
یه تجربه شخصی خانوادگی یکی از نزدیکامون مجبور شد واسه یه مدت کوتاه بچشون رو بسپره دست یه پرستار اون بنده خدا هم همش شو ایرانی و خارجی میدید(هرچیزی واسه یه سنی ساخته شده) وقتی الان نیگاش میکنی متوجه میشی چه تاثیری داشته همون مدت کوتاه.

در کل موفقیت فقط توی کار نیست توی زندگی مشترک هم هست.واسه من و همسرم زندگی مشترک اولویت اولمونه واسه بعضیا کار کردن من خودمم دوس دارم درس بخونم ولی میبینم بقول بانو شیدا با این خرج و درآمدا اولویت اول معیشت خانوادست اگه بعدا بهتر شد و قسطامونم کمتر شد منم ادامه تحصیل میدم

با سلام و تشکر مجدد از تک تک شما دوستان
Veis عزیز:
رابطه ی منو ایشون مبنای علاقه نداره.من مدت هاست که سنجش خواستگار ها رو بر مبنای روابط احساسی نمی زارم.ببینید من از ایشون بدم نمیاد،تا حدی قبولشون دارم اما این به نحوی نیست که اگه نباشن روزگارم به تلخی بگذره.نه تنها در مورد ایشون بلکه در مورد سایر افرادی که ممکنه بهم معرفی بشن وضعیتم اینجوریه.مدت هاست که به خودم تلقین کردم که ابتدا منطقی بسنج اگه اوکی بود احساستو دخیل کن.من ضربه میخورم اگه اولش با احساس وارد شم.به قول شما به قلبم میدون نمیدم
در مورد مسافرت دوستانه هم پرسیدم ازشون که تلویحا مخالفت کردند.
دختر بیخیال عزیز:
من تاپیک شما رو کم و بیش دنبال کردم.یه سری مشابهت ها داریم و یه سری تفاوت ها.اما به نظرم مشکل هر دو تامون اینه که قضیه بزرگتر از حق کار کردن هست.حداقل برای من که دارم به دیدگاه های متفاوت تری می رسم.منم مدام دارم فکر می کنم که تصمیم آنی نگیرم.امیدوارم شما هم موفق و خوشبخت باشید.
Hhanie عزیز
واقعا مثالتون بهم موج مثبت داد.کم کم داشت برام ثابت می شد که من جزء استثنا ها به شمار میام.ممنون
مصباح الهدی عزیز:
ممنون که به تاپیکم سر زدی.نه عزیزم ایشون آدم مذهبی نیستن.به نظر من این موضوع بیشتر از اینکه به دینداری طرف مقابل وابسته باشه به فرهنگش مرتبطه. تفاوت ها که زیاده و بیشترش مبنای فرهنگ متفاوتمونو داره.این آقا 2تا خواهر دارن که هر دو دیپلم دارن و شاغل نیستن.مادرشون هم همچنین.درست بر خلاف خواهر و مادر من.اگه دیدگاهشون متفاوته از این بابته که توی محیط متفاوتی بزرگ شدند.
خانومی،من و شما و بقیه ی خانومای مثل ما برای جایگاهی که توش وایسادیم کلی چیزا رو قربونی کردیم.وقتمونو،تلاشمونو،تف� �یحاتمو و آسایش فکر و خیال رو.واقعا قابل پذیرش نیست که کسی بیاد و لزوما از سر خودخواهی این حقو ازمون بگیره.قطعا مناسبمون نیستن آدمایی که حوزه ی وظایف زن رو محدود به آشپزخونه و امور خانه داری میدونن.علی رغم اینکه من خودم این کارای زنونه رو دوست دارم اما سال ها تنهایی رو به انتخاب همچین کسی ترجیح میدم.
یه نکته ی دیگه هم اینکه واقعا سطح سواد آدما سطح فرهنگشونو نمیرسونه.متاسفانه من اینجور چیزا رو به عینه دیدم.من علاوه بر ایشون خواستگار دیگه ای هم داشتم که بازم دکترا داشتن و استاد دانشگاه.شاید از دور وضعیتشون وسوسه انگیز بود اما نزدیک تر که شدم دیدم کاملا پوچ هستن.از روابط بسیار بسیار آزادشون با دانشجوهای دختر گرفته (که واقعا توی بعضی از اساتید جوون دانشگاه و دختر خانومای خاص مد شده) تا فقر شدید فرهنگی دل منو از استاد بودن همسرم سیاه کرد(توهین به آقایان استاد نشه،من پدر خودم هم استاد دانشگاهه.اما واقعا بعضی از این اساتید و در کنارش بعضی از این دانشجوهای مسئله دار شودشو درآوردن).جالب این بود که ایشون پیش دستی کردن و خودشون جواب رد دادن!!! اما در عوضش خواستگار لیسانسی داشتم که به خاطر تفاوت مدرکی ردشون کردم و الان بی نهایت پشیمونم.دوست من واقعا ازت می خوام که صرفا مدرکو به عنوان اصل برای خودت قرار نده.
آقای خاله قزی:
منم بابت زندگی آرامتون بهتون تبریک میگم.امیدوارم که کنار همسرتون همیشه شاد باشید
شیدای عزیز:
ممنون بابت جوابت.یه سری توضیحات لازمه بدم به همراه یه مقداری درد دل.ببخشید که طولانی صحبت می کنم
شیدا جون ایشون استاد مشاور بنده بودن.حدود 7-8 ماه باهاشون در ارتباط بودم و از شرایط کاریم کاملا مطلع بودن.می دونستن که شیفت میدم،هم شیفت روز و هم شب.از نظرشون برای رسیدگی به کارام از این بابت که روزهام بیشتر خالی بودن خوب هم بود این برنامه.خودشون از اصلی ترین مشوق های من توی ادامه تحصیل بودن.اون موقع ها اصلا بحث خواستگاری مطرح نبود.تحمیل عقایدو از این بابت گفتم که به نظرم ایشون مایل به عوض شدن من به اونی هستم که توی ذهنیت شونه.براشون مهمه که خانومشون تحصیلاتش خوب باشه و کلاس اجتماعی داشته باشه،اما با کلی قید و بند.
کار منو مادرم درسته با هم قابل قیاس نیست.از این بابت به عنوان مثال آوردمش که اگر فردی(زن یا مردش فرقی نمی کنه) بتونه حمایت همسرشو داشته باشه بعد از مدتی سختی به آسایش شیرین تری می رسن.
حرفاتونو قبول دارم.نمی دونم شاید دلم بخواد قبول کنم.هانیه ی درون من بیشتر از اینکه فکر وعده و وعیدای استقلالش باشه از این پروسه های نفس گیر خواستگاری خسته س.دوستم من ارتباطات گسترده ای دارم و قطعا به خاطرشون با آدمای زیادی برخورد می کنم.اما واقعا نمیشه.یادمه من توی 1 روز 3 نفر برای خواستگاری بهم زنگ زدن که بنا شد توی روزهای تعیین شده ی دیگه ای تماس بگیرن که هیچ کدوم تماس نگرفتن.من اسم اینا رو خواستگار نمی زارم اما واقعا توی زندگی من پشت سر هم شرایطی پیش میاد که نمیشه.اوایل به خودم و رفتارم شک می کردم.اعتماد به نفسم نابود شده بود.چرایی نیومدن آدمایی که خودشون خواهان بودن یه لحظه دست از سرم بر نمی داشت.اما یواش یواش متوجه شدم که خیلی از این آدما بدون اینکه منو ببینن یا باهام صحبت کنن غیبشون میزد.آدمایی که مصر هستن شرایطشون به من نمی خوره.این اوضاع داره منو نابود می کنه.بعضی وقتا اونقدر خودمو درگیر فعالیت های روزانه می کنم که فرصت فکر کردنو از خودم بگیرم.اگه برنامه ی زندگیم این باشه که ازدواج نکنم خوب مسیرو میرم.اما من روزانه با کلی آدم سر و کار دارم که مثلا یکی مادربزرگش میمیره،یکی فلان میشه،یکی بهمان میشه و ده ها علتی که هیچ وقت نفهمیدم چی هستن!!نمی تونم که بگم ایهاالناس حق ندارین ازم خواستگاری کنین.هانیه ی درون من دلش ترسیده،بی اعتماد شده،فکر می کنه اومدن این آدما موندن نداره.من نمی خوام مبارزه ای کنم اما خودمو تو فرآیند های خواستگاری محکوم به شکست می دونم.من دارم تموم سعیمو می کنم که اینجوری فکر نکنم اما هر خواستگاری که میاد رو رفتنی می دونم.اینجا خوشحالم که بر اساس منطقم می تونم تموم کنم یا بپذیرم اگه دست تقدیر بزاره
روحیه م واقعا اذیت شده،گاهی فکر می کنم بنده ی خوبی برای خدا نیستم که تقدیرم اینه که تا این حد توی بی خبری از اوضاع پیش روم بمونم.دوستان دعام کنید
عذر خواهی می کنم بابت طولانی شدن

درود بانو

تقریبا همه چیزایی که باید میدونستین رو دوستان گفتن چیز زیادی نمیمونه فقط چنتا نکتست با اجازتون مینویسم

اول این نوشتتون خیلی واسم جالب بود

(( .از روابط بسیار بسیار آزادشون با دانشجوهای دختر گرفته (که واقعا توی بعضی از اساتید جوون دانشگاه و دختر خانومای خاص مد شده) تا فقر شدید فرهنگی دل منو از استاد بودن همسرم سیاه کرد(توهین به آقایان استاد نشه،من پدر خودم هم استاد دانشگاهه.اما واقعا بعضی از این اساتید و در کنارش بعضی از این دانشجوهای مسئله دار شودشو درآوردن) ))

خانومم خواستگار زیاد داشت تجربه براش شده بود خواستگارایی که شغلشون جوریه که با زن و دختر زیاد سروکار دارن رو ردشون میکرد نمیدونم درست یا غلطه از نظر روانشناسی ولی بنظرم بستگی به طرف داره روش فکر کنین بد نیست منظورم کلیه

در مورد شما فکر کنم یکجورایی تقریبا خاص حساب میشین کسی که 18سالگی کار کرده شغل داشته و فوق لیسانسه کارش هم که اینجوریه شیفتیه و بخوادم دکترا ادامه تحصیل بده قبول کنین مثل شما درصدتون خیلی زیاد نیست توی دخترا پس خواستگارای خاص خودش رو میطلبه من یکی البته نظر شخصیمه فکر کنم دوراه داره یا همینجوری ادامه بدین ایشالله یه خواستگار خوب براتون پیدا میشه یا بهتره یکم از یکسری خواسته هاتون بزنین البته بهتره قبلش اولویت بندی کنین که کدوم مهمتره و کدوم کمتر اهمیت داره

بهتره هم توی رابطه قبلش نرین مثل ایندفعه نشه یا بانو دختر بیخیال که خدایی نکرده ضربه نخورین من پیشنهاد میکنم اول معیاراتون رو کامل مشخص کنین بعدش هر خواستگاری تماس گرفت اول بگین بعد قبول کردن اجازه بدین بیان با خانواده و اونایی هم که میدونین بدردتون نمیخورن همون اول بگین تشریف تیارن واسه خواستگاری اینکار رو هم بسپرین دست مادرتون انجامش بدن مگه موردایی باشه که براش جالب باشه بهتون خبر بدن.

خداروشکر اولویت بندی اولتون زندگی مشترکتونه بالا هم گفتم این خیلی خوبه

بزرگترین مشکل شما اینه که مشکل نداری فقط یکم سطحت بالاست یکم ترس داره خواستگاری شما اومدن

راستی لطف کن خواهشا جوری برنامه ریزی و رفتار کن دیگه دفعه بعدی مجبور نباشی این جمله ها رو بنویسی

اما در عوضش خواستگار لیسانسی داشتم که به خاطر تفاوت مدرکی ردشون کردم و الان بی
نهایت پشیمونم

روز خوش بانو