موضوع: مي خواهم از همسرم به جرم تهمت زدن شكايت كنم

ممنون مهستي عزيز . مي خوام طوري وانمود كنم كه قصد جدايي دارم و بسيار روي اين قضيه مصر باشم شايد خودش براي حفظ زندگيش پيش دكتر بره ولي خوب اين عمل دو حالت داره يا اون هم روي دنده لج مي افته و مي گه باشه ( بسيار مغروره) يا اينكه به دكتر مراجعه مي كنه . خانوادم مي گن دعوا راه ننداز ولي من قصد دعوا راه انداختن دارم بايد قضيه جدي باشه تا شايد فرجي بشه . مي خوام بهش بگم اگه ديدن بچه حقته برو شكايت كن همان طور كه من براي رسيدن به حقم مي خوام شكايت كنم . خواهش مي كنم به من بگيد اين عمل ها درسته يا نه

- - - Updated - - -

ممنون مهستي عزيز . مي خوام طوري وانمود كنم كه قصد جدايي دارم و بسيار روي اين قضيه مصر باشم شايد خودش براي حفظ زندگيش پيش دكتر بره ولي خوب اين عمل دو حالت داره يا اون هم روي دنده لج مي افته و مي گه باشه ( بسيار مغروره) يا اينكه به دكتر مراجعه مي كنه . خانوادم مي گن دعوا راه ننداز ولي من قصد دعوا راه انداختن دارم بايد قضيه جدي باشه تا شايد فرجي بشه . مي خوام بهش بگم اگه ديدن بچه حقته برو شكايت كن همان طور كه من براي رسيدن به حقم مي خوام شكايت كنم . خواهش مي كنم به من بگيد اين عمل ها درسته يا نه

- - - Updated - - -

خدايا من بنده ناتوان توام...شما را به اين شب عزيز برام دعا كنيد از خدا بخواين راه درست را از طريق بنده هاش به من نشان بده

- - - Updated - - -

خدايا من بنده ناتوان توام...شما را به اين شب عزيز برام دعا كنيد از خدا بخواين راه درست را از طريق بنده هاش به من نشان بده

سلام عزیزم
همانطور که دکتر بهتون گفته همسرتون بیماره و تصمیم با شماست که چیکار کنید،پس بهتره عاقلانه رفتار کنید،دعوا و بحث راه به جایی نمیبره،چون من این مورد همسر شما رو نمونه بارزش رو از نزدیک دیدم برای همین بهتون گفتم احتمال داره این اختلال رو داشته باشه،اینجور افراد بیش از حد مغرور هستن و معمولا هرگز نمیپذیرن بیمارن و معمولا از طرف اطرافیان و به اجبار اونها به روانپزشک مراجعه میکنند،اینکه میخواد بچه تون رو ببینه نباید مانع بشید چون درواقع جنگ راه میندازید،بذار بچه شو ببینه مثلا بیاد منزل پدرتون زمانی که شما سر کار هستید ببینه و بره اینجوری خیال شما هم راحته ،اما الان همسرتون فعلا داره به صورت لفظی آبروتون رو میبره چون بیماره،تا اینجاش فقط به شما آسیب روحی میرسه اما اگه بدبینیشون بیشتر بشه چون شما هم کنارش نیستی شاید آسیب جدی تری بهتون بزنه،همسرتون باید حتما درمان بشه ،در برخورد با این جور افراد مهمترین کار بعد از روند درمانشون شفاف سازی و اعتماد سازی هست،که البته اینم بگم نمیخوام نا امید بشید ولی اگه همسرتون نخواد بهبود پیدا کنه شما هرچقدر هم تلاش کنی و همه جوره شفاف سازی کنی باز هم ایشون ذهنش شروع میکنه به منفی بافی و بدبینی و تهمت،من نمیتونم خیلی چیزهارو به شما بگم چون کارشناس نیستم ولی بازم میگم مراقب خودتون باشید .مثال فیلم قرمز رو که زدم از خودم نگفتم دقیقا این مطلب رو از منابع کارشناسی ارشد "بهداشت روان"آقای حمید حجتی خوندم.
بازم میگم چون این مورد رو از نزدیک دیدم و استرس و بی احترامی ها و ... که برای طرف مقابل بوجود میاد رو هم از نزدیک دیدم فقط میتونم بگم درکتون میکنم و از خدا میخوام به قلبتون آرامش بده و بهترین تصمیم رو بگیرید.

ديگه نمي خواستم بيام اينجا و بنويسم چون از بچه ها بيشتر از اين انتظار داشتم كه كمكم كنن ولي ....خيلي اشفته و افسرده ام خيلي هر تاپيكي كه باز مي كنم به نتيجه خاصي نمي رسم توان مراجعه حضوري به روانشناس را هم ندارم نه مالي و نه وقتي ( مگه چقدر در مي ارم كه هم هزينه مخارج دخترم را بدم هم خرج خانه ..) ديگه پولي براي اين چيزا نمي مونه . تو يك تاپيك ديگه گفتم http://www.hamdardi.net/thread-31705.htmlكه پيش دكتر رفت فقط چند جلسه و بعد گفت اون حرفاي من را نمي فهمه و ديگه نرفت . تازگي ها كاري به كار هم نداريم هيچ كاري هيچ هيچ واين بي تفاوتي براي من خيلي سنگينه من اگر مي خواستم اين طوري زندگي كنم كه از همسر اولم جدا نمي شدم . خيلي افسرده شده الان دو ماهه داره ماشينش را درست مي كنه كه بفروشه دو ماه هر روز از صبح تو پاركينگه الكي به چراغ ور مي ره الكي به در و... من خيلي احساس تنهايي مي كنم. اون هم در اين روزاي اخر سال كه همه تو جنب و جوشن . نمي دانم يك دفعه دلم گرفت گفتم بيام اينجا

سلام فرشته مهربان

بارها و بارها نوشته مدير همدردي عزيز را خواندم ؛همه سطرهايش را از بر شدم چون تنها چيزي بود كه مي توانست مرا كمي از اشفتگي روحي ام نجات بده . من پا پس كشيدم، فقط از اون دل كندم از زندگي ام نه، نه دخترم نه و اين مرا درگير مسائل مالي مي كنه چون من و دخترم مي خواهيم زندگي كنيم و بايد براي ساختن زندگي اون تلاش كنم . باور كنيد ازش دل كندم و اين خودم را هم ناراحت مي كنه . ديگه بود و نبودش برام مهم نيست مريض شدن يا نشدنش برام مهم نيست . هر كاري براش مي كنم از روي ترحم و دلسوزيه و اين حس مرا ازار مي ده. هيچ انتظاري ازش ندارم جز اينكه رو اعصاب من نره . ديگه جدا شدن ازش برام مهم نيست مي دانيد هميشه مي گن بدتر از سياهي كه رنگي نيست . من اين سياهي را در چند ماه گذشته تجربه كردم قبح قضيه ريخت و براي من عادي شد كه حتي ازش جدا بشم . اين قدر سرم اورده ان قدر مرا ازار داده كه ديگه بود و نبودش برام فرقي نداره . ما نمي تونيم دو كلمه با هم حرف بزنيم چون همش شروع مي كنه به بد گفتن از من ( تو همراه من نيستي ، تو كارت را ول نكردي با من كار كني . بگو اخه خودت نتيجه گرفتي از كارت كه من با طناب تو برم تو چاه . چند نفر به خاطر تو بيچاره شدن ، بچه خواهرش استعفا داد تا با همسرم كار كنه بنده خدا هيچي گيرش نيومد فقط كارش را هم از دست داد ، دوستش ماشينش را فروخت و امد باهاش كار كنه كل پولش تو دو ماه دود شد و رفت هوا . پذيرش در كار همسر من نيست . گاهي مي گم من مقصرم كه اينها را به روش نمي ارم . دلم نمي اد كسي را بكوبم . مي گم بگم كه چي بشه ) همش دنبال مقصر مي گرده محاله بپذيره كه شايد خودش هم نقشي تو زندگي خودش داشته .ديگه حوصله حرفاش را ندارم . من از تنهايي خودم رنج مي كشم از اينكه چقدر حرف دارم براي گفتن كه اون هيچ كدوم را نمي دانه . من روشهاي مدير را تا اونجا كه توانستم انجام دادم ولي خيلي تنها شدم نمي دانم شايد نتيجه اش را زود انتظار دارم ببينم . اين بي تفاوتي نسبت به هم براي من كه به اميد جبران كمبود محبت باهاش ازدواج كردم سنگينه . ( همسر قبلي من هم هيچ وقت نبود همش در حال ترك كردن و تو كمپا بود و من هميشه تنها بودم )شايد توقع من از زندگي خيلي زياده . داشتم كتاب انسان در جستجو معنا را مي خواندم توش به يك نوشته جالب بر خوردم : سرنوشت انسان رنج بردن است و بايد رنجش را به عنوان يك وظيفه بپذيرد . من زن خوبي براش نبودم .

سلام فرشته مهربان

بارها و بارها نوشته مدير همدردي عزيز را خواندم ؛همه سطرهايش را از بر شدم چون تنها چيزي بود كه مي توانست مرا كمي از اشفتگي روحي ام نجات بده . من پا پس كشيدم، فقط از اون دل كندم از زندگي ام نه، نه دخترم نه و اين مرا درگير مسائل مالي مي كنه چون من و دخترم مي خواهيم زندگي كنيم و بايد براي ساختن زندگي اون تلاش كنم . باور كنيد ازش دل كندم و اين خودم را هم ناراحت مي كنه . ديگه بود و نبودش برام مهم نيست مريض شدن يا نشدنش برام مهم نيست . هر كاري براش مي كنم از روي ترحم و دلسوزيه و اين حس مرا ازار مي ده. هيچ انتظاري ازش ندارم جز اينكه رو اعصاب من نره . ديگه جدا شدن ازش برام مهم نيست مي دانيد هميشه مي گن بدتر از سياهي كه رنگي نيست . من اين سياهي را در چند ماه گذشته تجربه كردم قبح قضيه ريخت و براي من عادي شد كه حتي ازش جدا بشم . اين قدر سرم اورده ان قدر مرا ازار داده كه ديگه بود و نبودش برام فرقي نداره . ما نمي تونيم دو كلمه با هم حرف بزنيم چون همش شروع مي كنه به بد گفتن از من ( تو همراه من نيستي ، تو كارت را ول نكردي با من كار كني . بگو اخه خودت نتيجه گرفتي از كارت كه من با طناب تو برم تو چاه . چند نفر به خاطر تو بيچاره شدن ، بچه خواهرش استعفا داد تا با همسرم كار كنه بنده خدا هيچي گيرش نيومد فقط كارش را هم از دست داد ، دوستش ماشينش را فروخت و امد باهاش كار كنه كل پولش تو دو ماه دود شد و رفت هوا . پذيرش در كار همسر من نيست . گاهي مي گم من مقصرم كه اينها را به روش نمي ارم . دلم نمي اد كسي را بكوبم . مي گم بگم كه چي بشه ) همش دنبال مقصر مي گرده محاله بپذيره كه شايد خودش هم نقشي تو زندگي خودش داشته .ديگه حوصله حرفاش را ندارم . من از تنهايي خودم رنج مي كشم از اينكه چقدر حرف دارم براي گفتن كه اون هيچ كدوم را نمي دانه . من روشهاي مدير را تا اونجا كه توانستم انجام دادم ولي خيلي تنها شدم نمي دانم شايد نتيجه اش را زود انتظار دارم ببينم . اين بي تفاوتي نسبت به هم براي من كه به اميد جبران كمبود محبت باهاش ازدواج كردم سنگينه . ( همسر قبلي من هم هيچ وقت نبود همش در حال ترك كردن و تو كمپا بود و من هميشه تنها بودم )شايد توقع من از زندگي خيلي زياده . داشتم كتاب انسان در جستجو معنا را مي خواندم توش به يك نوشته جالب بر خوردم : سرنوشت انسان رنج بردن است و بايد رنجش را به عنوان يك وظيفه بپذيرد . من زن خوبي براش نبودم .

- - - Updated - - -

ازش متنفرم وقتي ياد اين مي افتم كه بهترين شب زندگيم را چطوري ازم گرفت . شب زايمانم ان قدر من را زد كه گوشه اشپزخانه افتادم ، روز زايمان حتي يك شاخه گل برام نخريد گفت تو ارزشش را نداري

هر دوتون برید پیش روانشناس
به حرف هیشکی هم تو این سایت گوش ندین
هرچی باشه من و سایر اعضا روانشناس نیستیم

مدير همدردي عزيز به من بگو چطوري حاميش باشم ، چطوري به اين گفته شما عمل كنم( همیشه در کنارش هستی و هر طور هم که او بخواهد حمایتش می کنید.) حمايت در راهي كه كوچكترين اعتقادي بهش ندارم . اگر كارم را از دست دادم چي ؟ به خدا من درمانده تر از اونم . من مريض تر از اونم . كارم به جايي رسيده كه موقع حرف زدن خودم را مي زنم تا شايد بفهمه حرف من را . من من صبور . كي به داد من بيچاره برسه . فقط لبخند دخترم تنها اميد زندگي من شده.

ققط به خاطر فرزندت به روانشناس مراجعه کن و برای زندگیت یه تصمیم جدی بگیر.....از نون شب واجب تره نگو پول ندارم
از هیچی جز آینده فرزندت نترس.....من قربانی یه زندگی داغونم....گاهی به خودم می گفتم کاش پدر مادرم از هم جدا می شدن ما از بچهای طلاق بدتریم....

ممنونhhanie عزيز . حتما يك وقت از روانشناسي كه خود همسرم رفت مي گيرم شايد اون چيزي در موردش فهميده باشه . بچه ها من تعطيل شدم و دارم مي رم خونه . خونه كامپيوترم خرابه .شنبه مي يام و راهنمايي هاتون را مي بينم . من را زياد دعا كنيد