موضوع: طلاق یا تحمل

سلام دوست عزیز،شما مطمئنی ایشون دکتر بودن؟عقاید انسانهای غارنشین خیلی بهتر از ایشونه،یعنی چی موبایل نمیخرم و نمیذارم بیرون بره؟زمان برده داری تموم شده.
در خصوص ترسهات که کاملا هم حق داری با همسرت صحبت کن و تموم این استرس و اضطرابت رو بگو،انشالله حل میشه

ببخشیدا ولی اینجاکه شهر هرت نیست . قانون هم اونجوراکه شما فکر میکنی نیست . زن باید مطیع شوهرش باشه اما هر چیزی اندازه ای داره

مطیع بودن با اسیر بودن و مثل برده ها بودن خیلی تفاوت داره عزیزم

چرا میخوای برای چیزی که مطمئن نیستی آیندتو خراب کنی؟

دوست من شما خصوصیات مثبتی از شوهرتون گقتید که واقعا مثبت بود ولی بدی هایی که از ایشون گقتین همش ترس های خودتون بود یعنی همش گفتین می ترسم اینجوری باشه، می ترسم این کارو بکنه... در واقع به نظر من شما درگیر 1 سری افکار منفی شدی. از اینکه با شوهرت حرف بزنی اصلا نترس.باهاش صحبت کن و ترس هاتو از آینده بگو اگر ایشون مرد منطقی و منصفی باشه شما رو درک می کنه و ترس های شما رو برطرف می کنه اگر از این مساله سو استفاده کرد اونوقت برو جدی رو طلاق فکر کن.

دوستای گلم ازهمتون ممنونم.راستش چندماه پیش سررفتن به شهربازی باشوهرم دعوام شدوگفت حق نداری بری الان ساعت۸ شب شده.خلاصه منم چندروزباهاش قهربودم.گفت ببین اگه بخای قهرکنی بعدعروسی حتی نمیزارم خونه پدرمادرت بری وخونه نشین ت میکنم تا روزقیامت.خیلی جدی بهم هشداردادکه لج نکن وهرچی میگم بگوچشم وگرنه محدودتر میشی.این حرفاش هیچوقت یادم نمیره وباورکنید هنوزوقتی یادم میاد تنم میلرزه وحشت میکنم.چون زنای فامیلشون همینجورن.حتی خرید هم نمیرن.چه برسه تفریح وگردش .خلاصه اصلاوابدا جرات ندارم دوباره بحثهای قدیمی راتکرارکنم چون میدونم لج میکنه وبیشتر برام قانونگذاری میکنه.ازطرفی هم چونکه ازش خیلی حساب میبرم ومیترسم خودبخودیه سردشدم ازش وعلاقه م خیلی کم شده.همش دلم میخاد یه بلایی سرش بیاد تاازشرش راحت شم ویه نفس راحت بکشم.ایا بااین تنفر و وحشتی که ازش دارم میشه رفت زیریه سقف

- - - Updated - - -

درکل خیلی خیلی بادقت واهسته اهسته باهاش رفتار میکنم تا نخاد محدودترم کنه.اخه تااخر عمر که نمیتونم دربرابر تمام بدیهاش سکوت کنم وخفه بشم فقط بخاطراینکه میترسم بگه خونه بابات هم نرو یا سوپرمارکت هم نرو.خودش تاسه چهارصبح بادوستش بیرون هست.میگه توچکارمن داری.بیخودمیکنی خودتوبامن مقایسه میکنی.من مردهستم .بخدامحاله غیررررممکنه حتی یک روزتوخونه بشینه.به یه بهونه ای میره وروحیه عوض میکنه.اماازمن توقع داره ۲۴ساعته بشینم تا اقا برگرده وظهربخابه دوباره عصربره تا شب.

دو دل عزیز چقدر خوبه که در دوران عقد سعی می کنی نکات مثبت و منفی شوهرت رو ارزیابی کنی خیلی از دخترها تو زمان عقد تو خواب خرگوشی هستند به خصوص اگه مثل شما از هر نظر وسایل رفاه و تفریح فراهم باشه اتفاقا خیلی هم به حرف شوهرشون گوش می دن ولی وقتی وارد زندگی می شن تازه می فهمن فرصتهای خوب فکر کردن رو از دست دادن . خوب بشین با خودت فکر کن روحیات خودت رو بنویس ببین چقدر می تونی تحمل کنی نکات قوی مثبت شوهرت رو بنویس . انگیزه تو از اینکه تا حالا به همه دستوراتش عمل کردی چی بوده فقط به خاطر اینکه طلاق نگیری یا دوباره نامزدی رو بهم نزده باشی . ولی من فکر می کنم بهش علاقه داری ته دلت خودت هم دلت نمی خواد طلاق بگیری. وقتی مردی با یه خانم از فرهنگ دیگه ازدواج می کنه سعی می کنه فرهنگ خودش رو حاکم کنه و زن هم همینطور . تو تمام تلاشت رو به کار ببر تا این قدرت نمایی دو طرفه باعث تنش نشه. معلومه خیلی عاقلی که سعی می کنی با آرامش با دستوراتش برخورد کنی. اعتمادش رو جلب کن بعد همه اعتمادش رو مال خودت کن. امیدوارم هر چی صلاحه خدا به دلت بندازه ولی یه چیزی بهت بگم خیلی هم به خودت سخت نگیر اگه اهل زندگی هست و مشکل فقط همین حرفها کنار بیا... همیشه با تدبیر می شه مشکلات کوچیک رو حل کرد برای هر مشکلی هزار راه نرفته هست زمان بیشتری به دوران عقد اختصاص بده...

راستش بهش گفتم که توبهم اعتمادنداری واگه اعتمادنداری الان طلاقم بده بجای محدود کردن من.گفت من ازچشمم هم بیشتربهت مطمین هستم واگر اطمینان نداشتم ازت اینهمه کاربرات نمیکردم.اما این قوانینی که برات میزارم بمعنی اعتمادنداشتن نیست بخاطراینه که باید یادبگیری اطاعت کنی وزیر بار حرف من بری وبفهمی من مرد خونه ام تافردا بچه هامونم بدونن من رییس خونه ام وتو تربیتشون اختلاف پیش نیاد ومن بتونم کنترلشون کنم.وگفت حرفم یکبار بدون تکرار .این شعارش هست.که نه گفتم یعنی نه.خودتم بکشی بازم نه هست.اصلابه گفتگو وبحث اعتقاد نداره.چون اصلاقابل تغییرنیست

دوست عزیز من فکر میکنم شما شخصیت مستقلی داشته باشی
هر چند که همه از محدودیت بدشون میاد و اگه محدود باشن عکس العمل خوبی نشون نمیدن
این که گفتی شوهرت دوست داره حرف ، حرف خودش باشه معمولا در مورد همه مردا صدق میکنه ولی بستگی داره که شما چه جور شخصیتی داشته باشی
معمولا دخترای امروزی به خاطر تحصیلات و شاغل بودن شخصیت مستقلی دارن و معمولا حرف شنوی کمتری از همسرشون دارن ولی در کنارش مدیریت خوبی توی خانواده دارن و به همسرشون کمک میکنن
اگر فقط با همین اخلاق همسرتون مشکل دارید بهتره باهاش صحبت کنید اینکه میترسی یه روزی مثل مادر و خواهرش محدود بشی رو بهش بگو بذار بفهمه که نگرانی
طوری باهاش حرف بزن که بدونه نمیخوای اونو نادیده بگیری فقط نگران خودتی بهش بگو که دوسش داری و فقط همین مورد اذیتت می کنه
اما اگر فکر میکنی این مسئله واقعا آرامش رو ازت گرفته و روی دوست داشتنت تاثیر گذاشته فکر میکنم بهتره مشاورت رو عوض کنی و پیش یه مشاور مطمئن برو (حتما قبلش پرس و جو کن معمولا مشاور هر کدوم تو یه زمینه ای مهارت دارن) و در مورد زندگیت تجدید نظر کنی
من فکر میکنم حالت دوم در مورد شما بیشتر صدق میکنه
امیدوارم هر چه زودتر مشکلت حل بشه
ما رو بی خبر نذار

سلامت باشی مرجان عزیز.ممنون ازلطفت.بله حدس شمادرسته من کاملا مستقل بزرگ شدم خودم سرکارمیرفتم ومایحتاج خودمو تهیه میکردم.کاری به .پدرمادر نداشتم.تنها میرفتم بیرون گردش سفر.هیچکس کاری بهم نداشت وبه اجازه احتیاج نبود.پدرم کاملامارو رهاکرده بود ودخالت نمیکرد.الان خیلی سخته یدفعه بخام برای هرکاری مجوز همسروخانوادشو بگیرم وتحت کنترل همشون اب بخورم.همه میگن خوبه اتفاقا.اینجورحس میکنی بی صاحب نیستی.ولی این حرفا تسکینم نمیده.وازاسترس ونفرتم نسبت به اینده کم نمیکنه.بخصوص که قراره خونمون تو اپارتمان مادرشوهر وخواهرشوهرم باشه وهمشون نگهبان من هستنن.مصرف قرص افسردگی هم قطع کردم.چون بدحال ترمیشدم وهمونجورکه توبروشورش نوشته میل به خودکشی رابالامیبره ودقیقا همینجور ه خیلی نومیدم میکنه و ازپا میوفتم وقتی میخورمشون. خلاصه که نه راه پس دارم نه راه پیش.

- - - Updated - - -

سلامت باشی مرجان عزیز.ممنون ازلطفت.بله حدس شمادرسته من کاملا مستقل بزرگ شدم خودم سرکارمیرفتم ومایحتاج خودمو تهیه میکردم.کاری به .پدرمادر نداشتم.تنها میرفتم بیرون گردش سفر.هیچکس کاری بهم نداشت وبه اجازه احتیاج نبود.پدرم کاملامارو رهاکرده بود ودخالت نمیکرد.الان خیلی سخته یدفعه بخام برای هرکاری مجوز همسروخانوادشو بگیرم وتحت کنترل همشون اب بخورم.همه میگن خوبه اتفاقا.اینجورحس میکنی بی صاحب نیستی.ولی این حرفا تسکینم نمیده.وازاسترس ونفرتم نسبت به اینده کم نمیکنه.بخصوص که قراره خونمون تو اپارتمان مادرشوهر وخواهرشوهرم باشه وهمشون نگهبان من هستنن.مصرف قرص افسردگی هم قطع کردم.چون بدحال ترمیشدم وهمونجورکه توبروشورش نوشته میل به خودکشی رابالامیبره ودقیقا همینجور ه خیلی نومیدم میکنه و ازپا میوفتم وقتی میخورمشون. خلاصه که نه راه پس دارم نه راه پیش.

سلام دوستان.من قرصامومیخورم اما یه ذره هم استرس ونومیدی مو کم نکرده.خیلی خیلی واهمه وترس دارم.جرات بحث وحرف اضافی تراز صبح بخیروشب بخیرگفتن به نامزدمم ندارم.چون سریع عصبی میشه وزنگ میزنه به همه که ببینید زنم چی میگه.نقطه ضعفم که چندماهه زجرم میده میاددستش وهمیشه باهمون عذابم میده.خواهشایه راهکاری بزارید جلوپام.چجوربهش بگم تاازادم بزاره ودست ازسرم برداره