موضوع: بدون عشق زندگی موفق میشه؟

پوه عزیز هیچ وقت این فکر ها رو نکن
زندگی که توش عشق نباشه از اصل خرابه
هیچ وقت نذار فشار های زندگی تو رو جهت بده به طرف ازدواج بدون عشق
تو نیاز های طرف مقابلت رو انجام میدی ولی نیاز های خودت چی میشه؟؟؟!
لحظه لحظه اش برات جهنم میشه
الان فکر میکنی ازدواج میکنم فشار های خانواده و زندگیم از بین میره
بعد چند وقت تازه میبینی ای دله غافل همه چی رو باختی
لحظه به لحظه زندگی تو اون خونه با اون ادم برات قدر یه سال میشه
همش میخوای یه راه فرار از این خونه پیدا کنی ولی خودتم میدونی هر جا بری اخرش هم باید به همون خونه برگردی
بعد یه مدت خسته میشی دست از تلاش برمیداری
و دیگه هیچی برات اهمیت نداره
کم کم روحتو میخوره و نابود میشی
میشی یکی مثه الانه من
باور کن
زندگیم مثه جهنمه
دوتا ادم که فقط از سر اجبار کنار هم موندن و هیچ کاری هم نمیتونن بکنن
الان که فکرش رو میکنم افسوس میخورم که زندگیم رو تباه کردم
به تو حسودیم میشه.تو پا بند کسی نیستی پس میتونی به سوی کمال حرکت کنی
ولی من موندم و هر روز بیشتر تو این باتلاقی که خودم ساختم فرو میرم...

راستش میدونید چیه؟
یک جور سناریو توی ذهنمه. متاسفانه در ذهنم فکر میکنم واقعیتیه که باید قبولش کنم. گرچه شاید منطقی نیست و خیلی خیلی بچگانه است.اصلا خنده داره. ولی شده یه باور من.

نمیدونم هم این فکر چقدر ممکنه در چیزهایی که در این تاپیک بیان کرده ام موثر بوده باشه.و اصلا ربطی به هم دارند یا نه.

خب من فکر میکنم کسی عاشق من نمیشه. دلیلش هم اینه که از ظاهر من خوشش نمیاد.
بعد فکر میکنم پس یا ازدواج نمیکنم. یا اگه هم کسی با من زدواج کنه از سر ترحمه.
بعد فکر میکنم خب یا باید کلا ازدواج نکنم. یا با کسی که که بهم رحم کرده و از سر رحم اومده سراغم ازدواج کنم. احالا یا اون کسی که با من ازدواج میکنه یا اونقدر بزرگواره که منو به هرحال تحمل میکنه. ولی ته دلش راضی و شاد نیست. یا اصلا یه روزی منو رها میکنه و میره سراغ یکی دیگه.
خب در تمام حالت های بالا من باید بدونم که کسی عاشق من نیست.
پس منم باید بتونم عاشق کسی نباشم. و قبول کنم که کسی عاشق من نمیشه.
و در ادامه اش هم :
اگه ازدواج کنم طرف مقابلم که ممکن نیست عاشق من باشه. ولی منم حق ندارم این توقعو داشته باشم. پس اگه زمانی هم رفت سراغ یکی دیگه من نباید ناراحت بشم و باید بهش حق بدم.

یعنیااااااااامن اصلا نمیدونم چرا این فکر ها با اینکه اصلا منطقی نیستند و خیلی بدبینانه هستند من اینقدر بهشون بها میدم. نمیدونم چرا نمیتونم بهشون بها ندم.همش فکر میکنم حتما چنین چیزهایی در انتظارمه. و باید قبولشون کنم.

میدونم فکرهای احمقانه ای هستند. ولی متاسفانه من نمیتونم جز این فکر کنم.

دلیلهاشو هم نمیدونم دقیقا چیه. ولی میدونم یکی از چیزایی که خیلی روی ذهن من تاثیر گذاشت که دوست داشتنی نیستم ایرادهای بوده که مامان به ظاهر من میگرفت و فکر میکنم حسابی درونم رسوخ کرده و کلا اعتماد به نفسم رو ازم گرفته. میگفت: تو اگر هم ازدواج کنی نمیتونی شوهرت رو ارضا کنی...یا مثلا میگفت اگه جای مادر یه پسر بود هیچ وقت منو برای پسرش انتخاب نمیکرد...یعنی راستش کلا خیلی به ظاهر من ایراد میگرفت. یه بار یک نفر منو به یه نفر دیگه برای ازدواج معرفی کرده بود. ولی اصلا نه من تا حالا اون پسر رو دیده بودم نه اون پسره منو. میخواستن بیان برای آشنایی. مامان میگفت نه. من گفتم چرا نه؟ گفت:" روم نمیشه یه خواستگار که میاد بگم این دخترمه. بی تعارف بهت بگم اینا بیان تا تو رو ببینن میرن. ناراحت نشیا بی تعارف بهت بگم که حساب کار خودتو بکنی. من اگه جای مادر پسری بودم که تو رو انتخاب کرده باشه حتما با پسرم مخالفت میکردم و نمیذاشتم تو رو بگیره". خب این حرفای مامان خیلی اعتماد به نفسم رو ازم گرفت. بعد هم که میدیدم تعداد خواستگارها کمه، کم کم این ذهنیت درونم قوی شد که حتما به خاطر همینه.)

یعنی کلا فکر میکنم کسی عاشق من نمیشه. و تمام نکات مثبت دیگرم هم در اینکه کسی منو برایهمسر بودنش انتخاب کنه تاثیری نداره.
پس وقتی کسی منو دوست نخواهد داشت منم باید بتونم کسی رو دوست نداشته باشم.

حتی وقتی فکر میکنم ازدواج کنم اونقدر حس میکنم طرف مقابلم حتما فقط از سر ترحم با منه که کلا یه حس بد و یک حالت بیزاری بهم دست میده. یه حس حقارت شدید. یه حسی که اگه طرف مقابلم هم بهم گفت دوستت دارم فقط از سر دلسوزی میگه. من حتی الان فکر میکنم علی هم هرچی محبت میکرد فقط از سر دلسوزی بوده.

یعنی کلا اعتماد به نفسم در این زمینه که دوست داشتنی باشم اومده زیر صفر.

قبلاها اینجوری نبودم. قبلاها اینقدر خودمو قبول داشتم و دوست داشتم که وقتی میخواستم از کسی انتقامی بگیرم یا تنبیهی کنم ، او رو از خودم محروم میکردم. یعنی اینقدر به خودم باور داشتم و خودمو دوست داشتنی میدونستم.

الان هم با اینکه میدونم این فکرها شاید بچگانه و لوس هستند اما فکر میکنم واقعیت هستند. این واقعیت که کسی برای ازدواج از من خوشش نمیاد.

و باز هم میگم. نمیدونم دلیل این مقاومت و سرسختی شدیدی هم که درونم نسبت به دوست داشتن کسی دارم همین فکرهاست یا نه.

- - - Updated - - -

به نظرتون من بهتر نیست کلا خودمو اینجوری کنم؟؟؟؟؟؟؟؟؟

قبول دارم آقای ammin که معیار جذابیت ما نظر جنس مخالف نیست.
ولی در مساله ازدواج ، مساله اینه که گمان کنم آقایون تا از قیافه کسی خوششون نیاد اصلا کاری به شخصیتش ندارن. اگه از قیافه کسی خوششون اومد بعد میان تازه بررسی میکنن که شخصیتش و بقیه خصوصیاتش خوبه یا نه. اینطور نیست؟

- - - Updated - - -

متاسفانه مادر من و بزرگترهام فقط حرف مخالف نمیزنن. بلکه کاملا راه رو برای فکر کردنم به موارد خواستگار به روم میبندن. در طی 5 سال گذشته من فقط اجازه پیدا کرده ام به یکی از خواستگارها فکر کنم.که اون هم دو سال و نیم پیش بوده. موارد دیگه ای که پیش اومده بدون اصلا اطلاع من رد کرده اند.
من اگر بخواهم فرصتی برای دوست داشتن کسی و زندگی مشترک داشته باشم ، گمان میکنم با این روندی که خانواده امپیش گرفته اند اصلا نمیتونم انتظار این فرصت رو داشته باشم. یعنی به نظرم اگر بخواهم منتظر یک آشنایی سنتی و امن باشم گویا نمیشه. چون خانواده ام این اجازه رو نمیدن عملا.
پس میمونه آشنایی های غیر سنتی. که اون هم من جراتش رو ندارم. طبق همون توضیحاتی که دادم.

اصلا اینکه رابطه من و علی هم به اون شکل در اومد به خاطر اشتباه خانواده ام بود.
من وقتی که علی به من زنگ زد و خواستگاری کرد و گفت حرفامونو بزنیم و بعذ اگه به نتیجه رسیدیم به خانواده ها بگیم، من گفتم :" تا از طریق خانواد اقدام نکنید من هیچ حرفی ندارم با شما بزنم" یعنی من خواستم در سایه ی نظارت خانواده ها مراحل شناخت طی بشه. اما این خود خانواده ام بودن که منو مجبور به راه دیگری کردند. من خیلی واضح و محکم گفتم که میخوام به علی فکر کنم و بیشتر بشناسمش. اما اونا این حق رو به من نمیدادن. میگفتن تا درس داری اصلا اسم ازدواجو نیار. میگفتم: "خب اگه علی مشکلی داره که میگید باهاش مخالفید برام توضیح بدید و منم قبول میکنم ولی اینکه میگید بدون فکر کردن بگم نه و بی دلیل و فقط بخاطر درس ردش کنم من قبول ندارم." با این حال باز بدون اینکه من بدونم جواب رد دادن. من هم وقتی دیدم حقی برای من قائل نیستن خودم بدون اطلاع اونها به ارتباط تلفنی با علی ادامه دادم و چیزایی رو کهبرام مهم بود بررسی کردم. در واقع تنگنایی که خودشون برام ایجاد کردن باعث شد من راه قایمکی رو انتخاب کنم.

الان هم مثلا یه روز میان بهم میگن:" فلانی هم خواستگاری کرد و ما گفتیم نه" همین. یعنی انگار توی بحث ازدواج من همه حق نظر دادن دارن غیر از خود من. به خدا من اصلا روحمم خبر دار نمیشه کسی خواستگاری کرده. بعد که ردش کردن بهم میگن تازه. یا مثلا شده یکی به مامانم زنگ زده و خواستگاری داره میکنه ولی مامانم میگه حالا فعلا دختر من قصد ازدواج نداره!! بعد که میپرسم حالا کی بود میگه فلانی. بعد میبینم خب فلانی که یکی از خانواده های سرشناس هستن و خیلی محترمن که.

خب با این رفتارهای خانواده ام، من کلا باید قید آشنایی سنتی رو بزنم. مجبور میشم خودم برای خودم یه کاری کنم. ولی جراتش رو هم ندارم.من همونطور که گفتم اصلا حتی نمیتونم به جز سلام و احوالپرسی حرفی به آقایون فامیلمون هم بزنم. یعنی از این نظر هم مشکل دارم.

باورتون نمیشه. گاهی اینقدر از دست این رفتار خانواده ام عصبی میشم که یهو به سرم میزنه اصلا برم یه هرزه بشم که هم خودمو له کنم هم خانوادمو. منظورم این نیست که مثلا تحت فشار میل جنسی ام هااا. منظورم اینه که کلا میزنه به سرم که آدم بدی بشم . آخه من نمیفهمم چرا من حق ندارم بفهمم اصلا خواستگارم کی بوده و خودم بله یا نه رو بگم؟ حتی توی قضیه علی هم با اینکه من دو سال جنگیدم و از خواسته خودم دفاع کردم ولی آخرش کار خودشونو کردن.

اصلا من کلا فرصتی برام فراهم هم نمیشه که بتونم بفهمم کسی رو دوست دارم یا نه.

- - - Updated - - -

اصلا راستش من دیگه یه جوری هم شدم که جرات انکه فرضا بخوام هم به خودم اجازه بدم به کسی علاقمند بشم رو هم ندارم.
هم به دلیل اینکه نمیخوام تا قبل از اینکه کسی منو دوست داشته باشه من اون شخص رو دوست داشته باشم.
و هم اینکه جرات اینکه به خانواده ام بگم فرضا من به فلانی علاقمند هستم رو ندارم.

اصلا نمیدونم چرا تا این حد ترسیده شده ام.این ترس هم یک ترس جدید نیست. در واقع از همون زمانی که حس کردم خانواده ام علیرغم خواست من با علی مخالفت میکردن ترس از اینکه خانواده ام از ارتباط من و علی خبردار بشن درونم ایجاد شد. چون میدونستم اگه بفهمن حتما علی رو ازم میگیرن و مانع میشن.
یادمه خیلی با خودم میجنگیدم تا مثلا جرات کنم بگم من و علی هنوز با هم صحبت میکنیم و میخوایم جدی تر به هم فکر کنیم. همش توی دلم نگران بودم که واااای اگه خانوادم بفهمن باز سنگ جلو پام میندازن و علی رو ازم میگیرن.

الان هم همش فکر میکنم اگر هم به کسی علاقمند بشم باز هم تا خانواده ام بفهمن ردش میکنن و نمیذارن.
بخاطر همین همش فکر میکنم باید اگر هم علاقه ای پیدا کنم به کسی باید مخفی نگهش دارم. که همین فکر مخفی نگه داشتنش هم یه استرس و احساس گناهی درونم ایجاد میکنه.

اینها هم یه بخش دیگه از فکرهای درونیم هستن.
بعد با توجه به کل این شرایط به این نتیجه میرسم که من راهی جز اینکه به کسی علاقمند نشم و اصلا با نیاز عاطفیم هم بجنگم و آرزوهامو در خودم بکشم ندارم.