موضوع: طلاق برای بار دوم

سلام به همگی و ممنون بابت جواب ها.

من لازم میدونم بعضی چیزها رو بیشتر تبیین کنم. اول اینکه چرا اون موقع قبول کردم چند دلیل داشت:


من یک قول دادم و دو قول گرفتم. قولی که دادم رو گفتم اما یکی از قول هایی که گرفتم این بود که ایشون در طی مدتی که من بخوام تغییر کنم اصلا در این قضیه با من کاری نداشته باشند اما ایشون اینجور نبودند و حتی وقتی که فقط فکر میکردند من نگاه کردم تلخی میکردند و دعوا راه می انداختند. هیچ وقت من دوست نداشتم همچین چیزی باشه و من نمیدونستم که ایشون اینطور رفتار میکنند. دوم اینکه من هم مهمترین شرطم برای ازدواج با ایشون پایبندی به تمام مسائل شرعی بود. حالا ایشون با اینکه طبق نظر مرجعشون با تمامی این مسائل باید تمکین کنند از اینکار سر باز میزنند (البته نه تمکین خاص، گرچه طبق فتوا کلا ملزم به تمکین هستند بدون توجه به قولی که من دادم یا ندادم)، خوب، اگر من میدونستم که ایشون همچین رفتاری خواهند داشت و واجب مسلم رو زیر پا قرار میدن من هیچ وقت قبول نمیکردم ازدواج کنم.

الان هم نمیگم که به زور بیا زندگی کن، برای من رفتار ایشون مهم بود و اینکه با علم به حرمت کاری هرچند به ضرر خواسته هاشون باشه از حرام اجتناب کنند که اینطور نیستند. یا اینکه اگر میدونستم که ایشون مثل یک پلیس همواره در حال مچگیری خواهند بود اینکار رو نمیکردم. البته نهایاتا من قبول دارم که اشتباه کردم، واقعا قبول دارم اما حالا چیکار کنم؟ اگر بخوام قبول کنم و ادامه بدم بچه ای که در آینده متولد بشه با همچین پدر و مادری به سرش چی میاد؟ اینکه خودم مسلما افسرده میشم چی؟ حتی میگه دوست ندارم با افرادی که اینطور نیستم رفت و آمد داشته باشیم! اجازه نمیده با خواهر خودش و شوهر خواهرش رفت و آمد داشته باشیم. من که به این مسائل واقف نبودم. این توضیح رو هم اضافه کنم که نه شرعا و نه قانونا این قولی که من به ایشون دادم حجیت نداره. بعد هم قول من مدت دار بوده اما ایشون همین حالا میخواد من اینطوری باشم.

- - - Updated - - -

نوشته اصلی توسط شیدا.

شما وقتی می خواستی این شرط را قبول کنی راجع بهش فکر کردی؟
با کسی هم مشورت کردی؟
والدینت می دونند که شما با این شرط ازدواج کردی؟

آخه این دیگه چه جور شرطیه؟
ممکنه شما اتفاقی وارد یه مغازه بشی فروشنده خانم باشه. برمی گردی؟
تازه حتی اگر برگردی هم که دیگه صورتش را دیدی؟

اصلا مگه می شه تو شهر راه رفت و اتفاقی چشمت به کسی نیفته؟
رانندگی می کنی، یه خانم از جلو ماشین می خواد رد شه، بالاخره نگاهش می کنی و حتی گاهی ارتباط غیرکلامی دارید. مثلا با نگاه می فهمه که می تونه رد بشه، یا ممکنه شما راه بدید و ایشون تشکر کنه.

فیلم هم نمی تونید ببینید.
تلفن هم نمی تونید جواب بدید چون ممکنه خانمی اشتباهی شماره شما را بگیره.

اون خانم که نیست ما بهش بگیم این چه شرطیه !
ولی شما که هستی می گم، چی فکر کردی که این شرط را قبول کردی؟

میدونم که راهنمایی نکردم.
آخه هنوز سوال برام جا نیفتاده که بتونم جواب بدم

میگه اگر اتفاقی دیدی اشکالی نداره سرت رو برگردون. اما ... میگه موقع رانندگی باید به جایی از ماشین نگاه کنی که چشمت نیفته به سرنشین ها. چرا این شرط رو قبول کردم هم توضیح دادم.

شرط ایشان غلط بود و غلطتر این بوده که شما شرطی را که زندگی در بین انسانها را سخت میکنه قبول کردید!

ایشان با این حالت سوء ظن و شکی که به شما دارند و این خودشیفتگی که نسبت به زیبایی خودشان دارند که با یک نگاه شما به زنی دیگر نفی می شود, زندگی را به شما و خودشان و فرزندی که حاصل این ازدواج است تلخ میکنند!

به نظر من شما شرط بگذارید که باید برود پیش مشاور و درمان شود و شما با این شرط حاضر به ادامه زندگی با ایشان هستید!

اگر ایشان درمان نشود به نظر من ادامه این زندگی به ضرر هر دوی شماست چون یا شما باید کور باشید و در شهر با ایشان رفت و آمد نکنید و در مهمانیها فرش و دیوار را نگاه کنید یا نگاهتان را از مرد مقابلتان برندارید که امشب یک دعوا نداشته باشید یا باید مهمانی رفتن و آمدن را زنانه مردانه کنید! یا باید هر روز به ایشان جواب پس بدهید که چرا به فلانی نگاه کردی؟!

دفعه دیگر هم به امید خدا بیشتر از زیبایی به اخلاق و رفتار و تناسبها اهمیت بده و بخاطر زیبا بودن زیر بار هر تعهد و قولی نرو!